அனகராதி - ஆதவன் தீட்சண்யா

ஷியாம் சங்கர்

உறக்கத்திலிருப்பவளை எழுப்ப அம்மாதான் தண்ணீர் தெளிக்கிறாள் என்பதான நினைப்பில் சுதாரித்து கண்விழித்தவள் மீது அருவியெனப் பொழியத் தொடங்கியது மழை. நனைவதன் பதற்றத்தில் எழுந்து நின்றவளுக்கு இருளன்றி ஏதும் புலப்படவில்லை. அவள் இங்கே முதன்முதலாக கண்விழித்த அந்த நேரம் இரவாக இருந்தது. எத்திசையில் நகர்ந்தால் யாதிருக்குமோ என்கிற அறியாநிலையில் நின்ற இடத்திலேயே நின்றிருந்தாள். பெருக்கெடுத்தோடும் வெள்ளம் அவளது காலடி மண்ணை அரித்தபடியே ஓடியது. அவளது கால்களோ வேர்போல இறங்கின பூமிக்குள். என்மீது விரும்பிப்பெய்கிற இந்த மழை எனக்கு தீம்பேதும் செய்துவிடாது என்று நின்றிருந்த அவ்விடத்திலேயே சம்மணம் இட்டமர்ந்து மழைக்குள்ளேயே கண்ணயர்ந்தாள்.

இதுவரை கேட்டிராத பறவைகளும் விலங்குகளும் பூச்சிகளும் எழுப்பிய வினோத ஒலிக்கலவையில் கண் திறந்தவள், நீண்டுயரும் நெடுஞ்சிகரங்களால் விண்தொடும் இந்த மலைத்தொடரைத்தான் முதலில் கண்டாள். இருந்த ஒரு சிறுகுன்றும் குவாரிக்காரர்களால் காணாமலாக்கப்பட்ட ஊரினளான அவள் இப்போது இந்த நீள்நெடு மலைத்தொடரின் வனப்பில் தோய்ந்து திளைத்துக்கொண்டிருந்தாள். எந்த மலைத்தொடர் இது? ஆல்ப்ஸ்... ஆன்டிஸ்... இந்துகுஷ்... ஹிமாலயாஸ்... காகஸஸ்...? எதுவென அடையாளம் காணவியலாத அவள் அதற்கு “பெயர் வேண்டா மலை” எனப் பெயர் சூட்டினாள். இதன் அடிவாரத்தில் ஒளியை உருக்கி ஊற்றினாற்போல தகதகத்தோடிடும் இந்த ஆறு எதுவாக இருக்கும் என்பதையும்கூட அவள் அறிய முடியாதவளாயிருந்தாள். தனக்குத் தெரிந்திருந்த ஆறுகளின் பெயர் ஒவ்வொன்றையும் நினைவுபடுத்தி அதுவாக இருக்குமா இதுவாக இருக்குமா என்று யோசித்தவள் மீட்பாறு என்று சற்று முன்தான் அதற்கு பெயரிட்டு முடித்தாள். 

அவளைப் பொறுத்தவரை மீட்பாறு என்பதுதான் எல்லாவகையிலும் அதற்கு பொருத்தமான பெயர். அந்தப் பெயரைச் சொல்லிக்காட்டுவதற்கு அங்கு வேறு யாரும் இருக்கிறார்களா என்று இனிதான் அவள் தேடிப் பார்க்கவேண்டும். மனித சஞ்சாரம் இருப்பதற்கான சுவடேதும் தென்படாத இங்கே யாரும் எதிர்வரப் போவதில்லை என்று தனக்கே சொல்லிக்கொண்டாள். அதெப்படி ஆறென்று இருந்தால் அங்கே மனிதக்கூட்டம் இருக்கத்தானே செய்யும்? ஒருவேளை, முதன்முதலாக இந்த ஆற்றிலிறங்கிய மனுசி தானாக இருந்தால்? அந்த நினைப்பே அவளுக்குள் பெருஞ்சிலிர்ப்பாகியது. தானொருத்தி மட்டுமே நீந்திக் களிப்பதற்கா இவ்வளவு பெரிய ஆறு என்கிற பரவசத்திற்கும் இவ்வளவு பெரிய ஆற்றில் தான் மட்டும் தன்னந்தனியாக நீந்தி எப்படி களிப்படைய முடியும் என்கிற கேள்விக்குமிடையே அவள் தத்தளித்தாள்.

கடலென அகன்றோடும் ஆற்றின் கரையேறி இளைப்பாறுவதும் இளைப்பாறுவதிலேயே களைப்படைந்தவள் போல மீண்டும் ஆற்றுக்குள் பாய்ந்து மீன்களுடன் விளையாடுவதுமாக இருந்தாள். இதென்ன படித்துறையா, ஒரே இடத்தில் நீந்தி கரையேற? இப்படி எண்ணியதிலிருந்து எங்கு வேண்டுமானாலும் இறங்கி ஆற்றின் போக்கில் போய் ஏதோவொரு இடத்தில் கரையேறினாள். இப்படி நெடுந்தூரத்தைக் கடக்கும் அவள் ஆற்றோட்டத்திற்கு எதிர்த்திசையில் மணல்புதைய நடந்து புறப்பட்ட இடத்திற்கே வந்து சேர்வதை இந்நாட்களில் வழக்கமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். பிறகு, இது என்ன நான் பிறந்து வளர்ந்த இடமா, இங்கு என் சொந்தபந்தங்கள் யாரும் இருக்கிறார்களா, ஒருவேளை தன்னைப்போலவே வேறு யாரேனும் உயிர்பிழைத்து இங்கே வரக்கூடும் என்று என் ஆழ்மனம் உள்ளூர எதிர்பார்க்கிறதா, எதற்காக திரும்பத்திரும்ப இதேயிடத்திற்கு வருகிறேன் என்று கேட்டுக்கொண்டாள். அதனால்தான் அவள் இப்போது சிலநாட்களாக எங்கே கரையேறத் தோன்றுகிறதோ அங்கே கரையேறி கால்போன போக்கில் நடக்கிறாள். கண்ணயரத் தோன்றினால் அங்கே இருக்கும் ஏதேனுமொரு பாறையிடுக்கிலோ மரக்கிளையிலோ படுத்துறங்கி விழிக்கிறாள். எட்டு இரவுகளும் ஏழு பகல்களுமான இக்காலம் இவ்விதமாகத்தான் இங்கு கழிகிறது அவளுக்கு. 

நேரம் பொழுது பாராது ஆற்றிலேயே ஊறிக் கிடந்தாலும் இன்னும் தன்மீது துருவேறிய இரும்பின் வீச்சம் நீங்காதிருப்பதாகவே அவள் நினைத்துக்கொண்டாள். அவ்வப்போது அந்த வீச்சம் அழுகிய பிணங்களின் வாடையோடும் பெருக்கெடுத்தோடும் கழிவுகளின் நாற்றத்தோடும் சேர்ந்து அவளது மூக்கை குப்பென அடைத்து சுவாசத்தை திணறடித்தது. இந்த வீச்சம் தன் தேகத்தில் படிந்திருக்கிறதா, அன்றி நினைவிலிருந்து மேலெழும்பி வீசுகிறதா என்கிற முடிவுக்கு அவளால் வரமுடியவில்லை. கரையணைத்த கானகத்தை நிறைத்திருக்கும் கனிகளைத் தின்று பசியாறிட விழையும்போதெல்லாம் இந்த வீச்சம் அடர்ந்து குமட்டியது. ஆற்றோரத்தை அலங்கரிக்கப் பூத்திருக்கும் மலர்களிலிருந்தும் பசுந்தாவரங்களிலிருந்தும் உலர்ந்த மரப்பட்டைகளிலிருந்தும் வீசும் மணத்தை மீறி என்றென்றைக்கும் இந்த வீச்சம் தன்மீது படிந்தேதான் இருக்கும்போல என்றெண்ணும்போதே அவளுக்கு துக்கம் பெருகியது. மனிதவாடையே பட்டிராத இந்த மலையும் காடும் ஆறும் தன்மீதிருந்து பரவும் இந்த வீச்சத்தால் மாசடைந்துவிடுமோ என்றெண்ணி மருகினாள். கருவிலிருக்கும் தன் குழந்தையின் மீதும் இந்த வீச்சம் படர்ந்துவிடுமோ என்கிற அச்சத்தில் வயிற்றைத் தடவிக் கொண்டேயிருந்தாள். இந்த அச்சம் பெருகும் போதெல்லாம் அவள் ஆற்றுக்குள்ளிருக்கும் நேரம் கூடியது. 

கிளம்பி  ஆறுநாட்களாகிய பின்னும் இன்னும் ஐந்துநாட்கள் பின்தங்காமல் நடந்தால்தான் தன் சொந்த ஊரான கோக்ரஜ்பூரை அடையமுடியும் என்கிற பரிதவிப்பில் நடந்துகொண்டிருந்த அஸ்லிமா பீவி என்கிற பெண் ஆசிய நெடுஞ்சாலை நாற்பத்தெட்டில் பிரசவித்தது அவளுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. உழைத்து வாழ்வதற்கென தேர்ந்து வந்தடைந்திருந்த பெருநகரங்கள் கைவிட்ட நிலையில் ஆயிரக்கணக்கான மைல்களுக்கு அப்பாலிருந்த தமது சொந்த ஊர்களுக்கு நடந்துகொண்டிருந்த அஸ்லிமா பீவியைப் போன்ற எத்தனையோ கர்ப்பிணிகள் மேம்பாலத்தடியிலும் தண்டவாளத்தின் மீதும் கொப்பளிக்கும் தார்ச்சாலைகளிலும் வெட்டவெளியில் தாதிகளின் துணையின்றி பிள்ளைகளை ஈன்றெடுத்தார்கள். கைக்குச் சிக்கிய கூரியகற்களால் தொப்புள்கொடியைத் துண்டித்துக்கொண்ட அந்த பச்சையுடம்புக்காரிகள் ஈரம் பிசுபிசுக்கும் சிசுவை தோளில் போட்டுக்கொண்டு நடையைத் தொடர்ந்த அவலக்காட்சிகள் அவளது மனத்திரையில் ஓடின. பேறுகாலத்திற்குரிய பிரத்யேக கவனிப்பு ஏதுமின்றி நடந்த அந்தப் பிரசவங்களில் ஒன்றென ஆகிவிடாமல், இந்த மீட்பாற்றின் கரையில் தனக்கு பிரசவம் நடக்கவிருப்பது பெரும்பேறெனக் கருதினாள். 

கருவுற்றிருப்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்ட நாளில் அவள் இன்னதென்று பிரித்தறிய முடியாத உணர்வுக்கலவைக்குள் சிக்கித் தவித்தாள். அவன்தான் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் ஆனால் எல்லாவற்றையும் பேசிக்கொண்டிருப்பவன் போல நீண்டநேரமாக அவளது தலையை வருடிக்கொடுத்தபடி இருந்தான். காலடியில் குறுகுறுக்கும் அலையைப் போல வாஞ்சையூறிய அவனது விரல்கள் கூந்தலுக்குள் அளைவதால் கிளர்ந்த நெகிழ்ச்சியிலும் நிம்மதியுணர்விலும் நிலைதிரும்பிய அவள் அதை தன் ஆவிசேர் முத்தங்களால் உணர்த்தினாள். தனக்கும் மட்டில்லாத மகிழ்ச்சியே,  ஆனால் அச்சமும் சேர்ந்தே வளர்கிறது என்று அவள் ரகசியம் கூறியபோது பயப்படாதே, தைரியமாயிரு, நான் உடனிருக்கிறேன் என்றவன் இப்போது சிறையில் இருக்கிறான். 

பயப்படாதே, தைரியமாயிரு, நான் உடனிருக்கிறேன். நாட்டின் பாதுகாப்புக்கு குந்தகம் விளைவிப்பவை என்று தடைசெய்யப்பட்ட அனகராதியிலுள்ள இச்சொற்களை அவன் அன்றைக்கு என் பொருட்டு தன்னிலை மறந்து சொல்லாமல் இருந்திருந்தால் சுதந்திரமாக வெளியில் இருந்திருப்பானே என்கிற அங்கலாய்ப்பு தீராதிருந்தது. கைதாகாமல் வெளியில் இருப்பதுவே சுதந்திரமாகிவிடுமா என்கிற கேள்வியும் அதனுள் சேர்ந்திருந்தது. 

