கண்களைப் பறித்துவிட்டு கண்ணாடி மாட்டுவதா? -ஆதவன் தீட்சண்யா

“ஒருவருக்கு வாழ்நாள் நெடுகிலும் பிரிக்கவே முடியாத துணையாக அல்லது நட்பாக இருக்கக்கூடியது அவரது மொழி மட்டுமே. அது அவரது கண்ணியத்தின் பிரிக்கமுடியாத அங்கமாகவும் இருக்கிறது. தனிநபரின், சமூகத்தின் அல்லது நாட்டின் பண்பாட்டுக்கூறுகளை வெளிப்படுத்துவதும் மொழியே…” என்று தொடங்குகிறது அலுவல்மொழிக்கான நாடாளுமன்றக்குழுவை அமைப்பது குறித்த இந்திய ஒன்றிய அரசின் விளக்கக்குறிப்பு. இந்த மட்டிலும் சரிதான். “ஒரு நாடானது அதன் தேசியக்கொடி, தேசியகீதம், தேசியமொழியின் வழியாகவே அங்கீகாரம் பெறுகிறது. ஆகவே நமக்கொரு தேசியமொழி – அலுவல் மொழி- தொடர்புமொழி தேவை” என்று ஏதோ நாட்டுநலனில் அக்கறை கொண்டதுபோல பேசும் அக்குறிப்பு, “இந்தியாவின் புராதனப்பெருமைகளின் உறைவிடமாகவும் இந்திய மொழிகள் அனைத்துக்கும் மூலவளமாகவும் இருப்பது சமஸ்கிருதம், சமஸ்கிருதத்திற்கு நெருக்கமாய் இருப்பது இந்தி. ஆகவே இந்திக்குதான் தேசியமொழியாகும் தகுதி இருக்கிறது” என்கிறது. 

அரசதிகார கட்டமைப்பிற்குள் ஊடுருவியிருக்கும் ஆரிய மேன்மைவாதிகள், இந்தியப் பெருநிலப்பரப்பிற்கு மிகவும் பிற்காலத்தில் வந்துசேர்ந்த ஆரியர்களை இந்தியாவின் பூர்வகுடிகளெனத் திரித்துக் காட்டுவதற்காக ஆரியர்களின் சமஸ்கிருதத்தை இந்தியப் புராதனப் பெருமைகளின் உறைவிடமாகவும் இந்திய மொழிகள் அனைத்துக்கும் மூலவளமாகவும் காட்டும் மோசடியில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டுவருகிறார்கள் என்பதற்கு 2009-2014 காங்கிரஸ் ஆட்சியில் வெளியான இந்தக் குறிப்பு ஒரு சான்று. இதே பொய்யைத்தான் 2019ஆம் ஆண்டு ஆர்.எஸ்.எஸ். மோகன்பகவத் “சமஸ்கிருதம் இல்லாமல் இந்தியாவை  முழுமையாக விளங்கிக் கொள்ள முடியாது. இந்தியாவின் பழங்குடி மொழிகள் உட்பட இந்தியாவின் மொழிகள் அனைத்திலுமே 30% சொற்கள் சமஸ்கிருதத்திலிருந்து பெறப்பட்டவை” என்று புளுகியிருக்கிறார். 

சமஸ்கிருத வாரம் கொண்டாடுவது, தமிழ்நாட்டில் சமஸ்கிருதம் தெரிந்த 26ஆயிரம் பேருக்கு மட்டுமே தூர்தர்ஷனில் சமஸ்கிருத செய்தியறிக்கை வாசிப்பது, கல்வியின் எல்லா மட்டத்திலும் சமஸ்கிருதத்தை முன்னிலைப்படுத்தும் படியாக தேசிய கல்விக்கொள்கையை வகுத்தது, மாணவர்களுக்கு சமஸ்கிருத சுலோகங்களில் போட்டி நடத்துவது, சமஸ்கிருதப் பல்கலைக் கழகங்களை உருவாக்குவது, சமஸ்கிருதப் பரவலுக்கு பெருந்தொகையை ஒதுக்குவது என  சமஸ்கிருத்தை சுமந்தலையும் பாரதிய ஜனதா கட்சியின் ஆட்சி இந்தித்திணிப்பில் ஈடுபடுவதற்கு காரணம் இல்லாமலில்லை. சமஸ்கிருதத்தை பொதுமொழியாக- தொடர்புமொழியாக ஆக்குவதற்கு இசைவான சூழல் உருவாகும் வரை இடைக்கால ஏற்பாடாக இந்தியை முன்னிறுத்துவது (As a solution to the problem of ‘lingua franca, till the time sanskrit takes that place we shall have to give priority to Hindi on the score of convenience) என்று ஆர்.எஸ்.எஸ்.க்கு கோல்வால்கர் வகுத்துக்கொடுத்த நிலைப்பாடுதான் இதற்கு காரணம். இந்தப் பின்னணியில்தான் உள்துறை அமைச்சர் அமித்ஷா தலைமையிலான அலுவல் மொழிக்கான நாடாளுமன்றக்குழுவின் பரிந்துரைகளைக் காண வேண்டியுள்ளது. 

அலுவல்மொழியாக இந்தி பயன்படுத்தப்பட்டு வருவதன் நடப்பு நிலவரம் பற்றி  ஐந்தாண்டுகளுக்கொரு முறை குடியரசுத்தலைவரிடம் அறிக்கை தரும் நடைமுறைக்கு மாறாக, இப்போதைய குழு மூன்றாண்டுகளுக்குள் இரண்டு அறிக்கைகளைக் கொடுத்துள்ளது. அவ்வளவு வேகம். இரண்டாவது அறிக்கையின் 112 பரிந்துரைகள் என்னென்னவென்று அறிவிக்கப்படாவிட்டாலும், பிஜூ ஜனதாதளம் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரும் இந்தக்குழுவின் துணைத்தலைவருமான பர்த்ரிஹரி மஹ்தாப், இப்பரிந்துரைகள் தேசிய கல்விக்கொள்கைக்கு இசைவாக தயாரிக்கப்பட்டிருப்பதாக தெரிவித்துள்ளார். (எகனாமிக் டைம்ஸ், 2022 அக். 9). 

நாட்டின் பெரும்பகுதியினரால் பேசப்படுகிற – எழுதப்படுகிற- புரிந்துகொள்ளப்படுகிற மொழியாக இந்தி இருக்கிறது என்கிற நெடுங்காலப் பொய்யின் மீதே இந்த அறிக்கையும் நிறுவப்பட்டுள்ளது. 1961ஆம் ஆண்டு மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பின்படி இந்தி பேசுவோர் 30.39% (13.34 கோடி) என்றிருந்த நிலை 2011ஆம் ஆண்டு  மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பில் 43.63% (52.83 கோடி) என அதிகரித்துள்ளதாக காட்டப்படுகிறது. குறைந்தபட்சம் 10000 பேருக்கு மேல் பேசக்கூடிய மொழிகளில் 55 இந்தியின் கீழ் கொண்டுவரப்பட்டு அம்மொழிகளைச் சேர்ந்த கோடிக்கணக்கானவர்களை இந்திபேசுவோர் பட்டியலில் அடைக்கும் வேலை கடந்த ஐம்பதாண்டுகளில் நடந்துள்ளது. இவர்களைக் கழித்துவிட்டால் இந்தி பேசுவோர் எண்ணிக்கை என்னவாகும்? அரசமைப்புச் சட்டத்தின் எட்டாவது அட்டவணையில் சேர்ப்பதற்கான பரிசீலனையில் ஐமுகூ - II காலந்தொட்டு கிடப்பில் போடப்பட்டுள்ள போஜ்புரி உள்ளிட்ட 38 மொழிகளையும் தனித்தெடுத்தால் இதுகாறும் ஊதிக்காட்டப்பட்ட இந்தி பேசுவோர் அளவு வெகுவாக சுருங்கிப்போகும். அப்படியே பெரும்பான்மையாக இருந்தாலும் அதற்காக எப்படி மற்ற மொழியினர் மீது திணிக்கமுடியும்? 

