பீமா நதிக்கரையில் முடியும் கவிதை - ஆதவன் தீட்சண்யா

இந்த நதி¹

எப்போதுமே இப்படி

அமைதியாகத்தான் ஓடிக்கொண்டிருந்ததென நினைக்காதீர்கள்

ஆற்றோட்டத்தின் இசைமைக்குப் பொருந்தாமல்

குதிரையின் கனைப்பொலியும் குளம்படிச்சத்தமும் 

எந்நேரமும் கேட்டபடியே இருந்த இதன் கரைகளில்தான்

முன்னைய நாட்களில் உக்கிரமான போர்கள் பலவும் நடந்துள்ளன.

 

யாருக்காகவும் வாளேந்தாத இந்த நதியினடியில் 

தோல்வியடைந்தவர்களின் எலும்புகள் புதைந்திருக்கின்றன

 

அதோ அங்கு நினைவிடத்தில் துயிலும்

சம்பாஜியின்² தைக்கப்பட்ட உடற்துண்டங்களை

மீன்கள் அரித்துத் தின்றுவிடுவதற்கும் முன்பாக

கோவிந்த் கெய்க்வாட்டின்³ கைகளில்

நல்லடக்கத்திற்காக ஒப்படைத்தது இந்த நதிதான்.

 

நூறாண்டுகளுக்குப் பிறகு தேய்பிறையின் நாளொன்றில் 

இரண்டாம் பாஜிராவ்⁴  

இந்த நதியின் கரையில்தான் தன் ராஜ்ஜியத்தை இழந்தான்.

 

வெற்றிகண்ட மகர்களும் மாங்குகளும்

தன்னில் இறங்கி நீந்திக்களித்த போது

வரலாற்றின் அழுக்கையே கழுவித்தள்ளியதுபோல்

பிரவகித்து பாய்ந்தோடத் தொடங்கிய இந்நதி

பெருங்கிடக்கையோடு நூறாண்டு காத்திருந்து 

நம் அண்ணலை வரவேற்றது 

நம் ஒவ்வொருவரையும் அதே களிப்புடன் அழைத்தபடி  

அடுத்தொரு நூற்றாண்டில் ஓடி

நமது காலத்திற்குள் பாய்ந்திடும் இதன் கரை

மற்றுமொரு யுத்தத்தின் களமாகிறது

 

சனிவார்வாடா கோட்டையின் இடிபாட்டில்

துருவேறிக் கிடந்த பேஷ்வாக்களின் வாள்

மநுவினால் சாணை தீட்டப்படுகிறது மீண்டும்

பெயர்களாய் உறைந்திருக்கும் நம் பாட்டன்கள்

விஜய்ஸ்தம்பத்திலிருந்து⁵ உயிர்த்தெழுந்து

ஆவேசமாய் களமேகுகிறார்கள் 

புதிய பேஷ்வாக்களின் வீழ்ச்சியைக் கொண்டாட

ஆர்ப்பரித்தோடும் பீமா நதியின் கரையிலிருந்து

இக்கவிதையின் மிச்சவரிகளை எழுதுவேன்.

 ...

 1. பீமா நதி

2. சத்ரபதி சிவாஜியின் மகன் - அவுரங்கசீப்பால் கொல்லப்பட்டவன்

3. சிவாஜியின் மகனை அடக்கம் செய்த இவர் ஒரு தலித்

4. மராட்டியத்தை ஆண்ட கடைசி பேஷ்வா

5. வெற்றித்தூண்

- இன்று பீமா கோரேகான் வெற்றிதினம்

 நன்றி: நீலம் மாத இதழ்

ரைட்டர்: வாழ்வை அதிகாரம் சூறையாடும் போது நீங்கள் பார்வையாளரா பங்குதாரியா? -ஆதவன் தீட்சண்யா

சைரனை அலறவிட்டபடி தலைதெறித்தோடும் காவல்துறை/ ராணுவ வாகனங்கள் யாரையோ காப்பாற்றவோ ஏதோவொரு குற்றத்தை தடுத்திடவோ தான் ஓடுகின்றன என்று நம்பிவிடாதீர்கள். ஒருவேளை அவை உங்களது அப்பாவி பிள்ளைகளை கண்காணா இடங்களுக்குக் கடத்திப்போய் குற்றவாளிகள் என்று பொய்முத்திரை குத்தி என்கவுண்டரில் சுட்டுத்தள்ளவும் ஓடக்கூடும்.

என்கவுண்டரில் போலி அசல் என்கிற பகுப்புகள் அர்த்தமற்றவை. அனேகமான  என்கவுண்டர்கள் இட்டுக்கட்டப்பட்டகுற்றச்சாட்டுகளின்பேரிலான படுகொலைகளே. 20 இலட்சம் ரூபாய் விருதுத்தொகையைப் பெற்றுவிடும் பேராசையில் காஷ்மீரின் ஷோபியான் பகுதியில் அப்பாவி இளைஞர்கள் மூவரை சுட்டுக்கொன்றுவிட்டு ‘தீவிரவாதிகளுடன் துப்பாக்கிச்சண்டை’ என்று ராணுவத்தார் நாடகமாடினர். நாகாலாந்தில் பணிமுடித்துவந்த சுரங்கத்தொழிலாளர்கள் தீவிரவாதிகள் என ராணுவத்தாரால் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டனர். பனிமூட்டத்தில் மங்கலாக கண்ணுக்குத் தென்பட்ட மாத்திரத்திலேயே தேசவிரோதி என்று துப்பறிந்து உயிரெடுத்துவிடுகிறார்கள்.

குடிமக்களுக்கு எதிராக எந்த பழிபாவத்தையும் செய்துவிட்டு நாட்டின் பாதுகாப்புக்காக என்று சொல்லிவிட்டால் நியாயமாகிவிடும் என்கிற தைரியம் போலிசாருக்கும் ராணுவத்தாருக்கும் எங்கிருந்து வருகிறது? ‘உரிமைகளுக்காகப் போராடும் குடிமைச்சமூகம் நாம் முறியடித்தாக வேண்டிய புதிய போர்முனையாக உருவெடுத்துள்ளது’ என்று தேசிய பாதுகாப்பு ஆலோசகரால் வெறியேற்றி அனுப்பப்படும் போலிஸ் அதிகாரிகள் மக்களை தேசவிரோதிகளாகவும் குற்றவாளிகளாவும்தானே அணுகுவார்கள்? குடிமக்கள் தமது உடல்மீது முழுவுரிமை கோரமுடியாது என்று கொக்கரிக்கும்  ஓர் அரசின் ஏவல்படையினர் இவ்வாறு துள்ளுவதில் வியப்பேது! 

இங்கு தேசப்பாதுகாப்பின் பெயரால் நிறைவேற்றிடும் சட்டங்கள் யாவும் தேசத்தைப்  பாதுகாப்பதற்கானவையல்ல. அச்சட்டங்கள் ஆளும் வர்க்கத்தினரின் குறுகிய நலன்களை பாதுகாப்பதற்காகவோ அவர்களது தனிப்பட்ட பகைமைகளை தீர்த்துக் கொள்ளவோ கருத்தியல் எதிராளிகளை "அப்புறப்படுத்தவோ" நிறைவேற்றப்பட்டதாகவும் இருக்கலாம்.