இணையரை ஆற்றுப்படுத்த அந்தரங்கமாக பகிரப்பட்டச் சொற்களை உளவறிந்து இப்படி அரசியல் நோக்கம் கற்பிப்பது சரியல்ல என்று தன்பக்கத்து நியாயத்தைச் சொல்லவே அவன் 14ஆண்டுகள் சிறைக்குள் உழன்றிருக்கவேண்டும், அதற்குப் பிறகுதான் பிணையே கிடைக்கும். குற்றம் நிரூபிக்கப்படும் வரை நிரபராதி என்கிற நியதியை நிரபராதம் நிரூபிக்கப்படும் வரை குற்றவாளியே என மாற்றியுள்ள ஓர் அரசின் கீழ் அவன் தனக்கான நீதியை எங்ஙனம் பெறமுடியும் என்று கேள்வி அவளை வாட்டியது. கரையேறி மரமொன்றின் அடித்தூரில் சோர்வுடன் சாய்ந்துகொண்டாள். ஒருவேளை ஏதேனும் அற்புதம் நிகழ்ந்து இடையில் வெளியே வந்தானென்றால் என்னை எங்கேயென்று தேடுவான்? அவன் தேடியலையும் முன்பாக நானே அவனுக்கு முன்னால் போய் நின்றுவிட வேண்டும். ஆமாம், நான் சென்றுவிடத்தான் வேண்டும்... அய்யோ, எத்திசையில் இருக்கிறது எனது நாடும் ஊரும்? 

வேண்டாம், அங்கே போக நினைக்காதே. அங்கு தேடப்படும் தேசவிரோதிகள் பட்டியலில் உன் பெயரும் இருக்கிறது. தப்பியோடிய குற்றமும் சேர்ந்துள்ளதை மறவாதே. நாட்டின் எந்த மூலையில் கால்வைத்தாலும் உன்னைப் பிடிக்க வலை விரிக்கப்பட்டுள்ளது. நிலத்திலும் வான்வெளியிலும் அங்குலத்திற்கொரு காமிரா  கண்காணித்துக் கொண்டிருகிறது. கவனம்  வை, ஒற்றர்கள் அந்தரத்தில் பதுங்கி உளவறிகிறார்கள். கர்ப்பிணிகள் பலரை சிறைப்படுத்துவதையும் சிறைப்பட்ட பெண்டிரை கர்ப்பிணிகளாக்குவதையும் தமது பராக்கிரமமென முண்டா தட்டும் படையினரிடம் சிக்கிச் சீரழியப் போகிறாயா? அரசியலற்ற அபத்த யோசனைகளால் உன்னோடு சேர்த்து உன் பிள்ளையின் உயிரையும் போக்கடித்துக் கொள்ளாதே. எந்த நிலையில் இங்கே வந்து சேர்ந்தாய் என்பதை அதற்குள்ளேயே மறந்து போனாயா? அய்யோ எப்படி மறப்பேன்? அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க நான் பட்ட துயரங்கள் பற்றிய நினைப்பு செத்தாலும் பிணத்தோடு சேர்ந்திருக்குமே என்று அரற்றினாள். 

முன்னிரவில் இழுத்துச்செல்லப்பட்ட அவனிடம் முதற்கட்ட விசாரணையை முடித்த தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையின் அதிகாரிகள் மறுநாள் அதிகாலை மூன்றுமணிக்கு பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர்கள் மற்றும் ஆய்வாளர்கள் குடியிருப்பிலிருந்த இவளது வீட்டின் மதிலேறி குதித்து கதவைத் தட்டினர். கதவு தட்டப்படும் விதத்திலேயே யாரென யூகித்துவிட்ட அவளோ விடிகிற வரைக்கும் கதவைத் திறப்பதில்லை என்பதில் தீர்மானமாக இருந்தாள். ஒரு கட்டத்தில் அவர்கள் கதவை உடைக்கத் தொடங்கினர். பெருஞ்சத்தத்தால் உறக்கம் கலைந்து எழுந்துவந்து ஏன் இப்படி அகாலத்தில் தொல்லை தருகிறீர்கள் என்று கேட்ட அக்கம்பக்கத்தவர்களை அவர்கள் பெல்லட் குண்டுகளால் சுட்டு விரட்டத் தொடங்கினர். குண்டடிபட்டவர்களின் கதறல் ஒலியால் பதறிப்போன அவள், தன்பொருட்டு பிறர் தாக்கப்படுவதை தடுத்துவிடும் பதைப்பில் கதவைத் திறந்து வெளியே வரும்போது மணி நான்கு. அவளையும், அரசாங்கப்பணியைச் செய்யவிடாமல் தடுத்ததாக ஒன்றரை வயது குழந்தை உள்ளிட்ட அக்கம்பக்கத்தவர் நாற்பத்தியாறு பேரையும்  தேசிய சிறை நிரப்பல் துறை அதிகாரிகள் கைது செய்தனர்.  

நாட்டின் பாதுகாப்புக்கு குந்தகம் விளைவிப்பவை என்று தடைசெய்யப்பட்ட அனகராதியிலுள்ள சொற்களில் மூன்றை காதால் கேட்ட குற்றத்திற்காக ஆன்ட்டி நேஷனல் அபாலிசன் ஆக்ட்டின் கீழ் அவளுக்கு ஏழாண்டுகள் சிறைத்தண்டனை. அதே குற்றத்தை கருவிலிருக்கும் போதே செய்துள்ள அவளது குழந்தையைக் கலைக்க ஆன்ட்டி நேஷனல் அபார்ஷன் சென்டருக்கு இழுத்துச் செல்லும் வழியில்தான் அவள் தப்பித்தாள். 

நாடடங்கின் காரணமாக வாகனப்போக்குவரத்து முடங்கியுள்ளதால் அவள் வெளியூருக்கு தப்பிச் செல்ல வாய்ப்பில்லை என்று கணித்த தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையினர் அவளது நண்பர்களின் வீடுகளை நோக்கி விரைந்துகொண்டிருந்தபோது அவள் பிரதான சாலைகளைத் தவிர்த்து கவனத்தை ஈர்க்காத இண்டுயிடுக்குகளுக்குள் நுழைந்தாள். ஓட்டமும் நடையுமாக இலக்கின்றி விரைந்துகொண்டிருந்தவள் சடக்கென ஒரு திருப்பத்தில் ரயில்பாதையைக் கண்டாள். ரயிலோட்டமின்றி கைவிடப்பட்ட 13ஆவது பிளாட்பாரம் முடியும் அந்த இடம் புதர் மண்டிக் கிடந்தது. பகல் நெடுக பசியோடும் தாகத்தோடும் அங்கேயே பதுங்கியிருந்த அவளுக்குள் ஏதாவதொரு பாதுகாப்பான இடத்திற்கு போய்விட வேண்டும் என்கிற பதைப்பு கூடிக்கொண்டேயிருந்தது. தண்டவாளங்களை குறுக்கே கடந்து எதிர்த்திசை ஏகினால் நகரத்தின் மறுபகுதிக்குள் நுழைந்துவிடலாம். தங்களது நட்புவட்டத்தினரில் தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையினரின் கவனத்திற்கு சட்டென வராதவர்கள் யாரெல்லாம் இருக்கிறார்கள் என்று யோசித்தபடி இருட்டுவதற்காக காத்திருந்தாள். ஒன்றிரண்டு கூட்ஸ்வண்டிகள் ஓடின நேரம் போக ரயில் நிலையம் வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. 

மாலை சுமார் ஐந்து மணியிருக்கும். ரயில் நிலையத்தின் ஒலிபெருக்கி திடீரென கரகரத்தது. புலம்பெயர் தொழிலாளர்களை சொந்த ஊருக்கு ஏற்றிக்கொண்டு இந்த மார்க்கத்தில் வந்து கொண்டிருக்கும் சிறப்பு ரயிலொன்று தண்ணீர் பிடிப்பதற்காக 11ஆவது பிளாட்பாரத்தில் சில நிமிடங்கள் நிற்கப்போவதாகவும் வழக்கமான வண்டி என்று நினைத்து யாரும் ஏறிவிட வேண்டாம் என்றும் அறிவிப்பு வந்தது. 

அறிவிப்பையடுத்த நிமிடங்களில் அந்த பிளாட்பாரத்தில் பொதியேற்றிய கைவண்டிகளுடன் ஆட்களின் நடமாட்டம் தெரிந்தது. வந்தவர்களில் பெரும்பாலோர் இளைஞர்கள். அவர்கள் அன்னக்கூடைகளிலும் அட்டைப் பெட்டிகளிலும் உணவுப்பொட்டலங்களையும் தண்ணீர் பாட்டில்களையும் பரபரவென பகிர்ந்தெடுத்துக்கொண்டு பிளாட்பாரத்தின் இருமுனைகள் வரை குறிப்பிட்ட இடைவெளி விட்டு நிற்கத் தொடங்கினார்கள். அவர்களைப் போலவே இன்னொரு பகுதியினர் பிளாட்பாரத்திலிருந்து குதித்து தண்டவாளங்களைத் தாண்டி தண்ணீர் பைப்புகளை ஒட்டி நிற்கத் தொடங்கினார்கள். அவர்கள் அவளுக்கு வெகுஅருகாமையில் இருந்தனர். பொறிதெறிப்பாய் கிளம்பியோடி அவர்களுடன் கலந்து நின்றுவிட்டாள். வெறுங்கையோடு ஏன் நிற்கிறீர்கள் என்று அவளது கையிலும் ஒரு அட்டைப்பெட்டியை கொடுத்த இளைஞனொருவன் கவனமாக வண்டி நின்னதுக்கப்புறம் சன்னலில் எட்டி கொடுங்க சிஸ்டர் என்று சொல்லிவிட்டு நகர்வதற்கும் ரயில் வந்து நிற்பதற்கும் சரியாக இருந்தது. 

வண்டி நிற்பதற்கும் முன்பாகவே வெளியே குதித்த சிலர் தங்களிடமிருந்த காலி பாட்டில்களில் தண்ணீர் பிடிக்க ஓடினார்கள். குழந்தைகளுக்கு பால் வாங்க கடையேதும் இருக்குமா எனத் தேடினார்கள். உணவுப்பொட்டலங்களும் தண்ணீர் பாட்டில்களும் தங்களுக்கும் கிடைக்கும் என்கிற நம்பிக்கையிழந்த பயணிகளில் சிலர் சன்னல்வழியாக கைகளை நீட்டிக்கொண்டு காத்திராமல் பாய்ந்தடித்து இறங்கினார்கள். அவர்களை கட்டுப்படுத்தி ஒவ்வொருவருக்கும் கொடுப்பது பெரும்பாடாக இருந்தது. வண்டி அடுத்து எங்கே நிற்கும், யார் என்ன கொடுப்பார்கள் என்கிற உத்திரவாதம் ஏதுமில்லாத நிலையில் கிடைப்பதை கைப்பற்றும் ஆவேசத்தை அவர்களிடம் கண்டாள். தனக்கொரு பொட்டலத்தையும் தண்ணீர் பாட்டிலையும் மீதம் பிடித்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று முன்பிருந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டு எல்லாவற்றையும் சன்னலோரம் இருந்த குழந்தைகளுக்கு எட்டியெட்டி கொடுத்து முடித்தாள். உன் வயிற்றிலுள்ள குழந்தைக்கு என்ன கொடுப்பாய் என்று யாரோ அவளைக் கேட்பது போலிருக்கவே திரும்பிப் பார்த்தாள். அதே இளைஞன் பொட்டலங்களால் நிரம்பியதொரு கட்டைப்பையை கையில் கொடுத்துவிட்டு வண்டி கிளம்பப்போகிறது பாருங்கள் சிஸ்டர், விடுபட்டவர்களுக்கு சீக்கிரம் கொடுத்து முடியுங்கள் என்று சொல்லி நகர்ந்தான். அந்தவொரு நொடியில் என்ன நினைத்தாளோ சட்டென ரயிலில் ஏறிவிட்டாள்.

பாவம் இந்தப் பெண், நமக்கு பொட்டலங்களைக் கொடுக்கும் மும்முரத்தில் வண்டி கிளம்புவதையே மறந்து இப்படி வந்து சிக்கிக்கொண்டாளே என்று அந்தப் பெட்டியிலிருந்த பயணிகள் அங்கலாய்த்ததைப் பார்த்து அவளுக்கு அந்த நிலையிலும் உள்ளூர நகைப்போடியது. கவலைப்படாதீர்கள், அடுத்து வண்டி எங்கே நின்றாலும் நான் இறங்கி ஊர் திரும்பிக் கொள்கிறேன் என்று சமாதானம் சொன்ன அவளுக்கு அவர்கள் அமர்வதற்கான ஓர் இடத்தையும் கொடுத்தார்கள். அவளது உண்மையான திட்டமும்கூட அதுவாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் அந்த இரவிலும் அடுத்துவந்த பகலிலும் எங்குமே நிற்காமல் ஓடிய வண்டி அடுத்த இரவுக்குள் பாய்ந்தது. வேர் ஈஸ் மை ட்ரெய்னில் சோதித்துப் பார்த்த இளையான் ஒருவன், அவ்வளவுதான் இதேவேகத்தில் வண்டி போனால் விடியலில் நாம் இறங்க வேண்டிய ஜங்ஷன் வந்துவிடும் என்றான் உற்சாகமாக. 

அவளிடம் கனிவுடன் பேசிய மூதாட்டியொருத்தி ஊர் திரும்ப உனக்கு வண்டி கிடைக்கும் வரை எங்கள் கிராமத்திலேயே தங்கிக்கொள் மகளே என்றாள். என்னமோ நம்ம ஊர் ஜங்ஷனுக்கு அடுத்தத்தெருவில் இருப்பதைப்போல நீ விருந்தாளியை அழைக்கிறாய். அங்கே இறங்கி நாம் ஊர் போய்ச்சேர ஏதாச்சும் ஏற்பாடு இருக்கா இல்லே நடந்தே மாயணுமான்னு இறங்கினால் தான் தெரியும் என்று மற்றொருத்தி அலுத்துக்கொண்டாள். கேலியும் கிண்டலுமாக வெளித்தோற்றத்தில் தெரிந்த அவர்களது பேச்சுக்களில் ஊர் நெருங்கப்போவது குறித்த அச்சமே உட்பொருளாயிருந்தது. சொந்த ஊரில் இல்லாத வாழ்வாதாரம் தேடி தொலைதூரம் போய் இப்போது உயிராசையில் திரும்பும் தங்களைக் காப்பாற்ற ஊர் என்ன வைத்துள்ளது என்கிற கேள்வி திரும்பத்திரும்ப அங்கே சுழன்றடித்தது. அந்தக் கேள்வியிடமிருந்து தப்பியோட துடிப்பவன் போன்றிருந்த ஒருவன் இப்படியே ஆளாளுக்குப் பேசிக்கொண்டிருந்தால் இறங்க வேண்டிய நேரத்தில் தூங்கிக்கிட்டுதான் இருக்கப்போறோம் என்று எச்சரித்தான். வண்டி நம்ம ஜங்ஷனோட சரி. அடிச்சுப்பிடிச்சு இறங்கணும்கிற அவசரமில்லை என்று இன்னொருவன் இடக்காக சொன்னதை கட்டளைபோல ஏற்று ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்த அவர்களை ‘வண்டி நிற்கவேண்டிய நம்ம ஜங்ஷனைத் தாண்டி ஓடிக்கிட்டிருக்கு’ என்று வேர் ஈஸ் மை ட்ரெய்ன் இளையான் கூப்பாடிட்டு எழுப்பினான். 

‘சிக்னல் பிரச்னையாக இருக்கும். அடுத்த ஸ்டேசனில் நிப்பாட்டக்கூடும்’ என்று அவர்களாக சொல்லிக்கொண்ட சமாதானத்திற்கு மாறாக நிற்பதற்கான எந்த அறிகுறியுமற்று ஒவ்வொரு ஸ்டேஷனையும் பின்தள்ளி மின்னெலென விரைந்தோடிக் கொண்டிருந்தது வண்டி. இப்போது அவன் மேலும் பதற்றத்தோடு சொன்னான் ‘வண்டி இப்போ மேற்கு நோக்கி ஓடிக்கிட்டிருக்கு. இந்த மார்க்கத்தில் போவதற்கான தேவையே இல்லை’. சங்கிலிகளைப் பிடித்திழுத்தும் ரயில் நின்றபாடில்லை.  

ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும் ரயிலில்  இருந்துவிடுவதுதான் தனக்கு பாதுகாப்பு என்று முதலில் நினைத்துக்கொண்டிருந்த அவளுக்கும்கூட நிலைமை ஏதோ விபரீதமாகிக் கொண்டிருப்பதாக தோன்றியது. கைவசமிருந்த உணவும் தண்ணீரும் நேற்றிரவு தீர்ந்தபோது, விடியலில் இறங்கிவிடப் போகிறோம் தானே என்றிருந்த தைரியம் இப்போது மறைந்துவிட்டிருந்தது. யாரிடமும் ஒரு பருக்கைச் சோறுமில்லை, ஒரு மிடறு நீருமில்லை. வெளியேயிருந்து தோலை தீய்ப்பது போல் வீசிய அனற்காற்று உடம்பில் மிச்சம்மீதியிருந்த நீர்ச்சத்தையும் உறிஞ்சிக் குடித்தது. தாகத்திலும் பசியிலும் சொடுங்கி ஒவ்வொருவராக வீழ்ந்தார்கள். வேறுவழியின்றி கழிப்பறைக் குழாய்களில் தண்ணீர் பிடித்து உயிர்த்தண்ணீராய் விட்டதில் ஓரிருவர் மீண்டாலும் அவளது பெட்டியில் மட்டும் ஒரே நாளில் ஆறு சாவுகள். அடுத்தடுத்தப் பெட்டிகளிலும் இதேகதிதான். பார்க்கப்பார்க்க கண்ணெதிரிலேயே செத்து விழுந்தார்கள். செத்தவர்களின் குடும்பத்தார் நெஞ்சே வெடிப்பதுபோல் வீறிட்டழும் ஒலி ரயிலின் தடதடப்பை மீறி கேட்டது. 

ரயிலின் துருவேறிய இரும்பின் வீச்சமும் தண்ணீர் நின்றுபோனதால் கழிவறையிலிருந்து கிளம்பிய துர்நாற்றமும் பிணங்களிலிருந்து கசியும் நிணநீரின் வாடையும் சேர்ந்து மிச்சமிருப்பவர்களை மூச்சிழுக்கவிடாமல் திணறடித்தது. அவளுக்கு 1921ஆம் ஆண்டின்  கூட்ஸ் வேகன் ட்ராஜிடி நினைவுக்கு வந்தது. பிரிட்டிஷ் காலனியாட்சியாளர்களால், காற்றும் வெளிச்சமும் இல்லாத கூட்ஸ் வேகனில் அடைத்து சிறைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்ட சுதந்திரப்போராட்ட வீரர்களான அரசியல் கைதிகள் வழியிலேயே மூச்சுத்திணறி செத்தழுகிப் போன கொடூரங்களை இந்தியாவின் திரூர் ரயில் நிலையத்தில் சுவரோவியங்களாக பார்த்திருந்த அவள், அந்த கூட்ஸ் வண்டி நூறாண்டுகளாக பிணங்களைச் சுமந்தபடி இன்னமும் ஓடிக் கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக்கொண்டாள். 

பிணங்களின் விகாரங்களை காணவொம்பாத அருவருப்பில் ஒன்றுமில்லாத வயிற்றை எக்கியெக்கி வாந்தியெடுத்துக் கொண்டிருக்காமல் அவளது சொல்படி அவர்கள் ரயிலிலிருந்து பிணங்களை வெளியே வீசிக் கடந்தார்கள். இந்தியாவின் வால்பாறைக்கும் இலங்கையின் மலையகத்திற்கும் பெருந் தோட்டத்தொழிலுக்குச் சென்றவர்கள் செத்தவர்களையும் சீக்காளிகளையும் நாய்நரிகளுக்கு இரையாக மலைப்பாதையெங்கும் கிடத்திப்போன துயரக்காட்சி உயிர்த்தெழுந்தது அவள் மனக்கண்ணில். நாட்டின் மிகப்பெரிய திறந்தவெளிக் கழிப்பறை என்று இகழப்படும் ரயில்பாதை இனி நாட்டின் திறந்தவெளி பிணவறை என்கிற இகழ்ச்சிக்கும் ஆளாகட்டும் என்று சபித்தாள்.   

கிளம்பின நாளை கணக்கில் கொண்டால் உலகின் மிகநீண்ட ரயில்பாதையான ட்ரான்ஸ் சைபீரியன் தடத்தைக்கூட இந்நேரம் ஓடியடைந்திருக்க முடியும். ஆனால் இந்த வண்டி திட்டமிட்ட நாளைத் தாண்டி ஆறாவது நாளாகவும் ஓடிக்கொண்டேயிருந்தது. சிவப்பு விளக்கு எரியும் ஓடுபாதையிலும்கூட சமிக்ஞைகளை மீறி ஓடுவதைப் பார்த்தால் இந்த வண்டி ரயில்வே தகவல் வலையத்தின் கட்டுப்பாட்டை இழந்து நாட்டையும் கண்டத்தையும் தாண்டி பூமிக்கும் வெளியே ஓடிக்கொண்டிருக்கிறதோ என அவள் ஐயமுற்றாள். ஓடும் விசையிலேயே எரிபொருளை உற்பவித்துக்கொண்டு தண்டவாளம் பதிக்காத வெளியிலும் தனக்கான ஓடுபாதையை தானே பதித்துக்கொண்டு அது நிற்காமலே ஓடிக்கொண்டேதான் இருக்கப் போகிறது என்றும்கூட யோசித்தாள். இந்த வண்டி போகும் வேகத்திற்கு எதிரே இதேபோல தறிகெட்ட வண்டி ஏதேனும் வந்து மோதினால் என்ன கதியாகும் என்று நினைக்கவே நடுக்கமாயிருந்தது அவளுக்கு. செல்போன் சிக்னலும் நின்றுபோனதால் ரயில் இப்போது எந்த மார்க்கத்தில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதைக்கூட அறிவியலாதபடி வெளியுலகத் தொடர்புகளிலிருந்து முற்றிலுமாக நாம் துண்டிக்கப்பட்டுவிட்டோம் என்பதை மட்டும் அவள் பொதுவில் சொன்னாள். 

தேசிய சிறை நிரப்பல் துறையிடமிருந்து அவளையும் அவளது கருவையும் காப்பாற்றிய இந்த ரயிலே இப்போது மரண வாகனமாக மாறிவிட்டிருப்பதை அறிந்த பின்னும் அதற்குள்ளேயே உழல்வது அறிவீனம். வாழ்வதற்கான ஒளி மங்கி சாவின் பிரகாசம் கூடியொளிர்வதைக் கண்டாள். சாவதென்றான பின் மலத்தொட்டியும் பிணக்காடுமாகிப்போன இந்தத் துருப்பிடித்த இரும்புக் கொட்டடிக்குள் செத்தழுக வேண்டியதில்லை எனத் தீர்மானித்தவள் அந்த நொடியிலேயே ரயில் கடந்துகொண்டிருந்த ஓர் ஆற்றுக்குள் எகிறி குதித்தாள்.  

ஓரிடத்தில் நில்லாத ஆறு அவளை ஏந்திவந்து இங்கு கரையேற்றியிருக்கிறது. ஆற்றின் மகளான அவள், இந்தச் சுதந்திரவெளியில் தன் மகவை ஈன்றெடுக்கப் போகிறாள். ஆள்வதற்கு ஒருவருமற்ற இந்த இடமே அவர்கள் வாழ்வதற்குரிய மேன்மையுடையதாய் இருக்கிறது.

https://www.vikatan.com/arts/literature/aadhavan-dheetchanya-short-story 

நன்றி: ஆனந்த விகடன், 09.09.2020

ஒரு வாழைப்பழத்தை இருமுறை சாப்பிட முடியாது - ஆதவன் தீட்சண்யா

எல்லாவற்றையும் பொருளாதாரம் தீர்மானிக்கிறது என்று ஒரு மேற்கோளைப் போல சொல்லிக் கடப்பதை விடுத்து அது எப்போதிருந்து எவ்வாறு ஏன் தீர்மானிப்பதாகியது என்று விளங்கச் செய்வதே தேவையாகிறது. மட்டுமல்ல, எல்லாவற்றையும் தீர்மானிப்பதாக சொல்லப்படும் இந்தப் பொருளாதாரத்தை தீர்மானிப்பது எது / எவை என விளக்குவதும் இங்கே தேவையாக இருக்கிறது. இந்த விளக்கங்கள் தேவைப்படும் யாவரையும் தன் 13 வயது மகளாக உருவகப்படுத்திக்கொண்டு அல்லது அவளை முன்னிருத்திக்கொண்டு யானிஸ் வருஃபாகிஸ் தனது தாய்மொழியான கிரேக்கத்தில் எழுதியவை ‘பொருளாதாரம் பற்றி என் மகளுக்கு அளித்த விளக்கம்’ என்றொரு புத்தகமாக 2013ஆம் ஆண்டு உருப்பெற்று வெளிவந்தது. பின், ஜேக்கப் மோ ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த இந்நூலை தோழர் எஸ்.வி.ராஜதுரை தமிழாக்கம் செய்திருக்கிறார். ஆங்கில நூலின் அதே நேர்த்தியுடன் படிக்கத் தகுந்த பாங்குடன் க்ரியா வெளியிட்டுள்ளது. ஊரடங்கு நமக்குள் உண்டாக்கியுள்ள மந்தத்தை உதறித் தள்ளுவதற்குத் தோதாக இந்நூலை இக்காலத்தில் க்ரியா வெளிக்கொணர்ந்தது கவனம் கொள்ளத்தக்கச் செயலே.  

