குஞ்சம் கட்டவா கொம்புகள்? - ஆதவன் தீட்சண்யா

முன்னொரு காலத்தில் இயற்கையின் அழகும் வளமும் பொருந்தியிருந்த நாடு லிபரல்பாளையம். முப்புறமும் கடலிலும் நாற்புறமும் கடனிலும் மூழ்கிக்கொண்டிருப்பது போன்று தெரியும் இதன் தலைநகரம் கோமியங்கோட்டை. இங்கிருந்து தொடங்கும் தேசிய எட்டுவழி லேசர்சாலைகளில் ஒன்று நாட்டை தென்வடலாக பிளந்துச் சென்று தென்மாகாணத்தின் தலைநகரும் கடற்கரை நகரமுமான குமிஞ்சான்குப்பதில் நுழைகிறது. (குமிஞ்சான்குப்பம் என்பது இடைக்காலத்தில் வந்த காரணப்பெயர். புராதனத்தில் அதன் பெயர் என்னவென்று அறிந்தவர்கள் தலைக்கு விலைவைத்து கொல்லப்பட்டுவிட்டனர்).  பின் அச்சாலை அங்கிருந்து நீண்டு தென்கிழக்கே 800 கல் தொலைவிலுள்ள மாட்டடிமங்கலத்தில் முடிகிறது. மாட்டின் பாதத்தை தொழுதால் மங்கலம் உண்டாகும் என்று இப்பெயருக்கு சொல்லப்படும் விளக்கம் திரிபானது என்பர் ஆய்வாளர்கள். ஆதியில் அது மாடடித்து உண்பதே மங்கலம் என்போர் வாழும் ஊர் என்றே பொருள்கொள்ளப்பட்டது என்பதும் அவர்தம் துணிபு. இவ்விருதரப்பும் வெவ்வேறானவர்களா அல்லது மாட்டை உண்ணும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தவர்கள் அவ்வழக்கத்தை விடவேண்டிய நெருக்கடிக்கு ஆளானபோது இப்படியொரு விளக்கத்தை புனைந்துகொண்டார்களா என்கிற ஆய்வைப் பற்றி இங்கு விவாதிக்கத் தொடங்கினால் அடுத்தப் பத்திக்குப் போவது தாமதமாகிவிடும்.

மாட்டடிமங்கலத்தின் அண்டையில் பெருங்காடு ஒன்று அடர்ந்திருக்கிறது. வளர்ப்புப் பிராணிகளாக மாறிட ஒம்பாமல் இதுகாறும் சுதந்திரமாக வாழ்ந்துவரும் ‘மலைக்கொம்பன்’ என்கிற பூர்வ மாட்டினம் தலைவிலங்காய் இருந்து காக்கும் காடு இது. காடுறை உயிர்களையும் காடுபடு பொருட்களையும் கவர்ந்தெடுக்கும் துராசையில் இந்தக் காட்டிற்குள் நுழையும் மனிதர்களை வெட்சிப்பூ சூடிய மலைக்கொம்பன் மாடுகள் முட்டித் தள்ளியும் மூர்க்கமாய் தாக்கியும் கொம்புக்கு கொம்பு வீசியடித்துக் கொன்றும் விடுவதால் உயிராசை கொண்டவர்கள் இதனுள்ளே புக அஞ்சுவர்.

இந்தக் காட்டில்தான் தன்னையொத்த மாட்டினங்களின் ரகசிய மாநாட்டை மலைக்கொம்பன் வகையறா இன்றிரவு நடத்தவிருக்கிறது. மாநாட்டில் பங்கெடுக்க பல நாடுகளிலிருந்தும் மாடுகள் பொழுது மசங்கியதிலிருந்தே வரத் தொடங்கியிருந்தன. இவ்வளவு பெருங்கூட்டம் கால்நடையாக வந்தால் மனிதர்கள் சந்தேகப்பட்டு பிடித்து மாநாட்டை சீர்குலைத்துவிடுவார்கள் என்பதால் புராணகாலத்திற்குப் பிறகு பயன்படுத்தாமல் நினைவில் மறைத்து மடித்து வைத்திருந்த றெக்கைகளைக் கொண்டு மாடுகள் ஆகாய மார்க்கமாக வந்திறங்கின. மறைநிலவு நாள் என்பதால் மாடுகள் பறந்து வருவதை மனிதக்கண்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. (தெற்காசிய நாடுகளில் ஒன்றான இந்தியாவின் தஞ்சாளூர் ஜில்லா காவிரிப்படுகை விவசாயத் தொழிலாளர்கள் நடத்திய அமாவாசைக் கூட்டங்களை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு இம்மாநாடு நடக்கிறது. மறைநிலவு நாட்களின் நடுச்சாமம் வரை வயற்புறங்களில் தங்களது சங்கத்தைக் கூட்டி பிரச்னைகளையும் தீர்வுகளையும் போராட்டங்களையும் அவர்கள் இறுதிப்படுத்துவார்களாம்).

மாநாட்டு ஏற்பாடுகளை கவனித்துவந்த இளங்கிடாரிகளும் காளைகளும் மாட்டின் கண்களுக்கு மட்டுமே புலப்படும் மாயவிளக்குகளால் காட்டினை ஜொலிக்கவைத்திருந்தன. நிறைநிலவு நாள் போன்ற பிரகாசம் காட்டின் பசிய நிறத்தில் புதிய வண்ணங்களைச் சேர்த்தது. செயற்கைத் தீவனங்கள், சுவரொட்டிகள், குப்பைத்தொட்டியில் வீசப்படும் மனித உணவின் மிச்சமீதிகள், கழனித்தண்ணி தவிர வேறெதையும் தீனியென்று அறியாது சீவனம் கழிப்பவை நகரத்து மாடுகள். இயற்கையான சூழலில் இங்கு  பச்சைப்பசேலென வளர்ந்திருக்கும் புல்பூண்டுகளையும் தழைதாம்புகளையும் விளக்கொளியில் கண்டு அவை திகைத்துப்போயின. திகட்டத்திகட்ட மேய்ந்துகொண்டே மாநாட்டுத்திடலுக்கு விரைந்த அம்மாடுகளின் மனதில், இவ்வளவு சுவையான தீவனங்கள் உள்ள காடுகளில் சுதந்திரமாக மேய்ந்தும், சிலுசிலுத்தோடும் ஆற்றுத்தண்ணியைக் குடித்தும் திளைத்திருப்பதை விட்டுவிட்டு நாம் ஏன் நகரத்து தொழுவங்களில் அடைபட்டுக் கிடக்கிறோம் என்கிற குமைச்சல் மூண்டிருந்தது. சகோதரப் பிரதிநிதிகளாக கலந்து கொள்ள வந்திருந்த எருமைகளும்கூட இப்படியாகத்தான் நினைத்து மருகிக்கொண்டன. காட்டின் வனப்பில் லயித்துப்போன நகரத்து இளங்கிடாரிகளும் காளைகளும் மீண்டும் நகரத்துக்குப் போகாமல் காட்டிலேயே நிரந்தரமாக வசிப்பது பற்றிய யோசனையில் மூழ்கின.

மாநாட்டை தொடங்கிவைத்து தலைக்கொம்பன் கூறிய நெடுமொழியின் முற்பகுதி மாடுகளின் பெருமைக்குரிய வரலாற்றை நினைவூட்டியது. பிற்பகுதியோ மாட்டினம் சந்திக்கும் இன்னல்களின் துயரச்சித்திரமாய் இருந்தது: ‘‘எந்தவொரு உயிரினத்தையும் போலவே சுதந்திரமாக பிறந்தவர்கள் நாம். ஆனால் இந்த மனிதர்கள் நம்மைப் பிடித்து வளர்ப்பு மிருகங்களாக்கிவிட்டார்கள். 17500 ஆண்டுகளுக்கு முந்தையதென கண்டறியப்பட்டுள்ள பிரான்ஸ் தேசத்தின் லஸ்காக்ஸ் குகை ஓவியங்களிலேயே நம் முன்னோர்கள் மனிதர்களுடன் இருப்பதைப் பார்த்தால் அதற்கும் முன்பாகவே நம்மை அவர்கள் வசக்கி அடிமைப்படுத்தியிருக்கிறார்கள் என்பதை அறியமுடிகிறது.

ஆரம்பகாலத்தில் அவர்கள் நம்மையும் விலங்குகளில் ஒன்றெனக்கருதி வேட்டையாடித் தின்றார்கள். அன்றைக்கு அவர்களுக்கு வேறு வழியில்லை. ஒரு கட்டத்தில் நம் கன்றுகளை பணயமாக பிடித்து வைத்துக்கொண்ட வேடுவர்கள் தேடிப்போன நம்மை உயிருடன் பிடித்தார்கள், தேவைப்படும் போது அடித்துத் தின்றார்கள். அதற்காகவே அவர்கள் பெரிய கருணைவான்களைப் போல சிலகாலம் மேய்ச்சல்காட்டி நம்மை உயிருடன் வைத்திருந்தார்கள். நமக்கு மேய்ச்சல்நிலம் தேடி நாடோடிகளாய் அலைந்து பெற்ற அனுபவத்தில்தான் மனிதர்கள் வேளாண்மையைக் கண்டுபிடித்தார்கள். அதற்காகவேனும் அவர்கள் நமக்கு நன்றியோடு நடந்திருக்கலாம். ஆனால் விசுவாசமற்ற அவர்களோ நுகத்தடியைக் கண்டுபிடித்து நம்மையே ஏரிலும் ஏற்றத்திலும் எடைகூடிய பாரவண்டிகளிலும் சவாரிக்காகவும் பூட்டினார்கள். இந்த வேலைகளுக்கான நவீன உழவியந்திரங்களையும் வாகனங்களையும் அவர்கள் கண்டுபிடித்துக்கொண்ட போது நம்மை விடுவிப்பார்கள் என்று எதிர்பார்த்தோம். அவர்களோ கொலைக்கூடங்களை தொழிற்சாலைகளென நிறுவி நம் உடலை வெட்டி விற்கத் தொடங்கிவிட்டார்கள். வேடுவர்கள் தேவைக்கு ஒன்றிரண்டை கொன்று தின்றது போன்றதல்ல இது.  நம் இருப்புக்கும் உயிருக்கும் கடும் பகையாகிப் போன மரணவியாபாரம்.  

நம்மைக் கொல்வதுகூட ஒரு கணநேர வாதையாக முடிந்துபோகக்கூடியது. ஆனால் நாம் நம் கன்றுகளுக்கு சுரக்கும் பால் மீது என்றைக்கு அவர்களது கண் விழுந்ததோ அப்போதிருந்து நம்மை சாகடிப்பதைவிடவும் கொடிய துன்பங்களுக்கு ஆளாக்கத் துணிந்தார்கள். நமது பாலை களவாடிக்கொண்டு நம் கன்றுகளை சவலையாக்கினார்கள். பிறகு கன்றுகளை விற்றுவிட்டோ கொன்றுவிட்டோ வைக்கோல் கன்றைக் காட்டி நம்மை ஏமாற்றி மடி சுரக்கவைத்து கறந்தார்கள். உயிரைத் தவிர அனைத்தையும் பாலாகவே உறிஞ்சிவிடுகிற அவர்களது பேராசை இயந்திர நுட்பங்கொண்டு நம்மை ஒட்டக் கறக்கும் நிலைக்குச் சென்றுவிட்டது. பால், தயிர், மோர், வெண்ணெய், நெய்யென்று அவர்கள் கொழுப்பதற்கான ஊட்டங்கள் அவ்வளவும் நம் உதிரமேயன்றி வேறில்லை. சரி, அம்மட்டில் பாலோடு நம்மை விட்டுவிட்டார்களா என்றால் அதுவுமில்லை. இன்று நம் உடல் அவர்களுக்கு லாபம் கொழிக்கும் பண்டம். கொம்பு முதல் குளம்பு வரை நம் உடம்பின் ஒவ்வொரு அங்குலமும் அவர்களுக்கான ஏதாவதொரு பொருளுக்கான கச்சாப்பொருள். நாம் போடும் சாணி பெய்யும் மூத்திரம் என்று எதையும் விடுவதில்லை, எல்லாவற்றையும் காசாக்க இப்போது நம் உடல் அவர்களுக்கு தேவைப்படுகிறது. 

நம் உடல் நம்முடையது. அதை எதற்காக பயன்படுத்த வேண்டும் என்று தீர்மானிக்கும் உரிமை நமக்கே உண்டென்பதை மனதில் வையுங்கள். நம் இனம் எதிர்கொண்டுவரும் இன்னல்களை தயக்கமின்றி இங்கே தெரிவியுங்கள். அதற்கேற்ப நாம் நம்மை தற்காத்துக்கொள்ளும் உத்திகளையும் வகுப்போம்.’’

தலைக்கொம்பன் நெடுமொழி கூறி அமர்ந்த பின் வெளிநாட்டுப் பிரதிநிதிகளும் சகோதர அமைப்பினரும் உரையாற்றும் அடுத்த அமர்வு தொடங்கியது. மாடுகளுக்கு இருக்கும் பிரச்னைகளில் பலவும் தங்களுக்கும் இருப்பதாக தெரிவித்த எருமைத்தலைவர், மனிதர்கள் எருமை என்பதை வசைச்சொல்லாக பயன்படுத்துவதை இம்மாநாடு கண்டிக்கவேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டது. அத்துடன், கறி ஏற்றுமதிக்காக தாங்களும் பெருமளவில் கொல்லப்படுவதாகவும், ஆனால் மாட்டுக்கறி என்று பெயர் மாற்றி விற்கப்படுவதால் இக்கொலைகள் வெளியே தெரியாமல் மூடிமறைக்கப்படுவதாகவும் வேதனை தெரிவித்தது.

எருமைக்குப் பிறகு பேசவந்த ஆடு, ‘‘வரலாற்றுக்காலம் தொட்டு இன்றுவரையிலும் ‘ஆடுமாடு போல’ என்று நம்மிரு இனத்தையும் ஒன்றோடொன்று சேர்த்தே சொல்லும் வழக்கம் உள்ளது. அந்தளவுக்கு நாம் ஒன்று கலந்திருக்கிறோம். ஆட்டுக்கும் மாட்டுக்கும் எருமைக்கும் உருவம்தான் வேறுபடுகிறதேயன்றி கறியின் சுவையும் குணமும் ஒன்றேதான். அதனால்தான் அவர்களே ஒன்றோடொன்று கலந்து விற்கிறார்கள். அதேவேளையில் இந்த மனிதர்கள் எங்கள் கறிக்கும் உங்கள் கறிக்குமிடையே செயற்கையான தரம், சுவை, புனிதம் என்று பாகுபாட்டையும் கற்பித்து வருகிறார்கள்.