ஆள்தூக்கிச் சட்டமான ஊபாவின் கீழ் சிறையில் வாடும் ‘பிகே16’ குற்றவாளிகள் இந்நாட்டின் மதிக்கத்தக்க மனிதவுரிமைச் செயற்பாட்டாளர்களும் கல்வியாளர்களுமாவர். முன்னதாக, அவர்களை தேசவிரோதிகளாக சித்தரிக்கும்படியான கோப்புகள் அவர்களது கணிணிகளிலும் செல்பேசிகளிலும் ஊடுருவிய மர்மநபர்களால் ஊன்றப்பட்டன. பின் அக்கோப்புகளை அவர்களுக்கெதிரான சான்றுகளாக்கி தேசியப்புலனாய்வு நிறுவனம் கைது செய்தது. குடியுரிமை திருத்தச் சட்டத்திற்கு எதிராக, கல்விவளாக உரிமைகளுக்காக, ஊடகச் சுதந்திரத்திற்காகப் போராடிய பலரையும் இந்த ஊபாவின் கீழ் கைதுசெய்து சொல்லொணா கொடூரங்களுக்கு ஆட்படுத்துவதெல்லாம், "கருத்தியல் எதிராளிகளை அப்புறப்படுத்துவது" தானே!. அன்றாட பரபரப்புகளாக நம்மைக் கடக்கும் இத்தகைய நடப்புண்மைகளை நினைவூட்டும் விதமான கதையமைத்து, சகமனிதர்களின் வாழ்வை அதிகாரம் சூறையாடும் போது நீங்கள் பார்வையாளரா அல்லது பங்குதாரியா என்கிற கேள்வியை  எழுப்பி் நம் காலத்தின் அரசியல் படமாக உருவெடுத்துள்ளது ரைட்டர்.

ரைட்டர், தனிமனிதரிடமும் சமூக நிறுவனங்களிலும் அரசியந்திரத்திலும் வெவ்வேறு அளவிலும் வடிவிலும் நிலைகொண்டுள்ள அதிகாரமானது, தம்மிலும் எளியோர்க்கு எதிராக இயங்கும் நுண்தளங்களின் நேர்சித்திரமாகும். ஆணாதிக்கமும், சாதியாதிக்கமும், பதவியாதிக்கமும் காவல்துறைக்குள் இயங்கும் விதமானது, அத்துறைக்குள்ளேயே அடுத்தடுத்த படிநிலைகளில் கீழேயுள்ளவர்களுக்கும் குடிமக்களுக்கும் எதிராக எத்தகைய கொடூரங்களை நிகழ்த்தும் என்பதை துணிவுறப் பேசி் தனது கலையாற்றல் அதிகாரத்தை நோக்கி உண்மையைப் பேசுவதற்கானதே என உணர்த்தியுள்ளார் ப்ராங்க்ளின். தமிழ்த் திரையுலகிற்கு புத்தூட்டம் ஏற்றிட தோழர் பா.ரஞ்சித் தயாரிப்பில் அறிமுகமான இயக்குநர்கள் மாரி செல்வராஜ், அதியன் ஆதிரை வரிசையில் இப்போது ப்ராங்க்ளின்.

குற்றங்களுக்கும் அத்துமீறல்களுக்கும் தனிமனிதர்களைப் பொறுப்பாக்கிவிட்டு இந்தச் சமூக அமைப்புக்கு முட்டுக்கொடுக்கும் அவலத்திற்குள் சிக்காதிருக்கும் அரசியல் தெளிவு கொண்ட இக்கதையை திரையில் உயிர்ப்பித்திட கலைஞர்களும் தொழில்நுட்பர்களும் பேருழைப்பை நல்கியுள்ளனர்.   

ரைட்டரின் கதைமாந்தர்கள், சுதந்திரமடைந்த ஒரு நாடு ஏற்றுக்கொண்டுள்ள மக்களாட்சியின் மாண்புகளை உள்வாங்கிச் செயல்படுத்தும் ஒரு நிர்வாகக் கட்டமைப்பை உருவாக்குவதில் ஏற்பட்டுள்ள தோல்வியிலிருந்து உருவானவர்கள். ஒப்புரவோடும் மனிதத்தன்மையோடும் கண்ணியத்தோடும் வாழ்வதற்குத் தகுதியற்றதாக இந்தச் சமூகம் பாழ்பட்டிருப்பதை அவர்கள் அம்பலப்படுத்துகிறார்கள். நிலவரத்தை அம்பலப்படுத்துவதானது, அச்சமூட்டி அடிபணியச் செய்வதற்காக அல்லாமல் இந்த இழிநிலைக்கு எதிராக இயன்றளவில் போராடுங்களென பார்வையாளர்களின் பொதுமனசாட்சியை அவர்கள் தூண்டுகிறார்கள்.

கல்விக்கூடங்களில்நிலவும் சாதியத்தடைகள் ரோஹித்வெமுலா, முத்துக்கிருஷ்ணன், அனிதா என பலரை காவுகொள்வதைப் போலவே அத்தடைகளையும் தாண்டி கல்வி பயின்று வேலைக்கு வருவோரில் பலரை பணியிடங்களில் நிலவும் பாகுபாடுகள் காவுகொள்கின்றன.  அப்படி காவல்துறையின் ‘நிறுவனப்படுகொலை’க்கு ஆளான விஷ்ணுப்ரியா உள்ளிட்டோரின் கூட்டுமுகமே ரைட்டரில் வரும் பெண்போலிஸ் சரண்யா.

குதிரையேற்றத்தில் வல்லவரான சரண்யாவின் திறமைக்கும் ஈடுபாட்டுக்கும் ஏற்ற பணியை- அவரது சாதியின் மீதான வெறுப்பினால் மறுத்து குதிரையின் லத்தியை அள்ளவைக்கும் உயரதிகாரி சர்மாவின் குரூரம், பட்டியல் சமூக மாணவர்களை கல்விக்கூடத்தின் துப்புரவுப்பணிகளில் ஈடுபடுத்தும் வன்கொடுமையை நினைவூட்டுகிறது. சர்மாவின் சாதிவெறியையும் ஆணாதிக்கத்தையும் நிலைகுலையச் செய்யும் பதிலடியைக் கொடுத்துவிட்டு சரண்யா செத்துப்போகிறாள்.  

தேவகுமார் என்கிற ஆய்வுமாணவர், எட்டுக்கால் பூச்சிக்கு எத்தனைக் கால்கள் என்பது போன்ற நுண்மான் நுழைபுலமிக்கத் தலைப்பிலோ, ஆய்வுப்புலத்தை மடக்கி அக்குளில் செருகிக்கொள்ள விரும்பும் சங்கிகளுக்கு உவப்பானதொரு தலைப்பிலோ ஆய்வை மேற்கொண்டிருந்தால் எளிதாக முனைவராகியிருப்பார். தொந்தரவில்லாத இந்தச் செக்குமாட்டுத்தனத்திற்குள் முடங்காத தேவகுமாரோ, ‘போலிஸ்துறையில் தொடரும் தற்கொலைகள்’ பற்றி ஆய்ந்திட முனைகிறார். சரண்யாவை தற்கொலைக்குத் தூண்டிய தனது அட்டூழியங்கள், தேவகுமாரின் ஆய்வினால் வெளிப்பட்டுவிடக்கூடாது என்றஞ்சும் சர்மா, அதற்காகவே தேவகுமாரை தேசவிரோதியாக சித்தரித்து வேட்டையாடுகிறான். நடுக்குறும் நம் மனம், இக்கொலையில் தானுமொரு கூட்டாளியாக சிக்கிக்கொண்டது குறித்த குற்றவுணர்வில்  வாதையுறும் ரைட்டர் தங்கராஜ், அதிலிருந்து விடுபட மேற்கொள்ளும் எத்தனங்களால் ஆசுவாசமடைகிறது.    

எந்தவொரு ரைட்டரை விடவும் ஸ்டேசன் ரைட்டர்கள் நம்பத்தகுந்த புனைவுகளை எழுதக்கூடியவர்கள் என்பதை தங்கராஜியும் பலவாறாக உறுதிப்படுத்துகிறார். ஆனால் அந்தப் புனைவுத்திறனை அப்பாவி தேவகுமாரின் உயிரைப் பறித்திட தனது மேலதிகாரியான சர்மா பயன்படுத்திக்கொண்டதை உணரும் ஆவேசத் தருணத்தில்தான், தங்கராஜ் சர்மாவை சுட்டுக்கொன்றுவிட்டு சிறையேகுகிறார். அதிகாரக்கொடுக்கினால் சூழலையே விஷமயமாக்கி வந்த  சர்மாவின் சாவு பொருத்தமானதொரு குறியீடுதான்.

இந்துமதக் கொடுங்கோன்மையிலிருந்து தப்பித்திட கிறிஸ்தவம் தழுவி பிற்படுத்தப்பட்டோராகிவிட்ட தலித்துகளின் வாழ்நிலை, காவல்நிலையத்திற்கு வெளியேயுள்ள ரகசிய கொட்டடிகள், போலிஸ் அத்துமீறல்களுக்கு உடந்தையாகும் நீதித்துறை என படம் தொட்டுச்செல்லும் பிரச்னைகள் கவனம்கொள்ளத்தக்கவை.

நாகரீகச் சமூகத்தின் இருப்புக்கு போலிஸ் கடும் அச்சுறுத்தலாகிவிட்ட நிலையில், “போலிஸ் இல்லாத உலகம்” என்கிற முழக்கம் பரவலாகி வருகிறது. இதனிடையே போலிஸ்காரர்களுக்கு சங்கம் வேண்டும் என்கிற கோரிக்கை, அவர்களும் இயல்பான மனிதவாழ்க்கைக்கு உரிமையுடையவர்கள் என்பதை ஆதாரமாகக் கொண்டது. அதற்கான போராட்டத்தை, தேவகுமாரை ஒருமுறை கைநீட்டி அடித்துவிட்டதற்காக அரற்றியழும் அந்தந்த காலத்து தங்கராஜ்கள் நடத்துவார்கள் என்கிற ப்ராங்க்ளினின் நம்பிக்கையை உடனடியாய் புரிந்துகொள்ள முடியாதபடி போலிசார் பலரும் அதிகாரபோதையில் திளைத்திருக்கக்கூடும். போதை என்பது தெளியக்கூடியதுதானே? 

நன்றி: தீக்கதிர் நாளிதழ் 31.12.2021

கதைகளற்ற பால்யம் கொண்டவன் கதையெழுத வந்த கதை - ஆதவன் தீட்சண்யா

தாத்தாவிடமும் பாட்டியிடமும் கதை கேட்டு வளர்ந்ததாக பீற்றாத ஆளில்லை. உண்மையில் அப்படி எல்லோருக்கும் வாய்க்கிறதா, என் வாழ்வில் அப்படியேதும் நடந்ததா என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன். எனக்கு கதை சொல்லவேண்டிய காலத்தில் எனது தந்தைவழிப் பாட்டியும் தாத்தனும் எங்கோ தொலைதூரத்து நெடுஞ்சாலை ஒன்றுக்காக தமது கேங் ஆட்களுடன் சேர்ந்து பெரும்பாறைகளை ஜல்லிகளாய் நொறுக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். தகிக்கும் வெயிலிலும் நடுக்கும் குளிரிலும் காலில் சாக்கு சுற்றிக்கொண்டு தார் காய்ச்சி கொதிக்க கொதிக்க சாலையில் ஸ்பிரே செய்து அதன் மீது ஜல்லியை நிரவி ரோலரை விட்டு மிதித்தழுத்தி சமன் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். பொழுதும் உழைத்தக் களைப்புடன் சாலையோர புளிய மரத்தடியில் கூழையாக அமைத்திருந்த சாளைக்குள் உடம்பை நுழைத்துக் கொண்டு அடித்துப் போட்டாற்போல தூங்கி அதிகாலையில் எழுந்து இந்த அன்றாட வழமைக்குத் திரும்புவார்கள். 

உள்ளூர் வாரச்சந்தை என்றைக்கோ அன்றைக்கு தான் இந்த வேலைக்காட்டில் வார ஓய்வு. அன்றைக்கு கொத்துக்காரியான என் தாத்தம்மா (பாட்டி) வேலையாட்களுக்கு பணப்பட்டுவாடா செய்துவிட்டு நேரமிருந்தால் வீட்டுக்கு வரும். அன்றைக்குப் பேசுவதற்கென்று பெரியவர்களுக்கு ஆயிரம் பழமைகள் இருக்கும். இந்த நேரக்கஷ்டத்தில் கதையாவது கத்திரிக்காயாவது!  என்னை அருகில் அமர்த்திக் கொண்டோ அல்லது மடியில் கிடத்திக்கொண்டோ தலையை வருடிவிடுவதில் உணர்த்தப்பட்ட பாசத்தைவிடவும் நெகிழ்வான கதையேதும் இருக்குமா என்பதறியேன். வேலைக்காடு அருகாமையிலிருந்தால் நானங்கே சென்று ஓரிரு தடவைகள் தங்கியதுமுண்டு. அப்போதெல்லாம் தாத்தம்மா என்னிடம் நிறைய பேசியதாக நினைவு. ஆனால் அதில் கதையேதும் இருந்ததாய் நினைவிலில்லை. 

கிட்டத்தட்ட இதே நிலைதான் எனது தாய்வழிப் பாட்டிக்கும் தாத்தனுக்கும். அவர்கள் வேறு ஊரில் இருந்தார்கள். கால்பரிட்சை அரைப்பரிட்சை முழுப்பரிட்சை லீவ் என்று எதுவாக இருந்தாலும் நான் போகுமிடம் அதுவாக மட்டுமே இருந்தது. அவர்களுடையது கூட்டுக் குடும்பம். நஞ்சை புஞ்சையென்று நிறக்க நிலமிருந்தது அவர்களுக்கு. ஐந்து குடும்பத்திலும் நிறைந்திருந்த ஆட்கள் போதாதென்று கூலிக்கு ஆளமர்த்தியாக வேண்டிய அளவுக்கான நிலம். பிறகு அவர்களுக்குள் பாகப் பிரிவினை செய்துகொண்டு தனிச்சமையல் தனிப்பண்ணையம் என்றாகி விட்டாலும் நான் எல்லா வீட்டிலும் தின்று செழிக்கும் செல்லப்பிள்ளையாகத்தான் இருந்தேன். 

சர்க்கார் தோட்டி அல்லது தலையாரி எனப்படும் எனது தாத்தா அன்றாடம் அதிகாலையில் எழுந்து ஆட்டுப்பட்டிக்கும் மாட்டுப்பட்டிக்கும் சென்று அங்கு இராக்காவலில் படுத்திருக்கும் ஆள்காரர்களையோ குடும்பத்து இளவட்டங்களையோ எழுப்பிக்கொண்டு அந்த இடங்களைச் சுத்தம் செய்வார். காலை கரண்ட்டாக இருந்தால் தண்ணியெடுத்து விட்டு வயல்களுக்குப் பாய்ச்சுவார். வெயிலேறும் முன்பாக ஏர் பூட்டி உழவடிப்பார். பிறகு வீட்டாள்கள் எல்லோருக்கும் வேலை சொல்லிவிட்டு காலை 8 மணிக்கெல்லாம் முன்சீப்பையோ கர்ணத்தையோ பார்க்க கிளம்பிவிடுவார். பொழுதிருக்க வீடு திரும்புவது அபூர்வம். பெரும்பாலும் அவர் வந்துசேரும் நேரத்தில் நானெல்லாம் அரைத்தூக்கத்தில் இருப்பேன். என்னை எழுப்பி வாங்கிவந்த நொறுவாய்களைக் கொடுத்து தின்னடிப்பார். நான் வாங்கிவரச் சொல்லியனுப்பிய நொறுவாய் ஏதாவதொன்றை வாங்காமல் மறந்துவிட்டு வரும் நாளில், அந்த கடைக்காரன் செத்துப் போயிட்டான் என்று பொய் சொல்வதை அவரும் அதை நம்புவதை நானும் வழக்கமாய் கொண்டிருந்தோம். எந்நேரத்துக்கு வந்து சேர்ந்தாலும் பொடக்காலிக்குப் போய் தண்ணி வார்த்துக்கொண்டு தான் இராச்சாப்பாட்டுக்கு அமர்வார். பொழுதும் கண்ட அலுப்புக்கு அப்படி தூங்குவார். அவர் மட்டுமல்ல, எனது சின்ன தாத்தாக்கள், மாமன்கள் கூட இப்படி நாள் முழுக்க சலிப்பின்றி உழைத்தே கிடப்பார்கள். ஏர் ஓட்ட, அண்டை கழிக்க, பார் பிடிக்க, பறம்படிக்க என விவசாய வேலைகளை ஓரளவுக்கு அங்கு அவர்கள்தான் எனக்கு பழக்கினார்கள். 

தாத்தாக்களுக்கு இணையான வேகத்திலும் அளவிலும் பாட்டிகளுக்கும் சித்திகளுக்கும் மற்றாள்களுக்கும் வேலைகள் உண்டு. தொழுவத்தில் உள்ள பால்மாடுகளுக்கு தீனிவைத்து கன்று விடுவது (பால் கறப்பதல்ல கன்றுவிடுவது- கன்று குடித்தது போக கறப்பார்கள்) காலையும் மாலையும் அவர்களது வேலையாய் இருக்கும். மோர் சிலுப்புவது, பெரிய மொடாவில் கூழ் காய்ச்சுவது, வரகு/சாமை/ தினை/ கம்பு/ சோளம்/ அரிசி என ஏதாவதொன்றில் சோறாக்குவது, சொந்தத்தில் விளைந்த துவரை/ அவரை/ கொள்ளு/ காராமணி பருப்பில் சாறு காய்ச்சுவது, கீரை கடைவது என அடுப்படி வேலையே அவ்வளவு இருக்கும். அத்தனையும் செய்துவிட்டு வேலை நடக்கும் வயற்காடுகளுக்கு கூழும் மோரும் சோறுமெடுத்துப் போவார்கள். இதில்லாமல் நாத்தெடுப்பு, பயிர்நடவு, களையலசல், கதிரறுப்பு, கதிரடிப்பு என அவர்களுக்கு நிமிர நேரமிருக்காது. பொழுதமர வீடு சேர்ந்தால் மறுபடியும் அடுப்படி. வயக்காட்டிலும் களத்துமேட்டிலும் அடுப்படியிலுமான இந்த வேலைகளில் பெண்களுக்குள் சீரான ஒரு வேலைப்பிரிவினை இருக்கும். அத்தனையும் முடித்து அவர்கள் ஆற அமர உஸ்ஸோன்னு ஓய்ந்து உட்கார்கிறார்கள் என்றால் அது சாப்பிடும் நேரம் மட்டும்தான். மொதக்கோழி கூப்பிடும் போது ஆம்பிளைகளுக்கு முன்பாக எழுந்து வாசல் தெளித்து தண்ணிதளுப்பு எடுத்து அன்றைக்கான வேலையைத் தொடங்கும் இவர்களின் கெடுபிடியான நிகழ்ச்சிநிரலில் எனக்கு கதை சொல்வதற்கெல்லாம் அவர்களுக்கு ஏது நேரம்? 

எங்கள் குடும்பம் வேறொரு மாவட்டத்திலிருந்து இடம்பெயர்ந்து இப்போதுள்ள இடத்திற்கு வந்து நிலம் வாங்கி- நிலத்திலேயே ஒண்டிக்கொட்டாயில்- குடியமர்ந்தது. சொந்தபந்தங்கள் என்று அருகாமையில் யாருமில்லை. எப்போதேனும் அரிதாக உறம்பரைகள் வந்து செல்வதுண்டு. மற்ற நாட்களில் எதுவானாலும் எங்கள் குடும்பத்திற்குள் பேசிக்கொண்டால் உண்டு. அண்டை அயலாருடன் பேசிப் பழக அதற்கேயானதொரு காலம் தேவையாக இருந்தது. அப்போதும் கூட யாரும் கதைகள் சொன்னதாக எனக்கு நினைவில்லை. 

இப்போது திரும்பிப்பார்த்தால் கதை என்று அவர்கள் நேரடியாக எதையும் சொல்லவில்லை தான். ஆனால் அவர்களது வாழ்க்கை எனக்கு ஆயிரம் கதைகளைச் சொல்வதாக இருக்கிறது. அந்த ஆயிரம் கதைகளில் ஒன்றையாவது நான் இதுகாறும் உருப்படியாய் எழுதியிருக்கிறேனா என்று இப்போதுதான் தீவிரமாக யோசிக்கிறேன். கதைகளற்றதாக கழிந்தது எனது பால்யம் என்பதே கூட விரிவாக சொல்லப்பட வேண்டிய ஒரு கதைதான். என்னிடம் சொல்வதற்கென்றே இவர்கள் தமது நினைவுச் சேகரத்தில் வைத்திருந்து சொல்லாமலே போய்விட்ட கதைகளுக்கு என்னதான் நேர்ந்திருக்கும் என்று எழுதிப் பார்ப்பதும் இதேயளவுக்கு துயரார்ந்த மற்றொரு கதைதான். ஆனால் இதையெல்லாம் எழுதாமல் நான் முதன்முதலில் ஃப்ளாஷ் என்றொரு கதையை எழுதினேன். 

வீட்டு விசேடங்களில் நமது உறவினர்களிலேயே வசதி குறைவானவர்களை நாம் எவ்வாறு புறக்கணிக்கிறோம், அதனால் அவர்களுக்கு ஏற்படும் அவமானத்தையும் மனஉளைச்சலையும் பொருட்படுத்தாமல் எப்படி ஜம்படித்துக் கொண்டு கொண்டாட்டங்களில் மூழ்கித் திளைக்கிறோம் என்பதையும் பற்றியது அக்கதை. அது யாரையோ குத்திக்காட்டுவதற்காக எழுதியிருப்பதாக தோன்றியபோது அதற்காகவெல்லாம் ஒரு கதையை எழுதவேண்டுமா என்று என்னையே கேட்டுக் கொண்டேன். 

தொழிலாளி ஒருவர் காலையில் பணிக்குச் சென்றுகொண்டிருந்த போது விபத்தில் சிக்கி இறந்துபோனார். உயிரோடிருக்கும்வரை அவரது உழைப்பை ஒட்டச் சுரண்டிய தொழிற்சாலை நிர்வாகம் இறந்துவிட்ட அவருக்கு முறையான அஞ்சலியைக் கூட தெரிவிக்கவில்லை என்பதை மையப்படுத்தி “அவர்கள் அவர்களே தான்” என்றொரு கதையை எழுதினேன். அது பிரசுரமுமாகிவிட்டது. நடந்த கொடூரத்தை அப்படியே அச்சுஅசலாக படம்பிடித்துவிட்டீர்கள் என்று சிலர் பாராட்டிய போதுதான், அது அந்த விபத்தைப் பற்றிய துல்லியமான வர்ணனை தானே தவிர கதையல்ல என்கிற தெளிவு கிடைத்தது. அதன் பிறகு எழுதிய சிதைவுகள் கதை செம்மலர் போட்டியில் பரிசு பெறவில்லையானாலும் பிரசுரிப்பதற்கு தேர்வானது. 

விவசாய குடும்பத்துப் பிள்ளைகளுக்கான நொறுவாய், அவர்களது வெள்ளாமைத் தானியங்கள் தான். ஊறவைத்த பச்சரிசி, முளை கட்டிய கம்பு, சோளப்பொரி, வறுத்த வேர்க்கடலை, வேக வைத்த குச்சிக்கிழங்கு, பயித்தமாவு உருண்டை, தாளிச்ச பயறுகள், கேழ்வரகு மாவு ரொட்டி என்று பருவத்துக்கும் வசதிக்கும் தக்கினதாக மாறும். எதுவும் இல்லாதபோது தெள்ளிய நயம் தவிட்டை வறுத்து வெல்லம் சேர்த்து உருண்டை பிடித்துத் தருவோருமுண்டு. இப்படியான எதுவுமில்லாத வீடொன்றில் சிறுமியொருத்தி, அம்மா வயல்வேலைக்குச் சென்றிருந்த சமயத்தில் பசியாற்றிக் கொள்ள ஏதும் கிடைக்குமா எனத் தேடுகிறாள். அடுக்களைப் பானைகளை உருட்டி அதிலொன்றில் கம்பு இருப்பதை கண்டறிகிறாள். பூச்சியரித்துவிடக்கூடாதென்று பூச்சிக்கொல்லிப்பொடி கலந்து வைக்கப்பட்டிருந்த விதைக்கம்பு என்பதை அறியாமல் தின்னும் அந்தச்சிறுமி பற்றிய கதை அது. சற்றே கவனம் பெற்றது என்றாலும் கதையென நான் உருவகித்து வைத்திருந்ததை எழுத்தாக்கியதில் மனம் நிறைவு கொள்ளவில்லை போல, கதை எழுதுவதைத் தொடராமல் மளாரென கவிதைப்பக்கம் போய்விட்டேன். 

பிறகென்னவோ ரொம்பநாள் கழித்து ஒரு தீவிரத்தில் எழுதிய “அன்னய்யா” அடுத்தடுத்து பல கதைகளை எழுதுவதற்கான உந்துதலாகிப் போனது. இடம், காலம், மாந்தர்கள், அவர்களது மனவோட்டங்கள், தர்க்கம் என கதையின் மூலகங்களும் அவற்றின் சேர்மான விகிதமும் இந்தக் கதையில் தான் எனக்கு பிடிபட்டது என்கிற தன்கணிப்பு எனக்குண்டு. அரசு மருத்துவமனையின் பிணக்கிடங்கில் சடலக் கூறாய்வென பிணமறுத்துக் கொண்டிருந்த அன்னய்யா என்கிற தொழிலாளியின் உழைப்பில் ஓய்வறியா உழைப்பாளிகளாகிய எனது முன்னோர்களின் சாயலை ஒருவேளை என் மனம் கண்டுகொண்டிருக்கலாம். அவர்களை எழுதக் காத்திருந்த என் மனம், அன்னையாவை எழுதி தொடங்கிவைத்த புதுக்கணக்கு இன்றும் தொடர்கிறது.

நன்றி: சிறுகதை இதழ், டிசம்பர் 2021

வரலாற்றுக்கு வெளியே விரட்டப்படும் மாப்ளா தியாகிகள் - ஆதவன் தீட்சண்யா

 

 

1921 நவம்பர் 19 மாலை. கோழிக்கோடு ரயில்நிலையம். பயணிகள் வண்டி எண்: 77 சற்றைக்கெல்லாம் கிளம்பப்போகிறது. திடீரென அதன் கடைசிப்பெட்டியுடன் சரக்குகளை ஏற்றிச்செல்லும் 1711 என்கிற  எண்ணுள்ள பெட்டியொன்று அவசரமாக இணைக்கப்படுகிறது. புதிதாக அடிக்கப்பட்டு இன்னமும் சரிவர காயாத வர்ணத்தின் நெடியடிக்கும் அந்தப் பெட்டியையும் இழுத்துக்கொண்டு வண்டி திரூர் சேரும்போது மாலை 6.45மணி.

சார்ஜென்ட் ஏ.ஹெச்.ஆண்ட்ரூஸ், தலைமைக்காவலர் ஓ.கோபாலன் நாயர்,  காவலர்கள் பி.நாராயண நாயர், கே.ராமன் நம்பியார், ஐ.ரைரு, என்.டி.குஞ்சம்பு, பி.கொரடுண்ணி நாயர் ஆகியோர் இந்த வண்டிக்காகத்தான் திரூரில் காத்திருந்தார்கள். மம்பாடு, மலப்புரம், பய்யநாடு, மேல்முரி, போரூர், புன்னப்பளா, குருவம்பலம், நிலம்பூர், செம்மலாசேரி ஆகிய ஊர்களின் சுற்றுவட்டாரங்களிருந்து பிடித்து நடத்தியே இழுத்துவரப்பட்டிருந்த நூறு கைதிகள் அங்கே அவர்களது பொறுப்பிலிருந்தார்கள். ஒவ்வொரு கைதியையும் இன்னொரு கைதியுடன் ஜதையாகப் பிணைத்து விலங்கிட்டு வைத்திருந்தனர். 18X9X7.5 அடிகள் அளவேயுள்ள அந்தச் சரக்குப்பெட்டிக்குள் அதன் கொள்ளளவினும் பன்மடங்கு மிகுதியாயிருந்த நூறுபேரையும் துப்பாக்கிமுனையால் குத்திக்குத்தி நெருக்கித் திணித்துப் பூட்டிய அவர்கள் அந்தப்பெட்டிக்கு முன்னேயிருந்த பயணிகள் பெட்டிகளில் போய் அமர்ந்துகொண்டார்கள்.