 இனி, ஊடகங்கள் வழியே தெரியவந்துள்ள சில பரிந்துரைகளைப் பார்ப்போம்: 

·         அன்னியமொழியான ஆங்கிலத்தை தவிர்க்கவேமுடியாத இடங்களிலும் தருணங்களிலும் மட்டுமே பயன்படுத்துவது. மற்ற எல்லா நிலைகளிலும் இந்தி அல்லது உள்ளூர் மொழியைப் பயன்படுத்துவது.

ஆங்கிலத்தைப் போலவே  இந்தியும் இந்தியர்களில் பெரும்பான்மையினருக்கு அன்னிய மொழியே. அதல்லாமல் இந்தியைத் தவிர்த்த பிறமொழிகள் அனைத்தையும் உள்ளூர் மொழிகள் என்று சுட்டுவதில் எடுத்தயெடுப்பிலேயெ இந்தியை நாடுதழுவிய மொழியாகக் காட்டும் சூதுள்ளது. ‘உள்ளூர் மொழி’களும் பயன்பாட்டில் இருக்கும் என்று சொல்லப்பட்டாலும் நடைமுறையில் அதிகாரத்தின் தோளேறி வரும் இந்திதான் கோலோச்சும் என்பதை  அறிக்கை மறைக்கிறது. 

·         ஒன்பதாம் வகுப்புவரை கட்டாயமாக இந்தி.

சரி, அதன்பின்? ஐஐடி, ஐஐஎம், மத்திய பல்கலைக்கழகங்கள், கேந்திரிய வித்யாலயா, நவோதயா பள்ளிகள் அனைத்திலும் இந்தி பயிற்றுமொழியாக்கப்பட வேண்டுமாம். அனாடமி என்கிற ஆங்கிலச்சொல்லுக்கு நேரானதொரு சொல்லைக்கூட கொண்டிராத இந்தியை எல்லா வகுப்புகளுக்கும் பயிற்றிமொழியாக்குவது நமது குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தைப் பாழடிப்பதாகும். இந்தி பேசாத மாநிலங்களிலிருந்து இந்த நிறுவனங்களுக்கு  படிக்கச்செல்லும் மாணவர்களுக்கும் இந்திதான் பயிற்றுமொழி என்பதை எப்படி ஏற்கமுடியும்?   

·         அரசுப்பணிகளுக்கு ஆளெடுக்கும் போட்டித்தேர்வுகளில் உள்ள ஆங்கில மொழித்தாளை நீக்கி இந்தி மொழித்தாளை புகுத்துவது.

இந்தி பேசும் மாநிலத்தவருக்கு இது எளிதாகும் அதேவேளையில், இந்தி பேசாத மாநிலங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் புதிதாக இந்தியைக் கற்று அதில் தேர்வெழுதி தேர்ச்சிபெற்றாக வேண்டும் என்கிற கட்டாயத்திற்குள்ளாக்கப்படுவர்.    

·    இந்திபேசும் மாநிலங்களில் ஒன்றிய அரசின் அலுவலகப்பணிகளில் இந்தியைப் பயன்படுத்தாத ஊழியர்களையும் அலுவலர்களையும் எச்சரிப்பது, எச்சரித்தும் மாறாதவர்கள் பற்றி ‘வருடாந்திர பணிச்செயல்பாட்டு மதிப்பீட்டறிக்கையில் (Annual Performance Assessment Report –APAR) குறிப்பிட வேண்டும்.

1956ஆம் ஆண்டு வெளியான பாலகங்காதர் கெர் கமிட்டியின் அறிக்கை, குறிப்பிட்ட காலவரம்பிற்குள் இந்தியைப் படித்து புழங்குமொழியாக கைக்கொள்ளாத அரசு ஊழியர்களுக்கு அபராதம் விதிக்கவேண்டும் என்று மிரட்டியது. இப்போதைய அறிக்கை, அவர்களது ஆண்டு உயர்வுத்தொகை, பதவி உயர்வு போன்றவற்றை தடுக்கமுடியும் என்று  சூசகமாக மிரட்டுகிறது. இந்திக்கு கொடுக்கும் இதே முன்னுரிமையை மற்ற தேசிய மொழிகளுக்கு அந்தந்த மாநிலங்களில் கொடுத்தாக வேண்டும் என்று இந்த அறிக்கை பேசவில்லை. தமிழ்நாட்டில் ஒன்றிய அரசு அலுவலகங்களில் மட்டுமன்றி நெடுஞ்சாலை மைல்கற்களில்கூட தமிழ் புறக்கணிக்கப்படுவதுடன் இந்தி வம்படியாக திணிக்கப்படுகிறது. 1976 அலுவல்மொழி விதிகள் தமிழ்நாட்டிற்கு விலக்களித்துள்ளதைச் சுட்டிக்காட்டி இங்குள்ள அலுவலங்களில் இயங்கும் அலுவல்மொழி / இந்திப் பிரிவு கலைக்கப்பட வேண்டும் என்று நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சு.வெங்கடேசன் எழுப்பிய கோரிக்கை கவனங்கொள்ளத்தக்கது.  

·         வடகிழக்கு மாநிலங்களுக்கு 22 ஆயிரம் இந்தி ஆசிரியர்கள் நியமனம்.

யாருக்கு யார் வடகிழக்கு என்று கேள்வியெழுப்புமளவுக்கு தனித்துவமான பண்பாட்டுப் பின்புலமும் மொழிவளமும் கொண்ட அந்த மாநிலங்களை ‘இந்து / இந்திப்பிரதேசமாக மாற்றும் வேலையில் சங்பரிவாரத்தினர் பல ஆண்டுகளாக ஈடுபட்டுள்ளனர். அங்குள்ள 9 பழங்குடிகள் தங்களது தாய்மொழியை தேவநாகரி வடிவில் எழுதுவதற்கு ஒப்புக்கொள்ள வைக்கப்பட்டுள்ளதையும், 10ஆம் வகுப்பு வரை கட்டாயமாக இந்தி பயிற்றுவிக்கப்படுவதற்கு எட்டு வடகிழக்கு மாநிலங்களின் அரசுகளும் ஒப்புதல் தெரிவிக்கும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளதையும் இவ்வறிக்கை பெருமையுடன்  பட்டியலிடுவதுடன் சேர்ந்ததே இந்த நியமனப் பரிந்துரையும். 

இன்னும், உயர்நீதிமன்ற உத்தரவுகளை இந்தியில் மொழிபெயர்ப்பது, இந்தி மொழி அகராதியை  தற்காலப்படுத்தி வெளியிடுவது, அலுவலகங்கள் அமைச்சரகங்கள் துறைகள் உள்ளிட்டவற்றின் அறிவிக்கைகள் அழைப்பிதழ்கள் நிகழ்ச்சித்தொகுப்புகளை இந்தி / உள்ளூர் மொழியில் மட்டுமே தயாரித்தல், நாடாளுமன்ற நிகழ்ச்சிநிரல்களில் 70 % மட்டுமே இந்தியில் என்றிருப்பதை அதிகரித்தல், ஐக்கியநாடுகள் அவையின் அலுவல்மொழிகளில் ஒன்றாக இந்தியை ஏற்கச்செய்தல் - என்று  இதுவரை தெரியவந்துள்ள பரிந்துரைகளில் ‘இந்திதான் இந்தியா’ எனக் காட்டுவதற்கான கெடுமுயற்சியைத் தவிர வேறெதையும் காணமுடியவில்லை. 

ஒரே நாடு ஒரே மதம் ஒரே பண்பாடு, ஒரே தேர்தல், ஒரே தேர்வாணையம், ஒரே சீருடை என்று சங்பரிவாரத்தினரின் பாஜக ஆட்சி நாட்டின் பன்மைத்துவத்தை ஒழித்துக்கட்ட மேற்கொண்டிருக்கும் நாசகரத் திட்டத்தின் பகுதியாகவே ஒரே மொழி என்பதும் இப்போது திணிக்கப்படுகிறது. 1918ஆம் ஆண்டிலிருந்து இந்தி பிரச்சார சபாக்கள் இயங்கிவருகின்றன. விருப்பமுள்ளவர்களும் தேவைப்படுகிறவர்கள் படித்துக்கொள்கிறார்கள். இவர்கள் இந்தியைக் கட்டாயமாகுவதன் மூலம் அதன்மீது வெறுப்பை வளர்க்கவே முயற்சிக்கிறார்கள். இந்தி பேசாத மாநிலங்கள் மீது இந்தி திணிக்கப்படாது என்று இந்திய நாடாளுமன்றத்தால் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தடவைகளில் தரப்பட்ட உறுதிமொழிகளை இப்போதைய பரிந்துரைகள் கவனத்தில் கொண்டிருப்பதாக உணரமுடியவில்லை. ஆங்கிலத்தின் இடத்தை தேசியமொழிகளால் நிரப்புவது என்று சொல்லிக்கொண்டு இந்தியைத் திணிப்பதானது வெறும் மொழிப்பிரச்னை மட்டுமல்ல, மாநிலங்களின் உரிமையிலும் தனித்துவத்திலும் தலையிடுவதுமாகும். மாநிலங்களை ஒன்றிய அரசின் காலனிகளாக்குவதுபோலவே நாட்டின் மொழிகள் அனைத்தையும் இந்திக்குக் கீழ்ப்படுத்தும் எந்தவொரு முயற்சியும் முறியடிக்கப்பட வேண்டியதே. 

1937 முதல் இன்னல் பல ஏற்று ஈகங்கள் புரிந்து இந்தித் திணிப்பினை முறியடித்து மொழியுரிமையைப் பாதுகாத்து வந்திருக்கும் தமிழ்நாட்டு மக்கள் முன்னிலும் தீரமுடன் இப்போதைய அச்சுறுத்தலையும் எதிர்கொண்டு முறியடிப்பார்கள். அதற்காக, மொழிகளின் தனித்துவத்தையும் மொழிகளுக்குள் சமத்துவத்தையும் பேணவேண்டும் என்று நாடு முழுவதும் கிளம்பியுள்ள எதிர்ப்பலைகளை ஒருமுகப்படுத்தியாக வேண்டும். இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்பு- மொழியுரிமைப் பாதுகாப்பு மாநாட்டினை தமுஎகச நடத்துவதும் அதன்பொருட்டே.

நன்றி: தீக்கதிர் நாளிதழ், 2022 நவம்பர் 4

எது நடந்ததோ அது எப்படி நன்றாகவே நடந்திருக்கமுடியும்? -ஆதவன் தீட்சண்யா

பகவத் கீதையை மையப்படுத்தி மருத்துவர் நா.ஜெயராமன் எழுதி, விரைவில் வெளிவரவிருக்கும் நூலுக்கு நானெழுதிய முன்னுரை

வேதங்களில் இல்லாததோ சொல்லாததோ எதுவுமேயில்லை என்றொரு கோஷ்டி விளம்பித் திரியும். அப்படியா, என்னென்ன என்றொரு பட்டியல் கொடுங்களேன் என்றால் அது இது வந்து என்று இழுத்தார்கள். அப்பேர்ப்பட்ட வேத ஸ்லோகங்களை எங்களுக்கும் சொல்லுங்களேன்  புரிந்துகொள்கிறோம் என்றால் அபச்சாரம் அபச்சாரம், உங்களுக்கெல்லாம் சொன்னால் சொன்ன நாக்கு அழுகிரும் கேட்ட காது அவிஞ்சிரும் என்று சாபமிட்டார்கள். சரி, நாங்களே படித்துப் பார்த்து தெரிந்துகொள்கிறோம் புத்தகமிருந்தால் கொடுங்களேன் என்று கேட்டால் அது அசரீரியாக சொல்லப்பட்டது… சொல்லப்பட்டதை கேட்டு எங்களுக்குள் சொல்லிக் கொள்வோமே தவிர அச்சடிக்கும் பாபத்தை செய்யமாட்டோம் என்றார்கள். பிறகு ஒருவழியாக அதெல்லாம் புத்தகமாக வந்து பலரும் படித்து “இவ்வளவுகாலமும் உயர்வுநவிற்சியாய் ஏற்றிச்சொன்ன அளவுக்கு அதில் பெரிய தத்துவமோ வழிகாட்டுதலோ இல்லை; தங்களது தீவனமான கால்நடைகளுக்குத் தீவனம் தேடி பல்வேறு நிலப்பரப்புகளையும் தட்பவெப்ப நிலைகளையும் கடந்து  இந்தியாவுக்குள் வந்த ஆரியர்களின் வழிநடைப்பாடல்கள், சடங்குகள், மந்திரங்கள் தவிர அந்த வேதங்களில் வியந்து போற்றுமளவுக்கு ஒரு வெங்காயச் சருகுமில்லை” என்று அம்பலப்படுத்திவிட்டார்கள். ஆனாலும் இந்த ஆஹா ஓஹோ ஆலாபனை ஓய்ந்தபாடில்லை. 

வேதங்கள் பற்றி உலவவிடப்பட்ட கற்பிதங்களுக்கு சற்றும் குறையாதவை பகவத் கீதை பற்றிய கட்டுக்கதைகள். கீதை வழிகாட்டுகிறது, ஒளி கூட்டுகிறது, வாழ்வின் சாரத்தை விளக்குகிறது என்றெல்லாம் ஓயாமல் நம்மிடம் சொல்லப்பட்டு வருகிறது. போர்க்களமேகிய ஒருவனுக்கு சொல்லப்பட்ட போதனைகளின் தொகுப்பு என்று பார்த்தாலும்கூட அது ஒரு சத்திரியனுக்குச் சொல்லப்பட்டது தான். சொன்னவனான கிருஷ்ணன் பிராமண வர்ணத்தவனோ சத்திரிய வர்ணத்தவனோ அல்ல. வேளாண்மையோ வியாபாரமோ செய்பவனல்ல என்பதால் அவன் வைசியனாக இருக்கவும் வாய்ப்பில்லை. கால்நடை வளர்ப்பு, பால்பொருள் விற்பனை என்கிற வேளாண் காலத்திற்கு முந்தைய மேய்ச்சல் நாகரீகக்கட்டத்தில் தோன்றி – ஆனால் வேளாண் காலத்திற்குப் பிறகும் நீடிக்கிற-  உடலுழைப்புத் தொழிலில் ஈடுபடக்கூடிய குடும்ப/ குல வரலாற்றைக் கொண்டு பார்த்தால் தர்க்கப்படி அவன் சூத்திரனாக இருக்கவே வாய்ப்பதிகம். எனில் அவனெப்படி அர்ச்சுனன் வீட்டில் சம்பந்தம் கலந்தான் என்கிற கிளைக்கேள்வியை ஒதுக்கிவிட்டுப் பார்த்தாலும், சத்திரியனல்லாத கிருஷ்ணனால்  சத்திரியனான அர்ச்சுனனுக்கு புத்திமதி சொல்லமுடியுமா என்கிற கேள்வி எழுகிறது. குறிப்பிட்டதொரு சூழலில் அவனது வர்ணதர்மத்துக்கேற்ப சொல்லப்பட்ட போதனைகள் என்றே சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டாலும், வர்ணங்கடந்து காலங்கடந்து எப்படி ஒட்டுமொத்த சமூகத்திற்கும் வழிகாட்ட முடியும் என்கிற கேள்வியும் ஒருபுறமிருக்க, பகவத் கீதையைப் பாடமாக்க வேண்டும், அதை இந்தியாவின் புனிதநூலாக அறிவிக்கவேண்டும் என்கிற பெருங்கூச்சலை எழுப்புகிறவர்கள் யாரெனக் கண்டால் அவர்களில் பலரும் பார்ப்பனர்களாயுள்ளனர். உலகத்திற்கே புத்தி புகட்டி பரிபாலிக்கும் பூதேவர்கள் என்று தம்மைத்தாமே பாராட்டிக்கொள்ளும் பார்ப்பனர்கள், ஒரு சூத்திரனால் சத்திரியனுக்கு சொல்லப்பட்ட போதனைகளிலிருந்து அப்படி என்னத்தைக் கண்டார்கள், அதை ஏற்குமளவுக்கு அவர்கள் தத்துவ வறுமையில் உழன்றிருந்தார்களா, எதற்கதை பாதுகாக்கத் துடிக்கிறார்கள் என்று ஆராயப்புகுந்தால், பகவான் கிருஷ்ணனின் வாய்வழியே சொல்லப்பட்டிருப்பவையெல்லாம் மகாபாரதக் கதைக்குள் இடைச்செருகலாக சேர்க்கப்பட்ட பார்ப்பனீயச் சரக்குகளே என்பதை கண்டறிய முடியும். 