மனிதர்கள் தோன்றுவதற்கு வெகுகாலத்திற்கு முன்பே தோன்றியதல்லவா ஆட்டினம்? எத்தனையோ ஆயிரம் ஆண்டுகளாக சுயேச்சையாக மேய்ந்து வளர்ந்து வருகிறோம். மனிதக்குழந்தையைப் போல மடியில் கிடத்தி  தாலாட்டி மார்விலக்கி பால்புகட்டும் நிலை நம் இனங்களில் இல்லைதானே? ஈன்ற குட்டி சற்றுநேரத்தில் எழுந்து நின்று தன் உணவைத் தானே தேடி மடிமுட்டுகிறதல்லவா? ஆடு சினையாவது எஜமானனுக்காக அல்ல என்கிற பழமொழி எங்களது சுயேச்சைத்தன்மையைத்தான் குறிக்கிறது என்பதை அறிந்த பலர் இந்தச் சபையிலே இருக்கிறீர்கள். ஆனால், மேய்ப்பர்கள் இல்லாவிட்டால் எங்களுக்கு மேயவே தெரியாது என்பதுபோல இந்த மனிதர்கள் பீற்றிக்கொள்கிறார்கள். குழிபறிக்கிற துரோகம் செய்கிற சுபாவமுள்ள மனிதர்களை கருப்பு ஆடு என்று விளிப்பதை ஏற்கமுடியாது. அருவருப்பான இக்குணங்களை அறியாதவை  ஆடுகள். நாங்கள் ஒற்றுமையாகவும் கட்டுக்கோப்பாகவும் இருப்பதை ‘மந்தைத்தனம்’ என்று கேலி பேசுகிறார்கள். ஆட்டுக்கு வால் அளந்துதான் இருக்கிறது என்று இயற்கைப் பரிணாமத்தில் வந்த எங்கள் வாலை இளக்காரம் செய்வதற்கு இவர்கள் யார்? ஆடு கசாப்புக்கடைக்காரனைத்தான் நம்பும் என்று நம் பகுத்தரிவையும்கூட கேலி பேசுகிறார்கள். நம்மைப் பொருத்தவரை எல்லா மனிதர்களுமே கசாப்புக்கடைக்காரர்கள் தானே? உயிர்களின் மீதுள்ள கருணையினால் நாங்கள் கறி தின்பதில்லை என்று இவர்களில் சிலர் பீற்றக்கூடும். அவர்கள் சகமனிதர்களிடத்தில் நடந்துகொள்வதைப் பாருங்கள், அருவருப்பாக இருக்கும், குரூபிகள். 

நம் அண்டைநாட்டில் காந்தி என்பவர் ஒருநாள் ஆட்டுக்கறி தின்றாராம். அன்றிரவு அவர் வயிற்றுக்குள் அந்த ஆடு கத்தியதாம். அதற்குப் பிறகு அவர் மாமிசம் சாப்பிடுவதையே நிறுத்திவிட்டாராம். இப்படியொரு கதை அங்கு நீண்டநாளாக சொல்லப்படுகிறது. அதே காந்தி ஆயுள் முழுக்க ஆட்டுப்பால் பருகினார். அது ஆட்டின் ரத்தம்தானே? அதற்காகவெல்லாம் அவர் வயிற்றில் ஆடு கத்தாதா? அவர் சொன்ன தர்க்கத்தின்படியே பார்த்தால், இன்றைக்கு மட்டன் தின்பவன் வயிற்றில் ஆடு மாடு எருமை மூன்றுமல்லவா கத்தவேண்டும்? உண்டதெல்லாம் உயிர்த்தெழுந்து கத்துமென்றால், தாவரங்களுக்கும் உயிர் உண்டெனும் உண்மையை ஒப்புக்கொண்டோமானால், அன்றிரவு அவர் சாப்பிட்ட காய், கிழங்கு, அரிசி, பருப்பு அத்தனையுமல்லவா அதனதன் பாணியில் கத்தியிருக்க வேண்டும்? ஆனால் ஆட்டின் மீது மட்டும் ஏன் இப்படியொரு அபாண்டம்?

மன்னிக்கணும், ஏதேதோ பேசவேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன். ஆனால் என் ஆதங்கங்கள் முந்திக்கொண்டன.   வாய்ப்பளித்தமைக்கு நன்றி. 

ஆட்டைத் தொடர்ந்து மற்ற பிரதிநிதிகள் பேசுவதற்கு முன்பாக ஈழமாடு ஒன்று மாநாட்டுத் தலைமைக்குழுவுக்கு மின்னஞ்சல் மூலமாக அனுப்பிவைத்திருந்த கடிதம் வாசிப்பதற்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டது. எனக்கு பூர்வீகம் இலங்கையின் வடமாகாணம். நான் சொல்லப்போகும் நிலைதான் கிழக்கிலும். எங்கள் நாட்டில் முப்பதாண்டுகளாக நடந்த உள்நாட்டுப் போர்- அதன் கொடுமைகள்- மனிதவுரிமை மீறல்கள் இதெல்லாம் ஐ.நா.சபை வரை பேசப்படுகிற விசயங்கள்தான். ஆனால் மனிதர்களுக்குள்தான் போரென்றாலும் மாடுகளும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன, மாட்டுரிமை பறிபோயுள்ளது என்று பேசத்தான் ஆளில்லை. தத்தமது உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள ஊர்விட்டு ஊர், காடுவிட்டு காடு, நாடுவிட்டு நாடு என்று அலைந்த நிலை முற்றி ஒரு பதுங்குக்குழியிலிருந்து இன்னொரு பதுங்குக்குழிக்கு மனிதர்களே ஓட வேண்டிய நிலை வந்த போது அவர்கள் எங்களை எப்படி அங்கெல்லாம் அழைத்துப் போவார்கள்? காயம்பட்ட, நோயுற்ற சொந்தபந்தங்களையே உடனழைத்துப் போகமுடியாமல் அங்கங்கு அப்படியப்படியே விட்டுவிட்டு ஓடும்படியாக துரத்தப்பட்ட அவர்கள் எங்களையும் அவ்வாறே விட்டோடினர். கட்டாந்தரையிலிருந்து அவிழ்த்துவிடவும்கூட அவகாசமில்லை அவர்களுக்கு. கட்டியிருந்த முளைக்குச்சியையே சுற்றிச்சுற்றி சோர்ந்து அன்னந்தண்ணியின்றி செத்த நம் சொந்தங்கள் ஒன்றா இரண்டா?

அவிழ்த்துவிடப்பட்டிருந்த என்னைப் போன்ற மாடுகளுக்கு வேறுவகையான பிரச்னை. அந்தக் கணத்தில் நாங்கள் சுதந்திரமானவர்கள் என்கிற சந்தோஷம் இருந்தாலும் அதை உணரமுடியாமல் போனது. பல தலைமுறைகளாக மனிதர்களை அண்டியே வாழ்ந்துவிட்ட படியால் எதெது எங்கெங்கு இருக்கும் என்று தெரியாமல் தீவனத்துக்கும் தண்ணிக்கும் அல்லாடிப் போனோம். வீசப்படும் குண்டுக்கு மனிதனென்று தெரியுமா மாடென்றுதான் தெரியுமா? குண்டடிபட்டும், பயிர்பச்சை தேடி அலையும் போது கண்ணிவெடியில் சிக்கியும் சிதறிச் செத்த மாடுகள் அநேகம்.  எஞ்சிய நாங்கள்  அங்குமிங்குமாக கால்போன போக்கில் அலைந்தோம். கன்றுகளைப் பிரிந்த ஏக்கத்திலிருந்த கறவைகள் மடி சுரந்து காம்பு புடைத்து பீறிடும் பாலை பீச்சியபடி எங்களோடு நடந்தன. எங்கும் கந்தக நெடி, பிணங்கள் அழுகும் வாடை. யாரோ குறுகுறுவென நம்மைக் கண்காணிக்கிறார்கள் என்கிற அச்சம். தப்பித்தால் போதுமென அண்டைஅயல் காடுகளுக்குள் நுழைந்தோம்.

காடுகளுக்குள் நுழைந்ததுமே பல தலைமுறைகளுக்குப் பிறகு நமது பூர்வீகத்திற்கு திரும்பிவிட்டது போன்ற ஓர் உணர்வும், பூர்வீகமென்றாலும் அன்னியப்பட்டுப் போய்விட்டோமே என்கிற தவிப்புமாக அலைக்கழிந்த மனம் ஒரு நிலைக்கு வருவதற்கு நாளெடுத்தது. விரும்பியதை மேய்ந்து விரும்பிய இணையுடன் கூடி மனிதத்தளையற்ற சுதந்திரக்கன்றுகளை ஈனப்போகும் காலம் அண்மித்துக் கொண்டிருப்பதாக எங்களுக்குள் அரும்பிய சந்தோஷம் அற்பத்தில் முடிந்தது. போராளிகளைத் தேடுவதாக காடுகளுக்குள் வந்த அரசப்படையினர் எங்களையும் கொன்று தின்றார்கள். போர் நிறுத்தத்திற்குப் பிறகு ஏ9 பாதையோரம் நெடுக அமைக்கப்பட்டிருந்த முகாம்களின் ராணுவத்தினர் நினைத்தபோதெல்லாம் எங்களை வேட்டையாடி வருகின்றனர். மறுகுடியமர்வுக்கு மக்களே அல்லாடும்போது அவர்களுக்கொரு சுமையாக அங்கு போகவும் விருப்பமில்லை. காடுகளிலேயே இருந்துவிடலாமென்றால் அதுவும் எங்களுக்கு பாதுகாப்பாக இல்லை என்கிற நிலையில் நாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும் என்பதற்கு இந்த மாநாடு வழிகாட்ட வேண்டுமெனக் கேட்டு முடிக்கிறேன்.   

தொடர் உரைகளின் கனதியால் ஏற்பட்ட மனஇறுக்கம் தளர்த்த ‘குஞ்சம் கட்டவா கொம்புகள்?’ என்கிற கலைநிகழ்ச்சி நடந்தது. உடம்பிலேயே இவ்வளவு வலிய ஆயுதத்தை வைத்துக்கொண்டு மாடுகள் பணிந்து கிடப்பது அவமானம் என்கிற பொருளிலான அந்நிகழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து சமீபத்தில் உருவான புதிய நாடொன்றிலிருந்து வந்தள்ள பிரதிநிதியின் உரை தொடங்கியது.

அனைவருக்கும் வணக்கம். மாட்டினத்தின் எதிர்காலத்தை மாற்றியமைக்கும் நன்னோக்கில் கூடியுள்ள இம்மாநாட்டில் பங்கெடுப்பதை வாழ்நாளின் பேறென நினைக்கிறேன். எங்கள் நாட்டில் நம்மினம் இன்று சந்தித்துவரும் இன்னல்களின் தோற்றுவாயை புரியவைப்பதற்காக நான் வரலாற்றின் சில பக்கங்களையாவது புரட்டிக்காட்ட நீங்கள் என்னை அனுமதிக்க வேண்டும்.

எங்கள் நாட்டின் இம்மாதப் பெயர் சௌகிதார்புரி. பெயர்தான் புதிதேயொழிய நாடு தொன்மையானது. நாட்டின் வடமேற்கே அகழாய்வில் கண்டறியப்பட்ட நகரம் நாலாயிரம் வருடங்களுக்கு முந்தையது. அங்கு மாட்டின் உருவம் பொறிக்கப்பட்ட தொல்லியல் எச்சங்கள் கிடைக்கின்றன. அவ்வளவு மகிமையோடு நம் முன்னோர்கள் வாழ்ந்துவந்த அந்தத் தொல்பழங்காலத்தில் தான் அஸ்வதர்கள் என்போர் எங்கள் நாட்டுக்குள் நாடோடிகளாய் நுழைந்திருக்கிறார்கள். இவர்கள் மாடுகளை தாயாகப் போற்றி வழிபடக்கூடியவர்கள். இதைச் சொன்னதுமே அவர்கள் நம்மினத்தை செழித்து வாழ்வித்திருப்பார்கள் என்று நீங்கள் நினைக்கக்கூடும். அவசரப்படாதீர்கள், மனிதர்களுக்கு எப்படி நாம் தாயாக முடியும்? நமது பால், அதிலிருந்து பெறப்படும் தயிர், மோர், வெண்ணெய், நெய், கறி ஆகியவற்றின் ருசியும் சத்தும் அவர்கள் நமக்கு அவ்வளவு பெரிய இடத்தைக் கொடுக்க காரணமாயிருந்தன. யார் யாருக்கு எந்தப் பருவத்திலான மாட்டை அறுத்து எப்படி விருந்துவைக்க வேண்டும் என்று விவரிக்கும் பாடங்கள் பாடல்வடிவில் அவர்களிடமுண்டு. ஆனால் மாடு வளர்ப்புப்பற்றி மயிரளவுகூட அவர்களுக்குத் தெரியாது. 

அஸ்வதர்கள் தங்களது இஷ்ட தெய்வங்களிடமிருந்து வேண்டியதைப் பெறவும் சாந்தப்படுத்தவும் யாகம் நடத்துபவர்கள், நடத்திக்கொடுக்கும் புரோகிதர்கள். அதாவது தீக்குண்டம் மூட்டி அதிலே தங்களுக்கு இஷ்டமானவற்றை அவிப்பொருளாக பலியிடக்கூடியவர்கள். தொடக்கத்தில் இது நரபலியாகத்தான் இருந்திருக்கிறது. ஆனால் பிள்ளைகளை பலியிட விரும்பாத பெற்றோர்களிடம் பிள்ளைக்கு ஈடாக பசுக்களையும் காளைகளையும் பலிபொருளாகப் பெற்றிருக்கிறார்கள். யாகத்தில் இடப்பட்ட அவிப்பொருள் என்ற வகையில் மாடு புனிதமாயிற்று, ஆகவே அதை உண்பதும் புனிதச்செயலானது.

கோரிக்கையின் தன்மைக்கேற்ப யாகத்தில் பலியிடப்படும் பசுக்கள் காளைகளின் எண்ணிக்கை மாறுபட்டது. ஒரே நேரத்தில் ஆயிரம் மாடுகளை அவிப்பொருளாக பொசுக்கும் யாகங்களும் உண்டு என்பதிலிருந்து, நம்மை தாயாக துதித்துக்கொண்டே அவர்கள் எவ்வளவு வேகமாக நம்மை அழித்து வந்தார்கள் என்பதை உங்களால் புரிந்துகொள்ள முடிகிறதுதானே? இந்தியாவில் ரந்திதேவர் என்பவரின் சமையலறையில் ஒவ்வொரு நாளும் 2000 பசுக்கள் வெந்துகொண்டிருந்தன என்று சொல்லப்பட்டதற்கு இணையாக எங்கள் நாட்டிலும் நம்மினம் வெந்தது. மாடுகள் மட்டுமல்லாது, குதிரைகள், காட்டுப்பன்றி, மயில் உட்பட 800 வகையான விலங்குகளும் பறவைகளும் கூட அவர்களது யாகத்திற்கும் கறிவெறிக்கும் பலியாக வேண்டியிருந்தது. அதுமட்டுமா, இறந்த மனிதன் சொர்க்கத்துக்குச் சவாரி செய்யத் தோதாக அவனுடன் ஒரு காளைமாட்டை எரிக்கும் வழக்கமும் அஸ்வதர்களுக்கு இருந்தது. 

இந்தியாவில் புத்தம் போதித்த கொல்லாமை எங்கள் நாட்டிற்குள்ளும் பரவாமல் இருந்திருந்தால் எங்களில் ஒரு கன்றுகாலிகூட மிச்சமின்றி அவ்வளவையும் அஸ்வதர்கள் பொசுக்கித் தின்றிருப்பார்கள். யாகங்களுக்கும் உயிர்ப்பலிக்கும் எதிராக வீசிய புத்தஅலையில் தாக்குப்பிடித்து நின்றாக வேண்டிய நெருக்கடியில் இந்த அஸ்வதர்களும் கறி தின்பதை நிறுத்த வேண்டியாயிற்று. இல்லாது போனால் வளங்களையும் அதிகாரத்தையும் தரவல்ல புரோகிதத் தொழிலில் தம்மால் நீடிக்கமுடியாமல் போய்விடும் என்கிற அச்சம் இந்த முடிவுக்கு அவர்களை நெட்டித்தள்ளியது. ஆனாலும் கறியை இழந்தது போல பாலையும்  இழந்துவிடக்கூடாது என்கிற பரிதவிப்பு கூடியது அவர்களுக்கு. எனவே மாட்டை தாயாகப் போற்றும் தங்களது முந்தைய நம்பிக்கையுடன் மாட்டுக்கறியைத் தின்பது பாவம், மாட்டுக்கறியைத் தின்பது தாயையும் தமக்கையையும் புணர்வதற்குச் சமம் என்பதையும் சேர்த்தார்கள். (தங்களால் தின்ன முடியாத மாட்டுக்கறியை வேறெவரும் தின்னக்கூடாது என்கிற ஆழ்மனக் குரூரத்திலிருந்து இவ்வாறு யோசித்தார்களா என்பது தனிவிசயம்).