பொருளாதாரப் பேராசிரியரும் அரசியல் செயற்பாட்டாளரும் சிலகாலம் கிரிஸ் நாட்டின் நிதியமைச்சராகவும் இருந்த வருஃபாகிஸ், ஒரு தோற்றத்தில் பார்த்தால் பொருளாதாரம் குறித்த கேள்விகளுக்கு இந்நூலில் பதிலளிப்பது போல தோன்றினாலும் உண்மையில் அவர் பொருளாதாரம் பற்றிய கேள்விகளையே பெரிதும் எழுப்புகிறார். இதற்காக அவர் பொருளியாலாளர் என்போருக்குள் மேட்டிமையாக புழங்கும் சங்கேத மொழியையோ குழுவுக்குறிகளையோ வரைபடங்களையோ புள்ளிவிவரங்களையோ காட்டவில்லை. தனக்கும் தன் மகளுக்கும் தெரிந்த விசயங்களிலிருந்து பொருளாதாரம் தொடர்பான இழையைப் பிரித்துக்காட்டி அதை விவாதத்திற்கு உட்படுத்துகிறார். தொல்கதைகள், தற்கால திரைப்படங்கள், இலக்கிய ஆக்கங்கள், வாழ்வியல் அனுபவங்கள், கடந்துவந்த காட்சிகள் மற்றும் செய்திகள் ஆகியவற்றினூடாக உற்சாகமானதொரு நேர்ப்பேச்சில் பங்கெடுக்கும் தொனியில் தொடங்கும் புத்தகம் அதேவேகத்தில் ஓடி டி.எஸ்.எலியட்டின் கவிதையோடு முடிகிறது.  

என்னது, பொருளாதாரப் புத்தகத்தில் கவிதையா? ஆம், உபரி, உற்பத்திக் கருவிகள், சந்தை, சரக்கு, நாணயம், கடன், வட்டி, வங்கிகளின் உருவாக்கம், மூலதனத் திரட்சி, தொழில்விருத்தி, இயந்திரங்களின் பெருக்கம் மற்றும் செய்திறன் ஆகியவை உருவான வரலாற்றை ஒரு புனைவைப் போல எழுதிச் செல்லும் வருஃபாகிஸ் இவ்விசயங்களுக்கு இசைவாக பண்டைய இலக்கியங்களிலிருந்தும் தொன்மங்களிலிருந்தும் திரைப்படங்களிலிருந்தும் எடுத்தாளும் கவிதைகள், கதைகள், மேற்கோள்கள், உதாரணங்கள் மிகுந்த சுவாரஸ்மானவை. 

அடிக்குறிப்புகள், ஆதாரக்குறிப்புகள், கல்விப்புலம் அல்லது அரசியல் சார்ந்த புத்தகங்களுக்கு வேண்டிய உபகரணங்கள் எதுவும் தரப்படாமல் நான் எழுதியுள்ள புத்தகம் இது ஒன்றுதான் என்று அவர் சொன்னாலும் - அவர் எடுத்தாளும் பல சொற்களையும், சம்பவங்களையும் நாம் விளங்கிக் கொள்வதற்கு எஸ்.வி.ஆர் தரும் அடிக்குறிப்புகளே உதவுகின்றன. உனது உலகத்தை முழுமையாக பார்க்கவேண்டுமென்றால் அதிலிருந்து தொலைவான இடமொன்றுக்கு போய் அங்கிருந்து பார் என்று மகளுக்கு பரிந்துரைக்கும் அணுகுமுறையைத் தான் இந்நூலை எழுதுவதற்கான அணுகுமுறையாக கைக்கொண்டுள்ளார்.

ஒய்கோஸ் (வீடு), நோமோய் (சட்டங்கள், விதிகள், கட்டுப்பாடுகள்) ஆகிய கிரேக்கச் சொற்களின் இணைவில் உருவான ஒய்கொனோமியா என்பதுதான் பிற்பாடு எகானமி என்றாகியதை நிறுவும் வருஃபாகிஸ், தொடக்கத்தில் பொருளாதாரம் என்பது கூட்டுக்குடும்ப வடிவிலான ஒரு இல்லத்தை நடத்திச் செல்வதற்கு அல்லது நிர்வகிப்பதற்கு உருவான சட்டங்களே என்றும் அது வரலாற்றுப் போக்கில் உலகத்தையே நிர்வகிப்பதற்கானதாக எவ்வாறு வளர்ச்சியுற்றது என்றும் காட்டுகிறார்.  

ஒன்பது நாட்களில் எழுதப்பட்ட இப்புத்தகம் பொருளாதாரத்தின் 12ஆயிரம் வருட வரலாற்றைப் பேசுகிறது. 80ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு குரல் நரம்புகளைப் பயன்படுத்தி மனிதர்கள் பேசவும் ஒலியெழுப்பவும் தொடங்கியதையும், 12000 ஆண்டுகளுக்கு முன் வேளாண்மையைக் கண்டடைந்ததையும் மனிதகுலத்தின் பெரும் பாய்ச்சல்களாக வரையறுக்கும் வருஃபாகிஸ், பொருளாதாரத்தின் தோற்றுவாய் இவ்விரு பாய்ச்சல்களின் இணைவில் இருப்பதைக் காட்டுகிறார். உணவுச் சேகரிப்பு கட்டத்திலிருந்து உணவை உற்பத்திச் செய்யும் கட்டத்திற்கு மனிதர்கள் நகர்ந்த போதுதான் பொருளாதாரம் உருவாகிறது. திட்டமிட்ட வகையில் அல்லாது, சாகுபடி செய்யாவிடில் உணவின்றி செத்துப்போவோம் என்கிற கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்பட்ட மனிதக்கூட்டம் வேளாண்மைக்கு வந்து சேர்கிறது. தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியினால், நிலத்தில் விளைந்தவற்றில் அவர்கள் உண்பதற்கும் பயிர் விளைச்சலுக்கு முதலில் பயன்படுத்திய விதைகளுக்கு ஈடான விதைகளை அளந்தெடுத்துக் கொண்டதற்கும் போக ‘மீதி’ இருந்த உபரி என்பதே பொருளாதாரத்தின் அடிப்படை. எதிர்கால பயன்பாட்டுக்கான இந்த உபரியை பாதுகாத்து வைப்பதற்கு ஒவ்வொரு  விவசாயியும் தனித்தனியாக தானியக்களஞ்சியம் கட்டுவதிலுள்ள இடர்ப்பாடுகளை கணக்கில் கொண்டு பொதுவானதொரு தானியக்களஞ்சியம் கட்டப்பட்டு அதில் விவசாயிகள் தத்தமது உபரியை சேமித்துள்ளனர். இந்தப் பொதுக்களஞ்சியத்தில் ஒரு விவசாயி சேமிக்கும் தானியத்தின் அளவை கணக்கு வைப்பதற்கும், அதற்கான பற்றுச்சீட்டை விவசாயிக்கு வழங்குவதற்குமே முதலில் எழுத்துமுறை (மெஸபடோமியாவில்) உருவாகியிருக்கிறது என்பது அரிய தகவல்தான். 

உழைப்புடனும் உற்பத்தியுடனும் தொடர்புடைய எழுத்து இவ்விரண்டுக்கும் அப்பாற்பட்ட பகுதியினரின் கைக்கு எவ்வாறு போய்ச்சேர்ந்தது என்பதை தனித்து விவாதிக்கலாம். ஆனால், உற்பத்தி மற்றும் உபரியின் தேவையிலிருந்து எழுத்துமுறை உருவானதென்றால், உற்பத்தி செய்யும் கட்டத்திற்கு வந்து சேராத பழங்குடிகளுக்கோ எழுத்துமுறை தேவைப்படாததால் அவர்கள் இசையிலும் ஓவியம் தீட்டுவதிலும் கவனம் செலுத்தினர் என்கிற வருஃபாகிஸின் கூற்று, பாணர் விறலியர் மரபுக்கும் இன்ன பிற தொல்கலை வடிவங்களில் இயங்குவோருக்கும் பொருந்துகிறது. இதிலிருந்து நாம் இந்தியச் சூழலுக்குப் பொருந்தும் இன்னொரு முடிவுக்கு வந்து சேரமுடிகிறது. அதாவது, உழைப்பிலிருந்து விலக்களிக்கப்பட்டு ஓய்வுப்பொழுதை கொண்டிருப்பதால்தான் இங்கு சாதியடுக்கில் மேலே இருப்போர் கலை நாட்டம் கொண்டவர்களாகவும் அவற்றில் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். 

***

சமூகம் ஏன் இவ்வளவு ஏற்றத்தாழ்வுடன் இருக்கிறது என்று ஒரு சிறுமி எழுப்பும் கேள்விக்கு பொருளாதாரத்தின் வரலாறைத்தான் பதிலாக சொல்லவேண்டியிருக்கிறது. ஆனால் அவளுக்கு புரியும் விதமாக அதைச்சொல்வது அப்படியொன்றும் எளிதானதல்ல. எனினும் சொல்லாமல் நழுவ முடியாது. இளம் வயதினர் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய மொழியில் பொருளாதாரத்தை ஒருவரால் விளக்க முடியவில்லை என்றால், அவருக்குமே அது விளங்கவில்லை என்றுதான் பொருள் என்கிற கருத்துள்ளவராதலின் வருஃபாகிஸ் இந்தக் கேள்வியை மிகவும் பொருட்படுத்தி பதிலளிக்கிறார். உலக அளவில் நாடுகளுக்கிடையே நிலவும் ஏற்றத்தாழ்வுகளையும், ஒவ்வொரு நாட்டிற்குள்ளேயும் சமூகக்குழுக்களிடையே நிலவுகிற ஏற்றுத்தாழ்வுகளையும் பட்டியலிடுவதற்கு பதிலாக, அவை எந்தெந்த வடிவங்களில் எவ்விதமாக உருவாகி நிலைநிறுத்தப்பட்டு தற்காலத்திலும் நீடிக்கின்றன என்பதை எளிய மொழியில் விவரிக்கிறார்.   

உபரி, சேமிப்பு, சேமிப்புக்கான பதிவேடு மற்றும் ரசீது என்று சொல்லத் தொடங்கும் வருஃபாகிஸ் பணத்தின் கதையை விவரிப்பது அலாதியானது. வயலில் உழைப்பைச் செலவிட்ட உழைப்பாளிகளுக்கு அறுவடையிலிருந்து கூலியாகத் தரவேண்டிய தானியத்தின் அளவு- அதாவது கொடுக்கப்பட வேண்டிய கடனின் அளவு- எண்ணாக குறிக்கப்பட்ட கிளிஞ்சல்கள்தான் பணத்தின் மூலவடிவம். அதாவது தொடக்கத்தில் பணம் - கிளிஞ்சல்- கொடுக்கல் வாங்கலுக்கு அல்லாமல் கொடுக்கப்பட வேண்டிய கடனைக் குறிப்பிடுவதற்காகவே பயன்பட்டுள்ளது. பணமும் கடனும் ஒன்றாக பிறந்திருந்தாலும் கடனின் கற்பித அடையாளமாகவே பணம் தனது பாத்திரத்தை இன்றளவும் வகிக்கிறது. மிக நவீனமானது என்று ஆரவாரமாக சொல்லப்படும் டிஜிட்டல் பரிவர்த்தனை நிகழும் இக்காலத்திலும் கிளிஞ்சல் அல்லது உலோக நாணயம் புழக்கத்திற்கு வந்த தொடக்கக் காலத்திலும் பணத்தின் வகிபாகம் ஒன்றேதான். 