கீதை திரும்பத்திரும்ப மக்களின் கவனத்திற்கு கொண்டுசெல்லப்பட்டால் அதில் முன்னிறுத்தப்படும் மதிப்பீடுகளும் உலகியல் கண்ணோட்டமும் அவர்களது அகவுலகத்திலும் நடத்தையிலும் செல்வாக்கு செலுத்தும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. புராணங்களும் இதிகாசங்களும் இன்னபிற மதநூல்களும் கூட சமூகத்தில் தொடர்ந்து புழக்கத்தில் இருக்குமாறு பார்த்துக்கொள்ளப்படுவதும் இதற்காகவே தான். இவற்றின் வழியே சொல்லப்படும் தகவல்களை உள்வாங்கிக்கொள்ளும் தனிமனிதரோ சமூகக்குழுவோ அவற்றை உள்ளூர்த்தன்மையுடனும் சொந்தத் தேவைகளை அனுசரித்தும் மறுவுருவாக்கம் செய்து மீண்டும் புழக்கத்திற்கு விடுகின்றனர். இதனால்தான் புராண இதிகாசப் பாத்திரங்கள் பலவும் மக்களுக்கும் அந்தந்த வட்டாரத்திற்கும் நெருக்கமானவவையாக உணரப்படுகின்றன. பரவலாக புழக்கத்தில் உள்ள ஒரு கதையின் சூழமைவையும் கதைமாந்தர்களையும் தங்களிடம் உள்ள கதைக்குள் பொருத்துவது அல்லது அவற்றை வைத்துக்கொண்டு புதிய கதைகளைப் புனைவது என்பதில் மக்கள் எப்போதுமே முனைப்புடன் செயல்பட்டுவருகிறார்கள். இப்படி பல மகாபாரதக் கதைகளை உருவாக்கி புழக்கத்தில் விட்டிருக்கும் வெகுமக்கள் கீதை பக்கம் எட்டியும் பார்க்கவில்லை. அதை அவர்கள் மேட்டுக்குடிகளின் ஞானத்தேடல் பசப்புக்கானது என ஒதுக்கிவிட்டார்கள்.  

வெகுமக்களுக்கு மகாபாரதக் கதைதான் தெரியுமேயன்றி இடையில் நுழைக்கப்பட்ட இந்த கீதை தெரியாது. ஒருவேளை கீதையை தேவைப்படாதது எனவும் அவர்கள் கருதியிருக்கக் கூடும். ஆனால் பார்ப்பனீயர்களுக்கு மகாபாரதக் கதையை விடவும் கீதை தான் உசத்தி.  ஏனென்றால் கீதை தான் பார்ப்பனீய உலகியல் கண்ணோட்டத்தை  சமூகத்தின் மீது திணித்திட உகந்தது எனக் கருதுகிறார்கள். பார்ப்பனீயர்கள் விதந்தோதுவதனாலேயே அவர்களது கருத்தியல் அடிமைகளும் பகவத்கீதையை பலவாறாக உயர்த்திப் பேசுகிறார்கள். பழ கருப்பையா இப்படியானவர்களில் ஒருவராக தன்னைக் காட்டிக்கொண்டு பேசிய ஓர் உரையில் காந்தியின் வாழ்வை கீதையில் சொல்லப்படும் யோகங்கள் தான் நெறிப்படுத்தின என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். கீதையைப் படித்து மகாத்மா ஆகிவிட முடியுமென்றால் ஆண்டுதோறும் இலட்சக்கணக்கான பிரதிகள் விற்கும் நிலையில் ஏன் காந்திக்குப் பிறகு ஒரு மகாத்மாவைக் கூட இந்த நாடு கண்டடையவில்லை என்கிற கேள்வி இவ்விடத்தில் எழுவது இயல்புதான். ஆனால் அதையும் கடந்து, கீதையின் எந்த யோகம் காந்தியை ஈர்த்து, பின்பற்றச் செய்து அவரை விடுதலைப் போராட்டத்தின் தலைமைப்பொறுப்புக்கும் மகாத்மா நிலைக்கும் இட்டுச் சென்றிருக்கும் என்கிற கேள்வியை எழுப்பி, கீதைக்குள் அப்படியெந்த யோகமும் இல்லை என்கிற உண்மையைப் போட்டுடைக்கிறது மருத்துவர் நா.ஜெயராமனின் இந்நூல். 

பகவத் கீதையும் காந்தியின் வாழ்வும் இந்நூலில் பரிசீலனைக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டுள்ளன.  கீதை உருவான காலம், தேவை, அதன் கருத்தியல், சமூக இருப்பு பற்றி அறிந்திட தமிழில் கீதை தொடர்பாக இதுவரை வெளியாகியுள்ள பத்தாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பக்கங்களிலான நூல்களைப் படித்து தெளிவுபடுத்திக் கொண்டுள்ளார் நூலாசிரியர். பகவத் கீதையில் முன்வைக்கப்படும் யோகங்கள் யாவை என்பதை நிரல்படுத்தி இவற்றில் எந்த யோகமும் காந்தியை ஈர்த்து வழிநடத்தியிருக்க வாய்ப்பே இல்லை என்பதை நிறுவுகிறார். இதற்காக காந்தியின் வாழ்க்கை  மற்றும் அவரது கருத்துலகம் சார்ந்து எழுதப்பட்டுள்ள முக்கிய நூல்களையும்  படித்து அவற்றிலிருந்து தனக்கான ஆதாரங்களைப் பெற்றுக்கொண்டிருக்கிறார். 

அர்ச்சுனன் போர்க்களத்தில் நிற்கிறான். காந்தியும் விடுதலைப்போராட்டக் களத்தில் நிற்கிறார். இரண்டு களங்களிலும் போரை தொடுப்பவருக்கும் மறிப்பவருக்குமான அடிப்படைகள் வெவ்வேறானவை. ஆகவே அங்கு பேசப்படும் போர்நெறிகளில் ஏதும் இங்கு பொருந்தியதாக காந்தியால் சொல்ல முடியவில்லை. எதிரிகள் தாயாதிகள்தான் என்றாலும் கொல்லத் தயங்காதே என்று அதற்கான நியாயங்களைச் சொல்லும் கீதையிலிருந்து, வாழ்நாளெல்லாம் அஹிம்சையை பின்பற்ற முயன்ற காந்தி எதைப் பெற்றுக்கொண்டிருக்க முடியும்? 

விடுதலைப் போராட்டத்தின் தலைமையென அடையாளப்பட்ட அவரது வழிகாட்டுதலுக்கு நேரெதிர் மனநிலையில் நாடு பிரிட்டிஷ் காலனியாதிக்கத்திற்கு எதிராக வீறுகொண்டெழுந்து போராடிக்கொண்டிருந்தது. ஆயுதமேந்துதல் உள்ளிட்ட வழிகளில் போராடிக் கொண்டிருந்த அம்மக்களின் நடுவே காந்தியோ தனித்தொதுங்கி காலத்துடன் இழையாமல் அஹிம்சையைப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அவ்வகையில் பார்த்தால் காந்தியின் அஹிம்சை எனும் தனிப்பட்ட பிடிவாதம் வெகுமக்களுக்கு விரோதமான ஹிம்சையாக இருந்தது என்பதற்கான உதாரணங்கள் பல இந்நூலிலுண்டு. 