மேற்கூரையிலும் பக்கவாட்டிலும் இருந்த சின்னஞ்சிறு துளைகளும்கூட வர்ணம் பூசியதில் தூர்ந்துபோய் காற்றும் வெளிச்சமுமற்று சூளைபோல கொதித்த அந்தச் சரக்குப்பெட்டிக்குள் அடைக்கப்பட்ட கைதிகளின் நிலை?

வண்டியோட்டத்தின் தள்ளாட்டத்தில் அவர்கள் ஒருவரோடொருவர் மோதிச் சரிந்தனர். ஒருவரையொருவர் பிடித்துக்கொள்ள முயன்றதில் கைவிலங்கு பட்டும் நகம் கீறியும் பலரது உடலிலும் காயமேற்பட்டு ரத்தம் வழிந்தது. இப்படியாவது தாகம் தணியாதா என்கிற பரிதவிப்பில் பிறரது உடலில் வழியும் ரத்தத்தையும் வியர்வையையும் அவர்கள் நக்கியிருக்கிறார்கள். ஒருகட்டத்தில் உடம்பில் எஞ்சியிருந்த தண்ணீர் சிறுநீராய் சொட்டியபோது தாகத்தில் அதையே குடித்திருக்கிறார்கள். மூச்சுத்திணறலில் வாயைத் திறந்து காற்றுக்கு அலைந்து மயங்கி விழுந்திருக்கிறார்கள். உயிரழியும் வாதையின் கூப்பாடு ரயிலோட்டத்தின் இரைச்சலையும் தாண்டி அடுத்தப்பெட்டிகளின்  பயணிகளையும் உலுக்குகிறது. ஆனாலும் காவற்படையினர் பெட்டியைத் திறக்கவேயில்லை. இத்தனைக்கும் ஷொரனூரில் 30நிமிடங்களும், ஒலவக்கோட்டில் 15நிமிடங்களும் வண்டி நின்று கிடந்துதான் கிளம்பியது.

திரூரில் கிளம்பிய வண்டி 111 மைல் ஓடிக்கடந்து நள்ளிரவு 12.30 மணிக்கு போத்தனூரில் நின்றபோது பயணிகளில் சிலர், தாளமுடியாத ஓலமும் வாடையும் வெளியாகும் அந்தப் பெட்டியைத் திறந்தேயாக வேண்டுமென்று காவற்படையினரை நெருக்கியுள்ளனர். வேறுவழியின்றி காவலர்கள் பெட்டியைத் திறந்ததும் 56 பிணங்கள் வெளியே விழுந்திருக்கின்றன. போர்க்களத்தில் சிதைக்கப்பட்டவை போன்றிருந்த அந்தப் பிணங்கள் திருரூக்கே திருப்பி அனுப்பப்பட்டன. குற்றுயிருராக எஞ்சியிருந்த 44பேர் கோவை பொது மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டனர். அவர்களிலும் 14பேர் அடுத்தடுத்த நாட்களில் மாண்டு போயினர்.

“மாதக்கணக்காக இம்மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்டுவரும் சித்ரவதைகளை ஒப்பிடும்போது இந்த ரயில் வேகன் படுகொலை அற்பமானது” என்று  வரலாற்றாளர் எம்.கங்காதரன் வெளிப்படுத்திய வேதனை கொடூரத்தின் தீவிரத்தை உணர்த்துகிறது. தென்னிந்தியாவின் ஜாலியன் வாலாபாக் எனப்படுமளவுக்கான கொடுமைகளுக்காளாகிய அந்த மக்களும் கைதிகளும் யார்?

*

மலபாரின் கடற்கரை நகரங்களில் வாழ்ந்துசெழித்த வணிகச்சமூகம் மாப்ளா முஸ்லிம்கள். போர்த்துக்கீசியர் முதலான ஐரோப்பியர்களின் அடுத்தடுத்த வருகையினால் அங்கே வணிகப்போட்டியும் அமைதியின்மையும் ஏற்பட்டதால் மாப்ளாக்களில் ஒருபகுதியினர் மலபாரின் உட்பகுதிகளுக்கு இடம்பெயர்ந்துள்ளனர். செருமான், புலையன், குரும்பன், குறிச்சியன், பன்னியன், திய்யர் உள்ளிட்ட ஆதிக்குடிகளுடனான கலப்பு தன்னியல்பாகி, ஆதிக்குடிகளில் பலரும் இஸ்லாத்தைத் தழுவும் நிலை உருவாகியது. ஆதிக்குடிகளைப் போலவே மாப்ளாக்களும் அங்கு நிலவுடமையாளர்களாகிய நம்பூதிரிகளிடமும் (ஜென்மிகள்) நாயர்களிடமும் (கனம்தார்) வெறும்பட்டம்தார் எனப்படும் குத்தகைதாரர்களாகியுள்ளனர்.

நிலவுடமையாளர்களின் சுரண்டலையும் அதை நிலைநிறுத்துவதற்கான ஒடுக்குமுறைகளையும் எதிர்த்து குத்தகைதாரர்கள் போராட வேண்டியிருந்தது. திப்பு சுல்தான் ஆட்சிக்காலத்தில் நிலவுடமை மற்றும் வரிவிதிப்பில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களால் சற்றே நிலைமை தணிந்திருந்தது. ஆனால் மராத்தியர், ஹைதராபாத் நிஜாம், திருவிதாங்கூர் மகாராஜா ஆகியோரது உதவியுடன் மூன்றாம் மைசூர் போரில் (1792-93) கார்ன்வாலிஸ் தலைமையிலான கிழக்கிந்தியக் கம்பனி திப்பு சுல்தானை வீழ்த்திய பின் நிலைமை வெகுவாக சீர்கெட்டது. நம்பூதிரிகளும் நாயர்களும் மீண்டும் தறிகெட்டு ஆடினர்.

கிழக்கிந்திய கம்பனியினர், மலபார் நிலவுடமையாளர்களுடன் சமரசம் செய்துகொண்டு அவர்களது நலனுக்கேற்ப இயற்றிய நிலம்சார் சட்டங்கள் குத்தகைதாரர்களுக்கு எதிரானவையாக இருந்தன, எனவே குத்தகைதாரர்கள் இக்கட்டத்தில் நிலவுடமைத்துவத்தையும் காலனியாட்சியையும் எதிர்த்துப் போராடும்படியானது. அடுத்துவந்த நூறாண்டுகளிலும் உக்கிரமாய் தொடர்ந்த இப்போராட்டத்தை, கிலாபத் இயக்கத்திலும் ஒத்துழையாமை இயக்கத்திலும் இணைத்ததன் மூலம் மாப்ளாக்கள் நாட்டின் விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு வலுசேர்த்தனர். விவாகரத்து செய்துவிட்டு போராட்டத்தில் பங்கெடுக்க ஆண்கள் சென்றார்களென்றால் பெண்களோ ஆங்கிலேயப்படையினரை விரட்ட கொதிக்கும் எண்ணெய்யுடன் கதவோரம் காத்திருந்தார்கள். மலபாரின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் தம்மை எதிர்த்துப் போராடியவர்களை நரவேட்டையாடியது காலனியாட்சி. இதற்கெனவே அப்பகுதியில் ராணுவச்சட்டம் பிறப்பிக்கப்பட்டது.

மாப்ளாக்களின் போராட்டம் முடிவுக்குக் கொண்டுவரப்பட்டதாக அறிவிக்கப்பட்டபோது  அங்கு ‘2339பேர் கொல்லப்பட்டிருந்தார்கள்; 1652பேர் கடுமையாக காயமுற்றிருந்தனர்; 39348பேர் சரண்டந்தனர்; 7900பேர் அந்தமானுக்கு கடத்தப்பட்டனர்’ என்று பன்மடங்கு குறைத்து கணக்குக் காட்டப்பட்டது. இவர்களினூடாக பிடிக்கப்பட்ட நூறுபேரை 1921 நவம்பர் 19 அன்று திரூரிலிருந்து பெல்லாரி சிறைக்கு சரக்குப்பெட்டிக்குள் அடைத்து அனுப்பும்போதுதான் அவர்களில் 70பேர் இறந்துபோனார்கள். இவர்களில் 67பேர் மாப்ளா முஸ்லிம்கள், மூவர் இந்துக்கள். 

 “ட்ரெய்ன் வேகன் டிராஜிடி” என்று பிரிட்டிஷ் ஆவணங்களால் மழுப்பப்படும் இப்படுகொலை சென்னை மாகாண சட்டப்பேரவையிலும் விமர்சனத்தைக் கிளப்பியது. நாப் (A.K.Knapp) தலைமையிலான விசாரணைக்குழுவின் அறிக்கை கிடப்பில் போடப்பட்டாலும், அது காலனியாட்சியாளர்களின் கொடூர மனதை படம்பிடித்துக் காட்டியது. அப்போதைய மாவட்ட காவல் கண்காணிப்பாளர் ஆர்.ஹெச்.ஹிட்ச்காக், “சரக்குப்பெட்டியில் கைதிகளை அழைத்துச்செல்வது புதிதல்ல. ஏற்கனவே 37முறை அழைத்துப் போயிருக்கிறோம். இந்தமுறை கொஞ்சம் பிசகிவிட்டதால் வெளியே தெரிந்துவிட்டது” என்கிற ரீதியில் ஆணவமாய் தெரிவித்ததுடன் இதற்காக யார்மீதும் நடவடிக்கை எடுக்கத் தேவையில்லை என்றும் வாதிட்டாராம். சென்னை சிஐடி.பிரிவு துணை கண்காணிப்பாளர் “கைதிகளுக்குத் தண்ணீர் தரவேண்டும் எனச் சட்டம் சொல்லவேயில்லை. அது தனிப்பட்ட கருணை தொடர்பானது” என்று நியாயப்படுத்தினார். சார்ஜெண்ட்டின் கவனக்குறைவை கண்துடைப்பாக  சாடிய அரசு, கொல்லப்பட்டவர்களின் குடும்பத்திற்கு தலா ரூ.300/ நிவாரணம் வழங்கிவிட்டு தப்பித்தோடியது.

மாப்ளா முஸ்லிம்களால் முன்னெடுக்கப்பட்ட இப்போராட்டத்தை நிலவுடமையாளர்களாகிய நம்பூதிரிகளும் நாயர்களும் இந்துக்களுக்கு எதிரான வன்முறை என்று மதச்சாயம் பூசினர். இதற்காக அவர்கள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமான தனிப்பட்ட மோதல்களை மிகைப்படுத்திக் காட்டினர். இச்சாதிகளைச் சேர்ந்தவர்களும் ஆங்கிலேயர்களும் எழுதிய சில நூல்களிலும்கூட இந்தத் திரித்தலுக்கு கூடுதல் அழுத்தம் தரப்பட்டிருந்தது.

இந்நிலையில், “ஜென்மிகள் மற்றும் காலனியாட்சியாளர்களின் சுரண்டலுக்கும் ஒடுக்குமுறைக்கும் எதிரான குத்தகைதாரர்களின் அப்போராட்டம் விடுதலைப் போராட்டத்தின் ஒருபகுதியே” என்று தோழர் இ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாட் மாப்ளா எழுச்சியின்மீது சரியான ஒளியைப் பாய்ச்சினார். அவரது கருத்தினை கே.என்.பணிக்கர், செளமியேந்திர தாகூர், ஆர்.எல்.ஹார்ட்கிரேவ், கெய்ல் மினாட், நய்ம் குரேஷி, கான்ட்ராட் உட் போன்றோரது எழுத்துக்கள் வலுப்படுத்துகின்றன. இதன் தொடர்ச்சியில் மாப்ளா கிளர்ச்சியாளர்கள் விடுதலைப்போராட்டத் தியாகிகளாக அங்கீகரிக்கப்பட்டனர். ரயில் வேகன் படுகொலையின் வரலாற்றை நினைவூட்டும் நினைவுச்சின்னங்களும் கட்டிடங்களும் திரூரில் எழும்பின. அங்குள்ள ரயில் நிலையத்தின் சுவர்களில் இப்படுகொலையின் வரலாற்றைச் சித்தரிக்கும் ஓவியங்கள் வரையப்பட்டன. 1921 என்றொரு திரைப்படமும் வெளியானது.  ரயில் வேகன் படுகொலையின் நூறாண்டுகள் இன்றுடன் நிறைவடைகிறது.

*

சுதந்திரப்போராட்டத்திற்காக சுண்டுவிரலைக்கூட அசைக்காமல், பல துரோகங்களையும் சீர்குலைவுகளையும் செய்துவந்த சங்கிகள் ஒன்றிய அரசை கைப்பற்றிவிட்ட இக்கொடுங்காலம் அதற்கேயுரிய தீங்குகளையும் கொண்டுவந்து சேர்த்தபடியேதானிருக்கிறது. இந்துத்துவ நிகழ்ச்சிநிரலுக்கேற்ப வரலாற்றைத் திரிப்பதிலும் கட்டுக்கதைகளை வரலாறெனத் திணிப்பதிலும் கைதேர்ந்த ஒன்றிய அரசு, மாப்ளா எழுச்சியையும் ரயில் வேகன் படுகொலையின் நூற்றாண்டையும் இஸ்லாமிய வெறுப்பிலிருந்து சிறுமைப்படுத்துகிறது. அன்றைய. நிலவுடமையாளர்களாகிய நம்பூதிரிகளும் நாயர்களும் இட்டுக்கட்டிய பொய்களைத் தூக்கிப்பிடிக்கிறது. திரூர் ரயில் நிலையத்தின் சுவர்களில் வரையப்பட்டிருந்த ரயில் வேகன் படுகொலை ஓவியங்களை அழிக்கச் செய்துவிட்டது. விடுதலைப்போராட்ட வீரர்களின் அகராதியில் இடம்பெற்றிருந்த மாப்ளா கிளர்ச்சியாளர்கள் 387பேரின் பெயர்களை நீக்கச்செய்துள்ளது.