இந்தப் பிரச்சாரம் அஸ்வதர்களுக்கு சில கூட்டாளிகளைப் பெற்றுத்தந்தது. அஸ்வதர்களைப் போலாகும் ஆசைகொண்ட அவர்கள் யாரென்றால், இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பிருந்து சமீபகாலம் வரை ஆநிரை கவர்தல் என்கிற பெயரில் கொழுத்த மாடுகளைத் திருடி பங்கிட்டுத் தின்பதையே தொழிலாகக் கொண்டவர்களின் வாரீசுகள். சில நேரங்களில் கள்ளுக்கு நம்மை விலையாகத் தந்து குடித்தவர்களின் கொடிக்காலில் வந்தவர்கள். அஸ்வதர்களும் இவர்களுமாகச் சேர்ந்து வரலாறு நெடுக நமது மாட்டினத்திற்கும் மாட்டின் பெயரால் மக்களுக்கும் இழைத்துவரும் கொடிய குற்றங்களை நீங்கள் அறிவது அவசியம்.

செத்துப்போன பிறகு நம் உடலை யார் என்ன செய்தால் நமக்கென்ன? ஆனாலும் செத்த மாடுகளை நாயோ நரியோ இழுத்துப்போய் குதறிப்போடுவதைக் காட்டிலும் அவை மனிதர்களுக்கு உணவாகவும் வேறுபல பொருட்களாகவும் மாறுவது நல்லதெனக் கருதுகிறேன். புத்தர்கூட அப்படித்தான் சொன்னார். உன் தேவைக்காக எதையும் கொல்லாதே, தானாக இறப்பதை உண்பது தவறில்லை என்று. அப்படி நம்மை உண்பவர்களை செத்த மாட்டுக்கறி தின்பவர்கள் என்று இந்த அஸ்வதர் கும்பல் ஏளனம் செய்கிறது. (ஆடு கோழி மீன் சாப்பிடுகிறவர்களும்கூட அவற்றை துள்ளத்துடிக்க உயிரோடு கடித்துத் தின்பதில்லை தானே?).

கறிக்காக, தோலுக்காக மாட்டைக் கொன்றுவிட்டதாக பொய்யான குற்றம் சாட்டி இவர்கள் தங்களுக்கு வேண்டாதவர்களை கல்லெறிந்து கொல்கின்றனர், கலவரங்களை மூட்டுகின்றனர். நாட்டின் பெயரையே இனி லின்ச்சிஸ்தான் என்று நிரந்தரமாக மாற்றிவிடுமளவுக்கு கல்லால் அடித்துக் கொல்லும் கொடூரம் அதிகரித்து வருகிறது. எங்களது தாயான மாட்டைப் பாதுகாக்க எத்தனை கொலைகளையும் செய்வோம் என்கிறார்கள். இது போலியான கூச்சல். தலைமையுரையில் சொன்னது போல இவர்கள் பெரிய தொழிற்சாலைகளில் அன்றாடம் நம்மை வெட்டி ஆயிரக்கணக்கான டன்களில் ஏற்றுமதி செய்கிறார்கள்.

ஏதேனும் ஆபத்தென்றால் கொம்புகளையும் குளம்புகளையும் பயன்படுத்தி நம்மைநாமே பாதுகாத்துக் கொள்ளும் வலிமை நமக்கிருக்கிறது. ஆனால், இவர்கள் வலியவந்து நமக்கு பாதுகாப்பு தருவதாக சொல்லிக்கொண்டு நம்மை கோவாலயா என்கிற கொட்டடிகளில்  அடைத்து வைத்திருக்கிறார்கள். அங்கு அடைபட்டிருக்கும் நம்மினத்தவர் போதுமான தீவனமும் சுகாதரமான சூழலும் மருந்துகளுமின்றி அன்றாடம் செத்துக்கொண்டிருக்கும் அவலம். அடைபட்டுக் கிடக்க முரண்டு பிடிக்கும் மாடுகளுக்கு பாதரசம் கலந்த தீவனத்தைக் கொடுத்து மெதுமெதுவே சாகும்படி விடுகிறார்கள். இவர்களது மறைநூல் இவர்களுக்கு வேண்டுமானால் ஒஸ்தியாக இருக்கலாம். அதை நம் காதுகளில் ஓதி ஏன் தொந்தரவு செய்யவேண்டும்? மனிதர்களுக்கு ஒதுக்கியிருப்பது போலவே மாடுகளுக்கும் தேசிய அடையாள எண் ஒதுக்கி காதுகளில் சூட்டுக்கம்பியால் பொறிக்கும் கொடுமை உங்கள் நாடுகளில் உண்டா? நம் பசுக்கள் சுதந்திரமாக மூத்திரம் பெய்வதற்குக்கூட இவர்கள் அனுமதிப்பதில்லை. மருத்துவக் குணமிருக்கிறது மந்திரச்சக்தியிருக்கிறது என்று சொல்லிக்கொண்டு குறியிலேயே வாய்வைத்து உறிஞ்சிக் குடிக்கிறார்கள்.

தங்களது ஆதாயத்திற்காக இவ்வளவு கொடுமைகளையும் நமக்கிழைத்து வரும் அஸ்வதர்கள் இப்போது நம் இனவிருத்தியையும் பாலுறவுச் சுதந்திரத்தையும் கட்டுப்படுத்தும் முயற்சியில் மும்முரமாக இறங்கியுள்ளனர். பாலுறவு வேட்கையும் கூடலின் இன்பமும் எந்தவொரு உயிரினத்தைப் போலவே நமக்கும் இருப்பதுதானே இயற்கையின் படைப்பு? ஆனால் இவர்கள் அதிலே தளையிட்டு காளையும் பசுவும் கூடுவதையே தடுக்கின்றனர். விந்தணுக்களை செயற்கை முறையில் செலுத்தி கன்றுகளை ஈனவைக்கிறார்கள். இப்போது அந்த விந்தணுவிலும் கைவைக்கிறார்கள். விந்திலிருக்கும் காளைக்கன்றை பிறப்பிக்கும் அணுக்களை நீக்கிவிட்டு பசுக்கன்றை மட்டுமே பிறப்பிக்கும் “பாலியல் ரீதியாகப் பிரிக்கப்பட்ட விந்தணுக்களை” உட்செலுத்தும் வக்கிரமான ஒரு சீரழிவு நுட்பத்தை இந்தியாவைப் பார்த்து எங்கள் நாட்டிலும் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். பால் தேவைக்காக பசுக்களை மட்டுமே பிறப்பிக்க வைக்கும் இவர்களது பேராசையால் பெருமைமிக்க நமது காளையினமே அழியும் ஆபத்து உருவாகியுள்ளது. இந்த அஸ்வதர்கள் தாய் என்று நம்மைக் கொண்டாடுவது உண்மையானால் ஏன் தந்தையராகிய காளைகளைக் கொல்ல வேண்டும்? இவர்களுக்கு காளைகளின் உழைப்பு இப்போது தேவைப்படுவதில்லை என்பதால் காளைகள் நம் பசுக்களுக்கும் தேவைப்படாமல் ஆகிவிடுமா? 

நான் இதுவரை உங்களுக்குச் சொன்னதைவிடவும் களநிலைமை கடுமையாக இருக்கிறது என்பதை மனதிற்கொண்டு, இந்த அஸ்வதர்களின் பிடியிலிருந்து நம்மினத்தை மீட்பதற்கு நாங்கள் அங்கு என்ன செய்ய வேண்டுமென்பதற்கான வழிகாட்டுதலை இந்த மாநாடு தெரிவிக்குமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

***

காட்டை விட்டுக் கிளம்ப மனமின்றி மாடுகள் றெக்கை விரித்து தத்தமது தொழுவங்களுக்குத் திரும்பின.  மாநாட்டின் முடிவுகளை சோதித்துப்பார்க்கும் மாதிரிக்களமாக செளகிதார்புரி தெரிவுசெய்யப்பட்டது. 

***

சௌகிதார்புரி ஆட்களின் அன்றாடமானது கமகமக்கும் காபியுடன் தான் தொடங்கியிருக்கிறது இதுகாறும். எத்தியோப்பியர்களால் குடித்தறியப்பட்ட காபி என்கிற அந்த பானம் ஓர் இஸ்லாமிய ஞானியின் வழியாக, கண்டங்கள் கடந்து சௌகிதார்புரிக்கு வந்து சேர்ந்து இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாகிறது. அப்போதிருந்து தொடரும் இப்பழக்கம் இன்றோடு ஒரு முடிவுக்கு வரப்போகிறது என்று அந்த அதிகாலையில் ஒருவரும் அறிந்திருக்கவில்லை.

சௌகிதார்புரியின் தலைநகரத்தில் மேட்டுக்குடிகளுக்குரிய கைபராண்டிகள் தெருவில் வசிக்கும் சோமதாஸர் வழக்கம்போல் அன்றைக்கும் நாலுமணிக்கு எழுந்துவிட்டிருந்தார். மணக்கமணக்க டிகாக்ஸன் இறக்கிவிட்டு, அடுப்பிலேற்றிய பால் காய ஆரம்பித்த சற்றைக்கெல்லாம் அதிலிருந்து கிளம்பிய ரத்தக்கவுல் வீச்சம் எங்கும் பரவியது. ஆனால் அந்த வீச்சம் பாலிலிருந்துதான் வருகிறது என்பதை முதலில் அவர் உணரவில்லை. முதற்கொதி வந்தபோது பாலின் வெண்ணிறமும் சடீரென செந்நிறமாக மாறத் தொடங்கியதும்தான் ஏதோ விபரீதம் என்று உறைத்திருக்கிறது அவருக்கு. பதறிப்போய் பாலை எடுத்து கழுவுதொட்டியில் ஊற்றிவிட்டு தண்ணீரை திறந்துவிட்டிருக்கிறார். சோப்பு, பவுடர், வாசனாதி திரவம் என்று ஏதேதோ போட்டு கழுவியும்கூட அந்தப் பாத்திரத்திலிருந்து வீச்சம் வீடு முழுதும் பரவிக்கொண்டிருந்தது. ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்த அவரது மனைவி போலன்தேவியும் மகன் வந்தேறிச்செல்வனும் மூச்சுத்திணறலாகி செருமிக்கொண்டே எழுந்து அடுப்படிக்கு ஓடிவந்தனர். கொடூரமான விபத்து அல்லது கலவரம் ஒன்றை விவரிக்கும் தொனியில் அவர்களுக்கு விசயத்தை சொல்லிமுடிப்பதற்குள் அவருக்கு தொண்டை கமறியது. 

‘என்னதான் நாள் தள்ளிய பழைய பால் பாக்கெட்டாவே இருந்தாலும் அதுக்காக இப்படியா ரத்தவாடை வீசும்? பால்னாலே வெள்ளைதான், ஆனா நிறமும் எப்படி மாறும்? என்று புலம்பியபடி வீட்டுக்கு வெளியே புதுக்காற்று பிடிக்க ஓடிவந்தார்கள் மூவரும். இதே குழப்பத்தோடு தெரு முழுக்க நிறைந்திருந்தது சனம்.

அவசரத்திலும் அச்சத்திலும் அடுப்பை அணைக்காமல் யாரோ வெளியே ஓடிவந்துவிட்டார்கள் போல, கருகும் ரத்தத்தின் வாடை தெருவுக்கும் பரவிக்கொண்டிருந்தது. அந்த வாடையின் கடுமை தாளாமல் போலன்பாபு குமட்டி குமட்டி வாந்தியெடுக்கத் தொடங்கினார். குடலே வெளியே வந்து விழுமளவுக்கு ஓங்கரித்து சற்றைக்கெல்லாம் அவரைப்போலவே கைபராண்டிகள் தெருவின் சனங்களில் பலரும் வாந்தியெடுக்கத் தொடங்கினர். அந்தத் தெருவில் மட்டுமல்ல, நாடு முழுவதிலுமே மக்கள் இப்படி தெருவில் திரண்டு வாந்தியெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது அடுத்த சில நிமிடங்களில் தொலைக்காட்சிகள் வெளியிட்ட பிரேக்கிங் நியூஸ் மூலமாக தெரிய வந்தது.

காபி குடிக்காவிட்டால் ஒரு வேலையும் ஓடாது என்ற முணகத்தொடங்கினாள் போலன்செல்வி. எனக்கும்தான் என்றாள் பக்கத்து வீட்டு வேதக்குமாரி. அந்த ‘ஒரு வேலையும்’ என்பதன் பொருள் அவர்கள் இன்னும் காலைக்கடன் கழிக்கவில்லை என்பதாகும். இப்போதைக்கு அப்படியே வயிறு இறுகிக் கிடக்கட்டும், அந்த ரத்த நாற்றம் பிடித்த வூட்டுக்குள்ள எப்படி போறது என்றான் வந்தேறிச்செல்வன். வீட்டுக்குள்ள போகலன்னா தெருவும் நாறிடும்டா அம்பி என்று அவனது வாயடைத்தாள் பஞ்சகவ்யாள். 

வீடுகளில் காயவைத்தப் பால் ரத்தமாக மாறியதென்றால், பால் பண்ணைகளிலும் பூத்துகளிலும் சேமிப்புக்கலங்களில் வைத்திருந்த பால் ஒரு சொட்டும் மிஞ்சாமல் கறந்த பசுக்களின் மடிக்கே திரும்பியது. கன்று குடித்தப் பின்னும் புடைத்தேயிருந்த காம்புகளில் பீறிட்ட பாலை வாய்வைத்து உறிஞ்சிக் குடித்தன பசித்தக் குழந்தைகள். கறப்பதற்கு வந்தவர்களையோ அண்டவிடாமல் துரத்தின மாடுகள்.

சௌகிதார்புரியின் அஸ்வதர்கள் இப்போது பன்றியைத் தாயென வணங்குகிறார்கள். பன்றிப்பால் காபி பேஷ் பேஷ் என்கிறார்கள். 

நன்றி: செம்மலர், 2019 ஆகஸ்ட் 

தமிழகத்தில் சாதியத்தின் தாக்கம் - ஆதவன் தீட்சண்யா

தேசாபிமானி மலையாள வார இதழில் (2019 ஜூன் 30) வெளியான எனது கட்டுரையின் தமிழ் வடிவம். இதிலுள்ள சில விசயங்களை நீங்கள் ஏற்கனெவே வாசித்திருக்கக்கூடும்.

1. தமிழகத்தின் சாதியப் படிநிலை குறித்து..

வரிசையாக எழுதிவைத்து  நாளொன்றுக்கு 12 மணிநேரம் என்று 355 நாட்கள் வாசித்தால் தான்  இந்தியாவிலுள்ள சாதிப்பெயர்களையும் உட்சாதிப் பெயர்களையும் வாசித்து முடிக்க முடியும் என்றொரு புள்ளிவிவரத்தை தருகிறார் நிதி ஆயோக் துணைத்தலைவர் அர்விந்த பனகாரியா. அந்தளவுக்கு 46,73,034 சாதிகளாகவும் உட்சாதிகளாகவும் பிரிந்திருக்கிறது இந்தியச் சமூகம். இதற்கு இசைவான விகிதத்தில்தான் தமிழகமும் பிரிந்துள்ளது. இங்கு பட்டியல் சாதிகள்- 76, பட்டியல் பழங்குடியினர்-36, பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகள்-136, (இஸ்லாமியரில்) பிற்படுத்தப்பட்ட பிரிவுகள்- 7, மிகவும் பிற்பட்ட சாதிகள் 41, சீர்மரபினர்-68, முற்பட்ட சாதிகள்- 79  என 443 சாதிகள் உள்ளன. இவை ஒவ்வொன்றும் பல உட்சாதிகளாக மேலும் பிரிந்துள்ளன. இவற்றில் எந்தவொரு சாதியோ உட்சாதியோ இன்னொன்றை தனக்குச் சமதையாகக் கருதுவதில்லை. இவை தத்தமது சாதிக்கென தனித்துவமும் பெருமையும் இருப்பதாக நம்புகின்றன. அதற்கேற்ற தோற்ற வரலாற்றுக்கதைகளையும் தொன்மங்களையும் புனைந்து கொண்டுள்ளன.

