பார்ப்பரேட்டிய காலத்தில் கல்வி - ஆதவன் தீட்சண்யா

 2021 ஏப் 14 அண்ணல் அம்பேத்கர் பிறந்தநாளன்று சென்னையில் பொதுப்பள்ளிக்கான மாநில மேடை நடத்திய “மாநிலக் கல்விக்கொள்கை உருவாக்கம்” கருத்தரங்கில் வாசிக்கப்பட்ட  கட்டுரை

1. 2014 மே மாதம் பாஜக ஆட்சிக்கு வந்ததன் பின்னணியில் அதே ஆண்டு நவம்பரில் வேர்ல்டு இந்து பவுண்டேஷன் என்ற அமைப்பு உலக இந்து மாநாட்டை நடத்துகிறது. இம்மாநாட்டின் பகுதியாக நடத்தப்பட்ட ‘இந்து கல்வி மாநாட்டின்” உரைகள் இந்தியக் கல்விப்புலத்தை இந்துப்  பண்பாட்டில் தோய்ந்த கல்விப்புலமாக மாற்றியமைக்க ஒன்றிய அரசை வலியுறுத்துவதாய் இருந்தன.

2. 2015 அக்டோபர் 31 அன்று தேசிய கல்விக்கொள்கைக்கான வரைவை உருவாக்கிட டி.எஸ்.ஆர்.சுப்ரமணியன் குழுவை ஒன்றிய மனிதவள மேம்பாட்டுத்துறை அமைச்சகம் அமைத்தது. 2016 ஏப்ரல் 30 ஆம் நாள் இக்குழுவினால் அரசிடம் தரப்பட்ட அறிக்கையின் முதல் பக்கத்திலிருந்தே இந்துத்துவக் குப்பைகளைக் காணமுடிந்தது. இந்தியாவின் பண்டைய கல்வி முறை வேத அமைப்பிலிருந்து உதித்தெழுந்தது என்று ஆரம்பித்து பல மாநிலங்களுக்கும் மொழிகளுக்கும் உலகைக் காணும் சன்னலாக சமஸ்கிருத அறிவு   இருக்கிறது  என்று புளுகுவது வரை போனது. பண்பாட்டின் ஒரு கூறாகத்தான் மதம் உள்ளது என்பதை திரித்து மதம்தான் பண்பாடாக இருப்பது போல காட்டுவதற்கான முயற்சியும் அதில் இருந்தது.      

3. 2015ஆம் ஆண்டு முதல் இந்திய ஒன்றிய அரசின் கல்வி அமைச்சகம்  ஏக் பாரத் சிரேஷ்ட பாரத்  என்றொரு திட்டத்தை செயல்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. பிரதமரின் சிந்தனைக் குழந்தைகளாக ஏற்கனவே பிறந்த ஏகப்பட்ட இந்தியாக்களின் கதி என்னவென்று யாரும் அறியவியலாத நிலையில், சர்தார் வல்லபாய் படேலின் 140வது பிறந்தநாள் நிறைவுக் கொண்டாட்டங்களை முன்னிட்டு அவரால் பெற்றெடுக்கப்பட்ட மற்றுமொரு இந்தியா தான் இந்த ஏக் பாரத் சிரேஷ்ட பாரத். இந்தியல்லாத பிற மொழியினருக்கு இந்தத் திட்டத்தின் பெயருக்கு அர்த்தம் என்னவென்று விளக்குவதற்குக்கூட எந்த முயற்சியும் மேற்கொள்ளத் தேவையில்லை என்று கருதியிருப்பார்கள் போல. இவ்வளவு எகத்தாளமா என்கிற எரிச்சலுடன் கூகுளில் தேடிப் படித்தால்தான்  ஒரே இந்தியா சிறந்த இந்தியா என்று அதன் பொருள் விளங்குகிறது. எதிலே சிறந்த இந்தியா என்று கேட்பதற்கும் முன்பாக ஒரே இந்தியா என்பதன் பொருள் என்னவென்று பார்க்க வேண்டியுள்ளது.