பகவத் கீதை என்கிற பெயரைக்கூட அறிந்திராத மக்கள் எதிரியை வீழ்த்த சமரசமற்று போராடிக் கொண்டிருந்த வேளையில், பகவத் கீதையை பழுதற கற்றறிந்த காந்தியோ பகைவனுக்கும் அருள்வாய் நெஞ்சே என்று பஜனிசைத்துக்கொண்டிருந்தார். இப்படி, தன்சொந்த வாழ்க்கையிலும் கூட பயன்படுத்த முடியாத பகவத் கீதையை காந்தி கடைசிவரை சுமந்து திரிந்ததையும் அதை நமக்கும் பரிந்துரைத்த அவலத்தையும் விரிவாக சுட்டிக்காட்டும் இந்நூல் இனியாவது பழ.கருப்பையாக்கள் பகவத் கீதை / காந்தியைப் பற்றி கவனமாக பேசும்படி வலியுறுத்துகிறது. 

கீதாசாரம் என்கிற ஸ்டிக்கரை நம் கண்ணின் கருவிழி மீது கூட ஒட்டிவைத்து அதன்படிதான் உலகமே சுழல்கிறது என்பதான மாயையை உருவாக்கும் முயற்சி நடைபெற்றுவரும் இக்காலத்தில், அதன் ஒருவரி கூட கீதையில் இல்லை என்றும், ஆளாளுக்கு இஷ்டப்படி பிழிந்தெடுத்து விளாவி விநியோகித்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த கீதாசாரத்தில்  ஒரு சாரமும் இல்லை, அதன் ஒருவரி கூட வாழ்வில் பின்பற்றத்தக்கதல்ல என்றும் ஜெயராமன் செய்யும் கேலி ரசிக்கத்தக்கது.    

தனது மருத்துவத் தொழிலுக்கிடையில் நடப்புலகத்தை உன்னிப்பாக கவனித்துவரும் தோழர் ஜெயராமன், பேருழைப்பைச் செலுத்தி கீதையின் மகத்துவமென பூசி மெழுகப்பட்டுள்ள மாயையைகளை இந்நூல் வழியே கலைத்துப் போட்டுள்ளார்.  எப்போதும் போல் எளியதொரு சொல் அல்லது காட்சியிலிருந்து எழுதுவதற்கான பொறியைப் பெறும் அவர் எழுதத் தேர்ந்திடும் பொருள் குறித்த படிப்பினாலும் ஆய்வுகளினாலும் கருத்துலகை வளப்படுத்தும் நூலாக இதையும் எழுதியுள்ளார். புத்தகம் விரைவில் வரட்டும். 

சென்னை மருத்துவக் கல்லூரியில்… ஆதவன் தீட்சண்யா

    காந்தியின் தீண்டாமை, ஆஷ் கொலை வழக்கு உள்ளிட்ட ஆய்வு நூல்களை எழுதியுள்ள மருத்துவர் நா.ஜெயராமன் புனைவிலக்கிய முயற்சியாக சென்னை மருத்துவக் கல்லூரியில்…. என்கிற நாவலை எழுதியுள்ளார். புதுக்கோட்டையும் சென்னை மருத்துவக் கல்லூரியும் தான் கதையின் நிகழ்விடங்கள்.  இரண்டு மூன்றாண்டுகளை ரிபீட் கோச்சிங்கிற்காகவும் அதற்காக பெருந்தொகையையும் செலவழிக்க முடிந்தவர்களால் மட்டுமே மருத்துவம் படிக்க முடியும் என்கிற நீட் காலத்திற்கு சற்று முன்னதாக கதை நடக்கிறது.  தலையாரியின் மகன் பீமாசெல்வனும் தாசில்தார் மகள் சித்திரைச்செல்வியும் தான் முதன்மைப் பாத்திரங்கள். இப்படி சொன்னதுமே அவர்களுக்குள் காதல் என்பதைச் சுற்றிய கதையாக இருக்கக்கூடும் என்று யூகிப்பதில் தவறேதுமில்லை, காதலிப்பது மனிதசுபாவம் தானே… ஆனால் கதை அவர்களது காதலை தூரத்தில் எங்கோ வைத்து மற்றபல விசயங்களைப் பேசுவதாயுள்ளது. 

சாதிப்படிநிலையில் மேலேயும், அது வழங்கிய மூலதனமாக நிலவுடைமையும், கல்வியும், கூடுதலாக அரசு அதிகாரமும் அதற்கேற்ற தோரணையும் வாழ்முறையும் உலகியல் கண்ணோட்டமும் கொண்டுள்ளவர் தாசில்தார். அவரது மேற்சொன்ன நிலைகளுக்கு நேரெதிர்  நிலையில் வாழ்பவர் தலையாரி. இவர்களுக்கு ஒத்த அலைவரிசையில் இவர்களது இணையர்கள். மருத்துவராகிவிட வேண்டும் என்பதற்காக சித்திரைச்செல்வி நாமக்கல்லில் ஒரு மதிப்பெண் தொழிற்சாலையில் வைத்து தயார்  செய்யப்படுகிறாள். பீமாசெல்வன் உள்ளூரில் ஓர் அரசுப்பள்ளியில் படிக்கிறான். இருவரும் சமவயதினர், ஒரே படிப்பினர். ஆனாலும் அவர்களுக்கு கிடைக்கும் வாய்ப்புகளிலும் வாய்ப்புகளின் தரத்திலும் உள்ள வேறுபாடுகள் இரண்டு தனிப்பட்ட நபர்கள் சார்ந்தவையாய் அல்லாமல் சமூகப்பாகுபாட்டின் விளைவுகளாக இருப்பதை விரிவாகப் பேசுகிறது நாவல். வறுமை என்றில்லாவிட்டாலும் எளிய பொருளாதாரப் பின்புலமுள்ள குடும்பம், அரசுப்பள்ளி, ஆசிரியர்களின் வழிகாட்டுதல், பொதுநூலகம், புத்தகப்படிப்பு வழியாக உருவாகிவரும் பீமாவுக்கும், தனியார் பள்ளி, பாடப்புத்தகம், மனப்பாடம், எதுகேட்டாலும் கிடைக்கும்- கேட்காமலேகூட கிடைக்கும்- குடும்பப் பின்புலம் ஆகியவற்றினூடாக வளரும் சித்திரைச்செல்விக்கும் படிப்பின் வழியே எட்டவேண்டிய இலக்குகள் இயல்பாகவே வெவ்வேறானவை. சென்னை மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர்களாக அவர்கள் இணைந்திருந்த காலம் நெடுக அவர்களிருவருக்குமிடையே நடைபெறும் உரையாடலில் அவள் பகுத்தறிவாதியாகவும் சாதி மறுப்பாளராகவும் தன்னை மறுவுருவாக்கம் செய்துகொள்கிறாள். இங்கு பீமா அவளை திருத்துகிறவனாகவோ நல்வழிப்படுத்துகிறவனாகவோ அல்லாமல் அவளது முயற்சிகளுக்கு உடனிருந்து உதவும் தோழனாக இருக்கிறான். 

என்னதான் ஓர் ஆணும் பெண்ணும் கல்வி, வேலை, பொருளாதார நிலை ஆகியவற்றில் சமமாகிவிட்டாலும் அவர்கள் திருமணம் செய்துகொள்வதற்கு சாதி ஒரு பெருந்தடையாக இருக்கிறது என்பதன் அவலசாட்சியமாக இவர்களது சகமாணவியும்-அவளது காதலனும் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள். ஆதிக்கச்சாதியின் கெளரவத்திற்காக கொல்லப்படுவோம் என்கிற அச்சத்திலிருந்தே அவர்கள் தற்கொலை செய்து கொண்டார்கள் என்ற உண்மையை எதிர்கொள்வதற்கு அந்தக் கல்லூரி வளாகம் திணறுவதையும் அதிலிருந்து மீள்வதற்காக கூட்டாக மேற்கொள்ளும் எத்தனத்தையும் நாம் கவனங்கொள்ள வேண்டியுள்ளது. காதலித்துவிட்டதற்காக திருமணம் என்றல்லாமல் திருமணம் செய்துகொள்வதற்காக சித்திரைச்செல்வியை காதலிக்கிற பீமா, தங்களுடைய காதலை வெற்றியடைந்த காதலாக்குவதில் உறுதியாக இருக்கிறான். சாதி மற்றும் அதிகாரப்பெருமிதத்தில் ஊறித் திளைத்துள்ள தனது பெற்றோரிடம் மனமாற்றத்தை ஏற்படுத்தி சம்மதம் பெறுவதற்கான போராட்டத்தை விடாப்பிடியாக நடத்தி இந்த வெற்றியை சாத்தியமாக்குகிறாள் சித்திரைச்செல்வி. 

