டாக்டரை கலெக்டராக்கும் ரசவாதி அல்லது கதைத்திருடன் - ஆதவன் தீட்சண்யா

புதுவிசை இதழில் வெளியிடுமாறு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எஸ்.லட்சுமணபெருமாள் "தனது" (ஆமாம், தனது) கதையொன்றை அனுப்பியிருந்தார். துப்புரவுத் தொழிலாளியான தலித் ஒருவர் (வேறு யார்?) படித்து மருத்துவராகிவிடுவார். அவர் தலித்தல்லாத பெண்ணொருத்தியை திருமணம் செய்துகொள்வார். தன்னை இந்த நிலைக்கு உயர்த்திய தாயை உடன் வைத்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்று அவரை ஊரிலிருந்து அழைத்து வந்துவிடுவார் மருத்துவர். அவரது மனைவிக்கு இதில் ஒப்புதலில்லை. தனது குழந்தைகள் ஒரு துப்புரவுத் தொழிலாளியான பாட்டியிடம் நெருங்குவது அவளுக்கு அசூயையாகப்படுகிறது. போதாதற்கு, அந்தக் கிழவியும் சும்மா அடக்கஒடுக்கமாக இருக்காமல் தனது மகனின் பகுமானத்திற்கு அவமானம் தேடித்தரும்படியாகவே நடந்து கொள்கிறார். அவர்கள் குடியிருக்கும் பகுதியில் கவனிப்பாரற்று கிடக்கும் நோய்வாய்ப்பட்ட ஒரு முதியவரைக் கண்டு தாளாமல், அவரை குளிப்பாட்டி சுத்தம் செய்து அந்த  இடத்தையும் துப்புரவாக்கிவிடுகிறாள். இது மற்றவர்களின் கேலிகிண்டலுக்குரியதாகிறது. ஒரு கட்டத்தில், நானும் பிள்ளைகளும் இந்த வீட்டில் இருக்கவேண்டுமானால், உங்கம்மாவை வெளியேற்று என்று புருசனிடம் மல்லுக்கு நிற்கிறாள் மனைவி. வேறுவழியின்றி, நேர்ச்சைக்குப் போகவேண்டும் என்று நீ கூறிக்கொண்டிருக்கும் கோவிலுக்குப் போய வரலாம் வா என்று அம்மாவை காரில் கூட்டிப்போகும் மருத்துவர் கண்காணாத இடமொன்றில் அவளை இறக்கிவிட்டு விட்டு இருளில் மறைந்து வீடு திரும்பிவிடுவார்.

சொல்லொணா அவமானங்களுக்கிடையே வளர்த்து ஆளாக்கிய தன் மகனை பிறர் முன்னால் கூனிக்குறுகச் செய்யும்  விதமாக ஒரு தாய் செய்வாளா, அப்படி ஆளாக்கிய தாயை போக்கடிக்க மகன் துணிவானா என்கிற சென்டிமென்ட் கேள்விகள் ஒருபுறமிருக்கட்டும். ஒரு புது இடத்தில் தன்னை மறைத்துக்கொள்வதிலேயே பெரிதும் முனைப்பு கொண்டியங்கும் உளவியல் நெருக்கடிக்குள் தலித்துகள் தள்ளப்பட்டிருப்பதை இக்கதை கவனம் கொள்ளவில்லை. அதனாலேயே ஒரு மருத்துவனின் தாய் என்கிற என்கிற நாசுக்கு நிலையைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள தெரியாமல் தனக்குள் இருக்கிற துப்புரவுத்தொழிலாளியை அவ்வப்போது வெளியிட்டபடி இருக்கிறாள். முதியவர் மீதான அவளது மனிதாபிமான நடவடிக்கை துப்புரவுத் தொழிலாளியின் இயல்பான தொழில் மற்றும் சாதிப்புத்தியாக புரிந்துகொள்ளப்படும் கெடுவாய்ப்பு கதைக்குள் இருக்கிறது. எந்த இடத்திற்கு / நிலைக்குப் போனாலும் தங்களது சாதிப்புத்தியை காட்டிவிடுவார்கள் என்கிற பொதுப்புத்தியே கதைக்குள் இயங்குகிறது. தலித்துகள் படித்து வளர்ந்துவிட்டால் பெற்ற தாயைக்கூட அனாதையாக்கிவிடுவார்கள் என்கிற தொனியும் இருக்கிறது- எனவே உங்கள் கதையை மீண்டும் ஒருமுறை நீங்களே வாசித்துப் பாருங்கள். ஏதும் திருத்தியெழுத வேண்டும் எனத் தோன்றினால் திருத்தி அனுப்புங்கள் -  என்கிற குறிப்பொன்றை லட்சுமண பெருமாளுடன் பகிர்ந்து கொண்டோம். பிறகு தொடர்புகொண்டு கேட்டபோது கொஞ்சம் அவகாசம் தேவை என்றார். சரி அனுப்பும்போது பார்த்துக்கொள்ளலாமென விட்டுவிட்டோம், மறந்தும் போனது. ( பிற்பாடு இக்கதை ‘புறத்தாக்கம்’ என்ற பெயரில் யுகமாயினி முதல் இதழில் வெளியானது. திருத்தி எழுதினாரா அப்படியே வெளியிட்டாரா என்று தெரியவில்லை.)