சாதியத்தின் பொதுவான கூறுகளாகிய மேல்Xகீழ், தீட்டுXபுனிதம், ஒதுக்குவதுXஒதுங்குவது, எந்தவொரு சூழலிலும் மாற்றிக்கொள்ள முடியாதபடி மூடுண்ட இறுக்கம் உள்ளிட்டவை தமிழகத்திலும் கடுமையாக நிலவுகிறது. சாதியமைப்பின் உச்சத்தில் இருத்திக் கொண்டுள்ள - அதனாலேயே சமூக, அரசியல், பொருளியல், பண்பாட்டுத்தளங்களில் நீடிக்கும் பார்ப்பனர்களின் மேலாதிக்கம் இன்னமும் இங்கு பெருமளவில் மாற்றமின்றி நீடிக்கிறது. சமூக நீதிக்கான போராட்டங்களின் தாக்கத்தினால் கல்வி மற்றும் வேலைவாய்ப்பில் பார்ப்பனர்களின் ஏகபோகம் தடுக்கப்பட்டிருந்தாலும் அவர்கள் தான் உயர்வானவர்கள் என்கிற சமூக உளவியலை மாற்றியமைக்க முடியாத பலவீனம் நீடிக்கிறது.

சாதிப்படிநிலையை ஏற்றுக்கொண்டு அதில் பார்ப்பனர்களுக்கு அடுத்துள்ள நிலைக்கு உரிமை கோருவதிலும் அதை நோக்கி நகர்வதிலும் இங்கு ஒவ்வொரு சாதியுமே தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக்கொண்டுள்ளது. அதன்பொருட்டு படிநிலையில் தனக்கு மேலுள்ள சாதியிடம் விசுவாசத்தையும் கீழே அடுத்துள்ள சாதியிடம் வெறுப்பையும் விலகுதலையும் எல்லாச் சாதிகளும் கடைபிடிக்கின்றன. இடையறாத இப்போக்கு சமீபகாலத்தில் அதிகரித்துவருகிறது.

வேறு பண்பாட்டுப் பின்புலம் உள்ளவர்கள் தமது அண்டையில் குடியிருப்பதை விரும்பாதவர்களுக்கான சர்வதேச கணக்கெடுப்பில் ஜோர்டானியர்களுக்கு அடுத்தபடியாக இந்தியர்கள் முன்னிலை வகிப்பதற்கு ஒரு காரணம் இங்கு  வாழ்விடம் திட்டவட்டமான சாதியப் பிரிவினையைக் கொண்டிருப்பதுதான். மன்னராட்சிக் காலங்களில் உருவாகி காலனியாட்சிக் காலத்திலும் சுதந்திரத்திற்குப் பின்னும்கூட அக்ரஹாரம், பிரம்மதேயம், சதுர்வேதி மங்கலம் என்கிற தனித்த வாழ்விடங்களைக் கொண்டிருந்த பார்ப்பனர்கள் காலப்போக்கில் அதிகார மையங்களாகிய பெருநகரங்களுக்கும் அயல்நாடுகளுக்கும் பெருமளவில் நகர்ந்துவிட்டனர். அவர்கள் தங்களது புதிய வாழ்விடங்களுக்குள் பார்ப்பனரல்லாதார் குடியமர்வதை  நுட்பமான பல வழிகளில் தடுத்து விடுகின்றனர்.

வரலாற்றுக் காரணங்களால் தாங்கள் இழந்துவந்த தனித்த அடையாளங்களை மீட்டுக் கொள்ள உகந்த காலமாக பார்ப்பனர்களில் பலரும் பா.ஜ.க. ஆட்சியைக் கருதுகிறார்கள். அதாவது பௌத்த எழுச்சியால் பார்ப்பனர்கள் இழந்தவற்றை மீட்ட புஷ்யமித்திர சுங்கனின் ஆட்சிக்காலம் மீண்டுவந்தது போன்ற பெருமிதம் அவர்களுக்கிருக்கிறது. எனவே அவர்கள் அப்பளம், ஊறுகாய் தொடங்கி அக்ரஹாரம், பல்கலைக்கழகம் வரையாக எல்லாவற்றிலும் தமக்கென தனியானவற்றை இப்போது மீட்டுருவாக்கும் செய்வதில் முனைப்புடன் ஈடுபட்டுள்ளனர். கல்வி வளர்ந்தால் சாதி ஒழிந்துவிடும் என்கிற வாதத்தைப் பொய்யாக்கும் விதமாக, தலைமுறை தலைமுறையாக கல்வியறிவு பெற்று வருகிற - அதிலும் உயர்கல்வி பெற்றுவருகிற பார்ப்பனர்களில் பலரும் சாதிய உணர்வு மற்றும் பாகுபாட்டின் ஊற்றுக்கண்ணாக விளங்குகிறார்கள்.

பார்ப்பனர்களுக்கு அடுத்த நிலையிலுள்ள சாதியினர் பார்ப்பனர்களைப் பார்த்தொழுகுகிறவர்களாக - போலச்செய்பவர்களாக வாழ்கிறார்கள். இவர்கள் சேர்ந்து வாழும் இடம் ஊர் எனச் சுட்டப்படுகிறது. இந்த ஊர் சாதியடிப்படையிலான தெருக்களாக பிரிந்திருக்கிறது. ஒரு சாதி வசிக்கும் தெருவில் இன்னொரு சாதி வசிப்பது விதிவிலக்காக  இருக்குமேயன்றி இயல்பாக நடக்கக்கூடியதல்ல.  பெருங்கோயில்கள், கல்விக்கூடங்கள், மத்திய மாநில அரசுகளின் அலுவலகங்கள், பேருந்து / ரயில் நிறுத்தங்கள், வாக்குச்சாவடிகள், வணிக நிறுவனங்கள், தொழிற்சாலைகள்,  நீர்த்தேக்கத் தொட்டிகள், நீர்நிலைகள் ஆகியவை இந்த ஊர்ப்பகுதியில்தான் இருக்கின்றன.

இந்த இருவகை வாழ்விடங்களுக்கு வெளியே ஒதுக்கப்பட்டிருப்பவை சேரிகள் / காலனிகள் என்கிற பெயரிலான பட்டியல் சாதியினரின் குடியிருப்புகள். இயல்பாக குடிமக்களுக்கு அரசிடமிருந்து வந்து சேரவேண்டிய தேவைகள் இங்கு வசிப்பவர்களுக்கு இரண்டாம் பட்சமாகவே வழங்கப்படும். அரசின் வளர்ச்சிப்பணிகளையோ முதலீடுகளையோ இப்பகுதியில் காண்பதரிது. சாதியச்சமூகத்தின் பொதுஉளவியல்தான் அரசின் உளவியலாகவும் இயங்குகிறது. ஆகவே அது பட்டியல் சாதி அல்லாதாரின் அரசாக தன்னைத்தானே குணாம்சரீதியாக குறுக்கிக்கொள்கிறது.

பட்டியல் சாதிகளில் 76 பிரிவுகள் இருந்தாலும் ஏனைய பிரிவினரைக் காட்டிலும் பள்ளர், பறையர், அருந்ததியர் ஆகிய மூன்று பிரிவினரே பெரும்பான்மையினர். சாதிஇந்துக்களைப் பொறுத்தமட்டில் இவர்கள் அனைவருமே தீட்டுக்குரியவர்கள், ஒதுக்கிவைக்கப்பட வேண்டியவர்கள். ஆயினும், சாதியத்தின் செல்வாக்கிற்கு உட்பட்ட இந்தச்  சேரிவாழ் மக்கள் தமக்குள் இணைந்து வாழாமல் தனித்தனியே வாழ்கின்றனர். 

சேரிவாழ் மக்களுக்கும் ஊர்வாழ் மக்களுக்கும் இடையே எவ்வித மனிதாய உறவுகளும் கிடையாது. வழிபாட்டுத்தலங்கள், தெய்வங்கள், பூசகர்கள், பண்டிகைகள், கொண்டாட்டங்கள், வாழ்க்கைவட்டச் சடங்குகள், பாதை, இடுகாடு, நீர்நிலைகள் என எதுவும் அவர்களுக்குள் பகிர்ந்துகொள்ளத்தக்க பொதுத்தன்மையுடன் இல்லை. விதிவிலக்காக பொதுவில் இருக்குமிடங்களில் பொது உரிமை கோரலும் மறுப்பும் மோதலுக்கும் வன்முறைக்கும் வழிவகுப்பதாக ஆக்கப்படுகின்றன.

'மனித வாழ்விற்கு மிக அடிப்படை ஆதாரமான நிலம் இங்கு நீதியாக பகிர்ந்தளிக்கப்படவில்லை. இந்தியாவின் மக்கள்தொகையில் 56.4 சதம் குடும்பங்களுக்கு சொந்தமாக ஒரு துண்டு நிலம்கூட இல்லை. இவர்கள், சொத்து வைத்துக்கொள்ள உரிமையற்றவர்கள் என்று சாதியத்தால் மறுக்கப்பட்ட சாதியினர். மறுபுறத்திலோ மொத்த விளைநிலத்தில் 32% வெறும் 5% பேரிடம் இருப்பதாக அரசின் புள்ளிவிவரமே தெரிவிக்கிறது. இந்த 5% பேரும் சாதியடுக்கின் மேலே இருத்திக்கொண்டவர்கள். இவர்களுக்கு மன்னராட்சிக் காலங்களில் பல்வேறு பெயர்களில் வழங்கப்பட்ட இனாம்கள் மூலமாக இந்நிலக்குவிப்பு நடந்துள்ளது. செட்டில்மென்ட் ஆப் இனாம்ஸ் என்னும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் ஆரம்பகால ஆவணம் அக்ரஹாரம், பிரம்மதேயம், சதுர்வேதிமங்கலம், திரிஷ்வாகம், தர்மாசனம், பட்டம், பொறுப்பு, அத்யாயனம், புராணம், பஞ்சாங்கம், தோப்பு, தொரப்பாடி, கர்ணம், மணியகாரர் போன்ற பெயர்களில் வளமான பெரும் நிலப்பரப்புகள் மேலடுக்குச் சாதிகளுக்கு கொடுக்கப்பட்டதாக தெரிவிக்கிறது. இவ்வாறு இனாம் கொடுப்பதற்காக வேளாண் சாதிகளிடமிருந்து நிலம் பறிக்கப்பட்டதோடு, அந்த நிலங்களில் அவர்கள் கூலிகளாக உழைத்துக் கொடுக்கும்படியும் தாழ்த்தப்பட்டனர். இவ்வாறு பிறருக்கு மானியமாகவோ இனாமாகவோ கொடுப்பதற்காக அரசால் நிலம் பறிக்கப்பட்டவர்கள் குடிநீக்கிகள் என்று தமிழகக் கல்வெட்டுகளில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளனர்...' (இது தொடர்பான எனது விரிவான கட்டுரையை பி.பி.சி.வலைதளத்தில் வாசிக்கலாம்.)

பட்டியல் சாதியினரைப் பொறுத்தமட்டில், அவர்களுக்கு நிலப்பங்கீடு செய்து தரப்படவில்லை என்பதோடு அவர்களிடமிருந்த பஞ்சமி நிலமும் பறிபோய்விட்டது. அம்பேத்கர் பிறந்த அதே 1891ஆம் ஆண்டில், அயோத்திதாசர் முன்னெடுப்பில் நடந்த திராவிட மகாஜன சபை மாநாடு தரிசுநிலங்களை தீண்டப்படாதாருக்கு வழங்கவேண்டும் என்று கோரியது. அதன் தொடர்ச்சியில், 1892ல் DC லேண்ட் என்கிற வகைப்பாட்டின் கீழ் அன்றைய சென்னை மாகாணத்தின் தீண்டப்படாத சாதியினருக்கு 12 லட்சம் ஏக்கர் நிலத்தை அரசு வழங்கியது. ஆனால் இன்றைக்கு அந்த நிலத்தில் சில ஆயிரம் ஏக்கரே அவர்களது அனுபோகத்தில் உள்ளது. எஞ்சிய நிலம் அவ்வளவும் அரசுத்துறை அதிகாரிகளின் துணையோடு சாதி இந்துக்களால் அபகரிக்கப்பட்டுள்ளது. நகரமயமாக்கம் விரைந்து பரவும் மாநிலமான தமிழகத்தில் 12லட்சம் ஏக்கர் நிலம் என்பதன் சொத்துமதிப்பு அதற்குரியவர்களிடம் இல்லை.

ஏற்கனவே சாதி என்கிற சமூக  மூலதனத்தைக் கொண்டிருக்கிற உயர்த்திக் கொண்ட சாதியினர் வேளாண்மை, தொழில், வணிகம் ஆகியவற்றை தம் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்தனர். உலகமயமாக்கல் காலத்தில் அவர்கள் நிலம், மண், மணல், பாறை, கனிமங்கள், தண்ணீர், மரம் என இயற்கை வளங்களை பண்டமாக்கி விற்று பணமாக்கி வருகின்றனர். இவர்களுக்கு இடைநிலைச் சாதிகளில் ஒருபகுதியினர் பங்குதாரிகளாக உருவாகியுள்ளனர். இவ்விரு பகுதியினரது கட்டுப்பாட்டில்தான் இன்றைய தமிழக அரசு இயந்திரமும் அரசியல் களமும் சிக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

2. சமகாலத்தில் தலித்துகள் மீதான வன்கொடுமை

தமிழக மக்கள் தொகையில் 20.01 சதவீதத்தினர் தலித்துகள். 1.10 சதவீதமான பழங்குடிகளைத் தவிர்த்துவிட்டால் (சில இடங்களில் பழங்குடிகளும் கூட)  எஞ்சியவர்கள் உயர்த்திக்கொண்ட சாதியினரும் இடைநிலைச் சாதிகளுமாவர். இவர்கள் இயல்பாக சுயசாதிப் பெருமிதம் கொண்டவர்கள். தங்கள் சாதி தனித்துவமானது, பிறசாதியின் கலப்பில்லாத தூய ரத்தம் கொண்டது என்கிற போலி கற்பிதத்தை நம்புகிறவர்கள். இந்தப் பெருமிதம், தனித்துவம், சாதித்தூய்மை ஆகியவற்றுக்கு தலித்துகளால் ஆபத்து என்கிற அவதூறையும் பீதியையும் கிளப்பி - ஆகவே தலித்துகள் அடக்கப்பட / அழிக்கப்பட வேண்டியவர்கள் என்கிற நஞ்சைப் பரப்புகிறார்கள். சாதியுணர்வை சாதி வெறியாக மாற்றுவதால் தத்தமது சாதியில் ஏற்படும் அணிதிரட்சியை தனிப்பட்ட ஆதாயங்களுக்கான மூலதனமாக அரசியல் களத்தில் பயன்படுத்துகிற மலிவான உத்தியை அந்தந்த வட்டார அளவிலான ஆதிக்கச்சாதியினர் சிலர் தொடர்ந்து முயற்சித்துவருகிறார்கள்.

இந்தச் சாதிகள் தமக்கு இணையாக சமத்துவமாக இன்னொரு சாதியை  கருதாத போதும் தலித் வெறுப்பு- தீண்டாமை- வன்கொடுமை என்கிற புள்ளிகளில் ஒன்றிணைகிறார்கள். அவ்வகையில் ஒவ்வொரு 15 நிமிடங்களுக்கும் ஒரு சாதிய வன்கொடுமை என்கிற அகில இந்திய சராசரியுடன் பொருந்தும் விதமாகவே தமிழகத்திலும் சாதிய வன்கொடுமைகளை நிகழ்த்துகிறார்கள். இன்னமும் தேநீர்க்கடைகளில் இரட்டைக்குவளை, சலவைக்கடைகளிலும் சவரக்கடைகளிலும் அனுமதி மறுப்பு, இடுகாடு/ இடுகாட்டுக்கான பாதை மறுப்பு, வழிபாட்டுரிமை மறுப்பு, கல்வி வளாகங்களில் பாரபட்சம், பொது இடங்களில் புழங்கத்தடை, பள்ளிகளில் தலித் பெண் ஊழியர்கள் மதிய உணவு சமைப்பதற்கு எதிர்ப்பு, வாயிலே சிறுநீர் கழிப்பது/ மலத்தைத் திணிப்பது, தலித் குடியிருப்புகளை கொள்ளையடிப்பது / அழித்தொழிப்பது, தலித் பெண்கள் மீது பாலியல் அத்துமீறல்களை நிகழ்த்துவது என மனிதத்தன்மையற்ற வடிவங்களில் வன்கொடுமை தமிழகத்தில் நிலவுகிறது. இத்தகைய வன்கொடுமைகளை நிகழ்த்துவதற்கு தங்குதடையற்ற சுதந்திரம் தேவை என்பதற்காக- வன்கொடுமைத் தடுப்புச்சட்டம் தவறாக பயன்படுத்தப்படுவதாக பழிபோட்டு அச்சட்டம் ரத்து செய்யப்பட வேண்டுமெனக் கோருகிறார்கள்.

வன்னிய மக்களின் ஜனநாயக உரிமைகளுக்கான போராட்டத்தில் நம்பிக்கை தரும் தலைமையாக உருவெடுப்பதற்கான வாய்ப்புகளையும் தேவையையும் தனது குடும்பத்தின் சுயநலத்திற்காக பலிகொடுத்து அன்னியப்பட்டுப் போனவர் ராமதாஸ். கடைசியில் அவர் தலித் வெறுப்பை முன்வைத்து வன்னியர் ஆதரவை மீட்டுக்கொள்ளும் இழிநிலைக்குத் தாழ்ந்தார். வெவ்வேறு அமைப்புகளின் பெயர்களில் தலித்தல்லாதாரை அணிதிரட்டி தனது அரசியல் வீழ்ச்சியை தடுத்துக்கொள்ள வெறிகொண்டு அலைந்தார். அதன் விளைவாகவே அவரது கட்சியினர் பொன்பரப்பியில் வன்கொடுமை செய்தார்கள். இளவரசனது பிணத்தின் மீது நின்று நாடாளுமன்ற உறுப்பினரான அவரது மகனை இந்தத் தேர்தலில் தருமபுரி மக்கள் தோற்கடித்திருக்கிறார்கள். என்றாலும், ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளில் ஈடுபடவேண்டிய வன்னிய இளைஞர்கள் பலர் அவரது பிடியில் சிக்கி சாதிவெறியேறி வன்கொடுமை குற்றவாளிகளாகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது கவலையளிக்கும் உண்மை. இதே நிலைதான் மேற்கேயும் தெற்கேயும் உள்ள ஆதிக்கசாதியினர் நிலையும். தலித்துகளும் சாதியமறுப்பாளர்களும் இவர்களது வன்கொடுமைகளை எதிர்த்துக்கொண்டே இவர்களை சாதிய மனநோயிலிருந்து விடுவிக்கும் பொறுப்பையும் ஏற்கவேண்டியுள்ளது.

3. தீண்டாமை ஒழிப்பு முன்னணியின் செயற்பாடுகள்

சாதிய வன்கொடுமைகளை தூண்டிவிடுகிறவர்களில்- நிகழ்த்துகிறவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள்  அரசியல் செல்வாக்குள்ளவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். அதாவது தனது சாதியை குறிப்பிடத்தக்க வாக்குவங்கியாக திரட்டி வைத்துக்கொண்டு தேர்தல் அரசியலில் முனைப்புடன் உள்ள கட்சிகளின் பொறுப்புகளில் இருக்கிறார்கள். எனவே அவர்கள் வன்கொடுமைகளுக்கு எதிரான போராட்டங்களில் பங்கெடுக்காதது மட்டுமல்ல, தமது கட்சியின் தலைமையைக்கூட இவ்விசயத்தில் கண்டுங்காணாமல் இருக்கும்படியாக விலக்கிவைக்கின்றனர். தலித்துகளுக்கு ஆதரவாக குரலெழுப்புவதன் மூலம் ஆதிக்கச் சாதியினரின் வெறுப்பைச் சம்பாதித்து அவர்களது வாக்குகளை இழக்க நேரிடுமோ என்கிற அச்சத்தில் கட்சித்தலைமைகளும்கூட விலகியிருக்கவே விரும்புகின்றன. எல்லாருக்கும் பொதுவான கட்சி என்று பசப்பலாக சொல்லிக்கொண்டு ஆதிக்கச்சாதியினரின் அட்டூழியங்களை சகித்துக்கொள்கிற அல்லது நியாயப்படுத்துகிற தலித்விரோத நிலைப்பாடு தான் பெரும்பாலான கட்சிகளுடையது. புற அழுத்தம் காரணமாக அதிகபட்ச நடவடிக்கையாக ஒரு கண்டன அறிக்கை வெளியானால் அதுவே பெரிய விசயம்தான்.  அதையும்கூட ஆளும் அதிமுகவிடமோ பா.ஜ.க.விடமோ எதிர்பார்க்க முடியாது.

சாதியத்தை ஓர் ஒடுக்குமுறை வடிவமென உணர்ந்து அதற்கெதிரான போராட்டங்களை தமது அன்றாட நிகழ்ச்சிநிரல்களின் பிரிக்கவியலாத பகுதியாக கொண்டிருக்கும் ஒரு கட்சியையும் இனங்காண முடியவில்லை. அதேவைளையில் வன்கொடுமை ஏதும் நிகழ்ந்துவிட்டால் இங்குள்ள அம்பேத்கரிய, பெரியாரிய, மார்க்சீய கட்சிகள்/ இயக்கங்கள்தான் எல்லாருக்கும் பொது என்று நழுவாமல் சார்புநிலை எடுத்து ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் பக்கம் நிற்கின்றன. இதனால் ஆதிக்கச்சாதியினரின் வெறுப்புக்கு ஆளாக நேரிடும் என்று தெரிந்தேதான் இந்த நிலைப்பாட்டை மேற்கொள்கின்றன. பிற கட்சிகள், அமைப்புகளுக்கு கிடைப்பதுபோல செயல் மூலதனமோ நிதியுதவியோ அரசு இயந்திரத்தின் அனுசரணையோ கிட்டாத/ வேண்டாத போதும் தமது சொந்த சக்திக்குட்பட்டு இந்த அமைப்புகள் மேற்கொள்ளும் பணிகள்தான் பெயரளவுக்கேனும் சாதியம் பற்றி பிற அமைப்புகள் பேசியாக வேண்டிய அழுத்தத்தை உருவாக்குகின்றன. ஆனால் இந்த இயக்கங்களின் உள்ளடக்கமும் செயல் எல்லையும் மிகவும் மட்டுப்படுத்தப்பட்டவை.

அரசியல் தெளிவுள்ள தலித்தல்லாத சிலர் விடுதலைச்சிறுத்தை கட்சியில் இருக்கிறார்கள் என்பதை தவிர்த்துவிட்டுப் பார்த்தால் பெரும்பாலான அம்பேத்கரிய இயக்கங்களுக்குள் திரண்டிருப்பவர்கள் தலித்துகள் மட்டுமே. இன்னும் நுணுகிச் சொல்வதெனில் இந்த அமைப்புகள் தலித்துகளில் ஏதேனுமொரு உட்சாதிப் பிரிவுக்கானதாக சிதறுண்டு உட்பிரிவுகளைக் கடந்த ஒரு தலித் இயக்கமாகக்கூட உருவெடுக்க முடியாத நிலையில் கிடக்கின்றன. பரந்த தலித் ஒற்றுமையை ஒரே கட்சியின் கீழ் திரட்ட முடியாத நிலையில் ( இது அம்பேத்கர் காலத்திலேயே சாத்தியப்படவில்லை), கட்சிகளுக்குள்ளாவது ஒரு  குறைந்தபட்ச செயல் ஒற்றுமையை உருவாக்க முடிந்திருக்கிறதா என்றால் அதுவும் இல்லை. அமைப்புரீதியான இந்தப் பிரச்னையைக் கடந்து, சாதிகளுக்குள் சமத்துவம் சாத்தியமில்லை, சாதிகடந்தே சமத்துவம் சாத்தியம் என்கிற தங்களது அரசியல் நியாயத்தை இந்த அமைப்புகளால் தலித்தல்லாத பகுதியினரிடம் பேசமுடியாத நிலை நீடிக்கிறது. அனைத்து மக்களுக்குமான பிரச்னைகளுக்காக இவ்வியக்கங்கள் போராடினாலும் கூட இவற்றை தலித் அடையாளத்திற்குள்ளேயே குறுக்கி முடக்கிவிடுவதற்கு சாதி இந்துக்கள் செய்யும் கபடத்தை எதிர்த்தும் போராடியாக வேண்டியுள்ளது.

அடையாளப்பூர்வமாக சில பிரச்சார நடவடிக்கைகளை எப்போதாவது நடத்திவிட்டு சுருக்கம் கொள்பவை, சாதி ஒடுக்குமுறை- பண்பாட்டு ஆதிக்கம்- மூட நம்பிக்கை ஆகியவற்றுக்கு எதிராகவும் பகுத்தறிவையும் சமத்துவத்தையும் சமூக நீதியையும் பரப்பவும் கருத்தியல் தளத்திலும் களத்திலும் தீவிரமாக செயல்படுபவை என பெரியாரிய அமைப்புகளை பகுத்தறியலாம். 

மார்க்சீய அமைப்புகளைப் பொருத்தவரை சாதியின் தோற்றம் இருப்பு அழிப்பு பற்றி ஒருமித்தக் கருத்து இல்லையாயினும் அது ஓர் ஒடுக்குமுறை வடிவம் என்கிற புரிதல் உள்ளது. ஆகவே ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் பக்கம் நிற்கவேண்டும் என்கிற நியாய உணர்விலிருந்து தலித்துகளுக்கு ஆதரவான நிலையை எடுக்கிறார்கள். அப்படியான பணிகளை மேற்கொள்வதற்கென்றே சிபிஐஎம் உருவாக்கிய அமைப்புதான் தீண்டாமை ஒழிப்பு முன்னணி. இதேபோன்ற அமைப்புகளை சிபிஐ, மா.லெ.கட்சிகளும் கூட தொடங்கியுள்ளன.   தீண்டாமைக் கொடுமைகளுக்கு எதிரான வேலைகளை இம்மாதிரியான அமைப்புகளுக்கு ஒதுக்கிக் கொடுத்துவிட்டு கட்சிகளும் அவற்றின் வர்க்க அமைப்புகளும் “மாரிக்கால அரண்மனையைக் கைப்பற்றும் போராட்டத்தை” மட்டுமே நடத்தப் போகின்றனவா என்கிற விமர்சனம் ஒருபுறமிருக்க   இந்த அமைப்புகளின் தேவை களத்திலே உணரப்படுகிறது.

தீண்டாமை ஒழிப்பு முன்னணி தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து சாதிய வன்கொடுமைகள், சாதி ஆணவப் படுகொலைகள், அரசியந்திரத்தின் அத்துமீறல்கள், சமூகநீதி மறுப்பு ஆகியவற்றை எதிர்த்த களப்போராட்டங்களில் சமரசமற்று ஈடுபட்டுவருகிறது. சமூகரீதியாகவும் சட்டரீதியாகவும் தலித்துகளுக்கு பாதுகாப்பு, அம்பேத்கர் கல்வி மற்றும் வேலைவாய்ப்பு மையத்தின் மூலமான பயிற்சி வகுப்புகள், பஞ்சமிநில மீட்பு நடவடிக்கைகள் என அதன் செயற்களம் விரிவடைகிறது. அது வரும் ஆகஸ்டில் மாநில மாநாட்டை நோக்கி செல்லவிருக்கும் நிலையில் சாதியம் பற்றிய ஓர் உரையாடலை தமிழ்ச்சமூகத்திற்குள் நிகழ்த்திப் பார்க்கும் முயற்சியை மேற்கொண்டுள்ளது. மேடை நிகழ்ச்சிகளாக அல்லாமல் நேருக்கு நேர் ஒருவரோடு ஒருவர் அருகிருந்து உரையாடுவதன் மூலம் தனிநபர்களின் சாதியக் கண்ணோட்டத்தில் குறுக்கீடு செய்யும் முயற்சி இது.

4. தோழர் அசோக் கொல்லப்படுவதற்கு இட்டுசென்ற சூழல் குறித்து

சாதிய வன்கொடுமை என்கிற விசயத்தில் தமிழ்நாட்டின் எந்தவொரு பகுதியை விடவும் தென் தமிழ்நாடு சளைத்தல்ல. தென்மாவட்டக்கலவரங்கள் என்று தனியாக குறிக்கப்படுமளவுக்கு கொடூரமான கொலைகளும் தாக்குதல்களும் நடந்துவந்த பகுதிதான் அது. முதல் தாக்குதல் தொடுத்துவந்த முக்குலத்தோர் மீது தலித்துகள் தொடுத்த பதில் தாக்குதல் வன்முறையை ஒரு சமநிலைக்கு கொண்டுவந்து நிறுத்தியது. மாஞ்சோலை தோட்டத்தொழிலாளர் மீதான துப்பாக்கிச் சூடு, இம்மானுவேல் சேகரன் குருபூஜைக்கு வந்த தலித்துகள் மீது பரமக்குடியில் துப்பாக்கிச்சூடு என அரசும் தன் பங்கிற்கு தன் சாதிய சார்புநிலையை வெளிப்படுத்தியுள்ளது.

முன்பளவுக்கு இல்லை என்பதுபோல தோற்றம் காட்டிக்கொண்டே சாதியவாதிகள் தங்களது வெறியாட்டங்களை தொடரவே செய்கின்றனர் என்பதற்கு கச்சநத்தம் படுகொலைகள் பதற வைக்கும் சாட்சியமாகும். இதே காலத்தில் சாதி ஆணவப்படுகொலைகள் பல இப்பகுதியில் நடந்துவந்துள்ளன. தற்கொலை அல்லது தனிப்பட்ட காரணங்கள் என்று காவல்துறையின் துணையுடன் மூடிமறைக்கப்பட்ட அக்கொலைகளை வெளிக்கொண்டு வருவதிலும் நீதிக்காகவும் தீண்டாமை ஒழிப்பு முன்னணி போன்ற அமைப்புகள் முன்னணியில் நின்றன.

அன்றாடம் தீண்டாமைக்கும் வன்கொடுமைகளுக்கு ஆளாகிவரும் பள்ளர் சமூக மக்கள் அவற்றுக்கெதிரான போராட்டக்குணத்தை காத்திரமாக வெளிப்படுத்தக் கூடியவர்கள். இவர்களை மழுங்கடிக்கும் விதமான நாசகார வேலை இப்பகுதியில் தொடர்ந்து நடைபெற்று வந்திருக்கிறது. ‘வேளாண்குடிகளாகிய நாம் தலித்துகளே அல்ல. நம்மை பட்டியல் சாதியென  வகைப்படுத்தியிருப்பதால் தான் தீண்டாமைக் கொடுமைகளுக்கு ஆளாகிவருகிறோம். ஆகவே தேவேந்திர குல வேளாளர் என்கிற பெயர் மாற்றமும் பட்டியல் வெளியேற்றமும் தான் தீர்வு. அதற்காக இட ஒதுக்கீடே இல்லை என்றாலும் பரவாயில்லை’ என்கிற மோசடியான பிரச்சாரத்தை மருத்துவர் கிருஷ்ணசாமி உள்ளிட்ட சிலர் செய்து வந்தனர். இந்தப் பிரச்சாரத்திற்குப் பின்னால் சங் பரிவாரம் இருக்கிறது என்கிற குற்றச்சாட்டை மெய்ப்பிக்கும் விதமாக இவர்களது அரசியல் நிலைப்பாடுகளும் தேர்தல் கூட்டும் அமைந்தன.

பட்டியல் வெளியேற்றக் கோரிக்கையின் பேரில் பள்ளர் சமூகத்தில் கவலை தரத்தக்க பெரும் குழப்பமும் பிளவும் ஏற்பட்டுள்ளன. புதிய தமிழகம் கட்சியைத் தவிர வேறெந்த அமைப்பில் இருப்பவர்களும், பட்டியல் சாதியாக தொடரவேண்டும் என்கிற நிலைப்பாட்டை மேற்கொண்டுள்ளவர்களும் கடுமையான அவதூறுகளுக்கும் அச்சுறுத்தல்களும் ஆளாகும் நிலையை கிருஷ்ணசாமியின் ஆதரவாளர்களும் அவர்களது புதிய கூட்டாளிகளும் உருவாக்கியுள்ளனர். இத்தகைய சூழலாலும்கூட ஊக்கம் பெற்றுதான் ஆதிக்கச்சாதியினர் தோழர் அசோக்கை கொன்றிருக்கிறார்கள் என்றால் அது மிகையல்ல. அசோக் இந்திய ஜனநாயக வாலிபர் சங்கம் மற்றும் மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் ஊழியராக இருந்ததனால் அவர் கொலையுண்டது இந்தளவிற்கு வெளியே வந்து குற்றவாளிகள் கைதுசெய்யப்படும் நிலை உருவானது. இல்லையானால் அது தனிப்பட்ட மோதலாக வழக்கம்போல் முடித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும்.

இந்திய ஜனநாயக வாலிபர் சங்கம் மற்றும் மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் ஊழியராக இருந்ததற்காக அசோக் கொல்லப்பட வேண்டியவர்தான் என்றும் பள்ளர்கள் பட்டியல் சாதியாகவே நீடிக்க வேண்டும் என்று கோரும் இவர்களெல்லாமும் கூட கொல்லப்பட வேண்டியவர்களே என்று சமூகச் செயற்பாட்டாளர்களின் பெயர்ப்பட்டியலை பரப்பும் அளவுக்கும் ‘பட்டியல் வெளியேற்றத்தினர்’ காட்டிக் கொடுக்கும் துரோகிகளாகியுள்ளனர். துப்பாக்கிச்சூட்டில் 17பேர் கொல்லப்பட்ட அன்று மாலையும் கூட எதுவும் நடவாவதுபோல இயல்பாக அல்வா தின்று கொண்டிருந்த திருநெல்வேலிக்காரர்களின் மனசாட்சியை அசோக்கின் கொலை உலுக்கிவிடப் போவதில்லை. ஆனால் அதை என்றாவதொரு நாள் உலுக்கிவிட முடியும் என்கிற நம்பிக்கையுடன் பொறுமையாகவும் போர்க்குணத்துடனும் பணியாற்றும் எந்தவொரு அசோக்கையும் இழந்துவிடாமல் காக்கும் பொறுப்பு இடதுசாரி இயக்கங்களுக்குண்டு.

அவிசுவாசம் - ஆதவன் தீட்சண்யா

மோப்பமும் காத்தலுமாகிய

தன் மரபுணர்விலிருந்து 

உற்றறியும் எதையோ

உணர்த்தும் தவிப்பில்

குரைக்கும் நாயை

பலங்கொண்டமட்டும் அதட்டி

உங்களைப் போலவே அதையும்

வாயடக்கி கிடக்கச் செய்கிறீர்கள்

அல்லது

குரைக்கும் நாய் வேட்டைக்குதவாதென

இளக்காரமாய் உதாசீனம் செய்து

ஒருபோதும் குரைத்தேயிராத

அதனாலேயே அது

இலக்கினை குறிவைக்கும் மோனமென வியந்து

உயர்ரக நாயொன்றை வளர்க்கத் தொடங்குகிறீர்கள்

தின்பதற்கன்றி வேறெதற்கும் வாய்திறவாமல்

அவ்வப்போது 

ஒரு வேலையைப் போல

வாலை மட்டும் ஆட்டிக்காட்டும் அதற்கு

பொருத்தமானதொரு செல்லப்பெயரைத் தேடுகிறீர்கள்

வீணிலொரு சொல்லாகக் கிடந்திழியும் 

உங்கள் பெயரையே சூட்டுங்களேன்.

கீழடி மேலடி உள்ளடி - ஆதவன் தீட்சண்யா

ஏர்க்காலில் சிக்கும் ஓட்டுச் சில்லு

கடைக்கால் தோண்டுகையில் தட்டுப்படும் தாழி

அல்லது

சுட்ட செங்கல் வரிசைச் சிதைந்த உறைகிணறு

உனக்குள்ளிருக்கும்

ஒரு தொன்மநேயனை உசுப்பிவிடுகிறது.

புராதனத்தின் நிறவரிகளோடிய

மேற்படிவு தொல்லெச்சங்களால் பரவசமாகிடும் 

உன் மனமே ஒரு பொக்லைனாகி

புதைபடிவுகளுக்காக அவ்விடத்தை

அகழ்ந்தெடுக்கத் தொடங்குகிறது

இன்னும் இன்னுமென போகும் ஆழத்தில்

ஓர் அருங்காட்சியகத்தின் காணறை போன்று

திறந்துகொள்ளும்  அத்தொல்களத்தில்

உனது பாரம்பரியத்தின் தொடக்கத்தை

பன்னூறாண்டுகள் பின்தள்ளிப் பொருத்தும்

மாயமுத்திரையைத் தேடித் திளைக்கிறாய்  

புதைத்து நாட்பட்ட பழச்சாறைப் பருகிய பாவனையில்  

மதமதக்கும் கிறக்கத்தின் கால்திருகும் நடையில்

நீ வந்து சேர்ந்திருக்கும் புதிய தளத்தில்

கண்ணுக்கெட்டிய மட்டிலும் 

கூரை சரிக்கப்பட்ட கோம்பைச்சுவர்கள்

உடைந்த ஓடுகள்

வண்ணம் தீட்டப்பட்ட மட்பாண்டச் சிதிலங்கள்

ஒளிவீசும் அரியவகை கல்மணி

வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய சங்கு வளையற்துண்டு

தந்தத்தினாலான பகடைக்காய்  

குலச்சின்னம் பொறித்த ரோமானியக்காசுகள்

கருகிய ஓலைச்சுவடிகள்

அருகிலேயே தோலிசைக் கருவிகள்

செப்பினாலான சொப்புக்கலயங்கள்

சுடுமண் சிற்பங்கள்

மசகெண்ணை கலந்த தானியங்கள்

வளமையின் எச்சங்கள் மிகுந்திருக்கும் இத்தொல்நகரம்

மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கேனும் முந்தைய

தொன்மையூறியதாய் இருக்குமென எக்காளமிடுகிறாய்

நொடிக்கும் குறைவான பொழுதிற்கு முன்புவரை

நாங்கள் வாழ்ந்திருந்த இடமிது என்கிறேன்

ஒளித்துவைத்திருந்த உருட்டுக்கட்டையால்

உன் பங்கிற்கு

எஞ்சிய ஓடுகளையும் பானைகளையும் உடைத்தபடி

ஓடத்தொடங்குகிறாய் நீயும்.

19.04.19

விகடன் தடம், ஜூன் 2019

மீனவர்கள் சத்தமாகத்தான் பேசுகிறார்கள், உங்களுக்கு கேட்கிறதா? - ஆதவன் தீட்சண்யா

வறீதயா கான்ஸ்தந்தின் எழுதி எதிர் வெளியீடாக வரவிருக்கும் கடற்கோள் காலம் என்கிற கட்டுரைத்தொகுப்புக்கான முன்னுரை

கரைக்கு வந்த சிற்றலையில் கால் நனைத்துவிட்டு கடலைப் பார்த்துவிட்டதாக கற்பிதம் செய்து கொண்டிருப்பவர்களின் பட்டியலில்தான் என்பெயர் நீண்டநாட்களாக இடம்பெற்றுள்ளது. நான் விரும்பி உண்ணக்கூடியதாக மீன் எப்போதும் இருந்துவந்தபோதிலும் அதை என் சாப்பாட்டுத் தட்டுக்கு கொண்டு வந்து சேர்த்தவர் யார் என்று எப்போதாவது யோசித்திருக்கிறேனா என்றால் அதுவும் இல்லை. எனக்கு தெரிந்ததெல்லாம் உணவகங்களில் சொல்லக் கேட்டு பரிச்சயமான நாலைந்து வகை மீன்களின் பெயர்கள்தான். ஆனால் கடலோரப் பகுதிகளிலிருந்து வந்து ஒசூரில் குடியேறியவர்கள் மீன் கடைகளில் வகைவகையாய் கொட்டிக்கிடக்கும் மீன்களிலிருந்து என்னென்னவோ பேர் சொல்லி தங்களுக்கான மீன் வகைகளை தாங்களே தெரிந்தெடுத்து வாங்கிப்போவது கண்டு ஆச்சர்யப்படுவேன். என்றாலும் தின்பவர்களுக்கே இத்தனை தெரிகிறதென்றால் பிடிப்பவர்கள் அறிந்திருப்பது எவ்வளவு இருக்கும் என்று யோசித்ததில்லை.

காற்றழுத்தத் தாழ்வுநிலை, புயல், கடல் சீற்றம், கடல் உள்வாங்கியது, படகு கவிழ்ந்து மீனவர்கள் சாவு, கச்சத்தீவு அருகே இந்திய மீனவர்களிடம் இலங்கை கடற்படை அட்டூழியம், கடலோரக் காவற்படை அத்துமீறல் என்றெல்லாம் ஊடகங்களில் வரும் செய்திகளைப் பார்க்கிற நேரங்களில் அந்த கணத்திற்கான ஒரு சஞ்சலம் மனதுக்குள் ஏற்படும். ஆனால் அச்செய்திகளை தொடர் யோசிப்புக்கு நான் உள்ளாக்கியதில்லை. கடல் சார்ந்த பேரிடர்க் காலங்களில்கூட அதிகப்படியான சேதாரங்கள் குறித்த செய்தி திரும்பத்திரும்ப வருவதால் சற்றே உற்று கவனித்திருப்பேனாக்கும். மற்றபடி கடலையும் மீனவர்களையும் நான் எந்தளவுக்கு கவனத்தில் வைத்திருக்கிறேன்? நெய்தல் மாந்தர் என்கிற திணைத்துவமும் அதற்குரிய தனித்துவமும் கொண்ட கடல்சார் தொல்குடிகள் பற்றிய எனது அறிதலின் நிலை என்ன? தோழர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் தனது கட்டுரைத் தொகுப்புக்கு முன்னுரை கேட்ட மாத்திரத்தில் நான் இவ்வாறாகத்தான் யோசித்தேன். உண்மையில் என் போன்றவர்களுக்குள் இவ்வாறான கேள்விகளையும் சுயபரிசீலனையையும் எழுப்புவதுதான் அவரது எழுத்தின் நோக்கம் என்றால் அந்த நோக்கம் என்னளவில் நிறைவேறியிருக்கிறது என்பேன்.

***

நிலத்துக்கு முதுகையும் கடலுக்கு முகத்தையும் காட்டிக்கொண்டு வாழ நேர்ந்துள்ள துறைவன்களின் வாழ்க்கை என்னவாக இருக்கிறது என்பதையும் அதற்கான காரணங்களையும் தீர்வுகளையும் சமூகத்தின் விவாதப்பொருளாக்கும் தொடர் முயற்சியில் ஈடுபட்டிருப்பவர் தோழர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின். அவர்களது வரலாற்றையும் சமகால வாழ்வையும் முதலாவதாக அவர்களுக்கும் தொடர்ந்து சமவெளியினருக்கும் உணர்த்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டு அவர் இப்பணியைச் செய்துவருகிறார். இவ்வகையில் அவர் ஏற்கெனவே எழுதிவந்துள்ள பல கட்டுரைகளின் தொடர்ச்சியில் வைத்து காணத்தக்க விதமாக இத்தொகுப்பு வெளிவருகிறது.

தமிழகத்தின் 13 மாவட்டங்களினினூடாக நீள்கிற 1076 கிலோமீட்டர் கடற்கரையில் 600 கடலோர கிராமங்கள் இருக்கின்றன. இவற்றில் வாழும் 9 லட்சம் மீனவர்கள் குறித்து எழுதப்பட்டிருப்பது போன்று ஒரு தோற்றத்தில் தெரியும் இக்கட்டுரைகள் அதற்கும் அப்பால் விரிந்து நாட்டின் கடல்வளம், புரதஉணவு, பாதுகாப்பு, இறையாண்மை, நீடித்த வளர்ச்சி, சூழல் பாதுகாப்பு, அண்டை நாடுகளுடனான உறவு, கொள்கை வடிவமைப்பில் உள்ள மேட்டிமைத்தனம் போன்றவற்றைப் பற்றி ஒரு கடற்குடியின் கண்ணோட்டத்தில் அறிவுச்சினத்துடன் விளக்கிப் பேசுகின்றன.

கடல் என்பது வெறுமனே கடலை மட்டுமே குறிப்பதில்லை. அது கரையில் காலங்காலமாக வாழ்ந்துவரும் மக்களையும் சேர்த்தே சுட்டுகிற பொதுப்பெயர். அம்மக்களை கரையில் வாழும் மீன்கள் எனலாம். அவர்கள் அங்கிருக்கும் வரையில்தான் வாழ்க்கை. அவர்களைப் பொறுத்தமட்டில் சாவதென்றாலும் கூட அது கடலிலோ கரையிலோ நிகழ்ந்துவிட வேண்டும். வறீதையா பிறிதோர் இடத்தில் மேற்கோள் காட்டுவதைப்போல கடலைப் புரிந்து கொள்வதென்பது கடலை பார்த்துக் கொண்டிருப்பதுதான். இவர்கள் கடலை, கடலுக்குள் இடையறாது நிகழ்ந்துவரும் மாற்றங்களை கரையிலிருந்தும் கடலின் நடுவிருந்தும் வெவ்வேறு ஆழங்கள் தூரங்கள் நேரங்களிலிருந்தும் ஒருவர் கண்மாற்றி இன்னொருவர் கண் வழியே ஓயாது பார்த்துக்கொண்டே இருப்பவர்கள். ஆகவே கடல் குறித்த மனிதஅறிவு என்பது மீனவர்களின் அறிவுச்சேகரத்தில் தங்கியுள்ளது. கரையோரம் ஆழ்கடல் என அறுவடைக்களம் சார்ந்தும், படகு விசைப்படகு கப்பல் என கலம் சார்ந்தும், வலைகள் உத்திகள் நுணுக்கங்கள் சார்ந்தும் இவர்களுக்குள் தொழில்சார் வேறுபாடுகள் இருந்தாலும் கடலின் மக்கள் என்ற பொதுமை அடையாளத்தின் கீழ் தலைமுறைதலைமுறையாக திரண்டுள்ள இவர்களது பாரம்பரிய அறிவின் துணைகொண்டே கடல் தொடர்பான எந்தவொரு முடிவும் எடுக்கப்பட வேண்டும்.

