திட்டவட்டமான எதிரியாக முடியாத பலவீனத்திற்குமிடையே
என்னைக் கொல்ல வாய்க்காத துர்லபத்தில் தத்தளிக்கிறாய்
உன் ஞாபகத்தில் உலவும் என் கழுத்தை நெரிக்காமல்
நேரில் கொல்லமுடியாதென்ற சூத்திரம் புரியாமல்
கை குலுக்கவும் ஆரத்தழுவுவதுமான
நாடகத்தை நீட்டித்து
சுயவாளின் கூர்முனையில் தலைசாய்த்து பலியாகிறாய்
வீழ்ந்து மாய எனக்குத் தோண்டிய கபடச்சுழிகள்
உன்னையே இழுக்க
கலங்கியோடி கால்பாவும் வெளியெங்கும்
நீயே புதைத்த கண்ணிவெடிகள்
இனி சாவது நம்மில் யாராகவும் இருக்கக்கூடும்
இருள் குடித்து வற்றிய நெஞ்சின் எதிர்முகமாய்
நுரைத்துப் பொங்கும் மதுக்கோப்பை கிணுங்க
உரையாடிய கணங்களின் பகட்டில்
யாரும் காணவியலா தோற்றம் காட்டி ஜொலித்தாய்
இயல்பான வெளிச்சத்தில்
யாவும் சமநிலைக்குத் திரும்பிவிட
ஒளியின் றெக்கைகளில் சிக்கி கீழிறங்கத் தவிக்கிறாய்
நீ மட்டும்
உயிர் வறளும் தகிப்பில் ஊரே அவிந்துபோக
ஏழுகாதத் தொலைவின் அப்புறத்தேயிருந்து
நீர் சுமந்து வளர்க்கும் சோலையின் விகாசத்தில்
உலகமே பச்சையாய்த் துலங்கும் கனவைச் சாய்க்க
மனசுக்குள் கோடாரி தீட்டுகிறாய் எந்நேரமும்
ஆயுதபாணியாய் மாறிய அக்கணத்திலேயே
வலுகுன்றிச் சூம்பிய உனது புஜங்கள்
இனி நிழல்வேட்டைக்கும்
தோதற்றுப் போனதறியாமல்
வெற்றுவெளியில் சுழற்றும் முன் யோசி
என் மரணத்தின் மீதுதான் கட்ட முடியுமா
உன் வாழ்வை?
காற்றை வெட்டி என்ன செய்வதாய் உத்தேசம்?
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக