ஒசூரின் குடிநீரும் தோழர் ஜீவானந்தமும் - ஆதவன் தீட்சண்யா

 

ஏரியில் ஆளுயரத்திற்கு பொங்கும் நுரை, ரசாயனக் கழிவுகளால் தீப்பிடித்தெரியும் ஏரி என்றெல்லாம் அவ்வப்போது ஊடகங்களில் பரபரப்பாக காட்டப்படும் வரத்தூர் ஏரி பெங்களூரின் கழிவுநீர்க்குட்டை போலாகிவிட்டது. இந்த வரத்தூர் ஏரியின் உபரி நீரானது, ஒசூர் அருகே தென்பெண்ணையாற்றின் குறுக்கே கட்டப்பட்டுள்ள கெலவரப்பள்ளி நீர்த்தேக்கத்தில் வந்து கலந்து மாசடையச் செய்கிறது. 1990களில் ஒசூர் குடிநீர் தேவையை ஈடுகட்ட நகராட்சி நிர்வாகம் இந்த கெலவரப்பள்ளி அணையின்  தண்ணீரை 14 வடிமுறைகளால் சுத்திகரித்து நகருக்குள் விநியோகிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. ஆனால் அத்தகைய சுத்திகரிப்புக்குப் பிறகும் அந்த நீர் சகிக்கமுடியாத நாற்றத்துடனும் வேறேதோ திரவம் போன்ற நிறத்திலும் ஒவ்வொரு வீட்டின் குழாயிலும் வந்து ஊற்றியது.

குடிநீர் வடிகால் வாரியத்தில் பணியாற்றும் ஒரு தோழரின் உதவியுடன் நான், போப்பு, விநாயகம், சி.முருகேசன் உள்ளிட்ட தோழர்கள் அந்த அணைக்கு நேரில் சென்று பார்வையிட்டோம். சுத்திகரிப்பின் படிநிலைகளைப் பார்த்துவிட்டு, சுத்திகரிப்பின் முடிவில் தேக்கிவைக்கப்பட்ட மிகப்பெரும் உயர்நிலைத் தொட்டியினையும் மேலேறிப் பார்த்துவிட்டு இந்தத் தண்ணீரையா குடிக்கிறோம் என்கிற குமட்டலோடும் உளைச்சலோடும் ஒசூர் திரும்பினோம். தமுஎகச, டி.ஒய்.எப்.ஐ, மத்திய மாநில பொதுத்துறை ஊழியர் சங்கங்களின் ஒருங்கிணைப்புக்குழு ஆகியவற்றின் சார்பில் நகராட்சி ஆணையரைச் சந்தித்து ஒசூர் மக்களின் உடல்நலனைக் காக்கும் பொருட்டு அந்தத் தண்ணீரை குடிநீராக விநியோகிக்க வேண்டாம் என்று முறையிட்டோம். அந்தத் தண்ணீர் ஒசூரில் குடிநீராக விநியோகிக்கப்படவேயில்லை என்றும் தொழிற்பேட்டையின் இதர பயன்பாடுகளுக்காக மட்டுமே  தரப்படுவதாகவும் சொல்லிக் கொண்டிருந்த அந்த ஆணையர் இப்படி ஏதேனும் புகார் வந்தால் சமாளிப்பதற்காகவே சில தொழிற்சாலை நிர்வாகங்களிடமிருந்து “குடிக்கத்தக்க நீர்தான்” என்று நற்சான்று வாங்கி வைத்திருந்தார். (ஆனால் நற்சான்று தந்த இந்நிறுவனங்கள் அந்த நீரை தோட்டம் மற்றும் தொழில்சார்  தேவைகளுக்கு மட்டுமே பயன்படுத்தின, குடிப்பதற்கு அல்ல)

தமுஎகச நிகழ்ச்சி ஒன்றுக்கு அழைப்பதற்காக தமிழ்நாடு பசுமை இயக்கத்தின் தலைவர் மருத்துவர் ஜீவானந்தம் அவர்களை தொடர்புகொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது இந்தத் தண்ணீர் விசயத்தையும் தெரிவித்தேன். அவர் தந்த ஆலோசனைப்படிதான் நானும் மத்திய சுங்கவரித்துறை மணிமோகனும் பெங்களூரில் உள்ள ஆய்வகம் ஒன்றில் அந்த நீரினை பரிசோதனைக்கு அனுப்பி ஆய்வறிக்கையைப் பெற்றோம்.

அடுத்துவந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை ஒசூர் ஆந்திர சமிதியில் கூட்டம். தோழர் ஜீவானந்தம் உலகளாவிய சுற்றுச்சூழல் சீர்கேடுகளை விவரித்துவிட்டு உள்ளூர் பிரச்னைக்கு வந்தார். கெலவரப்பள்ளியிலிருந்து ஒசூர் மக்களுக்கு குடிநீராக விநியோகிக்கப்படும் நீர் எந்தளவிற்கு மாசடைந்துள்ளது, அதைக் குடிப்பதனால் உடல்நலனுக்கு ஏற்படக்கூடிய கேடுகள் என்னென்ன என்று ஆய்வறிக்கையை மேற்கோள் காட்டி அவர் பேசிய போதுதான் எத்தகைய நஞ்சை நாங்கள் அன்றாடம் குடித்துவருகிறோம் என்பதை உணர்ந்தோம். “சுத்தமான குடிநீரை கோருவது நமது அடிப்படை உரிமை; அதை வழங்கவேண்டியது அரசின் பொறுப்பு. அந்தப் பொறுப்பினை நிறைவேற்றத் தவறிய நகராட்சி நிர்வாகத்தை எதிர்த்து ஒசூர் மக்கள் போராட வேண்டும். அதற்கு தமிழ்நாடு பசுமை இயக்கம் உறுதுணையாக இருக்கும்” என்று அவர் தந்த உத்வேகத்தில் இம்முறை நகராட்சி ஆணையரைச் சந்தித்து முறையிடுவதற்கு பதிலாக எச்சரித்தோம். அதன்பிறகே கெலவரப்பள்ளி அணையின் மாசடைந்த நீருக்குப் பதிலாக மாற்று நீராதாரத்திலிருந்து ஓரளவுக்கு மாசு குறைந்த குடிநீர் விநியோகம் ஒசூரில் தொடங்கியது என்கிற செய்தியை தோழர் ஜீவா காலமாகிவிட்ட இன்றைய தினத்தில் சொல்வது அவருக்கான அஞ்சலியாக இருக்கும்.

 

தீட்டலங்காரம் - ஆதவன் தீட்சண்யா

படுத்த சற்றைக்கெல்லாம் அலண்டு தூங்கிப் போனாள் திவ்யா. பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்தின்  களிப்பு இன்னமும் அவள் முகத்தில் பூரித்திருந்தது. அவளென்றால் உயிருருகப் பழகும் அவளது 12சி வகுப்புப் பிள்ளைகளும் உறவுக்காரப் பொண்டுகளும் பையன்களும் பூசிய வண்ணப் பொடிகளும் ஜிகினாத்தாள்களும் மேலெல்லாம் சிதறி மின்னிக் கிடந்தன. யாரோ முகத்தில் தீத்திவிட்ட கேக் க்ரீமை கூட கழுவாமல் அப்படியே விட்டிருந்தாள். 

“ஊரு கண்ணு உறவுக்கண்ணு எல்லாம் எம்மகமேல தான். சுத்திப் போடலாம்னு வந்தா லைட்டைக்கூட அமர்த்தாம எப்படி தூங்குது பாரு” என்று பொய்க்கோபம் காட்டி கணவனிடம் மெப்பாக ஞாயம் மேவினாள் மங்கா. மனைவியின் புகாரில் இருக்கும் பெருமிதத்தைக் கண்டுகொண்ட சித்தண்ணன் தன் பங்கிற்கு ஏதும் சொல்லாமல் இருப்பானா? 

“ஆரம் எப்படி ஜொலிக்குது பாரு.. இதவிட சிறுசா செஞ்சிருந்தா மூக்குத்தி எடுப்பாவே இருந்திருக்காது. ஜிமிக்கிய மட்டுமாச்சும் கழட்டி வச்சிருக்கலாமில்ல… படுக்கையில அழுந்தி நசுங்கிறாதா… இன்னொரு பவுன் சேர்த்திருந்தா கொஞ்சம் கெட்டியா இருந்திருக்கும்… அந்த தங்காசாரியும் நீயும் இதே போதும்னு தடுத்துட்டீங்க” என்று மகளின் மேனியை அலங்கரிக்கும் நகையெல்லாம் தன் பங்காக்கும் என்று அவன் பெருமை காட்டிக்கொண்டான். “எல்லாத்தயும் உருக்கிச் சேர்த்ததை இன்னின்ன உருப்படிக்கு இத்தனை பவுனுன்னு அந்தாளு சொன்னப்ப நீயும்தானே  சரிசரின்னு தலையாட்டுன… இப்ப என்னமோ என்மேல பழிபோடுற…” என்று கணவனை கடிந்து கொண்டாள். “சரிவிடு, வெயிட்டா இருந்தாலும் வலிக்குதுன்னு மவ சிணுங்குவா” என்று சமாதானம் செய்தான் சித்தண்ணன்.  

இவர்களது பேச்செதற்கும் அசராமல் திவ்யா தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். பாவம் பிள்ளைக்கு அலுப்புபோல என்று லைட்டை அணைத்துவிட்டு வெளியே வந்தார்கள். காகிதத்தட்டுகள், தேநீர்க்கோப்பைகள், பரிசுப்பொருட்கள், பிரித்தெறியப்பட்ட உறைகள், அறுந்துத் தொங்கிய தோரணங்கள், பலூன்கள் என நடுக்கூடம் முழுக்க அலங்கோலமாகக் கிடந்தன. சிந்திக்கிடந்த கேக், இனிப்புப்பட்சணங்களது துகள்களின் மேல் ஈக்களும் எறும்புகளும் மொய்த்திருந்தன. எல்லாவற்றையும் பெருக்கி ஓரந்தள்ளிவிட்டு அவர்கள் படுக்கப் போகும்போது நேரம் பன்னிரண்டைத் தாண்டியிருந்தது.

‘திவ்யா முழிச்சுப் பாரேன்’ என்று யாரோ எழுப்பியதற்கு அரைத்தூக்கத்திலேயே என்ன என்றாள். ‘எங்களைப் போக விடேன்’ என்று கிசுகிசுப்பை அவள் முதலில் கனவில் கேட்கும் குரல் என்றுதான் நினைத்தாள். ஆனால் அந்தக்குரல் இரைஞ்சுதலைப் போல ஆரம்பித்து எச்சரிக்கை போல இடைவிடாமல் கேட்கவுமேதான் அவள் கண்விழித்தாள். தான் மட்டுமே இருக்கும் இந்த அறைக்குள் கேட்பது யாருடைய குரல்? “உன் காதுகளையே கடிச்சுத் தின்கிற கோபமிருக்கு எங்களுக்கு” என்கிற அந்தக் குரல் அவளது ஜிமிக்கி ஒன்றிலிருந்து வந்தது. “என்னால கழுத்தை நெரிச்சு இப்பவே உன்னை கொல்ல முடியும்” என்றது கழுத்தாரம். “நான் நினைச்சா திருகாணிய கழட்டி மூக்குக்குள்ள தள்ளி மூச்சையே நிறுத்திப்புடுவேன்” என்றது மூக்குத்தி. “லேசா இறுக்கினேன்னு வையி, அவ்வளவுதான் உன் ரத்த ஓட்டமே நின்னுடும்” என்றது மோதிரம். “ஏய், போறப்போ எங்களையும் கூட்டிட்டுப் போங்க. இல்லன்னா இருக்கிற ஆத்திரத்துல இவ வயித்த  குத்திக் கிழிச்சிருவம்” என்று சாமியறை வாசற்படியில்  நிறுத்தப்பட்டிருந்த வெள்ளி குத்துவிளக்குகள் ரெண்டும் கத்தின. “உங்கப்பன் பண்ணின தப்புக்கு உன்னை தண்டிக்கக்கூடாதுன்னு தான் விட்டிருக்கோம். யோசிச்சு நல்ல முடிவா எடு” -நகைகள் ஒருசேர விடுத்த இந்த எச்சரிக்கையில் இருந்த மூர்க்கம் திவ்யாவை  பதற்றமாக்கியது. 

தான் அணிந்திருக்கும் நகைகள் தன்னிடமே பேசுவதும் அது தனக்கே கேட்பதும் சாத்தியமா? ஒருவேளை இது அதீதமான கற்பனையா? யாரிடமாவது சொன்னால் நம்புவார்களா? இந்த நகைகளுக்கு அப்பன் பண்ணின கெடுதல் என்ன? கெடுதல் பண்ணலேன்னா நகைகள் ஏன் இப்படி புகாரிட்டு மிரட்டணும்? என்று பலவாறாக யோசித்தாள் திவ்யா. “உங்கம்மா காலையில பீரோவுலிருந்து எடுக்குறப்பவே துள்ளி குதிச்சு ஓடியிருப்போம். சரி, பிறந்தநாளும் அதுவுமா நீ சங்கடப்படக்கூடாதுன்னு தான் இந்நேரம் வரைக்கும் பொறுத்திருந்தோம். இப்பதான் முடிஞ்சிருச்சில்ல, கழத்திவிடு” என்றன. 

“நாங்க உங்கள வாங்கிட்டு வந்தப்புறம் இதுதானே உங்க வீடு” என்று அவள் இன்னதுக்கு பதிலென்று இல்லாமல் பொதுப்படையாகச் சொன்னாள். “சரி, எங்கே வாங்குனீங்கன்னு சொல்லு?” என்று நகைகள் கேட்டதற்கு பதிலின்றி திவ்யா திணறினாள். “காலையில் எங்கப்பம்மாக்கிட்ட கேட்டுச் சொல்றேன்” என்று அப்போதைக்கு அமைதிப்படுத்தப் பார்த்தாள். “விடிஞ்சதும் உங்கம்மா எங்களையெல்லாம் கழத்தி வாங்கி பீரோ லாக்கர்ல வச்சு பூட்டிப்புடுவா. அப்புறம் மறுபடியும் அடைஞ்சிக் கிடக்க வேண்டியதுதான்” என்று சலித்துக்கொண்டன. “இப்போ கழத்தினதும் நீங்க போயிட்டா எங்கப்பம்மாவுக்கு நான் என்ன சொல்லுவேன்?” என்று ஒரேயடியாக மறுத்துவிட்டாள் திவ்யா. ஆனால் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை விட்டால் தப்பிக்க முடியாதென்பதை அறிந்திருந்த நகைகளோ, “உனக்குச் சொந்தமில்லாத எங்களை அணிந்திருப்பது உனக்கு உறுத்தவில்லையா” என்று கேட்டன. அந்தக் கேள்வியால் அவள் தடுமாறுவதைக் கண்ட நகைகள் அவளது கவனத்திற்குத் தப்பிப்போன கடந்தகாலச் சம்பவங்களை நினைவூட்டத் தொடங்கின.   

***

பொதுவாக மழைமோட காலத்தில் அடைமழை பெய்யும் நாட்களில் ஐந்து பீரியடுடன் பள்ளிக்கூடம் முடிவதுண்டு. அன்றைக்கு பொட்டுத்தூறலில்லை, வெறுமனே வானம் மூட்டமாகத்தான் இருந்தது. அதற்கே ஐந்து பீரியடா என்கிற ஆச்சரியம் பிள்ளைகளுக்கு. “வழியில் விளையாடாம, பராக்கு பார்க்காம நேரம் பொழுதோட வீட்டுக்குப் போய்ச் சேரணும்” என்று ஆசிரியர்கள் விடுக்கும் எச்சரிக்கையை என்றைக்கு பிள்ளைகள் கேட்டிருக்கிறார்கள்? அப்படி கேட்டால் அவர்கள் பிள்ளைகளா? திவ்யாவும் அவளது சேக்காளிகளும் வம்பாடிக்கொண்டு வரும் வழியில் ஏழெட்டு போலிஸ்காரர்கள் நிற்பதைக் கண்டார்கள். இதென்ன புதுவழக்கம் என்பதுபோல அவர்களை முறைத்துப் பார்த்துக்கொண்டே ஒதுங்கி ஊர்ப்பாதைக்குள் திரும்பினார்கள். அம்மா மட்டும்தான் இருந்தாள் வீட்டில். வந்ததும் உங்கொப்பனைக் காணலன்னு தேடாத. ஒருவேலையா வெளியப் போயிருக்கு. உனக்கு நொறுவாய் வாங்கிட்டு இப்ப வந்துடும் என்றாள் அம்மா. 

“அப்போ உங்கப்பாவுக்காக வாசலைப் பார்த்து நீ உட்கார்ந்திருந்தாய். ஆனால் உங்கப்பா அன்னிக்கு ராத்திரிதான் வீட்டுக்கு வந்தார். இடைப்பட்ட நேரத்தில் எங்கே போயிருந்தார்?” என்றது மூக்குத்தி. “தெரியலியே” என்றாள். “சரி, கவனி”. 

சித்தண்ணன், மாதையன், இடும்பன், முனிமாதன், வளத்தி கோயிந்தன் ஐவரும்தான் முன்வரிசையில் நகர்கிறார்கள். மந்திக்குளம், பெரியமன்னவேடு, கட்டனேரி, அரியாம்பள்ளி, வேடம்பட்டி இன்னும் வடக்கே ஆராங்கோட்டை, முட்டுக்காடு, எம்.நாவலூர் என்று பக்கம்பராந்திரி ஊர்களிலிருந்தெல்லாம் வந்திருந்த இளந்தாரிகள் எழுவதெண்பது பேர் அவர்களைப் பின்தொடர்கிறார்கள். அந்த நிலப்பரப்பை அறிந்தவன்போல் சித்தண்ணன்தான் அவர்களை வழிநடத்துகிறான். உலக்கை, இரும்புக்குழாய், கடப்பாரை, சம்மட்டி, கொந்தாளம், பிக்காசு, பெட்ரோல் கேன், கேஸ் கட்டிங் மிஷின் என்று ஒவ்வொருவரும் ஏதாவதொன்றை ஏந்தியிருந்தார்கள். “அய்யோ அப்பா உன் முகமா இது… ஏன் இப்படி விகாரமா இருக்கு… அவங்களோட போகாதப்பா, வந்துடுப்பா” என்று திவ்யா கத்தினாள். “நீ பார்க்கிறது அவங்களோட கடந்தகாலத்தை. கடந்தகாலத்தில் இருக்கிற அவங்களுக்கு நிகழ்காலத்திலிருக்கிற உன்னோட கூப்பாடு கேட்காது, கவனி” என்றது ஜிமிக்கி. ஆங்காரமான கூச்சலையும் ஆபாசமான வசைகளையும் எழுப்பிச் செல்லும் அவர்கள் நிகழ்காலத்திற்கே வந்தாலும் என் கூப்பாடு எப்படி கேட்கும் என்று தன்னையே கேட்டுக்கொண்டாள் திவ்யா. 

சித்தண்ணன் கும்பல் நுழையும்போது அந்தக் காலனியில் கதவிருந்த வீடுகள் அனைத்துமே பூட்டிக் கிடந்தன. வேப்பமரமொன்றின் அடியில் கிடந்த கட்டிலில் ஒடுங்கிச் சுருண்டிருந்த  ஒரு கிழவியைத்தவிர அங்கொரு குஞ்சுகுளுவான் கூட இல்லை. ‘வூட்டுக்கு ஒருத்தனையாவது பொளந்துகட்டணும்’ என்று வந்தால் தப்பித்துவிட்டார்களே என்கிற ஆத்திரத்திலும், நல்லவேளையாக ஒருத்தரும் இல்லை என்கிற சந்தோசத்திலும் அந்த பட்டப்பகலில் அவர்கள் அடுத்தடுத்து நடத்தும் அட்டூழியங்களுக்கு போலிசும் துணை.    

பூட்டப்பட்டிருந்த வீடுகளின் கதவுகளை அவளது அப்பாவும் அவனது கூட்டாளிகளும் பெயர்த்தெடுக்கிறார்கள். வீட்டுக்குள் டிவி, மிக்ஸி, கிரைண்டர், வாஷிங் மிஷின், ப்ரிட்ஜ், புத்தக அலமாரி, கம்ப்யூட்டர், வெஸ்டர்ன் டாய்லெட் என்று இருப்பதைப் பார்த்ததும் அவர்களது கண்கள் சிவக்கின்றன. “இவங்களுக்கு வந்த சொகுசப் பாத்தியா? இதெல்லாம் நம்ம வூடுகள்லகூட இல்லியே” என்கிறான் குமைச்சலோடு ஒருவன். “பண்டபாத்திரம் எதுவும் இங்க மிஞ்சக்கூடாது, வேணும்கிறத எடுத்துக்கிட்டு மிச்சத்த அடிச்சு நொறுக்குங்க” என்று ஆணையிடுகிறான் இன்னொருவன். “எல்லாம் இன்னியோட முடிஞ்சது… ஒருத்தன் வாலாட்டினா ஊரையே அழிப்பாங்கன்ற பயம் வரணும். அப்பதான் இனியொருத்தனும் நம்ம பொண்ணுங்கள ஏறெடுத்தும் பார்க்கமாட்டான்” என்று கொக்கரித்தபடியே மற்றொருவன் தவசதானியங்களின் மேல் மூத்திரம் பெய்கிறான். அவன் எதிரில் இருப்பதாக நினைத்து கூசிப்போன திவ்யா “த்தூ வெட்கங்கெட்ட மிருகமே” என்று திட்டுகிறாள். “எந்த மிருகம் இப்படியான அட்டூழியங்களைச் செய்கிறது?” என்று கழுத்தாரம் கேட்டதற்கு திவ்யாவிடம் பதிலில்லை. 

பீரோக்களை நெம்பித் திறந்து கேஸ் கட்டிங்கில் திறக்கிறார்கள் லாக்கர்களை. துணிமணிகளைத் தாறுமாறாக இழுத்தெறிந்து நடுவீட்டில் போட்டு தீவைக்கிறார்கள். தீயில் வீசப்பட்ட படிப்புச் சான்றிதழ்கள், ரேசன் அட்டை, ஆதார், கேஸ் புக் எல்லாம் தீய்ந்து கருகுகின்றன. தன்னைவிட ஐந்தாறு வயது குறைந்த மாணாக்கன் ஒருவன் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த புத்தகப்பையையும் சீருடையையும் எடுத்து நெருப்புக்குள் வீசும்போது திவ்யா தன்னுடல் பொசுங்குவது போல் துடித்துப் போனாள். பாடப்புத்தகங்களும் சீருடைகளும் இல்லாமல் அந்த வீடுகளின் பிள்ளைகள் நாளை எப்படி பள்ளிக்கூடம் போவார்கள் என்கிற யோசனை இல்லாத இவனெல்லாம் படித்து என்னத்த கிழிக்கப்போறான் என்கிற கவலை பீடிக்கிறது திவ்யாவை. அவளது மனவோட்டம் அறிந்த குத்துவிளக்கு சொன்னது: “அவன் படித்து எதையும் கிழிச்சிடக் கூடாதுன்னுதான் உங்கப்பா மாதிரியான ஆட்கள் அவனை இப்படி கிரிமினலாக்குறாங்க” 

அவர்களுக்கு இன்னும் வெகாளம் அடங்கவில்லை.  அழைப்புக்காக நெடுஞ்சாலையில் போலிஸ் வேன் அருகில் காக்கவைத்திருந்த ஜேசிபியை வருவிக்கிறார்கள். அது வீடுகளின் கூரைகளையும் வாரைகளையும் பிய்த்தெறிகிறது. முட்டிச்சாய்க்கிறது சுவர்களை. இவனுங்களுக்கு சாமி ஒரு கேடா என்று தீப்பாஞ்சியம்மன் கோவிலையும் தகர்க்கிறது. காலனியின் 126 வீடுகளுக்குமான நீர்த்தேக்கத்தொட்டியைத் தாங்கி நிற்கும் தூணை அடித்துச் சரிக்கிறது. தலை சிதறிச் செத்தவனின் ரத்தம்போல் வீணில் பாய்கிறது நீர். மேஸ்திரி பொன்னனின் ஈரடுக்கு வீட்டுவாசலில் வாகனங்களையெல்லாம் இழுத்துப் போட்டு நெருப்பு வைக்கிறார்கள். பெட்ரோல் டேங்க் வெடித்து வீட்டுக்குள் தீப்பிழம்பு விழுந்தெரிகிறது. வீட்டுக்குள்ளிருந்த கேஸ் சிலிண்டர் வெடித்திருக்கும்போல, இடியொத்த பெருஞ்சத்தத்தால் அந்த வட்டாரமே கிடுகிடுங்குகிறது. அடர்ந்திருண்ட கரும்புகையின் உள்ளேயிருந்து அவளது அப்பனும் அவனது கூட்டாளிகளும் வெற்றிப் பெருமிதத்தோடு வெளியே வருகிறார்கள். “அவங்கள நூறு வருசத்துக்குப் பின்னாடி தூக்கி வீசியிருக்கோம். எழுந்து வர்றதுக்கு இந்த ஜென்மம் போதாது.. மறுபடி தலையெடுக்க மண்ணள்ளித் திங்கனும்…” என்று  எகத்தாளமாக பேசிக்கொண்டு வரும் அவர்களைப் பார்ப்பதற்கு அஞ்சி திவ்யா கண்களை இறுக்கமாக மூடிக்கொள்கிறாள். 

“கண்களை அகலத் திறந்து பார்க்கவேண்டிய இந்நேரத்தில் மற்றவர்களைப்போல கண்ணை மூடிக்கொள்ளும் தவறை நீயும் செய்யாதே திவ்யா. போரில் தோற்கடிக்கப்பட்ட ஒரு நாகரிகத்தின் சிதிலங்கள் போல அந்தக் காலனி இருப்பதைப் பார். கொலை வெறியேறிய உனது அப்பன்களிடமிருந்து தப்பி உயிர் பிழைக்க பாம்பும் தேளும் மேயும் முட்புதர்களிலும் கரும்புக்காடுகளிலும் பதுங்கிக் கிடந்து வெளியே வந்த அந்த மக்களுக்கு உடுத்தியிருந்த துணியத்தவிர மிஞ்சினது என்ன என்று பார்க்கமாட்டாயா? வீடுவாசல் அற்றவர்களாக்கப்பட்ட அவர்களது குழந்தைகள் இந்த ஐப்பசிக்குளிரில் வெட்டவெளியில் எப்படி வெடவெடத்து நடுங்குகிறார்கள் என்பதை காணமறுக்கும் அளவுக்கு உன் மனம் கல்லா  இரும்பா…?”  -நெத்திச்சுட்டியும் மோதிரமும் எழுப்பின இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதிலற்றுப்போன திவ்யா கண்களை இறுக மூடியிருந்தாள்.  

“திவ்யா கண்ணைத் திற” என்று அப்பா உலுக்கியதில் கண்விழித்த திவ்யா எங்கே அந்த எரியும் வீடுகளும் குளிரில் நடுங்கும் குழந்தைகளும் என்று தேடினாள். “நிகழ்காலத்துக்கு வா திவ்யா” என்று கிசுகிசுத்தது தோடு. அவள் நிதானத்துக்கு வர கொஞ்சம் நேரமெடுத்தது. எதிரே இருந்த பெற்றவர்களைப் பார்க்கப் பிடிக்காதவளாக அவள் தான் அணிந்திருந்த நகைகளை விறுவிறுவென கழற்றத் தொடங்கினாள். “ஏன் தங்கம் எழுந்தும் எழாம இவ்வளவு அவசரமா நகைகளைக் கழட்டுற?” என்ற அம்மாவிடம், “இந்த நகைகள் எனக்கு வேணாம்” என்றாள். “ஏம்மா இதுகளுக்கு என்ன குறைச்சல்? நல்லாத்தானேம்மா இருக்கு!” என்ற சித்தண்ணனை அவள் அற்பமாகப் பார்த்தாள். “ஊராமூட்டு நகைன்னா நல்லாத்தாம்பா இருக்கும்” என்றாள். “என்னது ஊராமூட்டு நகையா? நம்மளுதுமா” என்றான். “நம்மக்கிட்ட இருக்கிறதாலயே நம்மோடதுன்னு ஆயிடாதுப்பா.”

எதை மனதில் வைத்து மகள் இப்படி பேசுகிறாள் என்று புரியாத சித்தண்ணன், “இது உனக்கே உனக்குன்னு அளவு கொடுத்து செஞ்சதுமா. தங்காசாரிக்கிட்ட நீதானேம்மா அன்னிக்கு அளவு கொடுத்த” என்றான். “ஆமா அளவு கொடுத்தேன். காலனி வூடுகள்ள நீங்க களவாண்டு வந்த நகைகள உருக்கித்தான் எனக்கு நகை செய்யப் போறீங்கன்னு தெரிஞ்சிருந்தா அன்னிக்கே மறுத்திருபேன்…” 

“அதொன்னும் திருட்டு இல்ல. அவங்கக்கிட்ட பலவந்தமா வசூலிச்ச அபராதம்.” 

அப்பனின் பேச்சால் அருவருப்படைந்த திவ்யா “இதெல்லாம் எத்தினி வருசத்து உழைப்பு அவங்களுக்கு? ச்சே… திருப்பிக் கொடுத்துட்டு வாங்கப்பா” என்று சீறினாள். “உனக்கு பிடிக்கலன்னா விடு. திருப்பிக் கொடுக்கவெல்லாம் முடியாது” என்று சொன்ன அப்பனின் குரலில் இருந்த இளக்காரம் அவளை கொந்தளிக்கச் செய்தது. “குருவியாட்டம் அவங்க சிறுகச்சிறுகச் சேர்த்தையெல்லாம் இப்படி கொள்ளையடிச்சு கொண்டாந்து புழங்குறீங்களே இதிலெல்லாம் தீட்டு இல்லையா உங்களுக்கு?” என்று வீசியடித்தாள் நகைகளை. 

சித்தண்ணனும் மங்காவும் வாயடைத்து நின்றார்கள். நகைகளும் குத்துவிளக்குகளும் நகரத்தொடங்கின.

நன்றி: ஆனந்தவிகடன் 03.02.21

ஓவியங்கள்: அரஸ்

ஜூமாயணம் - ஆதவன் தீட்சண்யா

அனைவருக்கும் வணக்கம். அஞ்சுவது அஞ்சாமை பேதமை. இந்தக் கொரானாவுக்கு நாம் அஞ்சித்தானாக வேண்டும். அதற்காக நமது கலை இலக்கியச் செயல்பாடுகளை முடக்கிப் போட்டுக்கொள்ளத் தேவையில்லை. சாத்தியமான வழிகளில் நமது செயல்பாடுகளைத் தொடர்வோம். இன்றைய இணையவழிச் சந்திப்பு அந்த நோக்கிலானதுதான். வாராவாரம் வெள்ளியிரவு ஒரு இலக்கிய ஆளுமையுடன் கதையாடல் என்கிற நம்முடைய தொடர்நிகழ்வு எழுத்தாளர் ஆதவன் தீட்சண்யா பங்கேற்புடன் இப்போது தொடங்குகிறது. அவருடனான உரையாடலை நூதனன் ஒழுங்கு செய்வார். கேள்வியெழுப்ப விரும்புகிறவர்கள் சாட் பகுதியில் குறுஞ்செய்தியாக பதிவிடுங்கள். 

நூதனன்: வணக்கம் தோழர். எப்பவும் பயணத்திலேயே இருக்கும் உங்களுக்கு கொரானா ஊரடங்கால் நீண்ட ஓய்வு கிடைத்திருக்கிறது. ஏதும் புதிதாக எழுதிக்கிட்டிருக்கீங்களா?

ஆதவன்: அனைவருக்கும் எனது அன்பும் நன்றியும். இந்தக் காலத்தில் நான் எதையும் எழுதவில்லை. ஊரடங்கானாலும் ஆன்லைன் கிளாஸ் நடத்துகிற கல்விவணிகப் பயங்கரவாதி அல்லது டாஸ்மாக்கை திறந்துவைக்கின்ற அரசாங்கம் போல ஒரு எழுத்தாளரும் இருக்கணுமா என்ன? இயல்பாக எல்லா வேலைகளையும் செய்தபடியே எழுதவும் படிக்கவுமானதுதான் எனது மனஅமைப்பு போல. அதீத குளிர்ச்சி கண்ணாடியை நெரித்துச் சிதறடிப்பது போல, இந்த ஊரடங்கின் அமைதி என் மனவொருமையைச் சிதறடிக்கிறது. வரலாற்றின் எந்தப் பேரழிவிலும் பிரளயத்திலும் மனிதகுலம் இப்படி முடங்கிக் கிடந்ததில்லை. புழுபூச்சியெல்லாம்கூட தம் சுதந்திரத்தை இம்மியளவும் இழக்காதிருக்கிற போது நான் ஏனிப்படி அடைந்து கிடக்கிறேன் என்கிற கேள்வி என்னை வாட்டுகிறது. கொரானாவிலிருந்தும் ஊரடங்கின் பாதிப்பிலிருந்தும் தப்பித்துக்கொள்ள எத்தனிக்கும் மக்களைத் தோற்கடிக்க ஆட்சியாளர்கள் கைக்கொள்ளும் மூர்க்கம் என்னை தீராப்பதற்றத்திற்குள் தள்ளுகிறது.

நூ: குறிப்பான விசயங்கள்…

ஆ: ஊரடங்கு அறிவிக்கப்பட்ட விதமே மூர்க்கமானது தானே? ஒருநாள்  ஊரடங்கிற்கு மூன்றுநாட்களுக்கு முன்பே அறிவித்த பிரதமர், 21நாள் ஊரடங்கை நாலேநாலு மணிநேரத்திற்கு முன்பாக அறிவித்தார். டீமானிடைசேஷன் அறிவிக்கப்பட்ட அதே பாணி. இவ்வளவு குறுகிய அவகாசத்தில் அன்னந்தண்ணி ஆகாரம் எதற்காவது சுதாரிக்க முடிந்ததா? வெளியூர் போனவர்கள் வீடு திரும்பவாவது அவகாசம் கொடுத்திருக்க வேணாமா? பெருநகரங்களில் நிர்க்கதியாக விடப்பட்ட  லட்சக்கணக்கானவர்களை வீடுகொண்டு சேர்த்துவிட்டுத்தானே ஊரடங்கை அறிவித்திருக்க வேண்டும்?  நாளொன்றுக்கு ரெண்டரை கோடி பயணிகளை ஏற்றியிறக்குகிற திறன்கொண்ட ரயில்களை வைத்திருக்கும் அரசு, பச்சிளம் பாலகர்களைக்கூட ஆயிரக்கணக்கான கிலோமீட்டர் தூரத்தை நடந்தே சாகும்படி கைவிட்டதை விடவும் கொடூரமானதாக எதைச் சொல்வது? நடக்கிற தூரம்னு இவ்வளவு நாளும் நமக்கிருந்த மனக்கணக்கையும் சித்திரத்தையும் அந்தப் பிஞ்சுப்பாதங்கள் நடந்தழித்தக் காலமிது.

ஊரையடக்கத் துணிந்தவர்கள் முதலில் மக்களோட பசியை அடக்கும் வழியைத்தானே யோசித்திருக்கணும். நாட்டின் சேமிப்புக்கிடங்குகளில் மலைமலையாய் உணவுத்தானியம் குவிந்திருக்கையில், செத்து சாலையில் சிதறிக் கிடக்கும் நாயின் சதையைத் தின்று ஒருவர் பசியாறும் அவலம். இந்த அரசின்கீழ் மனிதநிலையானது காக்கை கழுகுகளின் மட்டத்திற்கு பின்னிறக்கப் பரிணாமத்தில் வீழ்ச்சியுறுவதைக் காட்டும் கொடுஞ்சான்று இது. மனிதரல்லாத பிற கோடானுகோடி ஜீவராசிகளுக்கு அரசுகளில்லை. அதனாலேயே அவை இப்படி பசியிலும் தாகத்திலும் பரிதவிக்காமல் இருப்பதாக நினைக்கிறேன்.

ஊரடங்கின் நெரிப்பு தாளாமல் வெளியே வரும் மக்களை ஆட்சியாளர்களும் அதிகாரிகளும் கையாளும் விதம்… போலிசாரது வக்கிரங்களும் வன்மங்களும் தண்டனை முறைகளும்… முன்னெப்போதுமில்லாத அளவுக்கு மனிதத்தன்மையை வெளிப்படுத்த வேண்டிய இந்தக் காலக்கட்டத்தில் அவர்கள் அதற்கு எதிர்மறையாகச் செயல்படுகிறார்கள்.

நூ: தோழர், போலிஸ் என்றதும்தான் ஒரு விசயம் நினைவுக்கு வருகிறது. திருச்சியில் தமுஎகச நடத்தின சிறுகதை நூற்றாண்டுவிழாவில் நீங்க பேசுறப்ப, உங்க நாட்டு- அதாவது லிபரல்பாளையத்தில்- காவல்துறை பற்றி ஒரு கதை எழுதியிருப்பதாக சொன்னீங்க. பிறகொரு நேர்காணலிலும் சொல்லியிருந்தீங்க. அந்தக்கதை எதிலே வெளியானது? கடைசியா வெளியான உங்க தொகுப்பில்கூட அந்தக் கதை இல்லையே?

ஆ: “பேகம்புரா” என்கிற அந்தக் கதை எதிலும் வெளியாகவேயில்லை.

நூ: அடக்கொடுமையே, இது பெருங்கதையா இருக்கே…?

ஆ: சூழல் அப்படி. ரெண்டொரு பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பினேன். ஏற்கனவே பத்திரிகைகளுக்கு கடுமையான கெடுபிடிகள். எதுக்கு வம்புன்னு வெளியிடத் தயங்கினதை உணர முடிஞ்சது. என் கதை எப்போ வரும்னு கேட்க எனக்கு மனமொப்பல. பிறகு அந்த வருசம் புக்ஃபேருக்கு வந்த தொகுப்புல சேர்க்கலாம்னு பார்த்தேன். மேல கீழ ரெண்டுபேருமே போலிசை நம்பி ஆள்கிறவங்களா இருக்கிறப்ப இந்தக்கதை வம்பை வலிய இழுத்துவிட்ரும்னு பதிப்பாளருக்கும் பயம். வேறு சிலரும் இதே பயத்தை வெவ்வேறு வார்த்தைகள்ல சொன்னார்கள். சொல்லின் பொருளறியாமலா எழுத்தில்  வேலை செய்துக்கிட்டிருக்கோம்? கடுப்பில் எங்கேயோ தூக்கிப் போட்டுட்டேன்.

நூ: சூழல் அவ்வளவு கெடுபிடியாக இருக்கிறதா தோழர்?

ஆ: நானப்படி உணர்கிறேன். கருத்து வெளிப்பாட்டுச் சுதந்திரம்கிறது வெறுமனே கருத்தை வெளிப்படுத்துவதற்கானது மட்டுமல்ல, கருத்தை வெளிப்படுத்தின பிறகும் சுதந்திரமாக இருப்பது தொடர்பானது என்கிறார் ஃபாலி நாரிமன். ஆனால் இங்கு அது அரசியல் சாசனத்தின் எழுத்தற்ற பக்கமாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது.

நூ: அஞ்சத்தக்க இந்த நிலைமையையும் கடக்கத்தானே வேண்டும் தோழர். அந்தக் கதையை மட்டும் தனி பிரசுரமா கொண்டுவந்தாலென்ன? ‘கதையின் தலைப்பு கடைசியில் இருக்கக்கூடும்’ கதையை விஜயானந்த் தனியாக கொண்டுவந்த மாதிரி.

ஆ: தேடிப் பார்க்கிறேன், கிடைத்தால் வெளியிடுவோம்.

நூ: தோழர், அந்தக் கதைய இப்ப எங்களுக்காக சொல்ல முடியுமான்னு பங்கேற்பாளர்களில் பலரும் சாட் பகுதிக்கு செய்தி அனுப்பிவருகிறார்கள். எனக்கும்கூட அதே வேண்டுகோள் இருக்கு…   

***

நண்பர்களே, இதுவரை வெளிவராத பேகம்புரா கதையை சொல்லணும்கிற உங்களோட கோரிக்கையை எந்தளவுக்கு நிறைவேற்ற முடியும்னு தெரியல. வாய்மொழிக் கதைய எழுதுறதும், எழுதப்பட்ட கதையச் சொல்றதும் சரிதானாங்கிற கேள்வி எனக்கு இருந்துக்கிட்டேயிருக்கு. ரெண்டுமே கதைகளை பரவலாக்குகிற முயற்சிதான். ஆனால், வாய்மொழிக் கதை எழுத்தாக வர்றப்ப காலங்காலமா கதை சொல்லிக்கிட்டிருந்தவங்க மறைந்து எழுதின ஆள் முன்னிலைப்படத் தொடங்குகிறார். அதாவது சொல்வதில் கையாளப்பட்ட மொழி, விவரணை, அதுவழியாக விரியும் மனக்காட்சிகள் எல்லாத்தையுமே கட்டுப்படுத்தி விடுகிறார். இதே ஆபத்துதான் எழுதப்பட்ட கதைகளை சொல்லத் தொடங்கும்போதும் நிகழுது, எனது கதை இன்னொருவரது வாய்வழிப் பண்டமாக மாறுது. எழுத்தாளருக்கும் வாசகருக்கும் இடையே - இந்த இரண்டு மனநிலைகளும் அற்ற கதை ரசிகர்கள் உருவாக்கப்படுறாங்க. அவங்க உண்மையில் என் கதைக்கானவர்கள்தானா, அவர்களிடம் நான் எழுதிய கதைதான் சொல்லப்படுதா என்கிற சந்தேகம் எனக்கிருக்கு. சாரம்சத்தில் அவங்க கதை சொல்கிறவர்களின் ரசிகர்களாக வேண்டுமானால் இருக்கலாமே தவிர எனது கதைக்கானவர்களாக இருக்கும் வாய்ப்பு குறைவே. ஆகவே, இப்போ நான் சொல்லப்போற கதை நான் எழுதிய அதே கதையைத்தானா என்கிற குழப்பத்தோடே உங்கள் முன்னே இருக்கிறேன்.

***

லிபரல்பாளையம் ஊடகவரலாற்றில் இப்போதுதான் முதன்முறையாக ஒரே விசயம் தொடர்ந்து மூன்று நாட்களாக பரபரப்பான தலைப்புச் செய்தியாக நிலைகொண்டிருக்கிறது. அவ்வளவு தாக்கமுள்ள ஒரு செய்தி கிடைத்தால் வெறும் தலைப்புச்செய்தியாக மட்டும் விட்டுவிடுமா ஊடகங்கள்?  தலையங்கம், நடுப்பக்க கட்டுரை, விவாத அரங்கு, கருத்துக்களம், சொற்போர், வார்த்தை குஸ்தி, வெல்லும் சொல், கொல்லும் சொல், சொல்லும் லொள்ளும் என்று விதவிதமான பெயர்களில் விவாதிக்கப்பட்ட விசயம் என்னவென்றால், ஜனாதிபதி வாயால் வடை சுடும் வல்லாளன் (இனி வாவசுவ) அன்று தூங்கப்போகும் தருவாயில் படுக்கையில் இருந்தபடியே தனது ட்விட்டர் பக்கத்தில் செய்த அதிரடி அறிவிப்புதான்.

அப்போதே வாவசுவ ஆதரவாளர்கள் “தூங்கப்போகையிலும் தொண்டாற்றும் தூயவனே”, “படுக்கும் வேளையிலும் பணி மறவா வாயகனே”, “நீ படுக்கிறாய் நாடோ எழுகிறது” என்று சமூக ஊடகங்களில் துதிபாடத் தொடங்கி விடுகிறார்கள். அதைக் கண்டதுமே இதுதான் இப்போது பரபரப்பாக்கப்பட வேண்டிய செய்தி என்பதற்கான சூசுக உத்தரவு வந்துவிட்டதாக புரிந்து கொள்கிற ஊடகங்கள் அந்த நொடியிலிருந்தே தொடங்கும் அலப்பறை மூன்று நாட்களாகியும் ஓயவில்லை.

ஜனாதிபதியின் சர்ஜிகல் ஸ்ட்ரைக் தொடர்கிறது

அடுத்த அதிரடி ஆரம்பம்!?

லிபரல்பாளையத்தில் காவல்துறை கலைப்பு

- இப்படியாக ஊடகங்கள் பேசத்தொடங்கினப்ப, இந்தாள் இப்படி ஆரவாரமா சர்ஜிகல் ஸ்ட்ரைக்னு அறிவித்த பலதும் நடைமுறைக்கு வராமல் போனதை கடந்த ஆறு வருசமா பார்த்துச் சலித்திருந்த சனங்கள் இதுவும் ஊடகங்களின் துணையோடு விடப்பட்ட ஒரு போட்டோஷாப் புஸ்வானம்தான் என்றே முதலில் நினைக்கின்றனர். போலிஸ் துணையில்லாமல் பொடக்காலிக்குப் போகவும் அஞ்சுகிற இந்தாளாவது காவல்துறையை கலைப்பதாவது என்று கேலி பேசிக்கொண்டே தூங்கிப் போகிறார்கள். விடியலில் செய்தி உறுதியானபோது அவர்களுக்கு நம்பமுடியாத திகைப்பு.

இந்தாள் உருப்படியாய் செய்த ஒரே நல்லவிசயம் இதுதான் என்று ஜனாதிபதியை பாராட்டினாலும் எதற்காக காவல்துறை கலைக்கப்பட்டது என்கிற கேள்வி நாட்டுமக்கள் அனைவரையுமே குடைகிறது.  கலைப்புக்கான காரணம் என்னவாக இருக்கக்கூடும் என்று தீவிரமாக விவாதிக்கத் தலைப்படுகிறார்கள்.

போனவாரம் போலிஸ் ஸ்டேசன்ல வச்சு ரெண்டுபேரை அடிச்சுக் கொன்ன விசயம் உலகம் முழுக்க பேச்சாகி அரசாங்கத்துக்கு ரொம்ப கெட்டப் பேராயிடுச்சின்ற கடுப்புல இப்படி…?

இல்லேன்னா மட்டும் ரொம்ப நல்ல பேராக்கும்? போலிஸ் ஸ்டேசன்ல வச்சு ஆட்கள அடிச்சுக் கொல்றது என்னமோ இதுதான் முதல்தடவை மாதிரி பேசுறியே? அன்னாடம் சராசரியா அஞ்சுபேரை ஸ்டேசன்ல வச்சு கொன்னுக்கிட்டேதான் இருக்காங்க.

இல்லப்பா, இது ரொம்பவும் கொடூரமா…

என்ன பெரிய கொடூரத்தைக் கண்டுட்ட? உத்திரத்துல கட்டித் தொங்கவிட்டு குதத்துல லத்திய சொருகுறதெல்லாம் போலிஸ் அகராதியில கொடூரமோ குற்றமோ கிடையாது. அவங்கள பொறுத்தவரை அது வெறுமனே விசாரிக்கிற முறையில் ஒன்னு, அவ்வளவுதான்.  

நீ சொல்றதும் சரிதான். கண்ணுல மொளகாப்பொடி போடுறது, நகத்தையும் பல்லையும் கொறடால புடுங்குறது, நாக்கை பிளேடால கிழிச்சு விடறது, ஐஸ்கட்டி மேல படுக்க வைக்கிறது, லாடம் கட்டறது, கட்டிப்போட்டு ஒடம்பு முழுக்க ஒலக்கைய உருட்டுறதுன்னு இவனுங்க பண்ற கொடுமைங்க ஒண்ணா ரெண்டா? இவங்கக்கிட்டயிருந்து மக்களை காப்பாத்துறது தான் பெரும்பாடா இருக்கும் போல.  

இப்படி சித்ரவதை பண்றதுக்குன்னே தனியா இடம் பிடிச்சி வச்சிருக்காங்களாமே, மெய்யா?