மருத்துவக்கல்வியின் வரலாறு, மருத்துவப்பணியின் தனித்துவம், ரங்காச்சாரி போன்ற மருத்துவர்களிடமுள்ள அர்ப்பணிப்பு, அறிவியல் மனப்பான்மைக்குப் புறம்பான சாதியப் பிடிமானங்கள் என்று தனது துறைசார்ந்த பல விசயங்களையும் கதையின் போக்கிற்குள் வைத்தே கவனப்படுத்துகிறார் மருத்துவர் நா.ஜெயராமன். 

***

நாவலை படித்துவிட்டு தொலைபேசியில் தோழரை அழைத்து இந்த நல்லம்சங்களைத் தெரிவித்தேன். தொடர் உரையாடல் வழியாகவே கதையை வளர்ப்பது, அவனும் அவளும் ஒருவரையொருவர் மட்டுமீறி மதிப்பது, அவர்களுக்கிடையேயான உரையாடலில் பரஸ்பரம் புகழுரைகளை பரிமாறிக்கொள்வது, வயதுக்கு மீறி யோசிக்கிற/ பேசுகிற பீமா பாத்திரப் படைப்பு, முகப்போவியம் மற்றும் நூலாக்கத்தில் பாரதி புத்தகாலயத்தின் சிரத்தையின்மை போன்ற சில பலவீனங்களையும் தோழமையுடன் சுட்டிக்காட்டினேன். அடுத்தடுத்து எழுதுவதற்கு இந்த விமர்சனங்கள் உதவியாக இருக்குமென நம்பிக்கையுடன் தெரிவித்திருக்கிறார்.  தொடர்ந்து எழுதட்டும்.

சென்னை மருத்துவக்கல்லூரியில்... 

- மருத்துவர் நா.ஜெயராமன்

வெளியீடு: பாரதி புத்தகாலயம்

விலை:ரூ.220

பாசறை என்பது காரணப்பெயர் - ஆதவன் தீட்சண்யா

வெளிவரவிருக்கும் தோழர் பாசறை செல்வராஜ் அவர்களின் 
சுடர்ப்பயணம் நூலுக்கு எழுதிய அணிந்துரை

தலித் இலக்கியத்தில் தன்வரலாற்றுக்கென ஓர் இடமுண்டு. கருவிலேயே திருவுடையவராக தம்மைக் காட்டிக்கொள்ள எழுதப்படும் சுயசரிதை என்கிற ஜம்பக்கோப்புகளிலிருந்து அசலான வாழ்வனுபவத்தைக் காட்டும் தலித் தன்வரலாறுகள்  முற்றிலும் மாறுபட்டவை. அலங்காரமான மொழியோ உவமைகளோ ஒப்பீடுகளோ பொய்யோ புனைசுருட்டோ இல்லாமல் தன் வாழ்வை வாழ்ந்த- வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிற விதமாகவே முன்வைப்பவை இந்தத் தன்வரலாறுகள். அதனாலேயே அவர்கள் தங்களைப் பற்றி பகிரும் எந்தவொரு செய்தியும் சாதியமைப்பின் மீதும் அதன் ஆதரவாளர்கள் மீதுமான குற்றப்பத்திரிகையாக அமைந்துவிடுகிறது என்பதற்கு தோழர் பாசறை செல்வராஜ் அவர்களின் இந்நூல் பொருத்தமானதோர் எடுத்துக்காட்டு.   

காலனிக்காரங்க, சேரியாளுங்க, எஸ்.சி, அரிஜனம், தீண்டத்தகாதவர்கள் என்றெல்லாம் தம்மீது சுமத்தப்பட்ட அடையாளங்களின் பாரத்தால் நசுங்கிக்கிடந்த மக்கள் திரளினர், ஆதியில் பெளத்தர்களாயிருந்து பார்ப்பனீயத்தால் பெளத்தம் வீழ்த்தப்பட்டதன் தொடர்ச்சியில் நொறுக்கப்பட்ட ஆதிக்குடி என்னும் வரலாற்றைப் பொதித்த தலித் என்கிற அடையாளத்தைத் தெரிவு செய்யும் நிகழ்வுப்போக்கு முனைப்படைந்த காலக்கட்டத்தில் செல்வராஜ் பொதுவாழ்வுக்குள் தீவிரமாக நுழையும் வாய்ப்பினை பெற்றிருக்கிறார். தனது வாழ்நிலை எழுப்பிய கேள்விகளுக்கு விடைதேடும் தீவிரத்தின் வழியாக உள்திரண்ட கூருணர்வினால் அவர் மிக இளம்வயதிலேயே சாதியத்திற்கு எதிரான போராட்டத்திற்கு தன் வாழ்வினை ஒப்புக்கொடுத்திருக்கிறார்.  

அக்ரஹாரமும் அதைச் சுற்றி ஊரும், ஊருக்கு வெளியே  சேரியுமாக உள்ள மூன்று நிலப்பரப்பில் தலித்துகளின் வாழ்விடம் சேரி. அக்ரஹாரத்தவர்கள் பெருநகரங்களுக்கு நகர்ந்து அங்கு மானசீகமாக பல அக்ரஹாரங்கள வலுவாக உருவாக்கிக் கொண்டுவிட்ட நிலையில் இப்போது எஞ்சியிருப்பவை ஊரும் சேரியும். உயர்வு தாழ்வு, மேலோர் கீழோர், புனிதம் தீட்டு, தூய்மை கலப்பு என சாதியும் சனாதனமும் கட்டமைத்த எதிர்மைகளால் ஊராட்களுக்குள் ஓராயிரம் பிரிவினைகள் இருந்தாலும் சேரியாட்களை ஒதுக்குவதிலும் ஒடுக்குவதிலும் அவர்களுக்குள் அபார ஒற்றுமை நிலவுகிறது. எனவே ஊருக்கும் சேரிக்குமான உறவு வரலாறு நெடுகிலும் மோதலாகவே இருந்துவருகிறது. இந்த மோதலை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்து சகோதரத்துவத்துடன் வாழ்வதன் அவசியத்தை தலித்துகள் புகட்டிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள் என்பதை செல்வராஜூவும் நிரூபிக்கிறார்.

ஒரு வாழ்விடம் என்றால் அங்கு இருந்தேயாக வேண்டிய எந்தவொரு அடிப்படைக் கட்டமைப்பும் சேரியில் இருப்பதில்லை. அவற்றை உருவாக்கித் தரவேண்டிய அரசு மிக வெளிப்படையாகவே தன்னை  ஊர்க்காரர்களுக்கு மட்டுமேயானதாக கீழ்ப்படுத்திக் கொண்டுள்ளது. ஆகவே கல்வி, சுகாதாரம், போக்குவரத்து, வேலை, பொழுதுபோக்கு உள்ளிட்ட வாழ்வாதாரத் தேவைகளைத் தேடி அடுத்துள்ள நிலப்பரப்பான  ஊருக்குள் சேரிக்கார்கள் நுழைந்தாக வேண்டியிருக்கிறது. அவ்வாறு நுழைய மேற்கொள்ளும் எந்தவொரு முயற்சிக்கும் அவர்கள் ஊர்க்காரர்களின் கடும் எதிர்ப்பையும் வசவையும் தாக்குதலையும் அவமதிப்பையும் எதிர்கொள்ள வேண்டியுள்ளது. வேற்றுநாட்டவர் ஆக்கிரமிப்பை அல்லது அத்துமீறி நுழைவதைத் தடுக்கும் பட்டாளத்தவருக்கு நிகராக, தம்மையும் தமது வாழ்நிலத்தையும் நீர்நிலைகளையும் வழிபாட்டுத்தலங்களையும் கடவுளையும் சாதி மேன்மையினையும் தீட்டாக்க வரும் சேரிக்காரர்களை தடுத்தாக வேண்டும் என்று ஊர்க்காரர்கள் களமிறங்குகின்றனர். இன்னைக்கு  இதைத் தடுக்காம விட்டா நாளைக்கு வூடேறி வந்து பொண்ணு கேட்பானுங்க என்று ஒவ்வொன்றையும் தடுக்கும் இந்தப் புனிதப்போரில் பங்கெடுக்குமாறு யாரும் யாருக்கும் கட்டளையிட வேண்டிய அவசியமின்றி ஒவ்வொருவருமே ஓராள் படையாக தம்மை வரித்துக் கொண்டு ஒவ்வொரு 15 நிமிடங்களுக்கும் ஒரு தாக்குதலை தொடுத்து வருகின்றனர்.