கடனுக்கு ஈடாக கொடுக்கப்படும் நாணயம், அதன் செல்லுபடித்தன்மைக்கு உத்தரவாதம் வழங்குவதற்கு அரசு, அரசின் உத்திரவாதத்தினை நம்புவதற்கான கருத்தியல் அடித்தளத்தை உருவாக்குவதற்கான மதம், ஆட்சியாளர்களை தெய்வத்தின் அவதாரங்களாக நம்ப வைப்பதற்கான முயற்சிகள் ஆகியவை ஒன்றோடொன்று பின்னிப்பிணைந்து உருவாகிவந்த வரலாற்றினூடாக நாம் இப்போது ஒரு சந்தைச்சமுதாயத்திற்கு வந்து சேர்ந்திருக்கிறோம். ஆம், சமூகத்தின் பண்டப் பரிமாற்றங்களுக்கு சந்தைகள் இருந்த நிலை மாறி ஒட்டுமொத்த சமுதாயமுமே சந்தையாக மாறிவிட்ட- எல்லாமே சரக்காக மதிப்பிடப்படுகிற முதலாளியச் சமூகத்திற்குள் இப்போது நாமிருக்கிறோம். இந்தச் சந்தைச்சமூகத்தில் உழைப்பும் ஒரு சரக்குதான் என்றாலும் அந்த உழைப்பிற்கு, மார்க்ஸ் கூறிய பயன் மதிப்பு, பரிவர்த்தனை மதிப்பு ஆகியவற்றுடன் அனுபவ மதிப்பு என்கிற இன்னொரு பரிமாணத்தைச் சேர்க்கிறார் வருஃபாகிஸ். கூலியாகவோ வேறுவகை ஆதாயங்களாகவோ எதையும் பெறாமல் அன்பு, மரியாதை, பொதுநலப் பாங்கு ஆகியவற்றால் உந்தப்பட்டு செயலாற்றுவதனால் ஏற்படும் மகிழ்ச்சி, நிம்மதி, உற்சாகம் போன்றவறை இந்த அனுபவ மதிப்பாகச் சுட்டுகிறார். 

போர்க்கைதிகளின் மூகாம்களில் சிகரெட் கூட ஒரு நாணய அலகாக பரிவர்த்தனைக்குப்  பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதை படிக்கும் போது, இந்தியாவில் சில்லறை நாணயங்களுக்கு தட்டப்பாடு ஏற்பட்டபோது கடைக்காரர்கள் சில்லறைக்கு ஈடாக பாக்குப் பொட்டலம் அல்லது மிட்டாய்களை கொடுத்தது நினைவுக்கு வருகிறது. அதேபோல, ஐந்து ரூபாய்த்தாள் புழங்கமுடியாத அளவுக்கு நைந்துபோய் தட்டுப்பாடு ஏற்பட்டபோது ஒரு கடையில் கொடுக்கும் குறிப்பிட்ட  வடிவிலான பிளாஸ்டிக் வில்லைகளை மற்ற கடைக்காரர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளும் வழக்கம் சில நகரங்களில் இருந்தது. நாணயங்கள் மீதான வங்கிகளின் கட்டுப்பாடுகளை தகர்த்து வங்கிகளின் அதிகார வரம்புக்குள் வராத நாணயங்களை புழக்கத்திற்கு கொண்டுவரும் இம்மாதிரியான தொடர்முயற்சிகளின் டிஜிடல் வடிவம்தான் ‘பிட்காய்ன்கள்’ என்று இந்நூலைப் படிக்கும்போது தோன்றுகிறது. 

ஒரு வாழைப்பழத்தை இருமுறை சாப்பிட முடியாது என்று வருஃபாகிஸ் கூறுவதன் பொருள், வலுத்தவர் முண்டியத்து ஓடிப்போய் வாழைப்பழத்தை விழுங்கிவிட வேண்டும் என்பதல்ல. எல்லாவற்றையும் ஜனநாயகப்படுத்து, பகிர்ந்தளி, இயந்திரங்களுக்கு அடிமையாகிவிடாமல் யாவற்றிலும் மனித அம்சத்தைச் சேர் என்பதாக விரிகிறது. பொருளாதாரம் ஒரு நாட்டின் இஞ்ஜின், கடன் அந்த இஞ்சினை இயக்குவதற்கான எரிபொருள் என்றால் உழைப்பு என்பது அந்த எரிபொருளை எரிப்பதற்கான  தீப்பொறி என்று வருஃபாகிஸ் பொருத்தமாகவே வருணிக்கிறார். அந்தத் தீப்பொறியானது, சந்தைச் சமூகத்திற்கு மாற்றாக ஒரு ஜனநாயகச் சமூகத்தை உருவாக்கும் தனது வரலாற்றுப் பாத்திரத்தை உணர்வதற்கு இந்நூல் பெரிதும் உதவக்கூடும் என்கிற கரிசனத்தாலேயே இதை தோழர் எஸ்.வி.ஆர். தமிழில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார். பார்ப்பனீயமும் கார்ப்பரேட்டியமும் பின்னிப்பிணைந்திருக்கும் பாசிசம் ப்ளஸ் என்கிற அபாயம் நம்மை சூழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இத்தருணத்தில் நிலைமையின் தீவிரத்தை உணர்த்தவும் செயலாற்றத் தூண்டவுமான விருப்பத்துடன் அவர் இந்நூலை நமக்குத் தந்துள்ளார்.  இனி நம் பொறுப்பு. 

 பொருளாதாரம் பற்றி என் மகளுக்கு அளித்த விளக்கம் 

- முதலாளியத்தின் சுருக்கமான வரலாறு

யானிஸ் வருஃபாகிஸ், தமிழில்: எஸ்.வி. ராஜதுரை

வெளியீடு: க்ரியா, விலை ரூ. 275

செம்மலர், 2020 செப்டம்பர் இதழ்

 

 

பெறுநர்: மூடுண்ட சிறையின் கைதி ஆனந்த் டெல்டும்ப்டே, அனுப்புனர்: திறந்தவெளிச் சிறையின் கைதி ஆதவன் தீட்சண்யா

அன்பொளிரும் தோழருக்கு, வணக்கம். உங்களுக்கு பிறந்தநாள் வாழ்த்து தெரிவிக்கும் இக்கடிதத்தைத் தாமதமாக எழுதுகிறேன். உங்களைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு நானெடுத்துக் கொண்ட காலத்தை ஒப்பிடுகையில் இது குறைவானதே.

பனிமூட்டத்தில் மங்கிய சித்திரம் போல வேற்றார் அறியாத எங்கோ ஒரு தொலைதூர குக்கிராமத்திற்கு வெளியே பிறந்த நீங்கள், இன்று உலகறிந்த ஆளுமைகளில் ஒருவர். ஒளியை மிஞ்சும் வேகத்தில் அறிவுழைப்பையும் உழைப்பறிவையும் வெளிப்படுத்தி இந்த உயரத்தை எட்டியிருக்கிறீர்கள். வாழ்வின் நோக்கம் கல்வி, வேலை, வருமானம், சொகுசு என்கிற குடுவைக்குள் அடைந்து செட்டிலாவதல்ல என்பதை மெய்ப்பித்துக் காட்டியபடியே எழுபதாவது பிறந்தநாளைத் தொட்டுவிட்டீர்கள். சற்றுநேரம் உங்களது கரங்களைப் பற்றிக்கொண்டு நிற்க வேண்டுமென மனம் தேடுகிறது தோழர்.  

பாகுபாட்டையும் ஒடுக்குதலையும் எவ்வகையிலேனும் எதிர்கொண்டே வாழ்வின் ஒவ்வொரு அடியையும் நொடியையும் கடந்தாக வேண்டிய இந்தச் சூழலுக்குப் பணிவதா அல்லது அதை மாற்றியமைக்கத் துணிவதா? நீங்கள் இரண்டாவதை தேர்ந்து வெளிப்படுத்திய போர்க்குணமே சமத்துவத்தின் மீது நாட்டத்தை உண்டாக்கி, உங்களை அம்பேத்கரிடமும் மார்க்சிடமும் கொண்டு சேர்த்திருக்குமெனக் கருதுகிறேன். சமூக அரசியல் பொருளாதார பண்பாட்டுத்தளங்களில் நிலவும் பாகுபாட்டுக்கு எதிரான போராட்டத்தின் முன்வரிசைக்கும் நீங்கள் இவ்விதமாகவே வந்து சேர்ந்திருப்பீர்கள்.

சாதி, வர்க்கம், மதம், அரசு, அதிகாரம், பொருளாதாரம், மனிதவுரிமை என்று நீங்கள் துறைதோறும் ஆழங்கால் பதித்துப் பெற்ற அனுபவங்களை பேச்சாக எழுத்தாக களத்தில் விளைந்த மாற்றங்களாக அறிவுலகம் கண்டுணர்கிறது. ஓர் இடைச்சொல்லைப்போல லேசாக செருமியபடியே நீங்கள் ஆற்றிய உரைகளும், தமிழுக்கு வந்த உங்களது நூல்களும் கட்டுரைகளும் எனது கருத்துலகத்தை வளப்படுத்திக்கொள்ள இன்றளவும் உதவுவதன் பொருட்டான நன்றி இன்னும் செலுத்தப்படாமல் நிலுவையிலேயே உள்ளது. எனது புத்தகங்களில் பலவும் அலமாரியில் இருக்கும்போது அம்பேத்கர் தொகுதிகளும் எஸ்.வி.ஆர் நூல்களும் உங்களது நூல்களும் கைக்கெட்டும் தூரத்தில் தலைமாட்டில் இருப்பது தற்செயலானதல்ல. எனக்கு எப்போதும் தேவைப்படுகிறவர்களில் ஒருவராக நீங்கள் இருக்கிறீர் தோழர்.

இப்போது நாட்டை ஆண்டுகொண்டிருப்பது முசோலினி, ஹிட்லர் காலத்துப் பாசிஸத்தைவிடவும் கொடிய “பாசிசம்+” என்கிற உங்களது வரையறுப்பு மேலும்மேலும் மெய்யாகிக்கொண்டிருக்கிறது. ஜனநாயக அரிதாரங்களை களைந்துவிட்டு தானொரு ஒடுக்குமுறை கருவிதான் என்று அரசு முன்னிலும்  அப்பட்டமாக வெளிப்படுகிறது. மனிதமனங்களின் கீழ்மையான எண்ணங்களுக்கு செயல்வடிவம் கொடுக்கும் விதமாகவே அரசு தனது நிகழ்ச்சிநிரலை வடிவமைக்கிறது. வெறுப்பும் மோதலும் பதற்றமும் மோசடியும் அடித்துப் பிடுங்கும் அராஜகமுமாக சமூகத்தை மாற்றிவிட்டு சங்கிகளும் கார்ப்பரேட்டுகளும் ஒருவருக்கொருவர் ஒத்தாசையாக இருந்து தத்தமது செயல்திட்டங்களை போர்க்கால வேகத்தில் நிறைவேற்றி வருகின்றனர். “எனது இந்தியா வீழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில்” என்று நீங்கள் எழுதியதன் இப்போது மேலும் விளங்குகிறது.

கண்ணாடியில் தனக்கு எதிராக தெரிவதால் தனது பிம்பத்தையே கூட தேசவிரோதி என முத்திரை குத்துமளவுக்கு மோடியின் சகிப்பின்மை தலைவிரித்தாடும் போது, அவரது ஒவ்வொரு அசைவையும் உன்னிப்பாக கவனித்து விமர்சிக்கும் உங்களை அவர் சகித்துக்கொள்ளாததில் வியப்பில்லை தோழர். இம்மென்றால் சிறைவாசம் என்பதெல்லாம் பழைய கதை, இப்போது இம்மென நினைத்தாலே கைது செய்யுமளவுக்கு போலிசும் புலனாய்வு அமைப்புகளும் மட்டுமீறிய அதிகாரத்துடன்  ஏவப்பட்டுள்ளன என்பதை அன்றாடம் நடக்கும் கைதுகளும் சித்திரவதைகளும் உறுதி செய்கின்றன. அமர்ந்தபடியே விசாரணை செய்யவும் தீர்ப்பு வழங்கவும் நீதிபதிகளை சட்டம் அனுமதிக்கிறது என்றாலும் முதுகெலும்போடு உட்கார்ந்தால் சற்றே நேராக தெரிவார்கள் என்று பரவலாக எழும் விமர்சன்ம் பொருட்படுத்தப்படுவதேயில்லை. ‘நீதிபதிகள் அரசு ஊழியர்கள் அல்ல, அவர்கள் அரசியல் சாசனத்தின் ஊழியர்கள்; சுதந்திரமாக செயல்பட வேண்டும்” என வற்புறுத்துகிறவர்கள் மிரட்டப்படுவதை நீங்களே அறிவீர்கள். ஜனநாயகத்தின் பிற தூண்கள் வளையும்போது ஊடகங்கள் மட்டும் நேராக செஞ்செவிக்க நிற்குமென எதிர்பார்ப்பது அறிவீனம்தான்.

நிலைமை இவ்விதமே நீடிக்குமானால் நாம் நேரில் சந்திப்பதற்கான வாய்ப்பு சமீபத்தில் கிட்டாதென்றே நினைக்கிறேன் தோழர். அடுத்துவரும் சில பிறந்தநாள்களில்கூட நீங்கள் சிறையிலேயே தான் இருக்கவேண்டிவருமோ என்று எண்ணுவது எனது அதீத பயத்தினால் அல்ல தோழர். உங்களுக்கு சற்றும் தொடர்பற்ற ஒரு பொய்வழக்கில் உங்கள் பெயரை திட்டமிட்டே சேர்த்தது முதல் உங்களை கைது செய்து சிறையில் அடைத்தது வரையான சம்பவங்களைத் தொகுத்துப் பார்க்கும்போது அதில் வெளிப்படும் ஆட்சியாளர்களது வன்மமும் பழிவாங்கலும் அவ்வாறான யூகத்தின் பின்னே ஓடும்படி என்னை விரட்டுகின்றன.

சிறையிலே உங்களுக்கு கைவிலங்கிட்டு அடைப்பதற்கு போலிசார் அனுமதி கோரியதை இதற்கானதொரு அளவீடாக நான் கொள்கிறேன்.  உள்ளுக்குள்ளிருக்கும் காலத்தில் நீங்கள் ஏதாவது எழுதிவிடக் கூடாதென்கிற அச்சத்திலிருந்து அவர்கள் அவ்வாறு கேட்டதாக என்னால் சமாதானமடைய முடியவில்லை. அண்ணல் அம்பேத்கரது குடும்ப உறுப்பினர், அரசியல் விமர்சகர், மனித உரிமைச் செயற்பாட்டாளர், எழுத்தாளர், கல்வியாளர், நாட்டின் குறிப்பிடத்தக்க தொழிற்துறை மற்றும் நிர்வாக மேலாண்மைத் திறனுடையவர் என்று உங்களது ஆளுமையின் அத்தனை பரிமாணங்கள் மீதும் வரலாற்றுரீதியாகவும் அரசியல்ரீதியாகவும் பகைமை கொண்டுள்ளவர்களின் கூட்டுக்கோரிக்கையது.

இதே பொய்வழக்கில் உங்களுக்கும் முன்பாக கைதுசெய்யப்பட்ட 81 வயது  தோழர் வரவரராவ்,    மூப்பும் பிணியும் வாட்டும் நிலையில் நினைவுபிறழ்ந்து கிடக்கும்போதும் அவரை மருத்துவமனைக்கு மாற்றி சிகிச்சையளிப்பதற்கு ஆட்சியாளர்கள் மறுத்தது கண்டு உலகமே குமுறியது. பலரது கண்டனத்திற்குப் பிறகு மருத்துவமனைக்கு மாற்றியபோதும் அவரை பிணையில் விட மறுக்கிறது அரசு. வயதையும் கொரானவையும் தனக்கு சாதகமாக்கிக்கொண்டு பிணை பெறுவதற்கு அவர் முயற்சிக்கிறார் என்கிற வாதத்தில் வழியும் அரசின் குரோதம் பிணை பெறுவதற்கான உங்களது முயற்சிகளையும் தடுக்கும் என அஞ்சுகிறேன் தோழர்.

நரேந்திர தபோல்கர், கல்புர்கி, கோவிந்த் பன்சாரே, கெளரி லங்கேஷ் போன்ற மாற்றுக் கருத்தாளர்களை கொன்றொழிப்பது அவர்களது அழித்த்தொழிப்பின் ஒருவகை என்றால் உங்களைப் போன்ற தோழர்களை இந்தக் கொரானா காலத்தில் சிறையில் அடைத்து சாகவிடுவது மற்றொரு வகையாக இருக்கக்கூடுமோ என்றெழும் ஐயம் எனக்கு ஸீக்ரிப்ட் லென்ஸின் “நிரபராதிகளின் காலம்” நாடகத்தை நினைவூட்டுகிறது. உங்களுக்கு அந்தக் கதை நினைவுக்கு வருகிறதா தோழர்?

ஆட்சியாளனின் அரசியல் எதிரி சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருப்பான். அவனிடம் ஒரேயொரு தகவலை மட்டும் விசாரித்துச் சொல்லிவிட்டால் அந்த நிமிடமே உங்களுக்கு விடுதலை என்று சிலரை வம்படியாக பிடித்துவந்து அவனோடு சேர்த்து அடைத்து வைப்பார்கள். இவர்கள் அவனிடம் போலிசுக்கு பதிலாக விசாரணை செய்வார்கள். அவன் பதிலளிக்க மறுப்பான். தங்களை விடுவித்துக்கொள்ளும் பதைப்பில் பொறுமையிழக்கும் அவர்கள் ஒருகட்டத்தில் ஒவ்வொருவருமே அவனிடம் கடுமை காட்டுவார்கள். ஒரு அதிகாலையில் அவன் பிணமாகக் கிடப்பான். அவர்கள் விடுவிக்கப்பட்டு விடுவார்கள். தனது அரசியல் கைதியை கொல்லவேண்டும் என்கிற விருப்பத்தை இப்படி பிறத்தியாரை பிடித்தேவி நிறைவேற்றிக் கொண்ட அந்த ஆட்சியாளனைப்போல இங்குள்ளவர்கள் கொரானாவைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளும் துராசையில் அலைகிறார்களோ எனப்படுகிறது. இவ்வாறு நினைப்பது எனக்கே பெரும் வாதையாக இருக்கிறதென்றால் உங்களது இணையரும் மகள்களும் எத்தகைய உளைச்சலுக்கு ஆளாவார்கள் என்பதை உணர்கிறேன் தோழர்.

கைதாகும் முன் நீங்கள் நாட்டு மக்களுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் “உங்கள்முறை வரும் முன் பேசுங்கள்” என்றீர்கள். உலகெங்கும் உங்கள் விடுதலை பற்றி நாங்கள் பேசிக்கொண்டேதான் இருக்கிறோம். ஆனால் அது வெறும்பேச்சாக தேய்ந்துவிடக்கூடாது, பலனளிக்கும் பேச்சாக வலுப்பெற வேண்டும் என்கிற எனது விருப்பத்தை சிறைக்குள்ளிருந்தாலும் உங்கள் மனமறியும் என்று நம்புகிறேன் தோழர்.      

நன்றி: செம்மலர், 2020 ஆகஸ்ட் 

 

 

 

 

 

 

 

வில்லியம் ப்ளேக் கடிதமும் கவிதையும் - வ. கீதா

எனக்குப் பிடித்த ஆங்கிலக் கவிஞர்களில் வில்லியம் ப்ளேக்கும் (William Blake)  ஒருவர். 18ஆம் நூற்றாண்டு. அவர் ஓவியர், டிசைனர், அச்சாளர். அவரின் எழுத்துகளும் ஓவியங்களும் அவர் காலத்தில் ஏற்கப்படவில்லை. ஆனால் பிறகு முக்கியமானவையாக கருதப்பட்டன.

ஒரு விமர்சகருக்கு அவர் எழுதிய கடிதத்திலிருந்து ஒரு சிறுபகுதி. கூடவே அவருடைய Auguries of Innocence என்ற நெடுங்கவிதையிலிருந்து சில வரிகள். 

கடிதத்திலிருந்து...

“கேளிக்கை எனக்கு பிடிக்கும். ஆனால் அளவு மிஞ்சும் போது வெறுப்படையச் செய்கிறது. சிரித்திருப்பது கேளிக்கையை காட்டிலும் மேல். மகிழ்ச்சி கொள்வது சிரிப்பைவிட மேல். ஒரு மனிதனால் இவ்வுலகில் மகிழ்ச்சியாக இருக்கமுடியும் என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது. கற்பனைக்கும் தரிசனத்துக்கும் இவ்வுலகில் இடமுண்டு. நான் இவ்வுலகில் காணும் அனைத்தையும் ஓவியமாக்குகிறேன். ஆனால் எல்லோரும் ஒன்றுபோல உலகத்தைப் பார்ப்பதில்லை. ஒரு கஞ்சனுக்கு சூரியனைவிட காலணா அழகானதாக தோன்றுகிறது. திராட்சைக்குலையின் வடிவழகைக் காட்டிலும் பணம் அடைக்கப்பட்டு அடைக்கப்பட்டு பட்டுப்போன பையின் வடிவத்தை அவன் அழகு என்று ரசிக்கிறான். மரத்தைப் பார்த்ததும் சிலர் பரவசமடைந்து கண்ணீர் உகுக்கின்றனர். பிறருக்கோ மரம் என்பது அவர்களின் வழியை மறித்து நிற்கும் பச்சை, அவ்வளவுதான். சிலர் இயற்கையில் குறையையும் குற்றத்தையுமே காண்கின்றனர். பிறர் இயற்கையை காண்பதுகூட இல்லை. ஆனால் மனிதனின் கண்களுக்கு இயற்கைதான் கற்பனை, கற்பனைதான் இயற்கை. ஒருவன் எப்படியோ அப்படியே அவனது பார்வையும்.”

கவிதை வரிகள்...

மணற்துகளில் உலகத்தைக் காண

காட்டுப்பூவில் சொர்க்கத்தைக் காண

எல்லையற்றதை

காலமற்ற காலத்தை

உன் உள்ளங்கையில் தாங்கு.

கூண்டில் அடைபட்ட சிகப்புச் சிட்டு

சொர்க்கத்தை சினமுறச் செய்யும்

மணிப்புறாவும் மாடப்புறாவும் உள்ள பொந்து

நரகத்தையே மெய்சிலிர்க்க வைக்கும்

எசமானனின் வீட்டு வாசலில்

பசித் தீர்க்கப்படாத நாய்

அரசின் வீழ்ச்சிக்கான ஆருடம்

சாட்டையால் அடிக்கப்பட்ட குதிரை

இரத்தத்துக்கு இரத்தம் வேண்டி

சொர்க்கத்தை இறைஞ்சும்

வேட்டையாடப்பட்ட முயலின் அவலக்குரல்

மூளையின் ஒவ்வொரு பகுதியையும் பிடித்து இழுக்கும்

இறகு கிழிக்கப்பட்ட வானம்பாடி

வான்தேவதைகள் பாடாது அமைதி காக்கின்றனர்

இறகு வெட்டப்பட்டு கட்டப்பட்ட சண்டைச்சேவல்

உதயசூரியன் கலக்கமுறுகிறான்

ஓநாயின், சிங்கத்தின் ஓலம்

நரகத்தில் உழலும் மனிதர்கள் துள்ளி எழும்புகிறார்கள்.

தாய்நாடு அல்லது நாட்டின் தாய் - ஆதவன் தீட்சண்யா

சொல்வதற்கு எதுவுமற்று கடந்தேகும் என்னை

ஏனிப்படி வலுவந்தமாய் மறித்து நிற்கிறீர்கள்?

வழியை விடுங்கள்,

அதோ தலைச்சுமையோடு போய்க்கொண்டிருக்கும்

என் மூத்தமகளை

நான் எட்டிப் பிடித்தாக வேண்டும்

வறண்ட என் நாவில் எச்சில்கூட இல்லை

நீங்களோ

வெயில் முற்றி கொப்பளிக்கும் இந்தத் தார்ச்சூட்டில் நிறுத்தி

பேட்டி கேட்கிறீர்கள்

ஆமாம், வரும் வழியில்

- கிளம்பின ஆறாம் நாள் இரவு

பசியால் தின்னப்பட்ட என் துணையன் இறந்துவிட்டான்தான்.

உயிர்த்தெழும் மகிமையற்ற அவன்

நாங்கள் கைவிட்டு வந்த நிலையிலேயே எப்படி இருப்பான்?

வனாந்திரத்து விலங்குகள் 

நெடுஞ்சாலையேறி  களித்தாடும் இக்காலத்தில் 

தாமதமாக வந்திருக்கும் உங்களுக்கென

எதுவும் மிஞ்சியிருக்கப் போவதில்லை அவனது பிணத்தில்

வேண்டுமானால் என்னை பின்தொடருங்கள்

இதோ இன்னும் சற்றுநேரத்தில் 

அப்பன் போன இடத்துக்கே 

இந்தக் கைக்குழந்தையும் போகவிருப்பதை 

நேரலையாய் காட்டி பெருமிதம் கொள்ளுங்கள்  

‘இந்தியத் தொலைக்காட்சிகளில் முதல்முறையாக..’