அதிகாரப்பிறழ்வால் வரலாற்றுக்கு வெளியே விரட்டப்படும் மாப்ளா தியாகிகளை நாம் மனங்களில் ஏந்திக்கொள்வதை யார் தடுக்கமுடியும்!.  

நன்றி: தீக்கதிர் நாளிதழ்

https://theekkathir.in/News/articles/%E0%AE%AA%E0%AE%BE%E0%AE%9C%E0%AE%95/mapla-martyrs-driven-out-of-history

நன்மாறனைப்போல் சாக, நன்மாறனைப் போல வாழ்ந்தாக வேண்டும் - ஆதவன் தீட்சண்யா

வாழ்வின் தொடக்கத்திலிருந்து மரணம் வரையிலும்
எண்ணற்ற குறுக்குச்சாலைச் சந்திப்புகள்
எந்தப் பாதை வித்தியாசமானதாயிருக்குமோ
அந்தப் பாதையில் நடப்பதற்கு நான் முற்படக்கூடும்…

- பஞ்சாப்பின் புரட்சிகர தலித் கவிஞன் சாந்த்ராம் உதாசி எழுதிய ‘என் மரணத்தின்போது அழாதீர்கள்’ என்ற பாடலின் இந்த இறுதிவரிகள்தான் தோழர் நன்மாறனின் வாழ்வுக்கும் சாவுக்கும் மிகப்பொருத்தமானவை. சமூகத்தில் நிலவிடும் ஏற்றத்தாழ்வுகளையும் அவற்றை நிலைநிறுத்துவதற்கான ஒடுக்குமுறைகளையும் எதிர்த்து சமரசமற்றுப் போராடுவதற்கு இட்டுச் செல்லும் பாதை எதுவோ அதுவே தன் காலத்தின் வித்தியாசமான பாதை என்பதை உற்றுணர்ந்து அதையே தேர்ந்துகொண்டவர் நன்மாறன்.  

நாடு விடுதலையடைவதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்பாக, குஞ்சரத்தம்மாள் – வே.நடராசன் தம்பதியரின் மகனாகப் பிறந்த இராமலிங்கம் பின்னாளில் நன்மாறனாக மதிப்பையும் புகழையும் பெற்ற வரலாறானது தமிழ்ச்சமூகம் அடைந்துள்ள உயரங்களுக்கு அவர் ஆற்றிய பங்களிப்பில் வேர்கொண்டுள்ளது. தந்தையின் வழியே இளவயதிலேயே மார்க்சீயத்தை ஏற்றுக்கொண்ட நன்மாறன், வாழ்வாதாரத்திற்கு பார்த்துவந்த நடத்துனர் பணியை உதறிவிட்டு மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முழுநேர ஊழியரானவர். சொந்த வாழ்வை வளப்படுத்திக் கொள்வதா சமூகத்தின் மேம்பாட்டுக்கு உழைப்பதா என்கிற கேள்விக்கு, சமூகநிலை மேம்படும்போது சொந்தவாழ்வும் வளப்படும் என்கிற பதிலினை தனது அரசியல் தொலைநோக்கிலிருந்து அவர் கண்டடைந்தார்.  சோசலிஸ்ட் வாலிபர் முன்னணி, தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர்கள் சங்கம், இந்திய ஜனநாயக வாலிபர் சங்கம், கட்சி ஆகியவற்றின் மூலம் பொதுவாழ்வில் தான் ஆற்றிவந்த களப்பணிகளின் நீட்சியாக பத்தாண்டு காலம் சட்டமன்ற உறுப்பினராகவும் செயலாற்றிய நன்மாறன், தனது 74வது வயதில் 28.10.2021 அன்று காலமாகிவிட்டார். 

நன்மாறனின் இறப்புச்செய்தி வெளியானதிலிருந்து சோர்வறியாத ஓர் அமைப்பாளராக, அரசியல் செயல்பாட்டாளராக, எவரும் மனத்தடையின்றி எளிதில் அணுகவாய்த்த தோழராக, மேடைப்பேச்சாளராக, எழுத்தாளராக, சட்டமன்றவாதியாக அவர் ஆற்றிய பணிகளையும் அவரோடு பழகிய அபூர்வ தருணங்களையும் பலரும் ஊடகங்களில் பகிர்ந்துவருகிறார்கள். பகிரப்படும் அச்செய்திகளுக்குள்ளிருந்து மேலெழும் நன்மாறனின் சித்திரமானது, அரசியலை பிழைப்புக்கான தொழிலாக கீழ்ப்படுத்தாமல், தான் நம்பும் கொள்கையின் வழியே சமூகத்தை அழைத்துச் செல்வதற்காக திடச்சித்தத்துடன் பணியாற்றும் நன்மாறன்களுக்காக இச்சமூகம் காத்திருக்கும் ஏக்கத்தை காட்டுவதாயிருக்கிறது. எளிமையும் பொதுவாழ்வில் நேர்மையும் அதிசய குணங்களல்ல; அவை மனித சுபாவம், கம்யூனிஸ்ட்களின் அடிப்படை குணம். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இருப்பதானது, கம்யூனிஸ்டாய் வாழ்வதற்காகத்தான் என்பதற்கான விளக்கத்தை தன் வாழ்வின் வழியே நிறுவிச்சென்றுள்ளார் நன்மாறன். 

நன்மாறன் எத்தகைய மதிப்புமிக்க அப்பழுக்கற்ற வாழ்க்கையை வாழ்ந்தார் என்பதனை அவரது இறப்பு உலகறியச் செய்திருக்கிறது. அவருக்கு இறுதிமரியாதை செலுத்த தமிழ்நாட்டின் முதல்வரும், அமைச்சர்களும், மாநிலம் முழுவதுமிருந்து இயக்கத்தோழர்களும், மதுரையின் பல்வேறு சமூக அடுக்குகளின் மக்களும் சாரிசாரியாக வந்து குவிந்ததைப் பார்த்த பலரும் ‘சாவதென்றால் நன்மாறனைப் போல சாகவேண்டும்’ என்று பேசிக்கொண்டார்கள். நன்மாறனைப்போல் சாக, நன்மாறனைப் போல் வாழ்ந்தாக வேண்டும்.

ஒரே மூச்சில் உடனடியாகச் சாம்பலாகிவிட
நான் விரும்பவில்லை
எப்போதெல்லாம் சூரியன் அஸ்தமிக்கின்றானோ
அப்போது துண்டுதுண்டாக எனதுடலைத் தீயிட்டுக் கொளுத்துங்கள்

- என்ற உதாசியைப்போல நன்மாறனும், கொளுத்தப்படும் தனது சடலத்திலிருந்தும் சமூகத்திற்கான ஒளியும் வெம்மையும் கிடைத்துவிட வேண்டுமென்கிற என்ற கனவோடுதான் நேற்று எரிந்திருப்பார். 

 

 

இட ஒதுக்கீடல்ல மறுபங்கீடு - ஆதவன் தீட்சண்யா உரை

 

இட ஒதுக்கீடு வரலாறு | ஆதவன் தீட்சண்யா