ஆமா, சாவாரம்னு ஒரு அதிகாரி இருந்தானே தொடப்பக்கட்டை சைசுக்கு மீசைய வச்சிக்கிட்டு… அவன் பீரியட்ல ஒர்க்‌ஷாப்னு  இந்த  சித்ரவதைக் கூடங்கள அங்கங்கே உருவாக்கி வச்சிருந்தான். கைக்குச் சிக்கினவங்கள பிடிச்சிக்கிட்டுப் போவான். மாசக்கணக்கா சித்திரவதை பண்ணி பொணமாவோ நடைப்பொணமாவோ வெளிய தூக்கிப் போடுவான். அங்கே நடந்த கொடுமைகளைப் பார்த்து ஊருலகமே அங்கலாய்ச்சது. ஆனா இந்த 56 இன்ச் வாயன் கண்ணுங்காதும் இல்லாதவனாட்டம் கம்முனு கிடந்தானே…

கேட்கலேன்னாலும் பரவால்ல, இந்தாளு அவனுக்கு தங்கப்பதக்கம் கொடுத்து கௌரவம் செஞ்சானே…

விசாரணைக்கு கூட்டியாந்த ஒரு பொண்ணை லாக்கப்ல வச்சு பலாத்காரம் பண்ணிட்டு அவ பிறப்புறுப்புல செருப்பாணியைக் கொட்டி சித்திரவதை செய்த விசயம் வெளிய தெரிஞ்சதால பெண்கள் மத்தியில் ஏற்பட்டிருக்கிற கொந்தளிப்பைத் தணிக்க இப்படி போலிஸ்துறையவே கலைச்சிட்டதா இந்தாள் டிராமா போடுறாப்லியா? 

அந்தளவுக்கு பெண்களை- அவங்க உணர்வுகளை மதிக்கிற ஆளுன்னுகூட ஒரு பேச்சுக்கு வச்சுக்க, அதுக்காக சம்பந்தப்பட்ட போலிசுங்க மேல நடவடிக்கை  எடுத்தால் அதிலொரு லாஜிக் இருக்கு. ஒட்டுமொத்த துறையவும் கலைக்கிறதா அறிவிச்சதுதான் புரியமாட்டேங்குது. 

ராவாராத்திரியில் ஒரு கிராமத்துக்குள்ள புகுந்த போலிஸ், ஆணு பொண்ணு அவ்ளோ பேரையும் அடிச்சு நொறுக்கினதுமில்லாம அங்கிருந்த 19 பொண்ணுங்கள கூட்டா சூறையாடின கொடுமை நாலுநாள் கழிச்சுத்தான் வெளிய தெரிஞ்சது. நாடே பதறி தவிச்சது. அந்தச் சனங்களோட பண்டம் பாத்திரங்களை ஒடைச்சி… அவங்களோட தவசதானியத்துல டீசலை ஊத்தி… கிணத்துல மலங்கழிச்சு… ஆடுகோழிகளை அறுத்து அங்கியே அடுப்பேத்தி ஆக்கித் தின்னுப்புட்டு… ச்சீய்… கொஞ்சநஞ்ச அட்டூழியமா? ஊருலகம் காணாத வக்கிரமான சித்ரவதைகள்னு புகார் கிளம்பினது. அம்னஸ்டீ இன்டர்நேஷனல்கூட அறிக்கை கொடுத்தது. எதிர்க்கட்சிகளோட கேள்விக்கும் பதிலே சொல்லாத இந்தாளு போலிஸ் மேல ஒரு குத்தமுமில்லேன்னு பாராட்டுப்பத்திரம் வாசிச்சாப்ல.

இந்தாளுக்கு நியாயவுணர்ச்சி இருந்திருந்தா, அம்மாவையும் மகனையும் அம்மணமாக்கி அவங்க பிறப்புறுப்புல கரண்ட்டு ஷாக் வச்சு கொன்னுட்டு தப்பியோட முடியாததால தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டதா போலிஸ்காரங்க புளுகினப்பவே டிபார்ட்மென்டை கலைச்சிருக்கணும்…

நியாயத்துக்கு ஸ்பெல்லிங் என்னன்னு கேட்கிற ஆள்கிட்ட நியாயவுணர்ச்சியா? அந்தாளே இன்னொன்னுல சிரிப்பாரு.

ஆமா, போலிஸ்காரங்க எவ்வளவு அட்டூழியம் செய்தாலும் ஈயெறும்பு அண்டாம அவங்கள பாதுகாத்த இந்தாளு இன்னிக்கு ஒட்டுமொத்த டிபார்ட்மென்டையும் கலைச்சிருக்கார்னா கஸ்டோடியல் டெத்தோ ரேப்போ காரணமா இருக்காது.

உன் சந்தேகம் சரிதான். போலிஸ்காரங்க என்ன குற்றம் செஞ்சாலும் அதிகபட்சத் தண்டனையே ஆயுதப்படைப் பிரிவுக்கு மாத்துறதுதான்னு சீன் போடுற இந்தாளோட இந்த அறிவிப்புக்கு நாம யூகிக்கிறதைவிட வலுவான வேறு காரணம் இருக்கத்தான் வேண்டும்.

ஒருவேளை  போலிஸ்காரங்க யாராச்சும் இந்தாளை செமையா மொத்தி, வெளியே சொன்னா அவமானம்னு உள்ளுக்குள்ளயே குமுறிகுமுறி அந்த பழிவாங்கும் வேகத்துல இந்த முடிவை அறிவிச்சிட்டாப்லியா?

அட நீ வேற, அவ்வளவு துணிச்சலா மிதிக்கிறளவுக்கு போலிஸ்ல யாரிருக்கா?

அப்படி நடந்திருந்தா நமக்கு ரெட்டைப்பலன். அந்தாளுக்கும் அடி, போலிசுக்கும்…

ஹ்ஹே… உருப்படியா ஏதாச்சும் பேசுங்கம்மா?

என்ன பெரிய காரணம் இருக்கப்போகுது? வயித்துப்பாட்டுக்கு ரயில்ல பிச்சையெடுக்குற பொடிப்பிள்ளைகள்லயிருந்து வாரிச்சுருட்டுற பிஸினஸ் கம்யுனிட்டி வரைக்கும் அவ்வளவு பேர்க்கிட்டயுமிருந்து அன்னாடம் கோடிகோடியா வசூலாகிற மாமூல்ல பங்கு சரியா பிரிஞ்சிருக்காதோ?

அட, அந்தாள் வாங்காத லஞ்சமா இல்லே அந்தாள்ட்ட இல்லாத பணமா?  கார்ப்பரேட்டுங்க அள்ளிக் கொட்டுறதெல்லாம் போதாதா?

நீ சொல்றதும் சரிதான், இந்தாளு கார்ப்பரேட்டுங்களுக்கு அள்ளிக் கொடுக்குறாப்ல, பதிலுக்கு அவங்க…

-இப்படி- வடக்கே பீஸ்மீர் (பீஸ்களாக துண்டாடப்பட்ட பகுதி) தொடங்கி தெற்கே ஏமாறான்பட்டணம் வரை– நாட்டின் தலைநகர் ஹிம்ஸாபுரியிலிருந்து கடைக்கோடி காவியண்டார்புரம் வரை- எங்கு பார்த்தாலும் சனங்களிடம் இதே பேச்சு. பேய்பிசாசு அல்லது பாம்புக்கதைகள் முடிவின்றி ஒன்றையடுத்து இன்னொன்று சொல்லப்படுவது போல மக்கள் 159 ஆண்டுகால போலிஸ் கொடுமைகளைச் சொல்லி ஜனாதிபதியின் முடிவு கலைப்பு சரிதான் என்கிறார்கள்.

சித்ரவதைக்கு எதிரான சர்வதேசப் பிரகடனத்தை அமல்படுத்துவதற்கு இதுகாறும் மறுத்துவந்த ஜனாதிபதி வாவசுவ, இப்போது திடீரென காவல்துறையைக் கலைத்திருப்பதற்கான காரணத்தை வெளிப்படையாக அறிவிக்கவேண்டும் என்று கோருகின்றன எதிர்க்கட்சிகள்.

காரணம் எதுவாகவும் இருக்கட்டும், காவல்துறை கலைப்பானது மனிதத்தன்மையுள்ள நாகரிகச்சமூகமாக மாறுவதற்கு லிபரல்பாளையம் எடுத்துவைத்துள்ள முதலடின்னு வரவேற்க ஏன் தயங்குறீங்க என்று கேட்டு ‘ஜனாதிபதி ரசிகப்படை’யின் செய்தித் தொடர்பாளர் எதிர்க்கட்சிகளின் வாயடைக்கப் பார்த்தார்.

காவல்துறையை கலைச்சிட்டதாலயே எல்லாமே முடிந்துவிட்டதாக கருத முடியாது. என்கவுன்டர், லாக்அப் மரணங்கள், துப்பாக்கிச்சூடுகள், காணாப்பிணமாக்கல் (ஒரு பங்காளவின் மதிற்சுவர் விழுந்து மாண்டுபோன 16பேரின் பிணத்தை உறவினர்களுக்கும் தெரிவிக்காமல் இவர்களே எரித்தது உட்பட), பெண்போலிஸ் உள்ளிட்டோருக்கு இழைத்த பாலியல் குற்றங்கள், போதைப்பொருள் விற்பனை, திருட்டு, கொள்ளை, விபச்சார விடுதி நடத்தும் பாலியல் சுரண்டல், சிலைக்கடத்தல், செம்மரம் கடத்தல், மணல்கொள்ளை உள்ளிட்ட சட்டவிரோதச் செயல்களில் தொடர்பு– என்று காவல்துறையினர் இதுவரை செய்துள்ள குற்றங்களை ஃபாஸ்ட் ட்ராக் தீர்ப்புமன்றங்கள் (அண்டைநாடான லிஞ்சிஸ்தானில் தீர்ப்புமன்றங்களை நீதிமன்றங்கள் என்ற இடுகுறிப்பெயரால் பொருந்தாநிலையில் சுட்டுகின்றனர்) அமைத்து விசாரணை செய்து தண்டிக்க வேண்டுமென மனிதவுரிமை இயக்கங்கள் சொச்சத் தீர்ப்புமன்றத்தில் (கீழமை மன்றங்களில் தீர்க்கப்பட முடியாமல் சொச்சமாகக் கிடந்து இத்து இணுக்காகி நாறும் வழக்குகள்மீது  தீர்ப்பளிப்பதால் இப்பெயரென்றறிக.) முறையிடுகின்றன. இதே விசயத்தை வலியுறுத்தி ஆன்லைன் பெட்டிஷன், ஹேஸ்டேக் டிரண்டிங் என்று பரபரப்பாகிறது நாடு.

(அரசின் கொள்கை முடிவில் தலையிட முடியாது என்று நழுவும் வழக்கத்திற்கு மாறாக) காவல்துறையை கலைத்துவிட்டதே அவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட கடும் தண்டனைதான்; எனவே கூடுதலாக விசாரணையோ தண்டனையோ அவசியமில்லை என்று 7.5 தீர்ப்பர்கள் அடங்கிய அரசியல் சாசன அமர்வாயம் தீர்ப்பளிக்கிறது. ஏழரைத்தீர்ப்பு வெளியான அதேநேரத்தில் நாடு முழுவதும் காவல்துறையினர் பெரும் ரகளையில் ஈடுபடுகிறார்கள்.

யார் என்ன நியாயத்திற்காகப் போராடினாலும் அடித்து நொறுக்கும் போலிஸை ஒடுக்க ராணுவம் வருகிறது. போலிசுக்கும் மிலிட்டரிக்கும் பொருந்தா உறவும் புகைச்சலும்தான் எப்போதுமே.  அவரவர் அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தும் அகந்தையில் அய்யப்பனும் கோஷியும் அடித்துக்கொள்கிற மாதிரி போலிஸாரும் ராணுவத்தாரும் வெறியேறி தாக்கிக்கொள்வதை சினிமாவின் விறுவிறுப்பான சண்டைக்காட்சி போல மக்கள் ரசிக்கிறார்கள். மக்களும் தம்பங்குக்கு கைக்குச் சிக்கிய காவலர்களை நையப் புடைக்கிறார்கள். சிலரை வீட்டுக்குத் தூக்கிப்போய் கைகால்களை முறித்துவிட்டு பாத்ரூமில் வழுக்கி விழுந்துவிட்டதாக நமட்டுச்சிரிப்போடு அறிவிக்கிறார்கள். மின்கம்பியால் அதிர்ச்சி கொடுத்தும், சிகரெட்டால் சுட்டு தீக்காயம் பண்ணி அவற்றில் மிளகாய்த்தூளை தூவியும் மகிழ்கிறார்கள். தண்ணீர் கேட்டவர்களின் வாயில் ஆத்திரம் தீர மூத்திரம் பெய்கிறார்கள். சிலரை அடித்துக் கொன்றுவிட்டு தற்காப்புக்காக திருப்பித் தாக்கியதில் எதிர்பாராதவிதமாக இறந்துவிட்டனர் என்று என்கவுன்டருக்குப் பின் போலிஸ் சொல்லும் பொய்யை இவர்களும் சொன்னார்கள். இப்படி குடிமக்கள் ஒவ்வொருவரது ஆழ்மனசிலும் பதுங்கியிருந்த போலிஸ் புத்தியை வெளியே இழுத்துப்போட்டுவிட்ட குரூரத்திருப்தியுடன் போலிசார் வன்முறையை எதிர்கொள்கிறார்கள்.

உள்நாட்டுப்போர் மூண்டது போன்று மோசமடைகிறது நிலைமை. சீராக்க வேண்டிய ஜனாதிபதியோ புராண இதிகாசத் தொலைக்காட்சித் தொடர்களை பார்த்து பரவசத்தில் திளைத்திருக்கிறார். விதிவிலக்காக மக்களின் நன்மதிப்பைப் பெற்றிருந்த முன்னாள் காவல்துறையினர் சிலரும் பிறதுறை பிரமுகர்க­­ள் சிலரும் வன்முறையைக் கைவிடுமாறு மக்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுக்கிறார்கள். போலிசாருக்கும் குடிமக்களுக்கும் இடையே தனிப்பட்ட பகைமை இல்லை; ஆட்சியாளர்களின் உத்தரவுக்கேற்பவே போலிசார் அத்துமீறல்களில் ஈடுபட வேண்டியதாகிறது என்கிறது அந்த அறிக்கை. சினிமாக்களின் கடைசி காட்சியில் சொல்வதுபோல, சட்டத்தை யாரும் கையிலெடுத்துக் கொள்ளக்கூடாதென சென்சேஷகுமார் என்கிற மந்திரி (மந்திரித்து ஏவப்பட்டவர்- காரணப்பெயர்) சொன்னதற்கு, போலிஸார் சட்டத்தை எடுத்துக்கிட்டு அழிச்சாட்டியம் பண்ணினப்ப இதை சொல்லாமல் என்னத்த புடுங்கிக்கிட்டிருந்தேன்னு மக்கள் காட்டமாக கடித்துக் குதறிய பின்பு வேறெந்த மந்திரியும் யாரும் வாயையோ மற்றதையோ திறப்பதில்லை.

***

இனி நாட்டில் போலிஸே இல்லை என்பது வெறுமனே போலிஸோடு நிற்கிற விசயமில்லையே? புகார், வழக்கு, கைது, விசாரணை, குற்றம், தீர்ப்பு, தண்டனை - என்பவையெல்லாமே இல்லாமல் போகின்றன. இதனால் அடுத்த சிலநாட்களில் தீர்ப்பு மன்றங்களையும் சிறைகளையும் மூட வேண்டியதாகிறது. ஓய்வடைந்ததும் கவர்னராகவோ மேல்சபை உறுப்பினராகவோ ஆகிவிடும் ஆசையில் ஜனாதிபதியின் விருப்பங்களை சட்டமொழியில் தீர்ப்பாக வழங்கிக்கொண்டிருந்த தீர்ப்பர்களும் நீதியின் மரணத்திற்கு இரங்கல் தெரிவிப்பவர்களைப் போல கருப்பாடை தரித்த வழக்குரைஞர்களும் கைதிகளுக்கான ரேஷன்களைத் தின்று கொழுத்த சிறைத்துறையினரும் வேலையிழக்கின்றனர்.                                                                     

போலிஸ் நிலையங்களும் சிறைகளும் தீர்ப்புமன்றங்களும் இயங்கிவந்த கட்டிடங்கள் வீடற்றோருக்கான வீடுகளாகவும் பொதுக்கழிப்பிடங்களாகவும் நூலகங்களாகவும் மாற்றப்பட்டன. வழக்குகளுக்கு தொடர்புடையதென்று பிடிக்கப்பட்டு காவல்நிலையங்களின் முன்பு நிறுத்தப்பட்டிருந்த வாகனங்களில், போலிசார் ஏற்கனெவே கழற்றி விற்றுவிட்டது போக எஞ்சியிருந்த பாகங்கள் அங்கு புதிதாக குடியேறியவர்களின் குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டுப் பொருட்களாகிப்போயின. நாட்டைக் காப்பாற்ற அவசரமாகப் போவதான பாவனையில் எப்போதும் ஒரு காலை வெளியே தொங்கவிட்டபடியே காவலதிகாரிகள் ரவுண்ட்ஸ் போகும் ஜீப்புகள் குழந்தைகளை பள்ளிக்கூடங்களுக்கு ஏற்றிப்போகும் வாகனங்களாகின.