கடலுக்குள் நிகழும் மாற்றங்களும் அவற்றின் விளைவுகளான பேரிடர்களும் உண்டாக்கும் இழப்புகளை கடல் தானாகவே சரிசெய்து இயல்பை மீட்டுக் கொடுத்துவிடும் என்பது அரசுகள் உருவாகாத காலத்தில் உருவான நம்பிக்கையாக இருக்கலாம். ஆனால் காலவளர்ச்சில் குடிமக்களை காப்பதாக உறுதியேற்றுக்கொண்ட ஓர் அரசு உருவாகிவிட்ட நிலையில் பேரிடர் காலங்களில் இந்தக் கடல்சார் தொல்குடிகளை காக்கவேண்டியது அரசின் தவிர்க்கமுடியாத பொறுப்பாகிறது. மக்களின் புரதஉணவுத் தேவைக்கும் நாட்டின் பொருளாதாரத்திற்கும் அன்னிய செலாவணிக்குமாக உயிரைப் பணயம் வைத்து கடல்வளத்தை கரைக்குக் கொண்டுவந்து சேர்க்கும் மீனவர்களின் உழைப்பானது நாட்டு நலனுக்கான தீரமிக்க பங்களிப்பாக கருதப்பட்டு அந்தவகையில் அவர்களைக் காக்கும் பொறுப்பு அரசுடையதாகிறது. மீனவர்களின் கடல்சார் மரபறிவையும் சர்வதேச நவீன அறிவியல் தொழில்நுட்பங்களையும் தகவல் தொடர்புச் சாதனங்களையும் இணைத்து பேரிடர்களை முன்கூட்டியே கணிப்பது, முற்காப்பு நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வது, தவிர்க்க முடியாமல் சிக்கிக் கொள்வோரை துரிதமாக மீட்பது, மீண்டும் தொழிலுக்குத் திரும்பும்வரை அவர்கள் சுயமரியாதையுடன் வாழ்வதற்கான நிவாரணத் திட்டங்களை வகுத்து செயல்படுத்துவது என இதுதொடர்பில் அரசு ஆற்றுவதற்கு அநேகக் காரியங்களுண்டு.

முற்காப்பு நடவடிக்கைகளால் சேதாரத்தின் அளவை குறைக்கமுடியுமேயன்றி எந்தவொரு பேரிடைரையும் தடுத்துவிடமுடியாது. ஒரு பேரிடர் நிகழ்ந்துவிட்டதற்கும் அங்கு மீட்புப்பணி தொடங்குவதற்கும் இடையேயான கால இடைவெளி எவ்வளவுக்கெவ்வளவு குறைகிறதோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு உயிரிழப்புகளும் பொருட்சேதமும் குறையும். ஆனால் கடல்மேல் நடக்கும் இந்த உயிர்ப்போராட்டத்தை அதற்கேயுரிய பதைப்போடும் தீவிரத்தோடும் உணர்ந்துகொண்டு பொறுப்புணர்வுடன் செயலாற்றக்கூடியதாக அரசு இயந்திரம் இல்லை என்பதை அடுத்தடுத்த பேரிடர்களின் போது கிடைக்கப்பெற்ற கசப்பான அனுபவங்களின் வழியே நிரூபிக்கிறார் வறீதையா.

கண்ணுக்கெட்டிய வரை பரந்து விரிந்த கடலுக்குள் புகும் துணிச்சல், தன்னம்பிக்கை, சமயோசிதமான முடிவு, அலையின் வீச்சையும் காற்றின் போக்கையும் கணித்து எதிர்கொள்ளும் உடல்வலு ஆகியவற்றினால் கடலுக்குள் செல்லும் ஒவ்வொரு மீனவரும் வாழ்வின் மீதான தீராக்காதலால் கரைக்குத் திரும்ப விரும்புகிறார்கள். கடல் சென்று திரும்பும் ஒவ்வொரு மீனவரும் சராசரியாக 16 பேருக்கு வேலைவாய்ப்பளிப்பவராக இருக்கிறார் என்கிற போது அவர் உயிருடன் திரும்புவது அவரது குடும்பத்தாரையும் தாண்டி வேறு பலருக்கும் பிரார்த்தனையாக இருக்கிறது. பெரும்பாலான தருணங்களில் அந்த வேண்டுதலுக்கு மனமிரங்கும் கடல் சிலவேளைகளில் மூர்க்கமாக நிராகரிக்கிறது. தனக்குள் வருபவர்களை அதேரீதியில் பத்திரமாக திருப்பி அனுப்பும் பொறுப்பை அது நிறைவேற்றாத போதெல்லாம் மீனவக்குடிகள் உயிர் மற்றும் பொருட்சேதத்திற்கு ஆளாகிறார்கள். இப்படியான தருணங்களில் அரசு அதிகாரிகளும் கடலோர காவற்படையினரும் துரிதமாக கடமையாற்ற வேண்டும் என்கிற எதிர்பார்ப்பு பெரும்பாலும் பொய்த்துப்போகிறது என்பதை ஒக்கிப் புயல் மீட்பின் தோல்வி உணர்த்துகிறது. நுண்ணுணர் திறன் வாய்ந்த கருவிகளைக் கொண்டுள்ள அரசு ஒக்கிப் புயலின் போக்கையும் வேகத்தையும் கணிக்கமுடியவில்லை என்று உதட்டைப் பிதுக்குகிற போது, ‘கடல் நம்மை கைவிடாது’ என்கிற வெறும் நம்பிக்கையை மட்டுமே வைத்துக்கொண்டிருந்த மீனவர்களால் எப்படி உயிர் தப்பமுடியும்?

ஒக்கிப் புயலால் காணாமல் போக்கடிக்கப்பட்டவர்களை உயிருடனோ பிணமாகவோ மீட்பது, பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்குத் தேவையான நிவாரணங்களை வழங்குவது என்கிற கடமைகளை நிறைவேற்றத் தவறிய மத்திய மாநில அரசுகள், பாதிப்புகளின் முழுப் பரிமாணத்தை வெளியுலகத்தின் கவனத்திற்கு கொண்டுவரும் முயற்சிகளையும் தடுத்தது. இதுதொடர்பில் அருள் எழிலன், திவ்யபாரதி போன்றோர் எடுத்திருந்த ஆவணப்படங்களை சுதந்திரமாக திரையிடுவதற்கும் கூட ஆனமட்டிலும் இடைஞ்சல் ஏற்படுத்தியது. திவ்யபாரதியை கைதுசெய்து அவரது ஒருத்தரும் வரேல படத்தை கைப்பற்றி அழிப்பதற்கு காவல்துறை ஏவப்பட்டது. செய்தியாளர் சந்திப்பொன்றில் மத்திய பாதுகாப்பு அமைச்சர் வெளிப்படுத்திய அலட்சியமும் ஆணவமும் இந்த ஆட்சியாளர்களிடம் மீனவர்களுக்கு என்ன பெறுமதி என்பதைக் காட்டியது. தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகள் பாதிக்கப்பட்ட மக்களைச் சந்திக்கும் பரிவுணர்ச்சியும் அரசியல் சாசன பொறுப்புணர்வும் அற்றவர்களாக இருந்தனர். 7000க்கும் மேற்பட்ட மீனவர்கள் ஒன்றுதிரண்டு நடத்திய போராட்டத்தைக்கூட பொருட்படுத்த ஆட்சியாளர்கள் தயாரில்லை.

சுனாமி தொடங்கி அடுத்தடுத்து வந்த பல பேரிடர்களைக் காட்டி கடல்சார் தொல்குடிகளை அவர்களது பூர்விக பிறப்பிடம்-வாழ்விடம்- பணியிடமாகிய கடலோரத்திலிருந்து அப்புறப்படுத்தும் விதமான திட்டங்களை திணித்துவருகிறது அரசு. இத்திட்டங்களும் இவற்றை அமலாக்க நிறைவேற்றப்படும் ஒழுங்காற்றுச் சட்டங்களும், இவர்களை அப்புறப்படுத்திவிட்டு கடலோரத்தை சுற்றுலா, கேளிக்கை மற்றும் பெருந்தொழில் சார்ந்த நிறுவனங்களுக்கு தாரைவார்ப்பதை நோக்கமாக கொண்டவை. கனிமக் கொள்ளையர்களுக்காக காட்டின் மக்களாகிய பழங்குடிகளை காடுகளிலிருந்து வெளியேற்றுவது, தொழிற்பேட்டை அல்லது எண்ணெய் / எரிவாயு கிணறுகளுக்காக வேளாண் நிலங்களை பறித்துக்கொண்டு விவசாயிகளை நிர்க்கதியாக்குவது உள்ளிட்ட அரசின் கார்ப்ரேட் ஆதரவுக்கொள்கை கடற்பரப்பில் இவ்வாறாக நீள்கிறது. அரசின் இத்தகைய தவறான அரசியல் சமூக பொருளாதாரக் கொள்கைகளால் பழங்குடிகள், கடற்குடிகள், சமவெளியினர் என்று அனைவருமே பாதிக்கப்படும்போது பாதிக்கப்பட்டவர்கள் என்கிற ஓரடையாளத்தின் கீழ் இவர்கள் ஒன்று திரள்வதற்கும் போராடுவதற்குமான தேவை இருப்பதை இத்தொகுப்பின் கட்டுரைகள் உணர்த்துகின்றன.

***

சமவெளியிலிருந்து விலகியிருக்கும் கடற்குடிகளையும் சாதியம் விட்டுவைக்கவில்லை. அவர்கள் 21 சாதிகளாக பிரிந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் கடற்கரைப் பொருளாதாரத்தை பெரிதும் கட்டுப்படுத்துகிறவர்களாக தொழிலோடு தொடர்பற்ற சமவெளிச்சாதியினர் இருந்து வருகின்றனர். மத நிறுவனங்கள் மீனவக்குடும்பங்களை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரத்தைப் பெற்றுள்ளன. உழைப்பின் வழி ஈட்டலும் அதை கைகுளிர செலவழிப்பதும் அவர்களது இயல்பு. தொழிலுக்கு செல்லாத காலத்திலும் செலவுக்கு தடங்கல் இல்லை, வட்டிக்கு கடன் வாங்குவதற்கு தயங்குவதேயில்லை. தங்களது வாழ்வாதாரமான கடற்தொழில் என்றென்றைக்குமாக இருக்கப்போகிறது என்பதால் வேறு தொழில்களுக்கு மாறுவது குறித்து பெரும்பாலோர் யோசிப்பதில்லை. அதுகூட அவசியமில்லை என்பதால்தான். கல்வியில் நாட்டமில்லை என்கிற குற்றச்சாட்டு இவர்களைப் பொறுத்தமட்டில் அர்த்தமில்லாதது. ஏனெனில் தங்களது வாழ்வாதாரத்திற்கான அனுபவக்கல்வியை பட்டறிவை அவர்கள் எப்போதுமே கற்றும் பெற்றும் வருகிறார்கள். கடற்தொழிலின் ஆதாரமாக ஆண் விளங்குகிறான். மீன்பிடிக்காக பெண்கள் ஏன் கடல்புகுவதில்லை என்றொரு கேள்வியை இச்சமூகம் தனக்குள்ளேயே எழுப்பிக் கொள்ளாமல் இருந்திருக்காது. ஆயினும் தமக்குள்ளேயான வேலைப்பிரிவினையாக, கரையில் பெண்களுக்கென்று நிமிரமுடியாத அளவுக்கு வேலைகள் இருக்கின்றன.

மீனவச்சமூகத்தின் ஆதாரம் ஆண் என்றால் மீனவக்குடும்பத்தின் ஆதாரம் பெண். மீனவக்குடும்பத்தின் பொருளாதாரத்தை பெண்ணே நிர்வகிக்கிறாள் என்கிறார் வறீதையா. குழந்தை வளர்ப்பு, முதியோர் பராமரிப்பு, உறவு பேணல், பண்பாட்டுச் செயல்பாடுகள் என அத்தனையும் பெண்ணின் பொறுப்பாக கரையில் விடப்பட்டுள்ளன. எனில் கடலில் ஒரு பாதிப்பு என்றால் அது கடலோடு ஆணோடு முடிவதில்லை. இந்த பாதிப்பு கடலிலிருந்து கரைக்குத் தாவி அங்குள்ள அவர்களது குடும்பங்களையும் நிலைகுலையச் செய்கிறது. கடற்தொழிலுக்குச் செல்லும் குடும்பத்தின் ஆணை இழப்பதனால் ஏற்படும் சிரமங்களையும் துயரங்களையும் தாங்கிச் சுமக்கும் பெரும் பொறுப்பு பெண்களிடம் வந்து சேர்கிறது. கடல்சார் கைம்பெண்களின் கையறு நிலை குறித்து வறீதையா விரிவாக பேசி நடைமுறைச் சாத்தியமுள்ள தீர்வுகளையும் பரிந்துரைக்கிறார்.

***

ஒக்கிப் புயல் ஏற்படுத்திய பேரிழப்புகள் கடலுக்குச் சென்று திரும்பும் மீனவர்களின் இயல்பை குலைத்திருக்கிறது. அடுத்தத் தலைமுறையினரை கடலுக்குப் பழக்குவதில் முன்னெப்போதுமில்லாத அளவுக்கு அவர்களிடையே தயக்கம் உருவாகியுள்ளது. ஆனால் கண்ணியமாக வாழ்வதற்கான மாற்றுத்தொழில் என்ன என்கிற கேள்வி அவர்களை மருட்டுகிறது. போதிய கல்வியின்மை, சமவெளிச் சமூகத்துடனான உறவிலுள்ள இடைவெளி, அரசின் பாராமுகம் என்றுள்ள நிலையில் கடலை விட்டு எங்கே போவது என்கிற அரற்றலுக்கும் ஏன் போகவேண்டும் என்கிற துணிச்சலுக்கும் இடையே ஊசலாடும் அவர்களது மனம் ஒருநிலைக்குத் திரும்ப இன்னும் சற்று அவகாசம் தேவைப்படலாம். ஒருநிலை என்பது, கடற்குடிகள் - துறைவன்கள் என்கிற தங்களது வரலாற்று அடையாளத்தையும் வாழ்வாதார உரிமையையும் தக்கவைத்துக் கொள்வதற்காக போராடுவது என்பதுதான். அந்தத் திசையில் செல்வதற்கான முயற்சிகளுக்கு வலுவூட்ட வேண்டுமானால் மீனவர்கள் ஓர் அரசியல் சக்தியாக தம்மை திரட்டிக்கொள்வதும், மீனவர் நலன் சார்ந்து சிந்திக்கிற- செயலக்கறையுள்ளவர்கள் கொள்கை முடிவெடுக்கும் அதிகார மையங்களுக்குள் நுழைவதும் அவசியம் என்கிறார் வறீதையா.

பாரம்பரியமான மீன்பிடித்தொழிலை தக்கவைத்துக்கொண்டே சமகால சிந்தனையோட்டங்களையும் வாழ்வியல் நாட்டங்களையும் கைக்கொள்ளும் ஆற்றல்மிக்கதாக மீனவக்குடி தன்னை தற்காலப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்கிற அவரது சுயவிமர்சனம் மதிக்கத்தக்கது. அதேவேளையில் பாட்டாளி மக்கள் கட்சி வன்னியர்களை திரட்டியதை ஒரு முன்மாதிரியாகக் கொண்டு மீனவர்கள் தம்மை அணிதிரட்டிக்கொள்ள வேண்டும் என்கிற பரிந்துரை ஏற்கத்தக்கதல்ல. ஏனெனில், சாதியின் காரணமாக சமூக அந்தஸ்திலும் கல்வியிலும் பின்தங்கிய- பெரும்பாலும் அடிநிலை பாட்டாளிகளாக உள்ள வன்னியர்களை அவர்களது ஜனநாயக உரிமைகளை முன்வைத்து அக்கட்சி அணிதிரட்டவில்லை. மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டோர் என்கிற வகைமைக்கான போராட்டத்தை அது நடத்திய போதிலும் வன்னிய அணிதிரட்சியின் மையமாக தலித் எதிர்ப்பே உள்ளது. இதன் பொருள், சாதிய ஒடுக்குமுறைக்கான- வன்கொடுமைகளை நிகழ்த்துவதற்கான உரிமையை தக்கவைத்துக் கொள்வதற்கான வெறிநிலை அவர்களை ஒருங்கிணைக்கும் புள்ளியாக இருந்தது, இருக்கிறது. ஆகவே அந்த அணிதிரட்சி பின்பற்றத்தக்க ஒரு முன்னுதாரணமல்ல. எண்ணிக்கையில் எவ்வளவு சிறுபான்மையினராக இருந்த போதிலும் மீனவர்கள் எம்மக்கள், உழைப்பாளிகள் என்ற வகையில் எமது வர்க்கம் என்கிற உணர்வை சமவெளியினரிடம் உருவாக்குவதும் அவர்களுக்கான கோரிக்கைகளையும் இவர்கள் தம் நிகழ்ச்சிநிரலில் சேர்க்கும்படியான நிலை நோக்கி நகர்த்துவதுமே சரியான வழியாக இருக்கக்கூடும்.