நாட்டின் வெவ்வேறு இரு மாநிலங்களை இணையாகச் சேர்த்து அவற்றுக்குள் பரஸ்பர புரிதலையும் இணக்கத்தையும் உருவாக்குவதற்காக அவ்விரு மாநிலங்களின் மாணவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் தமது மொழி இலக்கியம் வரலாறு கலை இலக்கியம் பண்பாடு குறித்து மற்றவருடன் பரிமாறிக்கொள்வதே இத்திட்டத்தின் நோக்கமெனக் கூறப்படுகிறது. இதனடிப்படையில் தமிழகமும் ஜம்மு காஷ்மீரும் ஓரிணையாக்கப் பட்டுள்ளன. மாறுபட்ட பண்பாடுகளைக் கொண்டிருந்தாலும் நாம் ஒரே நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் என்கிற உணர்வை இது உருவாக்கும் என்று இத்திட்டம் கூறிக் கொள்கிறது. ஜம்மு காஷ்மீர் ஒரே மாநிலமாக நீடிப்பதைப் பொறுத்துக் கொள்ளாமல் சிதறடிக்கும் ஒன்றிய அரசு குமரி முதல் இமயம் வரை ஒரே நாடு என்ற உணர்வை ஊட்டப்போவதாக சொல்வது கேலிக்குரியது. தொடர்ச்சியான நிலப்பரப்பின் எதிரெதிர் முனைகளில் வாழ்கிற இவ்விரு மாநிலங்களின் மாணவர்களும் இந்தியர்கள் என்ற முறையில் பகிர்ந்துகொள்ளப் போகும் பொதுமைகள் எவையென்று இத்திட்டம் தெளிவுபடுத்தவில்லை. அதேவேளையில் அவர்களை தமது இனத்தின் தனித்த அடையாளங்களை இழக்கச்செய்வதற்கும் இந்துத்துவாவினர் கட்டமைக்க விரும்பும் ஒற்றை தேசம் ஒற்றைப் பண்பாடு என்கிற அடையாளத்தை ஏற்கச்செய்வதற்குமான பல உட்சுழிகளைக் கொண்டுள்ளது இத்திட்டம்.    

4. 2016 ஆம் ஆண்டு இறுதியில் ஒன்றிய அரசின் கலை பண்பாட்டுத்துறை அமைச்சர் “12000 வருட இந்தியப் பண்பாட்டின் தோற்றம் மற்றும் பரிணாமத்தை முழுமையாக ஆய்வு செய்வதற்கான வல்லுனர் குழு” ஒன்றை அமைக்கிறார். 40 கோடி ரூபாய் அரசு நிதியுதவியுடன் 12 பேர் கொண்டதாக அமைக்கப்பட்ட இக்குழு தன் ஆயுட்காலம் 2017 நவம்பர் 11 அன்று முடிவடைவதற்குள்ளாக சிலதடவைகள் கூடியிருப்பதாக தெரிய வருகிறது. என்ன பேசப்பட்டது என்கிற விவரம் பொதுவெளியில் பகிரப்படவில்லை. 