 ***

சதுக்கங்களில் நின்று அப்படியும் இப்படியுமாக கைகாட்டி குழப்பும் போலிஸ் இல்லாது போனதால் சீராகிவிடுகிறது போக்குவரத்து. சாலையின் திருப்பம்தோறும் மறித்து கையேந்துகிற/ கையோங்குகிற போலிஸார் இல்லாததால் மாமூல் கொடுக்கவேண்டுமே என்கிற பதற்றமின்றி ஓட்டுனர்கள் மனங்குவித்து வாகனமோட்டுகிறார்கள். சாலை விபத்துகளும் குறைகின்றன. அற்பமான விதிமீறல்களுக்காக பங்சராக்குதல், சாவியைப் பறித்தல், முகப்பு விளக்கை உடைத்தல், அவமதிப்பு, அபராதம், இலஞ்சம்- என்பதான தொல்லைகளற்ற பயணம் மக்களுக்கு அளவற்ற சந்தோசத்தைத் தருகிறது. மாமூல் தொகையும் அதை கொடுப்பதற்காக ஆங்காங்கே நிறுத்துவதால் வீணாகிவந்த எரிபொருளும் விரயமான நேரமும் இப்போது மிச்சமாவதால் வாகன உரிமையாளர்கள் கட்டணங்களைக் குறைத்து மக்களின் மகிழ்ச்சியை அதிகப்படுத்துகிறார்கள்.

போலிஸாருக்கு கொடுக்கவேண்டிய பங்கிற்கும் சேர்த்து திருடியாக வேண்டிய நிலை இப்போதில்லாததால் திருடர்களும் கொ­­­­ள்ளையர்களும் தமது தேவைக்கு மட்டுமே அளவாக திருடினார்கள். களவு கொடுத்தவர்கள் கூட அரசாங்கத்தைப் போலல்லாமல் யாரோ இல்லாதவங்க தானே திருடியிருக்காங்க என்று சமாதானமாகிறார்கள். கப்பம் பெறும் இலஞ்ச ஒழிப்புத்துறை போலிசாரும் இனி இல்லையென்பதால் அரசு அலுவலகங்களில் இலஞ்சத்தின் மட்டம் குறைகிறது. தமக்குள் ஏற்படும் சண்டைச்சச்சரவுகளை மக்கள் தாமாகவே சுமூகமாகத் தீர்த்துக்கொள்ளும் பக்குவம் கூடிவந்தது. அதாவது “இதுக்குத்தான் போலிஸ் வேணும்கிறது”, “போலிஸ் இருந்திருந்தா இப்படி நடக்குமா?”, “மறுபடியும் போலிஸ் வந்தால்தான் ஊர் சரிப்படும் நாடு உருப்படும்” என்று பேசுகிற நிலை ஒருபோதும் தன்னால் வந்துவிடக்கூடாது என்கிற கவனம் லிபரல்பாளையம் மக்கள் ஒவ்வொருவரது நடத்தையிலும் வெளிப்பட்டது. நேர்மையாக மக்களுக்கு ஊழியம் செய்து இந்த அறிவிப்பால் வேலையிழந்தவர்களையும் அவர்களது குடும்பத்தாரையும் தத்தெடுக்க மக்கள் ஆர்வம் காட்டுகின்றனர். (சொற்ப எண்ணிக்கை என்பதால் இது சாத்தியமாகிறது). 

ஜனாதிபதி எதற்காக காவல்துறையைக் கலைத்திருந்தாலும், பைத்தியம் கிழித்தது கோவணத்துக்கு ஆச்சு என்பதுபோல, தாங்கள் இப்போது நிம்மதியாகவும் அச்சமின்றியும் குற்ற மனப்பான்மையின்றியும் இருக்க முடிவதற்காக அவருக்கு லிபரல்பாளையம் குடிமக்கள் நன்றி சொல்வதுடன் கதை முடிகிறது.

***

நூ: எங்களுக்காக நீங்கள் இந்தக் கதையைச் சொன்னதற்கு நன்றி. இது தொடர்பாக கேள்வியெழுப்ப பலரும் ஆர்வத்தோடு கையுயர்த்துகிறார்கள்…

ஆ: கேட்கட்டும்.

கேள்வி: ஐயா, இப்படியொரு கதையை எழுதுவதற்கான உந்துதல் எது?

ஆ: எந்தவொரு அரசுமே தனக்கு அடிபணிய மறுப்பவர்கள் மீது ஏவும் முதல் ஆயுதம் காவல்துறை தான். இந்த சமிக்ஞை கிடைத்ததுமே போலிசார் தங்களோட வக்கிரங்களையும் கயமைகளையும் சேர்த்து குடிமக்களை மனிதநிலையிலிருந்து கீழ்ப்படுத்தத் துணிகிறார்கள். அதற்காக அவர்கள் கையாளும் வன்முறைகளை சகித்துக்கொள்ள முடியாத எவராயினும் இந்தக் கதையைத்தான் எழுதவேண்டியிருக்கும்.

கேள்வி 2: போலிஸ் இல்லாமல் ஒரு நாடு இருக்கமுடியுமா?       

ஆ: கதையிலாவது அப்படியொரு நாடு இருக்கட்டுமே. 14ஆம் நூற்றாண்டின் கலகக்காரன் ரவிதாஸ் தனது பாடல்களில் புனைந்தெழுப்பிய பேகம்புரா என்கிற துன்பமில்லாத நகரம் போல, போலிஸ் இல்லாத நாடாக லிபரல்பாளையத்தை மாற்றியமைப்பதற்கான நியாயம் நமக்கிருக்கிறது. தனிச்சொத்தும் பாகுபாடும் வரியும் கண்காணிப்பும் சித்ரவதையும் சிறையும் இல்லாததொரு சுதந்திரவெளி- பேகம்புராவுக்கான விழைவு உலகெங்கும் எல்லாக்காலத்திலும் உயிர்ப்புடன் விரிந்திருக்கிறது. ‘வேர்ல்டு வித்அவுட் போலிஸ்’, ‘மூவ்மென்ட் ஃபார் அபாலிஷன் ஆஃப் போலிஸ்’ போன்ற அமைப்புகள் இதற்கான சான்றுகள்.

நெதர்லான்டில் குற்றவாளிகள் வெகுவாக குறைந்துவிட்டதால் சிறைகளை மூடப்போவதாக அறிவிக்கும் நிலை உருவாகியிருக்கு. தங்கள் நாட்டில் சிறைக்கான தேவை முடிந்துபோனதால் வேறு நாட்டு அரசுகளுக்கு சிறைகளை வாடகைக்கு விடப்போவதாக ஒரு நாட்டினால் அறிவிக்க முடிகிறபோது மற்ற நாடுகளுக்கு மட்டும் என்ன தேவை இருக்கிறது? வாழ்வாதாரத்திற்கும் வாழ்க்கைத்தரத்திற்கும் அரசு பொறுப்பெடுத்துக் கொள்ளும்போது சமூகத்தின் குணவியல்பு மாறி குற்ற நடவடிக்கைகள் இல்லாமல் போகிறதேயொழிய போலிஸ் இருப்பதனால் அல்ல என்பது எனது புரிதல்.

கேள்வி 3: அப்படியானால் நம்மை யார் பாதுகாப்பார்கள்?

ஆ: இப்போது மட்டும் நம்மை யார் பாதுகாத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்?

கேள்வி 4: இப்படியொரு பதில்கேள்வியை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை.

கேள்வி 5: சரிங்க தோழர், உண்மையில் அந்த ஜனாதிபதி வாவசுவ எதற்காகத்தான் காவல்துறையைக் கலைத்தார்?

ஆ: இதே கேள்வியைத்தான் அவரது சகா ஒமிட்ஷூ அவரிடம் கேட்பார். அதற்கு ஜனாதிபதி “குறிப்பான காரணம் ஒன்றுமில்லை, காவல்துறையைக் கலைத்தாலென்ன என்று தோன்றியது, கலைத்தேன்” என்பார். அதெப்படிங்க ஜூ (இங்கே ஜி போல), தோன்றியதை எல்லாம் செய்வீங்களா?ன்னு ஷூ கேட்பார். அதற்கு ஜனாதிபதி, “தோன்றியதையெல்லாம் செய்து பார்ப்பதற்கான மட்டுமீறிய அதிகாரத்தை என்கிட்ட கொடுத்திருக்கீங்க, செய்து பார்க்கிறேன். இப்போகூட அமைச்சரவையைக் கலைக்கலாமான்னு லேசா ஒரு எண்ணம் ஓடுது…” என்று சொல்லக்கேட்டதும் எதுக்கு வம்பு என்று ஒமிட்ஷூ ஓட்டம் பிடிப்பார்.

கேள்வி: கதையை விடுங்க தோழர், அதிகாரம் இருக்கு என்பதாலேயே ஒருத்தர் எதை வேண்டுமானாலும் செய்யமுடியுமா?

ஆ: இப்போ இங்கே பிரதமர் வேறென்ன செய்துகொண்டிருக்கிறார்?

நூதனனை முந்திக்கொண்டு நிகழ்ச்சி ஏற்பாட்டாளர்: நண்பர்களே இனியும் தொடர்ந்தால் தொழில்நுட்பக் கோளாறு ஏற்படலாம் என்கிற முன்னெச்சரிக்கையில் இந்த நிகழ்வு இப்போதே முடிகிறது. நன்றி, வணக்கம்.

நன்றி: நீலம், 2020 அக்டோபர் இதழ்

ஓவியங்கள்: நன்மாறன்

அனகராதி - ஆதவன் தீட்சண்யா

ஷியாம் சங்கர்

உறக்கத்திலிருப்பவளை எழுப்ப அம்மாதான் தண்ணீர் தெளிக்கிறாள் என்பதான நினைப்பில் சுதாரித்து கண்விழித்தவள் மீது அருவியெனப் பொழியத் தொடங்கியது மழை. நனைவதன் பதற்றத்தில் எழுந்து நின்றவளுக்கு இருளன்றி ஏதும் புலப்படவில்லை. அவள் இங்கே முதன்முதலாக கண்விழித்த அந்த நேரம் இரவாக இருந்தது. எத்திசையில் நகர்ந்தால் யாதிருக்குமோ என்கிற அறியாநிலையில் நின்ற இடத்திலேயே நின்றிருந்தாள். பெருக்கெடுத்தோடும் வெள்ளம் அவளது காலடி மண்ணை அரித்தபடியே ஓடியது. அவளது கால்களோ வேர்போல இறங்கின பூமிக்குள். என்மீது விரும்பிப்பெய்கிற இந்த மழை எனக்கு தீம்பேதும் செய்துவிடாது என்று நின்றிருந்த அவ்விடத்திலேயே சம்மணம் இட்டமர்ந்து மழைக்குள்ளேயே கண்ணயர்ந்தாள்.

இதுவரை கேட்டிராத பறவைகளும் விலங்குகளும் பூச்சிகளும் எழுப்பிய வினோத ஒலிக்கலவையில் கண் திறந்தவள், நீண்டுயரும் நெடுஞ்சிகரங்களால் விண்தொடும் இந்த மலைத்தொடரைத்தான் முதலில் கண்டாள். இருந்த ஒரு சிறுகுன்றும் குவாரிக்காரர்களால் காணாமலாக்கப்பட்ட ஊரினளான அவள் இப்போது இந்த நீள்நெடு மலைத்தொடரின் வனப்பில் தோய்ந்து திளைத்துக்கொண்டிருந்தாள். எந்த மலைத்தொடர் இது? ஆல்ப்ஸ்... ஆன்டிஸ்... இந்துகுஷ்... ஹிமாலயாஸ்... காகஸஸ்...? எதுவென அடையாளம் காணவியலாத அவள் அதற்கு “பெயர் வேண்டா மலை” எனப் பெயர் சூட்டினாள். இதன் அடிவாரத்தில் ஒளியை உருக்கி ஊற்றினாற்போல தகதகத்தோடிடும் இந்த ஆறு எதுவாக இருக்கும் என்பதையும்கூட அவள் அறிய முடியாதவளாயிருந்தாள். தனக்குத் தெரிந்திருந்த ஆறுகளின் பெயர் ஒவ்வொன்றையும் நினைவுபடுத்தி அதுவாக இருக்குமா இதுவாக இருக்குமா என்று யோசித்தவள் மீட்பாறு என்று சற்று முன்தான் அதற்கு பெயரிட்டு முடித்தாள். 

அவளைப் பொறுத்தவரை மீட்பாறு என்பதுதான் எல்லாவகையிலும் அதற்கு பொருத்தமான பெயர். அந்தப் பெயரைச் சொல்லிக்காட்டுவதற்கு அங்கு வேறு யாரும் இருக்கிறார்களா என்று இனிதான் அவள் தேடிப் பார்க்கவேண்டும். மனித சஞ்சாரம் இருப்பதற்கான சுவடேதும் தென்படாத இங்கே யாரும் எதிர்வரப் போவதில்லை என்று தனக்கே சொல்லிக்கொண்டாள். அதெப்படி ஆறென்று இருந்தால் அங்கே மனிதக்கூட்டம் இருக்கத்தானே செய்யும்? ஒருவேளை, முதன்முதலாக இந்த ஆற்றிலிறங்கிய மனுசி தானாக இருந்தால்? அந்த நினைப்பே அவளுக்குள் பெருஞ்சிலிர்ப்பாகியது. தானொருத்தி மட்டுமே நீந்திக் களிப்பதற்கா இவ்வளவு பெரிய ஆறு என்கிற பரவசத்திற்கும் இவ்வளவு பெரிய ஆற்றில் தான் மட்டும் தன்னந்தனியாக நீந்தி எப்படி களிப்படைய முடியும் என்கிற கேள்விக்குமிடையே அவள் தத்தளித்தாள்.

கடலென அகன்றோடும் ஆற்றின் கரையேறி இளைப்பாறுவதும் இளைப்பாறுவதிலேயே களைப்படைந்தவள் போல மீண்டும் ஆற்றுக்குள் பாய்ந்து மீன்களுடன் விளையாடுவதுமாக இருந்தாள். இதென்ன படித்துறையா, ஒரே இடத்தில் நீந்தி கரையேற? இப்படி எண்ணியதிலிருந்து எங்கு வேண்டுமானாலும் இறங்கி ஆற்றின் போக்கில் போய் ஏதோவொரு இடத்தில் கரையேறினாள். இப்படி நெடுந்தூரத்தைக் கடக்கும் அவள் ஆற்றோட்டத்திற்கு எதிர்த்திசையில் மணல்புதைய நடந்து புறப்பட்ட இடத்திற்கே வந்து சேர்வதை இந்நாட்களில் வழக்கமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். பிறகு, இது என்ன நான் பிறந்து வளர்ந்த இடமா, இங்கு என் சொந்தபந்தங்கள் யாரும் இருக்கிறார்களா, ஒருவேளை தன்னைப்போலவே வேறு யாரேனும் உயிர்பிழைத்து இங்கே வரக்கூடும் என்று என் ஆழ்மனம் உள்ளூர எதிர்பார்க்கிறதா, எதற்காக திரும்பத்திரும்ப இதேயிடத்திற்கு வருகிறேன் என்று கேட்டுக்கொண்டாள். அதனால்தான் அவள் இப்போது சிலநாட்களாக எங்கே கரையேறத் தோன்றுகிறதோ அங்கே கரையேறி கால்போன போக்கில் நடக்கிறாள். கண்ணயரத் தோன்றினால் அங்கே இருக்கும் ஏதேனுமொரு பாறையிடுக்கிலோ மரக்கிளையிலோ படுத்துறங்கி விழிக்கிறாள். எட்டு இரவுகளும் ஏழு பகல்களுமான இக்காலம் இவ்விதமாகத்தான் இங்கு கழிகிறது அவளுக்கு. 