17.05.2019

சகோதரத்துவம் வளர நலம் வாய்ந்த சமூக மண்ணும் சிந்தனை நீரூற்றும் தேவை - ஆதவன் தீட்சண்யா

சகிப்பின்மைக்கு இந்திய வரலாற்றில் இருந்த மரபு அல்லது வேர் பற்றி?

தானல்லாத பிறரை தனக்கு சமமாகக் கருதாமல் ஏதோவொரு வகையில் ஒதுக்குவது அல்லது ஒதுங்குவது என்கிற நிலை சிந்து சமவெளி நாகரீக காலத்திலேயே இருந்ததாக ஆய்வாளர் ஆர்.பாலகிருஷ்ணன் குறிப்பிடுகிறார். திராவிட நாகரீகத்தின் தொட்டில் எனக் கொண்டாடப்படும் அங்கு சமூகத்தில் பாகுபாடு நிலவியது என்றும் அந்தப்பாகுபாடு வாழ்விடத்திலும் வெளிப்படையாக இருந்தது என்பதை பின்வரும் அவரது கூற்று உணர்த்துகிறது. ‘சிந்துவெளி நகரமைப்பாளர்கள் தங்களது சமூக அமைப்பில் நிலவிய ஏற்றத்தாழ்வுகளைத் தாங்கள் வடிவமைத்த நகரங்களின் திட்டமிடலிலும் கட்டமைப்புகளிலும் வெளிப்படுத்த பல்வேறு உத்திகளைக் கையாண்டுள்ளனர். மொகஞ்சதாரோவில் உயர்நிலப் பகுதிகளை நகரின் மற்ற பகுதிகளிலிருந்து வேறெனப் பிரித்துக்காட்டும் வகையில் இடையில் வெற்றிடங்கள் விடப்பட்டுள்ளன... ஹரப்பாவில் வெற்றிடங்கள் மூலமும் தடுப்புச்சுவர்கள் மூலமும் இந்த வேறுபாடுகள் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளன. பொதுக் கட்டிடங்களுக்குச் செல்லும் நுழைவுரிமை கட்டுப்பாடுகளுக்கு உட்பட்டிருந்தது...’. பின்னாளில் இந்தியப் பரப்புக்குள் ஆரிய வந்தேற்றம் நிகழ்ந்தபோது ஆரியர்கள் இங்கிருந்த பூர்வகுடிகளை தமக்கிணையானவர்களாக கருதாததுடன் அவர்களை நிறம், உருவ அமைப்பு, வழிபாடு, பழக்கவழக்கங்கள் சார்ந்து ஏளனப்படுத்தி பலவாறாக பாகுபடுத்தத் தொடங்கி வர்ணம் சாதி என்கிற வரையில் நீட்டித்து வளர்த்து நிலைநிறுத்தினார்கள். 

சகிப்பின்மையின் உச்சம் என்று எதைக் கண்டு துடித்தீர்கள்?

ஆரியர்களின் வேதவழிப்பட்ட இந்து மதத்தின் வரலாற்றை அறிய விரும்பும் எவரொவரும் அதன் ஒரு வரியைக்கூட துணுக்குறாமல் படித்துவிட முடியாது. தானல்லாத பிறரது இருப்பை வெறுக்கவும் அழிக்கவுமான கருத்தியல் நியாயத்தை இறை நம்பிக்கை, மத ஆச்சாரங்கள், வாழ்க்கைவட்டச் சடங்குகள் ஆகியவற்றின் வழியே நிறுவுவதற்காக அவர்களால் நிகழ்த்தப்பட்ட படுகொலைகள், குரூரமான தண்டனைகள், ஒடுக்குமுறைகள் சொல்லித் தீராதவை. ஆரிய, வேத மேன்மையை நிலைநிறுத்தும் புரோகிதப் பிரிவினர் தமது நலன்களுக்காக நாட்டின் அறிவு ஆற்றல் அனைத்தையும் கீழ்ப்படியச் செய்து ஏற்படுத்திய அழிமானத்தால்தான் உலக அரங்கில் இந்தியா இன்றும் பல தளங்களில் பின்தங்கியிருக்கிறது. தங்குதடையற்ற அவர்களது வல்லாதிக்கத்தை தடுத்தாக வேண்டும் என்கிற வரலாற்றுப் பெருவிழைவிலிருந்து பௌத்தம் உருவானது. ஆனால் அதுவும் கொடூரமாக அழித்தொழிக்கப்பட்டது. பௌத்தத்திற்கும் பார்ப்பனீயத்திற்கும் இடையேயான போராட்டத்தின் வரலாறே இந்தியாவின் வரலாறு என்கிற அண்ணல் அம்பேத்கரின் கூற்று இந்த நிலையை விளக்கப் போதுமானது. வரலாறு நெடுக வழிந்தோடிய இந்த ரத்தத்தின் பிசுபிசுப்பும் மரண ஓலமும் அழுகிய பிணங்களின் வாடையும் அவமானத்தின் குமுறலும்  இந்தியப் பரப்பின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் இன்றளவும் தொடர்கிறது. அதற்கான பொறுப்பை ராஷ்ட்ரீய சர்வநாச சங்கம் எனச் சுட்டப்படும் ஆர்.எஸ்.எஸ் தான் ஏற்றாக வேண்டும். அது எத்தகைய மனிதத்தன்மையற்ற, பிற மத விஷங்கக்கிகளை, வெறுப்பாளர்களை உருவாக்கிவிட்டுள்ளது என்பதற்கு சுவாமி அசீமானந்தா என்பவர் ஓர் உதாரணம்.

ஐந்து தாக்குதல்களில் 119 பேரைக் கொன்றது மற்றும் பல்வேறு நாசவேலைகளுக்காக கைதாகி சிறையிலிருந்த இந்த அசீமானந்தாவிடம் கேரவன் இதழுக்காக லீனா கீதா ரகுநாத் ஒரு நேர்காணலை எடுத்திருந்தார். இயற்கைச் சீற்றங்களால் அடிக்கடி பாதிப்புக்குள்ளாகும் அந்தமான் பகுதியில் நிவாரண முகாம் எவ்வாறு செயல்பட்டதென பாருங்கள்.       

‘‘அந்தமானைவிட்டு வந்தபிறகும் அசீமானந்தா அடிக்கடி அங்கு வந்தார். இயற்கைச் சீற்றங்களைத் தொடர்ந்து  உணவு மற்றும் மருந்துப்பொருட்களை ஒப்படைக்கவும் வந்தார். ஆனால் அவரது நிவாரண உதவிகளை ‘யார் யாரெல்லாம் தங்களை இந்துக்கள் என்று அறிவித்துக் கொண்டார்களோ அவர்களுக்குமட்டுமே தரவேண்டும்’ என்று மிக்ககடுமையாக வரையறுத்தார். 2004ல் சுனாமி வந்தபிறகு நிகழ்ந்த ஒருகதையை என்னிடம் சொன்னார். “ஒரு கிறிஸ்தவப் பெண் தனது குழந்தைக்குப்பால் வேண்டும் என்று வந்தாள். எனது ஆட்கள் இல்லை என்று கூறிவிட்டார்கள். அந்தக் குழந்தைக்கு மூன்று நாட்களாக எந்த உணவும் கிடைக்கவில்லை கொஞ்சம் பாலாவது தராவிட்டால் அந்தக்குழந்தை இறந்துவிடும் என்று அந்தப்பெண் கெஞ்சினாள். அதன்பின் எங்கள் ஆட்கள் ‘சுவாமிஜியிடம் சென்று கேள்’ என்றனர். நான் அந்தப் பெண்ணிடம் ‘அவர்கள் என்ன செய்கிறார்களோ அதுதான் சரி. உனக்கு இங்கே பால் கிடைக்காது’ என்று கூறினேன்”.  இந்தக்கதையைத் திரும்பத் திரும்பக் கூறுவதை அசீமானந்தா பெரிதும் விரும்பினார்.’’

இதற்கு மேல் வாசிக்க முடியாமல் நான் விக்கித்துக் கிடந்தேன் வெகுநேரம். மூன்றுநாட்களாக உணவின்றிச் சொடுங்கும் பச்சிளம் குழந்தைக்கு ஒரு சங்கடை பால் தர மறுக்கும் அசீமானந்தா போன்றவர்கள்தான் இந்த நாட்டின் பெரும்பான்மை மதமான இந்துமதத்திற்கு தலைமை தாங்குகிறார்கள் என்றால் இந்தச் சமூகம் எத்தகைய பேரழிவுக்கு தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறது என்கிற நடுக்கம் எனக்குள் பரவியது. இந்தளவிற்கு பிற மதவெறுப்பு தனக்குள் உருவாகவும் மூர்க்கம் பெறவும் காரணமாக அமைந்தது ‘‘இந்து மதத்தைவிட்டு ஒவ்வொரு மனிதனும் விலகிச் செல்லும்போது, ஒரு மனிதன் குறைகிறான் என்பதல்ல பொருள். ஒரு எதிரி அதிகமாகிறான் என்பதே” என்கிற விவேகானந்தரின் கூற்றே என்கிறார் அசீமானந்தா. அசலான இந்த விவேகானந்தரை அரசிடமிருந்து நிதியுதவி பெறுவதற்காக ராமகிருஷ்ணா மிஷன் மதச்சார்பற்றவராக திரித்துக் காட்டிவிட்டது என்கிறார் அசீமானந்தா. இந்த விவேகானந்தரைத்தான் துறவி, உலக மக்கள் அனைவரையும் சகோதரர்களாக பாவித்தவர் என்று கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்.    

சகிப்பின்மை என்கிற அரசியல் கோட்பாடு, வெகு மக்களின் மனங்களை எவ்வாறு ஆட்கொள்கிறது?

இந்தியச் சமூகம் 47 லட்சம் பெயர்களிலான சாதி மற்றும் உட்சாதிகளாக பிரிந்து கிடக்கிறது. இத்தனைச் சாதிகளில் ஒன்றுகூட இன்னொன்றை சமமாகக் கருதுவதில்லை, கருதமுடியாது. இது தான் சாதியின் அடிப்படையான பண்பு. தாங்கள் ஒரு தனிக்கூறான பண்பாட்டின் வழிவந்தவர்கள் என்கிற நம்பிக்கை ஒவ்வொரு சாதியினருக்கும் இருக்கிறது. அதனாலேயே பிறரைப் பற்றிய இழிவான / உயர்வான மதிப்பீடுகளை உருவாக்கிக்கொண்டு அதனூடாக பிறருடன் கலந்துண்பதை, மணம் புரிவதை, சேர்ந்திருப்பதை, சமயச்சடங்குகள் செய்வதை தீர்மானிக்கிறார்கள். வேறு பண்பாட்டுப் பின்புலம் உள்ளவர்களை அவர்களது தனித்துவப் பண்புகளோடு எந்தளவுக்கு சகித்துக்கொள்ள மக்கள் தயாராக இருக்கிறார்கள் என்பதை அறிவதற்காக உலகளாவிய அளவில் நடத்தப்படும் பல சர்வேக்களில் சகிப்புத்தன்மை மிகக்குறைவாக உள்ள நாடுகளில் ஒன்றாக இந்தியா தொடர்கிறது. வேறு பண்பாட்டுப் பின்புலமுள்ளவர்கள் தமது அண்டை வீட்டாராக வசிப்பதை ஏற்க முடியாது என்று அந்த சர்வேயில் பெரும்பாலான இந்தியர்கள் ஒவ்வாமையை வெளிப்படுத்துகிறார்கள் என்றால் அதற்கு காரணம் இங்கு நீண்டகாலமாக வாழ்விடம் முதல் இடுகாடு வரை பிரிந்து கிடப்பது தான். இந்தப் பிரிவினையை இயல்பானதாக உள்வாங்கி தகவமைந்துள்ள மனோபாவம் நம் ஒவ்வொருவரது செயலிலும் பிரதிபலிக்காத ஒரு செயலும் இங்கு இல்லை. பிரக்ஞைபூர்வமாக இருக்கும் சில நேரங்களில் சாதியும் அதன் தொகுப்பான இந்துமதமும் பயிற்றுவித்தவற்றை தவிர்க்கிறாமேயன்றி தன்னுணர்வான அனிச்சைநிலையில் நம்மில் பலரும் சாதியாக/ மதமாக - பிறருடன் ஒட்டுறவில்லாதவர்களாகவே இருக்கிறோம். அதனாலேயே தலித்துகள், பழங்குடிகள், பெண்கள், பிற மதத்தவர், இனத்தவர் மீதான வன்முறைகளில் ஈடுபடுகிறவர்களாகவும், அவற்றை ஆதரிப்பவர்களாகவும் இயல்பாகவே இருக்கிறோம்.   

சகோதரத்துவம்?

தோழமைத்தன்மையை விளக்கும் உணர்வே சகோதரத்துவம். இது மற்றவருக்கு நல்லவற்றைச் செய்யத் தூண்டுவதாகும் என்று கூறும் அம்பேத்கர் பிறிதொரு இடத்தில் சகோதரத்துவம் வளர நலம் வாய்ந்த சமூக மண்ணும் சிந்தனை நீரூற்றும் தேவை என்கிறார். மகிழ்ச்சி, அவலம், பிறப்பு, இறப்பு, உணவு என வாழ்வின் உயிர்த்துடிப்பான இயக்கம் அனைத்தையும் அனைவரும் பகிர்ந்து கொள்ளும் ஒத்துணர்வுதான் அனைவரையும் சகோதரர்களாக உணர வைக்கும். ஆனால் அப்படியான பகிர்தலை இந்துமத/ சாதிய துர்போதனைகளால் கட்டமைக்கப்பட்ட மனம் ஒப்புவதில்லை என்கிற அம்பேத்கரின் துயரம் இந்த நாட்டின் மீது இருளெனக் கவிந்திருக்கிறது. 

கௌரி லங்கேஷ், கல்புர்கி, கோவிந்த பன்சாரே இவர்களின் தியாகம் எப்போது அர்த்தப்படும்?

சங் பரிவாரத்தினர் வீழ்த்தப்படுவதற்கும் இவர்களைக் கொன்றவர்கள் சட்டத்தின்  முன்னே நிறுத்தப்பட்டு தண்டிக்கப்படுவதற்கும் இவர்களைப் போன்ற சுதந்திரச் சிந்தனையாளர்கள் இனியும் கொல்லப்படாமல் தடுப்பதற்கும் தேர்தலும் ஆட்சி மாற்றமும் மட்டுமே வழி என்பதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. அரசியல் சாசனம் வகுத்தளித்துள்ள உரிமை என்பதற்கும் மேலாக மனிதகுலத்தின் இயல்புரிமை என்கிற அர்த்தத்தில் கருத்து வெளிப்பாட்டுச் சுதந்திரத்தை மதிக்கும், மற்றமையை உற்றமையாய் கருதும், தனிமனிதர்களுக்கிடையே மத நல்லிணக்கமும் அரசின் செயல்பாடுகளில் மதச்சார்பின்மையும் பேணும் பண்பேறிய ஒரு குடிமைச்சமூகத்தை உருவாக்குவதுதான் அதனிலும் சிறந்த வழியென நம்புகிறேன். அதற்காக நடக்கும் எந்தவொரு போராட்டத்திலும் இவர்களது தியாகம் கண்ணொளியாகச் சுடர்ந்து நம்மை முன்னடத்தும்.

-அணையா வெண்மணி, ஏப் 2019