சேரிக்காரர்கள் மீதான தாக்குதல் ஆயுதத்தாலும் இருக்கலாம், காகிதத்தாலும் இருக்கலாம். ஊரெல்லையில் மோரிக்கல் மீது உட்கார்ந்து கொண்டு அந்தப்பக்கம் போய் வருகிற சேரிக்கார்களை மறித்து ஏளனம் பேசி வம்பிழுத்து சுய அரிப்பைத் தீர்த்துக்கொள்கிற அதே மனநிலையில் தான் இன்று சமூக ஊடகங்களில் பலர் உலாவுகிறார்கள். இவங்களுக்கெல்லாம் வந்த வாழ்வைப் பார்த்தாயா? இவங்களுக்கு என்ன தெரிஞ்சிருக்கப் போவுது? படிச்சு பட்டம் பதவி வாங்கிட்டா அதுக்காக நாங்க மதிக்கணுமோ? என்று மழைக்குக்கூட பள்ளிக்கூடம் பக்கம் ஒதுங்காதவன் அம்பேத்கர் சிலையை அவமதிக்கிற அதே வன்மத்தைத் தான் இவர்கள் மொழிக்குள் பதுங்கி எழுதிக் குமிக்கிறார்கள். இவர்களது எழுத்துகளுக்கெல்லாம் பொழிப்புரை எழுதினால் அது பழிப்புரையாக இழிவதைக் காணலாம்.  

 ஆனால் இதற்காகவெல்லாம் பணிந்து சேரிக்காரர்கள் சேரிக்குள்ளேயே தம்மை முடக்கிக் கொள்வதில்லை. தமது இயல்புரிமைகளுக்காக அவர்கள் சேரியைத் தாண்டி கண்ணுக்குத் தெரிந்த/ தெரியாத தடுப்புகளை தகர்த்துக்கொண்டு ஊருக்குள் நுழைந்தபடியே இருக்கிறார்கள். அவ்வாறு செல்வது ஊர்தான் உயர்ந்தது என்கிற பிரமையிலிருந்து அல்ல, இந்தப் பூமியின் எவ்விடத்திற்கும் சென்றுவர தமக்கும் உரிமையுள்ளது என்பதை அறிவிப்பதற்காகவே. தம்மை ஒதுக்கிவைத்துவிட்டு பொது என்று பம்மாத்துச் செய்யும் ஊரின் போலித்தனத்தை கேலி செய்கிறார்கள். நிலம் நீர் காற்று தெய்வம் பண்டிகை கொண்டாட்டம் இடுகாடு என்று மனிதவாழ்வுடன் தொடர்புடைய அனைத்தையும் உண்மையாகவே பொதுவில் வை என்கிறார்கள். இருதரப்பும் ஒருதரப்பாக உணர்வதற்குத் தடையாக உள்ள சாமிகளையும் ஆசாமிகளையும் கருத்தாக்கங்களையும் தூக்கிப்போட்டு மிதிப்போம் வாவென இருகரம் விரித்து அழைக்கிறார்கள். இப்படியான பேராளுமைகளில் ஒருவராக உயர்ந்து நிற்கும் தோழர் பாசறை செல்வராஜ் அவர்களின் தன்வரலாறாக விரிகிறது இந்நூல்.

 காஞ்சிபுரம் மாவட்டம் புத்தகரம் சேரியைப் பிறப்பிடமாகக் கொண்ட செல்வராஜ், ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும்போதே சாதியத்திற்கெதிரான தனது போராட்டத்தை தொடங்கிவிட்டிருக்கிறார். பள்ளிக்கூடத்தில் நிலவும் பாகுபாட்டையும் தீண்டாமையையும் ஏற்கப் பொறுக்காமல் சக மாணவர்கள் சிலருடன் சேர்ந்து பள்ளிக்கூட புறக்கணிப்பை மேற்கொண்டிருக்கிறார். அது சேரியாட்கள் மீதான ஊராட்களின் வன்கொடுமை என்று திட்டவட்டமாக புரிந்துகொள்ள முடியாத வயதென்றாலும்        தாங்கள் உணர்ந்த வலியை அப்படியே புகார்மனுவாக எழுதி வாலாஜாபாத்துக்கு நடந்தே சென்று பி.டி.ஓ.அலுவலகத்தில் கொடுத்திருக்கிறார். அப்போது தொடங்கி இன்றுவரை ஓயாது தொடரும் தனது பயணத்தில் எழுப்பிவரும் ஒரே முழக்கம் சமத்துவம் என்பது மட்டுமே.

 நாம் இவ்விடத்தில் கவனம்கொள்ள வேண்டிய விசயம், ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் அந்தச் சிறுவன் சமத்துவம் என்பதை எந்தவொரு தத்துவம் அல்லது அமைப்பின் வழியாக அல்லாமல் தனது சொந்த வாழ்வனுபவத்திலிருந்தும் தேவையிலிருந்துமே கோரியிருக்கிறான். பெண்களும்கூட சமத்துவத்தை இவ்வாறே கோருகின்றனர். வாழ்வின் ஒவ்வொரு நொடியிலும் பூமியின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் பாரபட்சத்தையும் ஒடுக்குமுறையையும் எதிர்கொள்ளும் இவர்கள்  சமத்துவத்திற்கும் குறைவான எதுவொன்றையும் வேண்டவில்லை. இவர்களைப் பொறுத்தவரை சமத்துவம் என்பது புரட்சிகர முழக்கமோ அரசியல் இயக்கத்தின் இலட்சியமோ அல்ல, அன்றாட வாழ்விற்கு ஆதாரமான தேவை. ஒடுக்கப்பட்ட சாதியினருக்கும் பெண்களுக்கும் சமத்துவத்தின் மீதுள்ள இந்த இயல்பான விழைவை உள்ளுறையாகக் கொண்டே இந்தியாவில் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கங்களின் செயல்திட்டம் உருவாக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். சமத்துவத்தை சமூக, அரசியல், பொருளாதார, பண்பாட்டுத் தளங்களில் அடைந்தாக வேண்டுமென்கிற தமது தவிப்பும் தேவையும் மார்க்சீயத்துடன் இணைக்கப்பட்டிருக்கும் என்று நம்பியே தலித்துகள் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கங்களுக்குள் அணிதிரள்கிறார்கள்.

செல்வராஜ் தொடக்கத்தில் எம்சிபிஐ என்கிற கட்சியில் கொஞ்சகாலம் இருந்து பார்த்திருக்கிறார். பிறகு அதிலிருந்த சாதிய சாய்மானம் கண்டு வெதும்பிப்போய் வெளியேறியிருக்கிறார். அந்தக் கட்சியின் ஆட்களை அளவீடாக வைத்து மார்க்சீயத்தை எடைபோடக்கூடாது என்கிற தெளிவு அவருக்குள்ளது. எனவே மார்க்சியத்தின் மீதான அவரது பற்று சற்றும் குறையாமல் வலுப்பட்டே வந்துள்ளது. வாய்ப்புள்ள களங்களில் இடதுசாரிகளுடன் இணைந்து செயல்படுவதிலும் அக்கறை கொண்டுள்ளார். பின்னாளில் அவர் புதிய தமிழகம், பாட்டாளி மக்கள் கட்சி, விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சி என பல்வேறு அமைப்புகளில் செயல்பட்டு வந்திருந்தாலும் அவற்றையெல்லாம் அவர் சாதியொழிப்பு சமத்துவம் சார்ந்த தனது கருத்தியலைப் பரப்பும் களங்களாகவே கண்டுவந்திருக்கிறார்.