நேரம் பொழுது பாராது ஆற்றிலேயே ஊறிக் கிடந்தாலும் இன்னும் தன்மீது துருவேறிய இரும்பின் வீச்சம் நீங்காதிருப்பதாகவே அவள் நினைத்துக்கொண்டாள். அவ்வப்போது அந்த வீச்சம் அழுகிய பிணங்களின் வாடையோடும் பெருக்கெடுத்தோடும் கழிவுகளின் நாற்றத்தோடும் சேர்ந்து அவளது மூக்கை குப்பென அடைத்து சுவாசத்தை திணறடித்தது. இந்த வீச்சம் தன் தேகத்தில் படிந்திருக்கிறதா, அன்றி நினைவிலிருந்து மேலெழும்பி வீசுகிறதா என்கிற முடிவுக்கு அவளால் வரமுடியவில்லை. கரையணைத்த கானகத்தை நிறைத்திருக்கும் கனிகளைத் தின்று பசியாறிட விழையும்போதெல்லாம் இந்த வீச்சம் அடர்ந்து குமட்டியது. ஆற்றோரத்தை அலங்கரிக்கப் பூத்திருக்கும் மலர்களிலிருந்தும் பசுந்தாவரங்களிலிருந்தும் உலர்ந்த மரப்பட்டைகளிலிருந்தும் வீசும் மணத்தை மீறி என்றென்றைக்கும் இந்த வீச்சம் தன்மீது படிந்தேதான் இருக்கும்போல என்றெண்ணும்போதே அவளுக்கு துக்கம் பெருகியது. மனிதவாடையே பட்டிராத இந்த மலையும் காடும் ஆறும் தன்மீதிருந்து பரவும் இந்த வீச்சத்தால் மாசடைந்துவிடுமோ என்றெண்ணி மருகினாள். கருவிலிருக்கும் தன் குழந்தையின் மீதும் இந்த வீச்சம் படர்ந்துவிடுமோ என்கிற அச்சத்தில் வயிற்றைத் தடவிக் கொண்டேயிருந்தாள். இந்த அச்சம் பெருகும் போதெல்லாம் அவள் ஆற்றுக்குள்ளிருக்கும் நேரம் கூடியது. 

கிளம்பி  ஆறுநாட்களாகிய பின்னும் இன்னும் ஐந்துநாட்கள் பின்தங்காமல் நடந்தால்தான் தன் சொந்த ஊரான கோக்ரஜ்பூரை அடையமுடியும் என்கிற பரிதவிப்பில் நடந்துகொண்டிருந்த அஸ்லிமா பீவி என்கிற பெண் ஆசிய நெடுஞ்சாலை நாற்பத்தெட்டில் பிரசவித்தது அவளுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. உழைத்து வாழ்வதற்கென தேர்ந்து வந்தடைந்திருந்த பெருநகரங்கள் கைவிட்ட நிலையில் ஆயிரக்கணக்கான மைல்களுக்கு அப்பாலிருந்த தமது சொந்த ஊர்களுக்கு நடந்துகொண்டிருந்த அஸ்லிமா பீவியைப் போன்ற எத்தனையோ கர்ப்பிணிகள் மேம்பாலத்தடியிலும் தண்டவாளத்தின் மீதும் கொப்பளிக்கும் தார்ச்சாலைகளிலும் வெட்டவெளியில் தாதிகளின் துணையின்றி பிள்ளைகளை ஈன்றெடுத்தார்கள். கைக்குச் சிக்கிய கூரியகற்களால் தொப்புள்கொடியைத் துண்டித்துக்கொண்ட அந்த பச்சையுடம்புக்காரிகள் ஈரம் பிசுபிசுக்கும் சிசுவை தோளில் போட்டுக்கொண்டு நடையைத் தொடர்ந்த அவலக்காட்சிகள் அவளது மனத்திரையில் ஓடின. பேறுகாலத்திற்குரிய பிரத்யேக கவனிப்பு ஏதுமின்றி நடந்த அந்தப் பிரசவங்களில் ஒன்றென ஆகிவிடாமல், இந்த மீட்பாற்றின் கரையில் தனக்கு பிரசவம் நடக்கவிருப்பது பெரும்பேறெனக் கருதினாள். 

கருவுற்றிருப்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்ட நாளில் அவள் இன்னதென்று பிரித்தறிய முடியாத உணர்வுக்கலவைக்குள் சிக்கித் தவித்தாள். அவன்தான் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் ஆனால் எல்லாவற்றையும் பேசிக்கொண்டிருப்பவன் போல நீண்டநேரமாக அவளது தலையை வருடிக்கொடுத்தபடி இருந்தான். காலடியில் குறுகுறுக்கும் அலையைப் போல வாஞ்சையூறிய அவனது விரல்கள் கூந்தலுக்குள் அளைவதால் கிளர்ந்த நெகிழ்ச்சியிலும் நிம்மதியுணர்விலும் நிலைதிரும்பிய அவள் அதை தன் ஆவிசேர் முத்தங்களால் உணர்த்தினாள். தனக்கும் மட்டில்லாத மகிழ்ச்சியே,  ஆனால் அச்சமும் சேர்ந்தே வளர்கிறது என்று அவள் ரகசியம் கூறியபோது பயப்படாதே, தைரியமாயிரு, நான் உடனிருக்கிறேன் என்றவன் இப்போது சிறையில் இருக்கிறான். 

பயப்படாதே, தைரியமாயிரு, நான் உடனிருக்கிறேன். நாட்டின் பாதுகாப்புக்கு குந்தகம் விளைவிப்பவை என்று தடைசெய்யப்பட்ட அனகராதியிலுள்ள இச்சொற்களை அவன் அன்றைக்கு என் பொருட்டு தன்னிலை மறந்து சொல்லாமல் இருந்திருந்தால் சுதந்திரமாக வெளியில் இருந்திருப்பானே என்கிற அங்கலாய்ப்பு தீராதிருந்தது. கைதாகாமல் வெளியில் இருப்பதுவே சுதந்திரமாகிவிடுமா என்கிற கேள்வியும் அதனுள் சேர்ந்திருந்தது. 

இணையரை ஆற்றுப்படுத்த அந்தரங்கமாக பகிரப்பட்டச் சொற்களை உளவறிந்து இப்படி அரசியல் நோக்கம் கற்பிப்பது சரியல்ல என்று தன்பக்கத்து நியாயத்தைச் சொல்லவே அவன் 14ஆண்டுகள் சிறைக்குள் உழன்றிருக்கவேண்டும், அதற்குப் பிறகுதான் பிணையே கிடைக்கும். குற்றம் நிரூபிக்கப்படும் வரை நிரபராதி என்கிற நியதியை நிரபராதம் நிரூபிக்கப்படும் வரை குற்றவாளியே என மாற்றியுள்ள ஓர் அரசின் கீழ் அவன் தனக்கான நீதியை எங்ஙனம் பெறமுடியும் என்று கேள்வி அவளை வாட்டியது. கரையேறி மரமொன்றின் அடித்தூரில் சோர்வுடன் சாய்ந்துகொண்டாள். ஒருவேளை ஏதேனும் அற்புதம் நிகழ்ந்து இடையில் வெளியே வந்தானென்றால் என்னை எங்கேயென்று தேடுவான்? அவன் தேடியலையும் முன்பாக நானே அவனுக்கு முன்னால் போய் நின்றுவிட வேண்டும். ஆமாம், நான் சென்றுவிடத்தான் வேண்டும்... அய்யோ, எத்திசையில் இருக்கிறது எனது நாடும் ஊரும்? 

வேண்டாம், அங்கே போக நினைக்காதே. அங்கு தேடப்படும் தேசவிரோதிகள் பட்டியலில் உன் பெயரும் இருக்கிறது. தப்பியோடிய குற்றமும் சேர்ந்துள்ளதை மறவாதே. நாட்டின் எந்த மூலையில் கால்வைத்தாலும் உன்னைப் பிடிக்க வலை விரிக்கப்பட்டுள்ளது. நிலத்திலும் வான்வெளியிலும் அங்குலத்திற்கொரு காமிரா  கண்காணித்துக் கொண்டிருகிறது. கவனம்  வை, ஒற்றர்கள் அந்தரத்தில் பதுங்கி உளவறிகிறார்கள். கர்ப்பிணிகள் பலரை சிறைப்படுத்துவதையும் சிறைப்பட்ட பெண்டிரை கர்ப்பிணிகளாக்குவதையும் தமது பராக்கிரமமென முண்டா தட்டும் படையினரிடம் சிக்கிச் சீரழியப் போகிறாயா? அரசியலற்ற அபத்த யோசனைகளால் உன்னோடு சேர்த்து உன் பிள்ளையின் உயிரையும் போக்கடித்துக் கொள்ளாதே. எந்த நிலையில் இங்கே வந்து சேர்ந்தாய் என்பதை அதற்குள்ளேயே மறந்து போனாயா? அய்யோ எப்படி மறப்பேன்? அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க நான் பட்ட துயரங்கள் பற்றிய நினைப்பு செத்தாலும் பிணத்தோடு சேர்ந்திருக்குமே என்று அரற்றினாள். 

முன்னிரவில் இழுத்துச்செல்லப்பட்ட அவனிடம் முதற்கட்ட விசாரணையை முடித்த தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையின் அதிகாரிகள் மறுநாள் அதிகாலை மூன்றுமணிக்கு பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர்கள் மற்றும் ஆய்வாளர்கள் குடியிருப்பிலிருந்த இவளது வீட்டின் மதிலேறி குதித்து கதவைத் தட்டினர். கதவு தட்டப்படும் விதத்திலேயே யாரென யூகித்துவிட்ட அவளோ விடிகிற வரைக்கும் கதவைத் திறப்பதில்லை என்பதில் தீர்மானமாக இருந்தாள். ஒரு கட்டத்தில் அவர்கள் கதவை உடைக்கத் தொடங்கினர். பெருஞ்சத்தத்தால் உறக்கம் கலைந்து எழுந்துவந்து ஏன் இப்படி அகாலத்தில் தொல்லை தருகிறீர்கள் என்று கேட்ட அக்கம்பக்கத்தவர்களை அவர்கள் பெல்லட் குண்டுகளால் சுட்டு விரட்டத் தொடங்கினர். குண்டடிபட்டவர்களின் கதறல் ஒலியால் பதறிப்போன அவள், தன்பொருட்டு பிறர் தாக்கப்படுவதை தடுத்துவிடும் பதைப்பில் கதவைத் திறந்து வெளியே வரும்போது மணி நான்கு. அவளையும், அரசாங்கப்பணியைச் செய்யவிடாமல் தடுத்ததாக ஒன்றரை வயது குழந்தை உள்ளிட்ட அக்கம்பக்கத்தவர் நாற்பத்தியாறு பேரையும்  தேசிய சிறை நிரப்பல் துறை அதிகாரிகள் கைது செய்தனர்.  

நாட்டின் பாதுகாப்புக்கு குந்தகம் விளைவிப்பவை என்று தடைசெய்யப்பட்ட அனகராதியிலுள்ள சொற்களில் மூன்றை காதால் கேட்ட குற்றத்திற்காக ஆன்ட்டி நேஷனல் அபாலிசன் ஆக்ட்டின் கீழ் அவளுக்கு ஏழாண்டுகள் சிறைத்தண்டனை. அதே குற்றத்தை கருவிலிருக்கும் போதே செய்துள்ள அவளது குழந்தையைக் கலைக்க ஆன்ட்டி நேஷனல் அபார்ஷன் சென்டருக்கு இழுத்துச் செல்லும் வழியில்தான் அவள் தப்பித்தாள். 

நாடடங்கின் காரணமாக வாகனப்போக்குவரத்து முடங்கியுள்ளதால் அவள் வெளியூருக்கு தப்பிச் செல்ல வாய்ப்பில்லை என்று கணித்த தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையினர் அவளது நண்பர்களின் வீடுகளை நோக்கி விரைந்துகொண்டிருந்தபோது அவள் பிரதான சாலைகளைத் தவிர்த்து கவனத்தை ஈர்க்காத இண்டுயிடுக்குகளுக்குள் நுழைந்தாள். ஓட்டமும் நடையுமாக இலக்கின்றி விரைந்துகொண்டிருந்தவள் சடக்கென ஒரு திருப்பத்தில் ரயில்பாதையைக் கண்டாள். ரயிலோட்டமின்றி கைவிடப்பட்ட 13ஆவது பிளாட்பாரம் முடியும் அந்த இடம் புதர் மண்டிக் கிடந்தது. பகல் நெடுக பசியோடும் தாகத்தோடும் அங்கேயே பதுங்கியிருந்த அவளுக்குள் ஏதாவதொரு பாதுகாப்பான இடத்திற்கு போய்விட வேண்டும் என்கிற பதைப்பு கூடிக்கொண்டேயிருந்தது. தண்டவாளங்களை குறுக்கே கடந்து எதிர்த்திசை ஏகினால் நகரத்தின் மறுபகுதிக்குள் நுழைந்துவிடலாம். தங்களது நட்புவட்டத்தினரில் தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையினரின் கவனத்திற்கு சட்டென வராதவர்கள் யாரெல்லாம் இருக்கிறார்கள் என்று யோசித்தபடி இருட்டுவதற்காக காத்திருந்தாள். ஒன்றிரண்டு கூட்ஸ்வண்டிகள் ஓடின நேரம் போக ரயில் நிலையம் வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. 

மாலை சுமார் ஐந்து மணியிருக்கும். ரயில் நிலையத்தின் ஒலிபெருக்கி திடீரென கரகரத்தது. புலம்பெயர் தொழிலாளர்களை சொந்த ஊருக்கு ஏற்றிக்கொண்டு இந்த மார்க்கத்தில் வந்து கொண்டிருக்கும் சிறப்பு ரயிலொன்று தண்ணீர் பிடிப்பதற்காக 11ஆவது பிளாட்பாரத்தில் சில நிமிடங்கள் நிற்கப்போவதாகவும் வழக்கமான வண்டி என்று நினைத்து யாரும் ஏறிவிட வேண்டாம் என்றும் அறிவிப்பு வந்தது. 

அறிவிப்பையடுத்த நிமிடங்களில் அந்த பிளாட்பாரத்தில் பொதியேற்றிய கைவண்டிகளுடன் ஆட்களின் நடமாட்டம் தெரிந்தது. வந்தவர்களில் பெரும்பாலோர் இளைஞர்கள். அவர்கள் அன்னக்கூடைகளிலும் அட்டைப் பெட்டிகளிலும் உணவுப்பொட்டலங்களையும் தண்ணீர் பாட்டில்களையும் பரபரவென பகிர்ந்தெடுத்துக்கொண்டு பிளாட்பாரத்தின் இருமுனைகள் வரை குறிப்பிட்ட இடைவெளி விட்டு நிற்கத் தொடங்கினார்கள். அவர்களைப் போலவே இன்னொரு பகுதியினர் பிளாட்பாரத்திலிருந்து குதித்து தண்டவாளங்களைத் தாண்டி தண்ணீர் பைப்புகளை ஒட்டி நிற்கத் தொடங்கினார்கள். அவர்கள் அவளுக்கு வெகுஅருகாமையில் இருந்தனர். பொறிதெறிப்பாய் கிளம்பியோடி அவர்களுடன் கலந்து நின்றுவிட்டாள். வெறுங்கையோடு ஏன் நிற்கிறீர்கள் என்று அவளது கையிலும் ஒரு அட்டைப்பெட்டியை கொடுத்த இளைஞனொருவன் கவனமாக வண்டி நின்னதுக்கப்புறம் சன்னலில் எட்டி கொடுங்க சிஸ்டர் என்று சொல்லிவிட்டு நகர்வதற்கும் ரயில் வந்து நிற்பதற்கும் சரியாக இருந்தது. 