25.04.20

ஒரு துளி ரத்தம் - வ. கீதா

கிரிஸ்டோபர் மார்லோ ஒரு நாடக ஆசிரியர். இங்கிலாந்தைச் சேர்ந்தவர். 16ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். டாக்டர் ஃபவுஸ்டஸ் என்ற நாடகம் ஒன்றை எழுதினார். அவர் காலத்தில் ஃபவுஸ்டஸ் என்ற மந்திரவாதியை பற்றி கதைகள் நிறைய வழங்கி வந்தன. அக்கதைகளை ஆதாரமாகக் கொண்டே தனது நாடகத்தை வடித்திருந்தார்.

மெத்த படித்தவன் ஃபவுஸ்டஸ். மந்திரதந்திரங்கள்  எல்லாம் தெரிந்தவன். இயற்கை ஆற்றல்களை கட்டுக்குள் வைக்கக் கற்றுக் கொண்டவன். சாத்தான் அவனுக்கு மேலும் பல விஷயங்களை வழங்குவதாகக் கூறி ஆசைக் காட்டுகிறான். நினைத்ததை சாதிக்கவல்ல பேராற்றலைத் தருவதாக சொல்கிறான். ஆனால் பதிலுக்கு ஃபவுஸ்டஸ் அவனது ஆன்மாவை தனக்கு தந்துவிட வேண்டும் என்கிறான்.

தனத மேதாவித்தனத்தில் திளைத்திருந்த ஃபவுஸ்டஸூக்கு இது சரியான பேரம்தான் என்று தோன்றுகிறது. சாத்தானுக்கு மகிழ்ச்சி. தனக்கு தேவைப்படும் போது ஆன்மாவை வாங்கிச் செல்வதாக கூறுகிறான்.

காலம் செல்கிறது. ஃபவுஸ்டஸ் சகல இன்பங்களையும் அனுபவிக்கிறான். அவனைப் போல அறிவாளி ஐரோப்பா எங்கிலும் இல்லை என்ற அளவிற்கு அவனுக்கு பேரும் புகழும் கிடைக்கின்றன. திடீரென்று ஒரு நாள் சாத்தான் அவன் முன் தோன்றி "ஆன்மா எங்கே?" என்று கேட்கிறான். ஃபவுஸ்டஸூக்கு தான் செய்து கொடுத்த சத்தியம் அப்போதுதான் நினைவுக்கு வருகிறது. அவன் அலட்சியமாக "எடுத்துச் செல்" என்கிறான்.

சாத்தான் அவனை இழுத்துச் செல்ல குட்டிச் சாத்தான்களை அழைக்கிறான். அவை ஃபவுஸ்டஸை சூழ்ந்து கொண்டு கொஞ்ம் கொஞ்சமாக அவனது சுயத்தை ஆட்கொள்கின்றன. ஃபவுஸ்டஸ் தன்னை தற்காத்துக் கொள்ள என்னென்னவோ செய்யப் பார்க்கிறான். ஆனால் அவனது ஆற்றல்களை அவனால் தருவிக்கவும் முடியவில்லை, தனது சுயத்தை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளவும் இயலவில்லை.

சாத்தானோ அவனை கட்டியிழுத்து வானில் பறக்கத் தயாராகிவிட்டான். ஃபவுஸ்டஸ் செய்வதறியாது இருக்க அவனது ஆளுமை, உடல் அவனுக்கானவையாக இல்லாமல் போய் விடுகின்றன. சாத்தான் தனது கையாட்களின் உதவியுடன் அவனை தூக்கிக் கொண்டு பறக்கிறான்.

தான் சின்ன வயதில் கற்றுக் கொண்ட விவிலிய வாசகங்களை ஃபவுஸ்டஸ் நினைவுப்படுத்திக் கொள்ள முயற்சிக்கிறான். முடியாமல் போக அரற்றுகிறான். தேம்பித் தேம்பி அழுகிறான். கடைசியில் எஞ்சியிருந்த விள்ளல் அளவான மனதை நினைவுக் துகள் ஒன்று ஆட்கொள்கிறது.

"ஒரு துளி ரத்தம், அரைத்துளியாவது இருந்தால் கூட போதும். அது என்னை காப்பாற்றிவிடும். எனது கிறிஸ்துவே" என்று முணுமுணுக்கிறான். 

அவனுக்கான நேரம் முடிந்துவிட்டது. இனி அவனது ஆன்மா அவனிடத்தில் இல்லை. சாத்தானின் கட்டுப்பாட்டுக்குள்.

புனித வெள்ளியன்று இக்கதையை நினைவுகூர்வது பொருத்தமாக இருக்கும் என்று தோன்றிற்று.

தமது உழைப்பு ஆற்றல்கள் ஆகியவற்றை செலுத்தி இவ்வுலகை வாழத்தக்க உலகாக மாற்றத் தொழில் புரிந்துவரும் உழைக்கும் மக்கள், குறிப்பாக ஆதிகுடிகள், தலித்துகள், இவர்களின் இரத்தமும் உடல்களும்தான் நம்மை இரட்சித்து வருபவவை. நமது கணக்குவழக்கற்ற தேவைகளை நிறைவேற்ற தம்மை வருத்தி நம்மை அவர்கள் வாழ வைக்கின்றனர்.

ஆனால் அவர்களின் பாடு குறித்து நம்மில் பலர் யோசிப்பதில்லை. வளர்ச்சி, நுகர்வு என்ற பெயரில் நாம் நமது ஆன்மாவை அநீதிக்கும் சமத்துவமின்மைக்கும் தாரை வார்த்துக் கொடுத்து விட்டோம். காலம் நம்மை அலைக்கழிக்கும் இந்நேரத்தில் அவர்களின் ரத்தத்தைதான் மீண்டும் கோருகிறோம். ஆனால் ஆன்மாவை இழந்த நிலையிலும் பவுஸ்டஸூக்கு இருந்த மனத்தாங்கல் நம்மில் பலருக்கு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

"என்னை ஏன் கைவிட்டீர்கள்" என்று அவர்கள் கேட்டால் பதில் சொல்ல இங்கு யாரும் இல்லை. 

pc: nytimes.com

உலகளாவிய நோய்ப் பேரிடரும் சோஷலிசமும் - பேராசிரியர் பிரபாத் பட்னாயக்

(நியூஸ்கிளிக் இணைய ஊடகத்தில் பேராசிரியர் பிரபாத் பட்னாயக் எழுதியிருக்கும் கட்டுரை. தமிழில்: ஆர். விஜயசங்கர்)

ஒரு நெருக்கடியான காலத்தில் எல்லோருமே சோஷலிஸ்டுகளாகிறார்கள் என்று சொல்வார்கள். சுதந்திரச்சந்தை பின்னே சென்று உழைக்கும் மக்களுக்கு பலனளிக்கும். சான்றாக, இரண்டாம் உலகப்போரின் போது பிரிட்டனில் அனைவருக்கும் ரேஷன் வழங்கப் பட்டது. இதனால் ஒரு சராசரித் தொழிலாளி முன்னெப்போதையும் விட ஊட்டம் பெற்றார். தனியார் நிறுவனங்கள் போருக்குத் தேவையான பொருட்களைத் தயாரிக்க வேண்டுமென்று ஆணையிடப்பட்டது. இது திட்டமிட்ட பொருளாதாரத்தை மீண்டும் கொண்டு வந்ததற்கு ஒப்பாகும்.

உலகளாவிய நோய்ப் பேரிடரின் தாக்கத்தில் இன்று உலகம் இருக்கும் நேரத்தில், அது போன்ற மாற்றங்கள் நடக்கின்றன. ஒவ்வொரு நாடாக முதலாளித்துவப் பொருளாதார விதிகளிலிருந்து தெளிவாக விலகிச்சென்று பொது மருத்துவச்சேவையையும் அத்தியாவசியப் பொருட்களின் உற்பத்தியையும் சமூகமயமாக்கி வருகிறது. கொரோனா வைரஸ் தொற்றினால் இத்தாலிக்கு அடுத்து அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் ஸ்பெயின் நெருக்கடியைச் சமாளிப்பதற்காக தனியார் மருத்துவமனைகளை நாட்டுடைமையாக்கி இருக்கிறது. அவையனைத்தும் தற்போது அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கின்றன. அமெரிக்க அதிபர் டொனால்ட் டிரம்ப் கூட நோய்ப் பேரிடர் காலத்திற்குத் தேவையான பொருட்களைத் தயாரிக்குமாறு தனியார் நிறுவனங்களுக்கு வழிகாட்டியிருக்கிறார். பொருளுற்பத்தியின் மீது அரசின் கட்டுப்பாட்டை இறுக்குவது இப்போது சீனத்தில் மட்டும் நடக்கவில்லை; அது அமெரிக்கா மற்றும் பல ஐரோப்பிய நாடுகளின் கொள்கையாகவே ஆகியிருக்கிறது.

உலகளாவிய நோய்ப் பேரிடரின் தாக்கத்திலிருக்கும் உலகம் சோஷலிசத்தை நோக்கித் திரும்புவதற்கு இன்னொரு காரணமும் இருக்கிறது. கட்டாயமாக மக்கள் அனைவருக்கும் அறிவியல் உணர்வு தேவை என்கிற நிலைதான் அது. அறிவியல் உணர்வு என்பது சோஷலிசத்தை நோக்கி எடுத்து வைக்கப்படும் முக்கிய அடியாகும். இந்த மாதிரி நேரத்தில் கொரொன வைரசின் வீரியத்தை முறிக்கும் மருந்துகளாக பசுவின் சாணத்தையும் மூத்திரத்தையும் பரிந்துரைக்கும் இந்துத்வ வெற்றுக் ’கோட்பாடுகளை’ மக்கள் வெறுப்புடன் பார்க்கிறார்கள். இந்த ‘கோட்பாடுகளை’ விற்பவர்கள் இருமியவுடன் மருத்துவமனைகளுக்கு ஓடுகிறார்கள்; அல்லது அவர்களின் உறவினர்களால் மருத்துவமனைக்குத் தூக்கிச் செல்லப் படுகிறார்கள். இத்தகைய தருணங்களில் மூட நம்பிக்கைக்கு அதிக விலை கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. இதனால் அணுகுமுறைகளில் கட்டாய மாற்றம் ஏற்படுகிறது; இதனால் சோஷலிசம் என்கிற கருத்துக்கு ஆதரவான சூழல் உருவாகிறது.

அறிவியல் உணர்வைக் கட்டாயமாக்குவதிலும், பொது மருத்துவ சேவையை சமூக மயமாக்குவதிலும் இந்தியா பல நாடுகளுக்கிடையே பின்தங்கியிருக்கிறது என்பது உண்மைதான். நெருக்கடி காலத்தில் கூட பகட்டுகள் மீதிருக்கும் பற்று கைவிடப் படவில்லை என்பதும் உண்மைதான். மார்ச் 22 அன்று ‘மக்கள் ஊரடங்கை அறிவித்த மோடி, பொது மருத்துவ ஊழியர்களுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் வகையில் ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மணியொலி எழுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டார். உற்சாகமடைந்த மோடி பக்தர்கள் ஐந்து நிமிடங்களை அரைமணி நேரம் வரை இழுத்தது மட்டுமின்றி, கூட்டமாகக் கூடி, கோஷமிட்டு ஆர்ப்பாட்டம் செய்து, சங்குகளை ஊதி ஊர்வலமாகவும் சென்றனர். இச்செயல்கள் அனைத்தும் நோய் தொற்றாமல் இருப்பதற்காக தனி மனிதர்கள் சமூகத்திலிருந்து தள்ளி நிற்பதை நடைமுறைப் படுத்துவதற்காகக் கொண்டு வரப்பட்ட ’ஊரடங்கின்’ நோக்கத்தையே சிதைப்பவையாக இருந்தன.

அதுபோலவே, அரசாங்கம் நோய்ப் பரிசோதனையில் தனியார் மருத்துவ மனைகளையும் இணைத்து அமைப்பை விரிவுபடுத்தியிருந்த போதிலும் பரிசோதனையையும், நோய்த் தொற்று இருப்பவர்களுக்குத் தேவையான சிகிச்சையையும் இந்த மருத்துவ மனைகளில் இலவசமாக்கவில்லை.