இது நடந்து சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, தமிழின் ஒரே ஒரு உளறுவாயன் நூறுநாற்காலிகள் என்றொரு கதையை எழுதியிருப்பதாகவும், தமிழில் தலித் இலக்கியமே அதிலிருந்துதான் முளைப்பு விட்டிருப்பதாகவும் அதுக்குள்ளேயே வளர்ந்து வானோங்கி நிற்பதாகவும், இனி யாரும் தலித் இலக்கியம் என்று எதையும் எழுதி கிழிக்கத் தேவையில்லை என்றும் ஒரு பேச்சு காதில் விழுந்தது. அடடே, தவிட்டுப் பானைக்குள்ளிருந்து தானியம் எப்படி வந்திருக்க முடியும் என்கிற ஆச்சர்யத்தோடு தேடிப் பிடித்து அந்த அதியற்புத குறுநெடு நுண்விரிகதையை வாசித்தேன். ஆஹா, இந்தக் கதையை நாம் ஏற்கனவே எங்கோ வாசித்திருக்கிறோமே என்று பொறி தட்டியது. பிறகுதான் பிடிபட்டது, இது லட்சுமணபெருமாள் எழுதிய கதையென்பது. ஆமாம் கதை அவருடையதுதான். லட்சுமணபெருமாளின் கதையில் வரும் அம்மா, மனைவி, குழந்தைகள் எல்லாரும் நூறு நாற்காலிகளிலும் அப்படியப்படியே இருக்க டாக்டர் மட்டும் கலெக்டராகிவிட்டிருந்தார்.  

திருடித் தின்னும் மாங்காய்க்கு மட்டுமல்ல, திருடி எழுதும் கதைக்கும் கூட ருசி கொஞ்சம் அதிகம் போல, அறம் முறம்னு ஒரே அதகளமாகிவிட்டது. எச்சிலை திருடித் தின்றவன் விட்ட ஏப்பத்திலும் இன்னொன்றிலும் இலக்கியத்தின் மெய்யான வாசனையை முகர்ந்தறியும் வல்லமை பெற்ற உளறுவாயனின் வாசகர்கள் அந்தக் கதையை ஆஹா ஒஹோன்னு புகழ்ந்து தள்ளிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். லட்சுமண பெருமாள் கதையில் டாக்டராக முடக்கிப் போடப்பட்ட தலித்தை, எப்படியாவது கலெக்டராக முன்னேற்றிவிடவேண்டும் என்கிற அக்கறையில்தான் அந்தக் கதை திருடப்பட்டது என்றொரு விளக்கத்தை உளறுவாயனோ உளறுவாயனின் ஆதரவாளர்களோ சொல்வார்கள் என்று எதிர்பார்க்காதீர்கள். ஏனென்றால் 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் தமிழிசை குறித்த இன்னொருவரது கட்டுரையைத் திருடி சொல்புதிதில் வெளியிட்டுக் கொண்டதற்கான பஞ்சாயத்தே இன்னமும் தீராமலிருக்கிறது. 

(விகடன் தடம் இதழ் 3ல் என்மீது உளறுவாயன் கக்கிய வன்மத்திற்கு எதிர்வினையாக இதை எழுதியிருக்கிறேனோ என்று சிலர் கேட்கக்கூடும். இது எதிர்வினை அல்ல, முதல் வினை. நூறு நாற்காலிகள் கதையைப் படித்ததிலிருந்து இதை  சொல்லி வருகிறேன். விநாயக முருகனின் வலம் நாவல் குறித்த நிகழ்விலும் கூறினேன். தனது திருட்டு அம்பலப்பட்டுப் போன ஆத்திரத்தில் இருந்த உளறுவாயன்தான் என் மீதான எதிர்வினைக்கு தடம் நேர்காணலை பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்.)