வண்டி நிற்பதற்கும் முன்பாகவே வெளியே குதித்த சிலர் தங்களிடமிருந்த காலி பாட்டில்களில் தண்ணீர் பிடிக்க ஓடினார்கள். குழந்தைகளுக்கு பால் வாங்க கடையேதும் இருக்குமா எனத் தேடினார்கள். உணவுப்பொட்டலங்களும் தண்ணீர் பாட்டில்களும் தங்களுக்கும் கிடைக்கும் என்கிற நம்பிக்கையிழந்த பயணிகளில் சிலர் சன்னல்வழியாக கைகளை நீட்டிக்கொண்டு காத்திராமல் பாய்ந்தடித்து இறங்கினார்கள். அவர்களை கட்டுப்படுத்தி ஒவ்வொருவருக்கும் கொடுப்பது பெரும்பாடாக இருந்தது. வண்டி அடுத்து எங்கே நிற்கும், யார் என்ன கொடுப்பார்கள் என்கிற உத்திரவாதம் ஏதுமில்லாத நிலையில் கிடைப்பதை கைப்பற்றும் ஆவேசத்தை அவர்களிடம் கண்டாள். தனக்கொரு பொட்டலத்தையும் தண்ணீர் பாட்டிலையும் மீதம் பிடித்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று முன்பிருந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டு எல்லாவற்றையும் சன்னலோரம் இருந்த குழந்தைகளுக்கு எட்டியெட்டி கொடுத்து முடித்தாள். உன் வயிற்றிலுள்ள குழந்தைக்கு என்ன கொடுப்பாய் என்று யாரோ அவளைக் கேட்பது போலிருக்கவே திரும்பிப் பார்த்தாள். அதே இளைஞன் பொட்டலங்களால் நிரம்பியதொரு கட்டைப்பையை கையில் கொடுத்துவிட்டு வண்டி கிளம்பப்போகிறது பாருங்கள் சிஸ்டர், விடுபட்டவர்களுக்கு சீக்கிரம் கொடுத்து முடியுங்கள் என்று சொல்லி நகர்ந்தான். அந்தவொரு நொடியில் என்ன நினைத்தாளோ சட்டென ரயிலில் ஏறிவிட்டாள்.

பாவம் இந்தப் பெண், நமக்கு பொட்டலங்களைக் கொடுக்கும் மும்முரத்தில் வண்டி கிளம்புவதையே மறந்து இப்படி வந்து சிக்கிக்கொண்டாளே என்று அந்தப் பெட்டியிலிருந்த பயணிகள் அங்கலாய்த்ததைப் பார்த்து அவளுக்கு அந்த நிலையிலும் உள்ளூர நகைப்போடியது. கவலைப்படாதீர்கள், அடுத்து வண்டி எங்கே நின்றாலும் நான் இறங்கி ஊர் திரும்பிக் கொள்கிறேன் என்று சமாதானம் சொன்ன அவளுக்கு அவர்கள் அமர்வதற்கான ஓர் இடத்தையும் கொடுத்தார்கள். அவளது உண்மையான திட்டமும்கூட அதுவாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் அந்த இரவிலும் அடுத்துவந்த பகலிலும் எங்குமே நிற்காமல் ஓடிய வண்டி அடுத்த இரவுக்குள் பாய்ந்தது. வேர் ஈஸ் மை ட்ரெய்னில் சோதித்துப் பார்த்த இளையான் ஒருவன், அவ்வளவுதான் இதேவேகத்தில் வண்டி போனால் விடியலில் நாம் இறங்க வேண்டிய ஜங்ஷன் வந்துவிடும் என்றான் உற்சாகமாக. 

அவளிடம் கனிவுடன் பேசிய மூதாட்டியொருத்தி ஊர் திரும்ப உனக்கு வண்டி கிடைக்கும் வரை எங்கள் கிராமத்திலேயே தங்கிக்கொள் மகளே என்றாள். என்னமோ நம்ம ஊர் ஜங்ஷனுக்கு அடுத்தத்தெருவில் இருப்பதைப்போல நீ விருந்தாளியை அழைக்கிறாய். அங்கே இறங்கி நாம் ஊர் போய்ச்சேர ஏதாச்சும் ஏற்பாடு இருக்கா இல்லே நடந்தே மாயணுமான்னு இறங்கினால் தான் தெரியும் என்று மற்றொருத்தி அலுத்துக்கொண்டாள். கேலியும் கிண்டலுமாக வெளித்தோற்றத்தில் தெரிந்த அவர்களது பேச்சுக்களில் ஊர் நெருங்கப்போவது குறித்த அச்சமே உட்பொருளாயிருந்தது. சொந்த ஊரில் இல்லாத வாழ்வாதாரம் தேடி தொலைதூரம் போய் இப்போது உயிராசையில் திரும்பும் தங்களைக் காப்பாற்ற ஊர் என்ன வைத்துள்ளது என்கிற கேள்வி திரும்பத்திரும்ப அங்கே சுழன்றடித்தது. அந்தக் கேள்வியிடமிருந்து தப்பியோட துடிப்பவன் போன்றிருந்த ஒருவன் இப்படியே ஆளாளுக்குப் பேசிக்கொண்டிருந்தால் இறங்க வேண்டிய நேரத்தில் தூங்கிக்கிட்டுதான் இருக்கப்போறோம் என்று எச்சரித்தான். வண்டி நம்ம ஜங்ஷனோட சரி. அடிச்சுப்பிடிச்சு இறங்கணும்கிற அவசரமில்லை என்று இன்னொருவன் இடக்காக சொன்னதை கட்டளைபோல ஏற்று ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்த அவர்களை ‘வண்டி நிற்கவேண்டிய நம்ம ஜங்ஷனைத் தாண்டி ஓடிக்கிட்டிருக்கு’ என்று வேர் ஈஸ் மை ட்ரெய்ன் இளையான் கூப்பாடிட்டு எழுப்பினான். 

‘சிக்னல் பிரச்னையாக இருக்கும். அடுத்த ஸ்டேசனில் நிப்பாட்டக்கூடும்’ என்று அவர்களாக சொல்லிக்கொண்ட சமாதானத்திற்கு மாறாக நிற்பதற்கான எந்த அறிகுறியுமற்று ஒவ்வொரு ஸ்டேஷனையும் பின்தள்ளி மின்னெலென விரைந்தோடிக் கொண்டிருந்தது வண்டி. இப்போது அவன் மேலும் பதற்றத்தோடு சொன்னான் ‘வண்டி இப்போ மேற்கு நோக்கி ஓடிக்கிட்டிருக்கு. இந்த மார்க்கத்தில் போவதற்கான தேவையே இல்லை’. சங்கிலிகளைப் பிடித்திழுத்தும் ரயில் நின்றபாடில்லை.  

ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும் ரயிலில்  இருந்துவிடுவதுதான் தனக்கு பாதுகாப்பு என்று முதலில் நினைத்துக்கொண்டிருந்த அவளுக்கும்கூட நிலைமை ஏதோ விபரீதமாகிக் கொண்டிருப்பதாக தோன்றியது. கைவசமிருந்த உணவும் தண்ணீரும் நேற்றிரவு தீர்ந்தபோது, விடியலில் இறங்கிவிடப் போகிறோம் தானே என்றிருந்த தைரியம் இப்போது மறைந்துவிட்டிருந்தது. யாரிடமும் ஒரு பருக்கைச் சோறுமில்லை, ஒரு மிடறு நீருமில்லை. வெளியேயிருந்து தோலை தீய்ப்பது போல் வீசிய அனற்காற்று உடம்பில் மிச்சம்மீதியிருந்த நீர்ச்சத்தையும் உறிஞ்சிக் குடித்தது. தாகத்திலும் பசியிலும் சொடுங்கி ஒவ்வொருவராக வீழ்ந்தார்கள். வேறுவழியின்றி கழிப்பறைக் குழாய்களில் தண்ணீர் பிடித்து உயிர்த்தண்ணீராய் விட்டதில் ஓரிருவர் மீண்டாலும் அவளது பெட்டியில் மட்டும் ஒரே நாளில் ஆறு சாவுகள். அடுத்தடுத்தப் பெட்டிகளிலும் இதேகதிதான். பார்க்கப்பார்க்க கண்ணெதிரிலேயே செத்து விழுந்தார்கள். செத்தவர்களின் குடும்பத்தார் நெஞ்சே வெடிப்பதுபோல் வீறிட்டழும் ஒலி ரயிலின் தடதடப்பை மீறி கேட்டது. 

ரயிலின் துருவேறிய இரும்பின் வீச்சமும் தண்ணீர் நின்றுபோனதால் கழிவறையிலிருந்து கிளம்பிய துர்நாற்றமும் பிணங்களிலிருந்து கசியும் நிணநீரின் வாடையும் சேர்ந்து மிச்சமிருப்பவர்களை மூச்சிழுக்கவிடாமல் திணறடித்தது. அவளுக்கு 1921ஆம் ஆண்டின்  கூட்ஸ் வேகன் ட்ராஜிடி நினைவுக்கு வந்தது. பிரிட்டிஷ் காலனியாட்சியாளர்களால், காற்றும் வெளிச்சமும் இல்லாத கூட்ஸ் வேகனில் அடைத்து சிறைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்ட சுதந்திரப்போராட்ட வீரர்களான அரசியல் கைதிகள் வழியிலேயே மூச்சுத்திணறி செத்தழுகிப் போன கொடூரங்களை இந்தியாவின் திரூர் ரயில் நிலையத்தில் சுவரோவியங்களாக பார்த்திருந்த அவள், அந்த கூட்ஸ் வண்டி நூறாண்டுகளாக பிணங்களைச் சுமந்தபடி இன்னமும் ஓடிக் கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக்கொண்டாள். 

பிணங்களின் விகாரங்களை காணவொம்பாத அருவருப்பில் ஒன்றுமில்லாத வயிற்றை எக்கியெக்கி வாந்தியெடுத்துக் கொண்டிருக்காமல் அவளது சொல்படி அவர்கள் ரயிலிலிருந்து பிணங்களை வெளியே வீசிக் கடந்தார்கள். இந்தியாவின் வால்பாறைக்கும் இலங்கையின் மலையகத்திற்கும் பெருந் தோட்டத்தொழிலுக்குச் சென்றவர்கள் செத்தவர்களையும் சீக்காளிகளையும் நாய்நரிகளுக்கு இரையாக மலைப்பாதையெங்கும் கிடத்திப்போன துயரக்காட்சி உயிர்த்தெழுந்தது அவள் மனக்கண்ணில். நாட்டின் மிகப்பெரிய திறந்தவெளிக் கழிப்பறை என்று இகழப்படும் ரயில்பாதை இனி நாட்டின் திறந்தவெளி பிணவறை என்கிற இகழ்ச்சிக்கும் ஆளாகட்டும் என்று சபித்தாள்.   

கிளம்பின நாளை கணக்கில் கொண்டால் உலகின் மிகநீண்ட ரயில்பாதையான ட்ரான்ஸ் சைபீரியன் தடத்தைக்கூட இந்நேரம் ஓடியடைந்திருக்க முடியும். ஆனால் இந்த வண்டி திட்டமிட்ட நாளைத் தாண்டி ஆறாவது நாளாகவும் ஓடிக்கொண்டேயிருந்தது. சிவப்பு விளக்கு எரியும் ஓடுபாதையிலும்கூட சமிக்ஞைகளை மீறி ஓடுவதைப் பார்த்தால் இந்த வண்டி ரயில்வே தகவல் வலையத்தின் கட்டுப்பாட்டை இழந்து நாட்டையும் கண்டத்தையும் தாண்டி பூமிக்கும் வெளியே ஓடிக்கொண்டிருக்கிறதோ என அவள் ஐயமுற்றாள். ஓடும் விசையிலேயே எரிபொருளை உற்பவித்துக்கொண்டு தண்டவாளம் பதிக்காத வெளியிலும் தனக்கான ஓடுபாதையை தானே பதித்துக்கொண்டு அது நிற்காமலே ஓடிக்கொண்டேதான் இருக்கப் போகிறது என்றும்கூட யோசித்தாள். இந்த வண்டி போகும் வேகத்திற்கு எதிரே இதேபோல தறிகெட்ட வண்டி ஏதேனும் வந்து மோதினால் என்ன கதியாகும் என்று நினைக்கவே நடுக்கமாயிருந்தது அவளுக்கு. செல்போன் சிக்னலும் நின்றுபோனதால் ரயில் இப்போது எந்த மார்க்கத்தில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதைக்கூட அறிவியலாதபடி வெளியுலகத் தொடர்புகளிலிருந்து முற்றிலுமாக நாம் துண்டிக்கப்பட்டுவிட்டோம் என்பதை மட்டும் அவள் பொதுவில் சொன்னாள். 

தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையிடமிருந்து அவளையும் அவளது கருவையும் காப்பாற்றிய இந்த ரயிலே இப்போது மரண வாகனமாக மாறிவிட்டிருப்பதை அறிந்த பின்னும் அதற்குள்ளேயே உழல்வது அறிவீனம். வாழ்வதற்கான ஒளி மங்கி சாவின் பிரகாசம் கூடியொளிர்வதைக் கண்டாள். சாவதென்றான பின் மலத்தொட்டியும் பிணக்காடுமாகிப்போன இந்தத் துருப்பிடித்த இரும்புக் கொட்டடிக்குள் செத்தழுக வேண்டியதில்லை எனத் தீர்மானித்தவள் அந்த நொடியிலேயே ரயில் கடந்துகொண்டிருந்த ஓர் ஆற்றுக்குள் எகிறி குதித்தாள்.  

ஓரிடத்தில் நில்லாத ஆறு அவளை ஏந்திவந்து இங்கு கரையேற்றியிருக்கிறது. ஆற்றின் மகளான அவள், இந்தச் சுதந்திரவெளியில் தன் மகவை ஈன்றெடுக்கப் போகிறாள். ஆள்வதற்கு ஒருவருமற்ற இந்த இடமே அவர்கள் வாழ்வதற்குரிய மேன்மையுடையதாய் இருக்கிறது.

https://www.vikatan.com/arts/literature/aadhavan-dheetchanya-short-story 

நன்றி: ஆனந்த விகடன், 09.09.2020

ஒரு வாழைப்பழத்தை இருமுறை சாப்பிட முடியாது - ஆதவன் தீட்சண்யா

எல்லாவற்றையும் பொருளாதாரம் தீர்மானிக்கிறது என்று ஒரு மேற்கோளைப் போல சொல்லிக் கடப்பதை விடுத்து அது எப்போதிருந்து எவ்வாறு ஏன் தீர்மானிப்பதாகியது என்று விளங்கச் செய்வதே தேவையாகிறது. மட்டுமல்ல, எல்லாவற்றையும் தீர்மானிப்பதாக சொல்லப்படும் இந்தப் பொருளாதாரத்தை தீர்மானிப்பது எது / எவை என விளக்குவதும் இங்கே தேவையாக இருக்கிறது. இந்த விளக்கங்கள் தேவைப்படும் யாவரையும் தன் 13 வயது மகளாக உருவகப்படுத்திக்கொண்டு அல்லது அவளை முன்னிருத்திக்கொண்டு யானிஸ் வருஃபாகிஸ் தனது தாய்மொழியான கிரேக்கத்தில் எழுதியவை ‘பொருளாதாரம் பற்றி என் மகளுக்கு அளித்த விளக்கம்’ என்றொரு புத்தகமாக 2013ஆம் ஆண்டு உருப்பெற்று வெளிவந்தது. பின், ஜேக்கப் மோ ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த இந்நூலை தோழர் எஸ்.வி.ராஜதுரை தமிழாக்கம் செய்திருக்கிறார். ஆங்கில நூலின் அதே நேர்த்தியுடன் படிக்கத் தகுந்த பாங்குடன் க்ரியா வெளியிட்டுள்ளது. ஊரடங்கு நமக்குள் உண்டாக்கியுள்ள மந்தத்தை உதறித் தள்ளுவதற்குத் தோதாக இந்நூலை இக்காலத்தில் க்ரியா வெளிக்கொணர்ந்தது கவனம் கொள்ளத்தக்கச் செயலே.  

பொருளாதாரப் பேராசிரியரும் அரசியல் செயற்பாட்டாளரும் சிலகாலம் கிரிஸ் நாட்டின் நிதியமைச்சராகவும் இருந்த வருஃபாகிஸ், ஒரு தோற்றத்தில் பார்த்தால் பொருளாதாரம் குறித்த கேள்விகளுக்கு இந்நூலில் பதிலளிப்பது போல தோன்றினாலும் உண்மையில் அவர் பொருளாதாரம் பற்றிய கேள்விகளையே பெரிதும் எழுப்புகிறார். இதற்காக அவர் பொருளியாலாளர் என்போருக்குள் மேட்டிமையாக புழங்கும் சங்கேத மொழியையோ குழுவுக்குறிகளையோ வரைபடங்களையோ புள்ளிவிவரங்களையோ காட்டவில்லை. தனக்கும் தன் மகளுக்கும் தெரிந்த விசயங்களிலிருந்து பொருளாதாரம் தொடர்பான இழையைப் பிரித்துக்காட்டி அதை விவாதத்திற்கு உட்படுத்துகிறார். தொல்கதைகள், தற்கால திரைப்படங்கள், இலக்கிய ஆக்கங்கள், வாழ்வியல் அனுபவங்கள், கடந்துவந்த காட்சிகள் மற்றும் செய்திகள் ஆகியவற்றினூடாக உற்சாகமானதொரு நேர்ப்பேச்சில் பங்கெடுக்கும் தொனியில் தொடங்கும் புத்தகம் அதேவேகத்தில் ஓடி டி.எஸ்.எலியட்டின் கவிதையோடு முடிகிறது.  