ஒரு தனிமனிதரின் அன்றாட வாழ்வு இவ்வளவு செயலடர்த்தியும் பரபரப்பும் பொதுநலமும் கொண்டதாக இருக்குமா என்று வியக்குமளவுக்கு அவர் தனது வாழ்வை வடிவமைத்துக் கொண்டுள்ளார். இயல்பானவை என சகித்தேற்கப்பட்ட பல விசயங்களில் அவர் கண்டுணர்ந்த பாகுபாடுகள், ஒவ்வொரு நாளும் அவரது கவனத்திற்கு வந்த பிரச்னைகள், அவற்றுக்கான தீர்வுகள், தீர்வுக்கான போராட்டங்கள், போராட்டங்களால் ஏற்பட்ட இழப்புகள் மற்றும் தொந்தரவுகள், நிரந்தரமற்ற வேலை, குடும்பத்தின் தேவைகளை நிறைவேற்ற இயலாத வறுமை, மன உளைச்சல், இத்தனைக்கிடையிலும் சமரசமில்லாத மனவுறுதி என்று இந்நூல் தொட்டுச்செல்லும் புள்ளிகள் நம்மை வெவ்வேறு உணர்வுநிலைக்குள் ஆழ்த்துகிறது. தனது நிலைப்பாடுகள் மற்றும் செயல்பாடுகள் குறித்து அவர் தன்னை சுயவிமர்சனம் செய்துகொள்ளும் பாங்கு பொதுவாழ்வில் உள்ளவர்கள் கைக்கொள்ள வேண்டியதாகும்.

அம்பேத்கர் பாசறை தொடங்கப்பட்ட போது அதன் தலைவராக தோழர் செல்வராஜ் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டுள்ளார். இதுபற்றி கூறும்போது, தன்னை விடவும் இந்தப் பொறுப்புக்கு மிகவும் தகுதியானவர் என்று தனது தோழர்களில் ஒருவரை குறிப்பிடுமளவுக்கு அவர் தன்னடக்கமும் ஜனநாயக உணர்வும் கொண்டவராக இருக்கிறார். அம்பேத்கர் பாசறை காஞ்சிபுரம் மற்றும் அதன் சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகளில் மட்டுமல்லாது தமிழகம் முழுமையிலும் ஆற்றியுள்ள பணிகள், அவற்றைப் பற்றிய ஆதாரங்கள் அனைத்தையும் ஒருசேர தொகுத்துப் படிக்கையில் அந்த அமைப்பு நீடித்திருக்க வேண்டும் என்கிற ஏக்கம் மிஞ்சுகிறது. உள்ளூர் பிரச்னைகள் முதற்கொண்டு உலகளாவிய பிரச்னைகள் வரையாக அந்த அமைப்பின் தலையீடு காத்திரமாய் இருந்துள்ளது. அம்பேத்கரிய கண்ணோட்டத்தை வளர்க்கும் முகத்தான் அது முன்னெடுத்த விவாதங்கள் இன்றைக்கும் பின் தொடரத்தக்கவை. தலித்துகளிடம் தீண்டாமை கடைபிடிக்கும்  ஆதிக்கச்சாதியினர், தலித்துகளின் உழைப்பைச் சுரண்டுவதிலும் அவர்களது சொத்துக்களையும் நிலங்களையும் அபகரிப்பதிலும் தயங்குவதில்லை. அவ்வாறாக பெருமாள்சாமி ஐ.ஜி உள்ளிட்ட பலராலும் காரணை பகுதியில் அபகரிக்கப்பட்ட அறுநூற்றுச் சொச்சம் ஏக்கர் பஞ்சமி நிலத்தை மீட்பதற்காக அம்பேத்கர் பாசறை விடுத்த அறைகூவலை ஏற்று போராட்டக்களத்திற்கு வந்த தலித்துகள் மீது தான் போலிசார் துப்பாக்கிச்சூடு நடத்தி இருவரைக் கொன்றார்கள் என்கிற செய்தி அந்த கணத்தில் மயிரிழையில் உயிர்தப்பிய பதற்றத்துடனும் ஆவேசத்துடனும் இந்நூலில் எழுதப்பட்டுள்ளது.

தமது நிலங்களை மீட்டுக்கொள்ள போராடிய தலித்துகள் மீதான இந்த துப்பாக்கிச்சூட்டிற்கு உத்தரவிட்ட அதிகாரி ஒரு தலித் என்கிற பதிவு முக்கியமானது. தலித்துகளைக் கொண்டே தலித்துகளை ஒடுக்குகிற கேவலமான உத்தியை ஆதிக்கசாதியினர் பலகாலமாக கைக்கொண்டுள்ளனர். பதவிகளிலும் பொறுப்புகளிலும் ஒட்டிக்கொண்டு பிழைப்பதற்காக தம்மை பொது ஆட்களாக காட்டிக்கொள்ள வெகுவாக பிரயத்தனப்படும் இம்மாதிரியான கருத்தியல் அடிமைகள் குடியரசுத்தலைவராக, உயரதிகாரிகளாக, கலை இலக்கியவாதிகளாக, கட்சியாட்களாக பல ரூபங்களில் இயங்குவார்கள். ஆதிக்கவாதிகளை நோக்கி வீசும் வாளை இவர்கள் குறுக்கே பாய்ந்து நெஞ்சில் தாங்கிக்கொண்டு அந்தக் காயத்தை தியாகமெனக் காட்டி ஏதேனும் ஆதாயம் தேடுவார்கள் என்பதற்கு மேலுமொரு சான்று. 

தோழர் பாசறை செல்வராஜ் அவர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்வும் தமிழகத்தின் சமூக அரசியல் பண்பாட்டுத்தளங்களில் இந்த அரைநூற்றாண்டுக்காலத்தில் நிகழ்ந்த மாற்றங்களின் வரலாறும் ஒன்றையொன்று இடைவெட்டிச் செல்வதைக் காணமுடிகிறது. இவ்வாறாக அந்தந்த வட்டாரங்களில் சமூக அசைவியக்கத்தைத் தூண்டி அடுத்தக்கட்டத்திற்கு மேலெடுக்க உழைத்தவர்களின் வரலாறுகளை தொகுக்கும்போது உள்ளீடற்ற அதிகாரப்பூர்வ வரலாறுகளை நிராகரிக்கும் ஒரு மாற்றினை உருவாக்க முடியும்.

வரலாற்றின் ஒருபகுதியாக தோழரின் வாழ்க்கை மாறியதன் பின்னே அவரது குடும்பத்தாரின் உழைப்பும் தியாகமும் இருந்ததை சொல்லியாக வேண்டும். அவர் பொருட்டு அவர்கள் அடைந்த துன்பங்களின் பட்டியல் மிக நீண்டது. சிறைக்கம்பிகளுக்குப் பின்னே இருந்து இணையரையும் குழந்தைகளையும் தொட்டுணர்ந்த கணங்களைப் பற்றிய வரிகளைப் படிக்கிறபோது பெருகும் துயரம் அடுத்தடுத்தும் அவர் போர்க்குணம் குன்றாது போராட்டங்களை முன்னெடுத்தைப் படிக்கும்போது ஆவேசமாகிறது.

பொதுவாழ்வு என்பதை தனிப்பட்ட வாழ்வைச் செழிப்பாக்கிக்கொள்ள பொறுக்கித் தின்னும் வழியாக்கி பலரும் சீரழிந்துவரும் நிலையில் அவர் தன் வாழ்வு குறித்து வெளிப்படையாக முன்வைத்துள்ள விசயங்கள் அவர்மீதான மதிப்பை உயர்த்துகின்றன. பொருளியல் வறுமை என்பது அறிவுரீதியாகவும் நேர்மையாகவும் செயல்படுவதற்கு தடையாக இருந்துவிடக்கூடாது என்று அவர் இதுகாறும் கடைபிடித்துவரும் அறம் மெச்சத்தகுந்தது. இவ்வளவு ஆளுமைமிக்க ஒருவரது நூலுக்கு அணிந்துரை எழுதுவதற்கான அருகதை எனக்குண்டா என்கிற கேள்வியுடனேயே இதை எழுதியுள்ளேன். படியுங்கள்.

27.09.2022, அரூர்