ஆனால் அறிவியல் உணர்வுக்கு எதிரான இந்துத்வப் பகட்டுகள் தொடர்வதற்கும், தனியார் மருத்துவமனைகளின் லாப நோக்கினை அரசு தொடர்ந்து அனுமதிப்பதற்கும் காரணம் இந்தியாவில் இந்த நோய் நெருக்கடி இன்னும் அதிக தீவிரமாகவில்லை என்பதால்தான். நெருக்கடி முற்றக்கூடாது என்று நாம் நம்பிக்கையுடன் இருந்தாலும், அப்படி நடக்கும் பட்சத்தில் இந்தியாவும் தன் அணுகுமுறையை மாற்றிக் கொண்டு பிற நாடுகளைப் போல் சமூகமயாமாக்கும் பாதைக்குச் செல்ல வேண்டியிருக்கும்.

அதே நேரத்தில், சமூகமயமாக்கலுக்கு மாற்றான, எதிரான ஒரு போக்கையும் காண முடிகிறது. பிற நாடுகள் பாதிக்கப்பட்டாலும் கூட தன் நாடு நன்றாக இருக்க வேண்டுமென்பதற்காக கொள்கை முடிவுகள் எடுக்கும் போக்குதான் இது. ஜெர்மானிய நிறுவனமான க்யூர்வாக் உருவாக்கியிருக்கும் தடுப்பூசி மருந்தின் மீதான முழு உரிமையையும் வாங்க முன்வந்திருக்கும் டிரம்பின் கொள்கை இந்தப் போக்கினையே காட்டுகிறது. அதாவது அந்த மருந்து அமெரிக்காவிற்கு மட்டும் கிடைக்க வேண்டுமென்பதே டிரம்பின் நோக்கம். ஆனால் ஜெர்மானிய அரசாங்கம் அந்த உரிமையை வழங்க மறுத்துவிட்டது. ஒரு மக்கள் பிரிவினரை மட்டும் பாதுகாத்து, முதியவர்கள், பெண்கள், விளிம்புநிலை மக்கள் போன்ற பிரிவினர் பிரச்சினையை அவர்களாகவே சமாளித்துக் கொள்ளட்டும் என விட்டுவிட நினைப்பதுதான் இந்தப் போக்கு. கொரொனா வைரசினால் மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் ஈரான் நாட்டின் மீது அமெரிக்கா விதித்திருக்கும் பொருளாதாரத் தடைகளை டிரம்ப் தொடர்வதும் இந்தப் போக்கின் இன்னொரு வெளிப்பாடுதான்.

இவையெல்லாமே, ஏழைகளையும் பிற அடித்தட்டு மக்களையும் நோயின் தாக்கத்திற்கு உள்ளாக்கிவிட்டு, செல்வந்தர்களும், பிற வசதி படைத்தவர்களும், வலு மிக்கவர்களும் பாதுகாப்பாக இருப்பதை உறுதி செய்யும் இந்த சிந்தனை முதலாளித்துவத்திற்கே உரித்தானதாகும். அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலின் ஆரம்பச்சுற்றுகளில், சோஷலிசத்தையும், அனைவருக்கும் மருத்துவச்சேவை என்கிற கோஷத்தையும் முன்வைத்து பிரச்சாரம் செய்து வரும் பெர்னி சாண்டர்சுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் பின்னடைவு, இந்தப் போக்கினை வலுவடையச் செய்யும்.

ஆனால் இந்தப் போக்கிற்கு ஒரு இயற்கையான எல்லை இருக்கிறது. இப்போது ஏற்பட்டிருக்கும் உலகளாவிய நோய்த் தொற்றினை ஒரு நாட்டிற்குள்ளோ, உலகின் ஒரு பிரிவினருக்குள்ளோ, ஒரு நாட்டின் மக்கள் தொகையின் ஒரு பிரிவினருக்குள்ளோ அடக்கி வைப்பது இயலாது. டிரம்ப் மேற்கொண்டிருக்கும் பாமரத்தனமான இந்த முயற்சி நிச்சயம் தோற்கும்

இப்படிச் சொல்வதினால், இந்த நெருக்கடியைச் சமாளிக்க மனிதகுலம் எப்படியாவது முதலாளித்துவத்தை எளிதாகக் கடந்து செல்லவேண்டிய தேவையைக் குறித்த புரிதலுக்கு வந்துவிடும் என்று நாம் உணர்த்தவில்லை. உலகளாவிய நோய்த்தொற்றைத் தடுக்கப்படும் ஏராளமான முயற்சிகளுக்கிடையே, முதலாளித்துவத்தைக் கடந்து செல்லும் முயற்சி ஒரு பிரதான இடத்தை அடையும் என்றுதான் சொல்கிறோம். நீண்ட காலம் இது நீடித்தால், இது உண்மையாக வாய்ப்புகள் அதிகம் என்றுதான் சொல்கிறோம்.

தற்போது உலகமயமாக்கல் முதலாளித்துவத்தின் தலைமையில் நடந்து கொண்டிருந்தாலும், இந்த உலகளாவிய நோய்ப் பேரிடரின் விளைவுகளை எதிர் கொள்வதற்கான வழிமுறைகள் முதலாளித்துவத்திடம் இல்லை என்பதையே சமீபத்திய நிகழ்வுகள் காட்டுகின்றன. பொருட்கள் மற்றும் மூலதனத்தின் நகர்வுகள் உலகமயமாக்கப்பட்டிருக்கும் சூழலை முதலாளித்துவம் ஏற்படுத்தியுள்ளது. அந்த நகர்வுகளுக்குள் மட்டுமே அனைத்தையும் அடக்கிவிடலாம் என்று அது நம்பியது. ஆனால் அது சாத்தியமே இல்லை. உலகமயமாக்கல் என்பது வைரஸும் உலக அளவில் வேகமாகப் பரவி, அதனால் ஏற்படும் நோயும் உலகளாவிய ஒன்றாக எழும் நிலையையும் உருவாக்கியுள்ளது.

மிக அதிக அளவில் உயிர்ச் சேதம் ஏற்படுத்திய ஒரு உலகளாவிய பேரிடர் முன்பு ஒரு முறை நிகழ்ந்திருக்கிறது. 1918ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட ஸ்பானிஷ் ஜூரம்தான் அது. ஆயிரக் கணக்கான போர் வீரர்கள் பல ஆயிரக்கணக்கான மைல்கள் கடந்து சென்று பதுங்கு குழிகளிலிருந்து யுத்தம் செய்து, வீடு திரும்பும் போது வைரஸையும் சுமந்து சென்ற முதல் உலகப்போர்ச் சூழலினால் அது உலகம் முழுவதிலும் பரவியது. சுருஙகச் சொன்னால், உக்கிரமாக நடந்த போர் தேசப் பிரிவினைகளை உடைத்தெறிந்து, உலகளாவிய நோய்ப் பேரிடருக்கு இட்டுச் சென்றது. 2003ஆம் ஆண்டில் வெடித்த சார்ஸ் தொற்று நோய் 23 நாடுகளை பாதித்தது; 800 பேர் இறந்தனர். ஆனால் கொரோனா தொற்று அதை விடப் பத்து மடங்கு அதிக உயிர்களை ஏற்கெனவே பலிவாங்கி விட்டது.

தற்போது தேசப் பிரிவினைகளின் உடைப்பு முதலாளித்துவ அமைப்புக்குள்ளேயே கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. இதனால்தான் நாம் இப்போது காணும் உலகளாவிய வைரஸ் பரவல் போன்ற நிகழ்வுகள் முதலாளித்துவத்தின் தற்போதைய கட்டத்தின் பொது நிகழ்வுகளாக இருக்கப் போகின்றன. இதனால்தான், இந்த நெருக்கடியை சில மக்கள் பிரிவினருக்குள் கட்டிவைத்து பிறரைப் பாதுகாக்க டிரம்ப் போன்றோர் எடுக்கும் முயற்சிகள் கட்டாயமாகத் தோல்வியுறும். சுருங்கச் சொன்னால், முதலாளித்துவம் உருவாக்கும் பிரச்சினைகளை அதன் குறிப்பான நிறுவனங்களே எதிர்கொள்ளும் திறனில்லாத ஒரு கட்டத்தை முதலாளித்துவம் அடைந்துவிட்டது.

இந்தச் சூழலின் ஒரு வெளிப்பாடுதான் நாம் இன்று எதிர்கொண்டிருக்கும் கொரோனா வைரஸ் பேரிடர். நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய வேறு பல வெளிப்பாடுகள் இருந்தபோதிலும், நான் இங்கு மூன்றை மட்டும் குறிப்பிடுகிறேன். இதில் முதலில் வருவது உலகளாவிய பொருளாதார நெருக்கடி; முதலாளித்துவத்தின் தற்போதைய நிறுவனங்களால் இந்தப் பிரச்சினையைத் தீர்க்க முடியாது. தீர்வு காண்பதற்கு குறைந்த பட்சமாக உலகிலிருக்கும் பல அரசுகளும் ஒருங்கிணைந்து நிதியாதரங்களின் வாயிலாக தேவையை (டிமாண்ட்) தூண்டிவிட வேண்டும். முன்னணி முதலாளித்துவ நாடான அமெரிக்கா அதன் பொருளாதாரத்தை மட்டும் பாதுகாப்பதன் மூலம் இந்த நெருக்கடியைச் சமாளிக்க நினைப்பதைக் காணும் போது, நாடுகளின் உலகளாவிய ஒருங்கிணைப்புக்கு எவ்வளவு தூரம் செல்ல வேண்டியிருக்கும் எனப் புரிகிறது. கொரோனா பிரச்சினையையும் அமெரிக்கா இப்படித்தான் அணுகுகிறது.

இரண்டாவதாக நாம் சுட்டிக்காட்டும் பிரச்சினை பருவநிலை மாற்றம். முதலாளித்துவம் உருவாக்கிய இந்த நெருக்கடியை அதன் அளவுகோல்களின் வாயிலாகத் தீர்க்க முடியாது. மூன்றாவது பிரச்சினை அகதிகள் நெருக்கடி என்று அழைக்கப் படுவது. அதாவது, முதலாளித்துவத்தின் போர்களாலும், அதன் அமைதியினாலும் நிலைகுலைந்து போன மக்களின் உலகளாவிய புலம் பெயர்வு.

இந்த நெருக்கடிகள் முதலாளித்துவத்தின் இறுதி ஆட்டம் தொடங்கிவிட்டதென்பதையே காட்டுகின்றன. இவை வெறும் நிகழ்வுகளல்ல. பொருளாதார நெருக்கடி சுழற்சி முறையில் வரும் கீழிறக்கம் மட்டுமல்ல; அது நீண்டகாலமாக இருக்கும் அமைப்பு ரீதியான நெருக்கடியின் வெளிப்பாடுதான். அதேபோல், புவி வெப்பமைடதலினால் ஏற்பட்டிருக்கும் நெருக்கடி ஒரு தற்காலிக நிகழ்வல்ல; அது தானாக மறைந்தும் விடாது. இப்போது ஏற்பட்டிருக்கும் உலகளாவிய கொரோனா பேரிடர் முதலாளித்துவ உலகமயமாக்கலின் யுகத்தில் இன்னும் வரப்போகும் இடர்கள் எப்படியிருக்கும் என்பதையே காட்டுகிறது; வரவிருக்கும் காலங்களில் விரைவாகப் பரவும் வைரஸ்கள் லட்சக்கணக்கான மக்களை நூற்றாண்டில் ஒருமுறை மட்டுமல்லாது, அடிக்கடி பாதிக்கும் வாய்ப்புள்ளது. இந்தச் சவால்களை மனிதகுலம் எதிர்கொண்டு பிழைத்திருக்க வேண்டுமெனில், முதலாளித்துவ நிறுவனங்கள் போதுமானவை அல்ல. சோஷலிசத்தை நோக்கி நகர்வதே தீர்வு. கொரொனா வைரஸ் தொற்றினைத் தடுப்பதற்கு ”சுதந்திர சந்தையையும்” லாப நோக்கத்தையும் புறந்தள்ளி எடுக்கப்பட்டு வரும் நடவடிக்கைகள் (அவை தற்காலிகமனவை, அவசரத் தேவைக்கானவை என்ற போதிலும்) அவற்றை முன்னெடுப்பவர்களும் அறியாமல் இந்தப் பாதையைத்தான் காட்டுகின்றன.

- பிரபாத் பட்னாயக்

(தமிழில்: ஆர். விஜயசங்கர்)