என்னது, பொருளாதாரப் புத்தகத்தில் கவிதையா? ஆம், உபரி, உற்பத்திக் கருவிகள், சந்தை, சரக்கு, நாணயம், கடன், வட்டி, வங்கிகளின் உருவாக்கம், மூலதனத் திரட்சி, தொழில்விருத்தி, இயந்திரங்களின் பெருக்கம் மற்றும் செய்திறன் ஆகியவை உருவான வரலாற்றை ஒரு புனைவைப் போல எழுதிச் செல்லும் வருஃபாகிஸ் இவ்விசயங்களுக்கு இசைவாக பண்டைய இலக்கியங்களிலிருந்தும் தொன்மங்களிலிருந்தும் திரைப்படங்களிலிருந்தும் எடுத்தாளும் கவிதைகள், கதைகள், மேற்கோள்கள், உதாரணங்கள் மிகுந்த சுவாரஸ்மானவை. 

அடிக்குறிப்புகள், ஆதாரக்குறிப்புகள், கல்விப்புலம் அல்லது அரசியல் சார்ந்த புத்தகங்களுக்கு வேண்டிய உபகரணங்கள் எதுவும் தரப்படாமல் நான் எழுதியுள்ள புத்தகம் இது ஒன்றுதான் என்று அவர் சொன்னாலும் - அவர் எடுத்தாளும் பல சொற்களையும், சம்பவங்களையும் நாம் விளங்கிக் கொள்வதற்கு எஸ்.வி.ஆர் தரும் அடிக்குறிப்புகளே உதவுகின்றன. உனது உலகத்தை முழுமையாக பார்க்கவேண்டுமென்றால் அதிலிருந்து தொலைவான இடமொன்றுக்கு போய் அங்கிருந்து பார் என்று மகளுக்கு பரிந்துரைக்கும் அணுகுமுறையைத் தான் இந்நூலை எழுதுவதற்கான அணுகுமுறையாக கைக்கொண்டுள்ளார்.

ஒய்கோஸ் (வீடு), நோமோய் (சட்டங்கள், விதிகள், கட்டுப்பாடுகள்) ஆகிய கிரேக்கச் சொற்களின் இணைவில் உருவான ஒய்கொனோமியா என்பதுதான் பிற்பாடு எகானமி என்றாகியதை நிறுவும் வருஃபாகிஸ், தொடக்கத்தில் பொருளாதாரம் என்பது கூட்டுக்குடும்ப வடிவிலான ஒரு இல்லத்தை நடத்திச் செல்வதற்கு அல்லது நிர்வகிப்பதற்கு உருவான சட்டங்களே என்றும் அது வரலாற்றுப் போக்கில் உலகத்தையே நிர்வகிப்பதற்கானதாக எவ்வாறு வளர்ச்சியுற்றது என்றும் காட்டுகிறார்.  

ஒன்பது நாட்களில் எழுதப்பட்ட இப்புத்தகம் பொருளாதாரத்தின் 12ஆயிரம் வருட வரலாற்றைப் பேசுகிறது. 80ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு குரல் நரம்புகளைப் பயன்படுத்தி மனிதர்கள் பேசவும் ஒலியெழுப்பவும் தொடங்கியதையும், 12000 ஆண்டுகளுக்கு முன் வேளாண்மையைக் கண்டடைந்ததையும் மனிதகுலத்தின் பெரும் பாய்ச்சல்களாக வரையறுக்கும் வருஃபாகிஸ், பொருளாதாரத்தின் தோற்றுவாய் இவ்விரு பாய்ச்சல்களின் இணைவில் இருப்பதைக் காட்டுகிறார். உணவுச் சேகரிப்பு கட்டத்திலிருந்து உணவை உற்பத்திச் செய்யும் கட்டத்திற்கு மனிதர்கள் நகர்ந்த போதுதான் பொருளாதாரம் உருவாகிறது. திட்டமிட்ட வகையில் அல்லாது, சாகுபடி செய்யாவிடில் உணவின்றி செத்துப்போவோம் என்கிற கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்பட்ட மனிதக்கூட்டம் வேளாண்மைக்கு வந்து சேர்கிறது. தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியினால், நிலத்தில் விளைந்தவற்றில் அவர்கள் உண்பதற்கும் பயிர் விளைச்சலுக்கு முதலில் பயன்படுத்திய விதைகளுக்கு ஈடான விதைகளை அளந்தெடுத்துக் கொண்டதற்கும் போக ‘மீதி’ இருந்த உபரி என்பதே பொருளாதாரத்தின் அடிப்படை. எதிர்கால பயன்பாட்டுக்கான இந்த உபரியை பாதுகாத்து வைப்பதற்கு ஒவ்வொரு  விவசாயியும் தனித்தனியாக தானியக்களஞ்சியம் கட்டுவதிலுள்ள இடர்ப்பாடுகளை கணக்கில் கொண்டு பொதுவானதொரு தானியக்களஞ்சியம் கட்டப்பட்டு அதில் விவசாயிகள் தத்தமது உபரியை சேமித்துள்ளனர். இந்தப் பொதுக்களஞ்சியத்தில் ஒரு விவசாயி சேமிக்கும் தானியத்தின் அளவை கணக்கு வைப்பதற்கும், அதற்கான பற்றுச்சீட்டை விவசாயிக்கு வழங்குவதற்குமே முதலில் எழுத்துமுறை (மெஸபடோமியாவில்) உருவாகியிருக்கிறது என்பது அரிய தகவல்தான். 

உழைப்புடனும் உற்பத்தியுடனும் தொடர்புடைய எழுத்து இவ்விரண்டுக்கும் அப்பாற்பட்ட பகுதியினரின் கைக்கு எவ்வாறு போய்ச்சேர்ந்தது என்பதை தனித்து விவாதிக்கலாம். ஆனால், உற்பத்தி மற்றும் உபரியின் தேவையிலிருந்து எழுத்துமுறை உருவானதென்றால், உற்பத்தி செய்யும் கட்டத்திற்கு வந்து சேராத பழங்குடிகளுக்கோ எழுத்துமுறை தேவைப்படாததால் அவர்கள் இசையிலும் ஓவியம் தீட்டுவதிலும் கவனம் செலுத்தினர் என்கிற வருஃபாகிஸின் கூற்று, பாணர் விறலியர் மரபுக்கும் இன்ன பிற தொல்கலை வடிவங்களில் இயங்குவோருக்கும் பொருந்துகிறது. இதிலிருந்து நாம் இந்தியச் சூழலுக்குப் பொருந்தும் இன்னொரு முடிவுக்கு வந்து சேரமுடிகிறது. அதாவது, உழைப்பிலிருந்து விலக்களிக்கப்பட்டு ஓய்வுப்பொழுதை கொண்டிருப்பதால்தான் இங்கு சாதியடுக்கில் மேலே இருப்போர் கலை நாட்டம் கொண்டவர்களாகவும் அவற்றில் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். 

***

சமூகம் ஏன் இவ்வளவு ஏற்றத்தாழ்வுடன் இருக்கிறது என்று ஒரு சிறுமி எழுப்பும் கேள்விக்கு பொருளாதாரத்தின் வரலாறைத்தான் பதிலாக சொல்லவேண்டியிருக்கிறது. ஆனால் அவளுக்கு புரியும் விதமாக அதைச்சொல்வது அப்படியொன்றும் எளிதானதல்ல. எனினும் சொல்லாமல் நழுவ முடியாது. இளம் வயதினர் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய மொழியில் பொருளாதாரத்தை ஒருவரால் விளக்க முடியவில்லை என்றால், அவருக்குமே அது விளங்கவில்லை என்றுதான் பொருள் என்கிற கருத்துள்ளவராதலின் வருஃபாகிஸ் இந்தக் கேள்வியை மிகவும் பொருட்படுத்தி பதிலளிக்கிறார். உலக அளவில் நாடுகளுக்கிடையே நிலவும் ஏற்றத்தாழ்வுகளையும், ஒவ்வொரு நாட்டிற்குள்ளேயும் சமூகக்குழுக்களிடையே நிலவுகிற ஏற்றுத்தாழ்வுகளையும் பட்டியலிடுவதற்கு பதிலாக, அவை எந்தெந்த வடிவங்களில் எவ்விதமாக உருவாகி நிலைநிறுத்தப்பட்டு தற்காலத்திலும் நீடிக்கின்றன என்பதை எளிய மொழியில் விவரிக்கிறார்.   

உபரி, சேமிப்பு, சேமிப்புக்கான பதிவேடு மற்றும் ரசீது என்று சொல்லத் தொடங்கும் வருஃபாகிஸ் பணத்தின் கதையை விவரிப்பது அலாதியானது. வயலில் உழைப்பைச் செலவிட்ட உழைப்பாளிகளுக்கு அறுவடையிலிருந்து கூலியாகத் தரவேண்டிய தானியத்தின் அளவு- அதாவது கொடுக்கப்பட வேண்டிய கடனின் அளவு- எண்ணாக குறிக்கப்பட்ட கிளிஞ்சல்கள்தான் பணத்தின் மூலவடிவம். அதாவது தொடக்கத்தில் பணம் - கிளிஞ்சல்- கொடுக்கல் வாங்கலுக்கு அல்லாமல் கொடுக்கப்பட வேண்டிய கடனைக் குறிப்பிடுவதற்காகவே பயன்பட்டுள்ளது. பணமும் கடனும் ஒன்றாக பிறந்திருந்தாலும் கடனின் கற்பித அடையாளமாகவே பணம் தனது பாத்திரத்தை இன்றளவும் வகிக்கிறது. மிக நவீனமானது என்று ஆரவாரமாக சொல்லப்படும் டிஜிட்டல் பரிவர்த்தனை நிகழும் இக்காலத்திலும் கிளிஞ்சல் அல்லது உலோக நாணயம் புழக்கத்திற்கு வந்த தொடக்கக் காலத்திலும் பணத்தின் வகிபாகம் ஒன்றேதான். 

கடனுக்கு ஈடாக கொடுக்கப்படும் நாணயம், அதன் செல்லுபடித்தன்மைக்கு உத்தரவாதம் வழங்குவதற்கு அரசு, அரசின் உத்திரவாதத்தினை நம்புவதற்கான கருத்தியல் அடித்தளத்தை உருவாக்குவதற்கான மதம், ஆட்சியாளர்களை தெய்வத்தின் அவதாரங்களாக நம்ப வைப்பதற்கான முயற்சிகள் ஆகியவை ஒன்றோடொன்று பின்னிப்பிணைந்து உருவாகிவந்த வரலாற்றினூடாக நாம் இப்போது ஒரு சந்தைச்சமுதாயத்திற்கு வந்து சேர்ந்திருக்கிறோம். ஆம், சமூகத்தின் பண்டப் பரிமாற்றங்களுக்கு சந்தைகள் இருந்த நிலை மாறி ஒட்டுமொத்த சமுதாயமுமே சந்தையாக மாறிவிட்ட- எல்லாமே சரக்காக மதிப்பிடப்படுகிற முதலாளியச் சமூகத்திற்குள் இப்போது நாமிருக்கிறோம். இந்தச் சந்தைச்சமூகத்தில் உழைப்பும் ஒரு சரக்குதான் என்றாலும் அந்த உழைப்பிற்கு, மார்க்ஸ் கூறிய பயன் மதிப்பு, பரிவர்த்தனை மதிப்பு ஆகியவற்றுடன் அனுபவ மதிப்பு என்கிற இன்னொரு பரிமாணத்தைச் சேர்க்கிறார் வருஃபாகிஸ். கூலியாகவோ வேறுவகை ஆதாயங்களாகவோ எதையும் பெறாமல் அன்பு, மரியாதை, பொதுநலப் பாங்கு ஆகியவற்றால் உந்தப்பட்டு செயலாற்றுவதனால் ஏற்படும் மகிழ்ச்சி, நிம்மதி, உற்சாகம் போன்றவறை இந்த அனுபவ மதிப்பாகச் சுட்டுகிறார். 

போர்க்கைதிகளின் மூகாம்களில் சிகரெட் கூட ஒரு நாணய அலகாக பரிவர்த்தனைக்குப்  பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதை படிக்கும் போது, இந்தியாவில் சில்லறை நாணயங்களுக்கு தட்டப்பாடு ஏற்பட்டபோது கடைக்காரர்கள் சில்லறைக்கு ஈடாக பாக்குப் பொட்டலம் அல்லது மிட்டாய்களை கொடுத்தது நினைவுக்கு வருகிறது. அதேபோல, ஐந்து ரூபாய்த்தாள் புழங்கமுடியாத அளவுக்கு நைந்துபோய் தட்டுப்பாடு ஏற்பட்டபோது ஒரு கடையில் கொடுக்கும் குறிப்பிட்ட  வடிவிலான பிளாஸ்டிக் வில்லைகளை மற்ற கடைக்காரர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளும் வழக்கம் சில நகரங்களில் இருந்தது. நாணயங்கள் மீதான வங்கிகளின் கட்டுப்பாடுகளை தகர்த்து வங்கிகளின் அதிகார வரம்புக்குள் வராத நாணயங்களை புழக்கத்திற்கு கொண்டுவரும் இம்மாதிரியான தொடர்முயற்சிகளின் டிஜிடல் வடிவம்தான் ‘பிட்காய்ன்கள்’ என்று இந்நூலைப் படிக்கும்போது தோன்றுகிறது. 

ஒரு வாழைப்பழத்தை இருமுறை சாப்பிட முடியாது என்று வருஃபாகிஸ் கூறுவதன் பொருள், வலுத்தவர் முண்டியத்து ஓடிப்போய் வாழைப்பழத்தை விழுங்கிவிட வேண்டும் என்பதல்ல. எல்லாவற்றையும் ஜனநாயகப்படுத்து, பகிர்ந்தளி, இயந்திரங்களுக்கு அடிமையாகிவிடாமல் யாவற்றிலும் மனித அம்சத்தைச் சேர் என்பதாக விரிகிறது. பொருளாதாரம் ஒரு நாட்டின் இஞ்ஜின், கடன் அந்த இஞ்சினை இயக்குவதற்கான எரிபொருள் என்றால் உழைப்பு என்பது அந்த எரிபொருளை எரிப்பதற்கான  தீப்பொறி என்று வருஃபாகிஸ் பொருத்தமாகவே வருணிக்கிறார். அந்தத் தீப்பொறியானது, சந்தைச் சமூகத்திற்கு மாற்றாக ஒரு ஜனநாயகச் சமூகத்தை உருவாக்கும் தனது வரலாற்றுப் பாத்திரத்தை உணர்வதற்கு இந்நூல் பெரிதும் உதவக்கூடும் என்கிற கரிசனத்தாலேயே இதை தோழர் எஸ்.வி.ஆர். தமிழில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார். பார்ப்பனீயமும் கார்ப்பரேட்டியமும் பின்னிப்பிணைந்திருக்கும் பாசிசம் ப்ளஸ் என்கிற அபாயம் நம்மை சூழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இத்தருணத்தில் நிலைமையின் தீவிரத்தை உணர்த்தவும் செயலாற்றத் தூண்டவுமான விருப்பத்துடன் அவர் இந்நூலை நமக்குத் தந்துள்ளார்.  இனி நம் பொறுப்பு. 

 பொருளாதாரம் பற்றி என் மகளுக்கு அளித்த விளக்கம் 

- முதலாளியத்தின் சுருக்கமான வரலாறு

யானிஸ் வருஃபாகிஸ், தமிழில்: எஸ்.வி. ராஜதுரை

வெளியீடு: க்ரியா, விலை ரூ. 275

செம்மலர், 2020 செப்டம்பர் இதழ்