2018 மார்ச் 6 ஆம் நாள் ராய்டர்ஸ் இணையதளத்தில் வெளியான ஒரு கட்டுரை வழியாகத்தான் இப்படியொரு குழு அமைக்கப்பட்டிருக்கும் செய்தியே வெளியே தெரிய வந்தது. ஆனாலும் பரவலாகவில்லை. ராய்டர்ஸிடம் இந்தக் குழுவின் உறுப்பினர்களில் ஐவர் தெரிவித்த கருத்துகளின்படி, ஆரியர்கள் எங்கிருந்தும் இந்தியாவிற்குள் வந்தவர்களல்ல- அவர்கள் இம்மண்ணின் பூர்வகுடிகள், சமஸ்கிருதம் இந்தியாவிலேயே உருவான மொழி, வேதங்களின் பிறப்பிடம் இந்தியாவே, வேதங்கள், இதிகாசங்கள், புராணங்கள் போன்றவற்றில் உள்ள கருத்துகள் கற்பிதமானவையல்ல - உண்மையே என்று இந்துத்துவவாதிகள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் பொய்களை ஆய்வுமொழியில் எழுதித்தருவதுதான் இந்த வல்லுனர் குழுவுக்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள ஆய்வு வரம்பு என்பதை அறியமுடிகிறது. இந்தக்குழு கொடுக்கும் அறிக்கையை இந்திய அரசு அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ளப் போகிறதென அறிவித்த அப்போதைய அமைச்சர், அந்த அறிக்கையின் அடிப்படையில் பாடநூல்களை மாற்றியெழுதிட கல்வி அமைச்சகத்திடம் தான் வலியுறுத்தப்போவதாகவும் அறிவித்தார். அப்போதைய ஒன்றிய மனிதவள மேம்பாட்டுத்துறை அமைச்சரோ பள்ளிகளிலும் கல்லூரிகளிலும் தற்போது கற்பிக்கப்படும் வரலாற்றை கேள்விக்கேட்கும் தைரியமுள்ள முதல் அரசு எங்களுடையதே எனப் பீற்றிக்கொண்டதுடன், பண்பாட்டுத்துறை அமைச்சகத்தால் வெளியிடப்படவிருக்கும் அறிக்கை கல்வித்துறையில் தீவிரமாக அமலாக்கப்படும், பாடநூல்கள் மாற்றியெழுதப்படும் என்று தெரிவித்தார். 

5. 2018 அக்டோபரில் அகில இந்திய தொழில்நுட்பல கல்விக்கழகம் (ஏஐசிடிஇ), பண்டைய இந்தியாவின் அறிவமைப்பு (Ancient Knowledge System) என்கிற படிப்பையும் அதற்கான பாடநூலாக பாரதிய வித்யாசார் என்கிற நூலையும் புகுத்தியது. போலி அறிவியலை முன்வைக்கும் கல்விக்குள் திணிக்கும் இம்முயற்சிக்கு எதிராக கல்வியாளர்களும் அறிவியலாளர்களும் இணையவழி கையெழுத்தியக்கம் நடத்திய போது, அவர்களைவிடவும் கூடுதலானவர்கள் தனது முடிவுக்கு ஆதரவாக கையெழுத்திட்டுக் கொடுத்திருப்பதாக கொக்கரித்தது ஏஐசிடிஇ. அதற்கும் முன்னதாகவேகூட அது அறிவியல் தொழில்நுட்பக் கல்வியை பாழடிக்கத்தொடங்கி விட்டதற்கு 2018 ஜனவரியில் வெளியிட்ட Model Curriculam for Undere Graduate Degree Courses in Engineering and Technology என்கிற ஆவணம் சான்றாக உள்ளது.  

6. மேற்சொல்லப்பட்டிருக்கும் பின்னணியில் தேசிய கல்விக்கொள்கையில் குறிப்பிடப்படும் பண்பாடும் பாரம்பரியமும் யாருடையவை என்கிற கேள்வி எழுகிறது. இந்த நாடு பன்மைத்துவமான பண்பாட்டைக் கொண்டிருக்கிறது என்று விதந்தோதிக் கொண்டே அந்த பன்மைத்துவத்தை ஒழித்துக்கட்டுவதற்குண்டான கேடுகளைச் செய்து வருகிற இந்துத்துவர்களின் பாஜக அரசு, கல்விப்புலத்தில் மட்டும் பன்மைத்துவப் பண்பாட்டை பேணும்விதமாக நடந்து கொள்ளுமா என்கிற சந்தேகத்திலிருந்து இந்தக் கல்விக்கொள்கையை அணுகவேண்டும். ஆரியர்களின் - அவர்களது வழித்தோன்றல்களாக தம்மைக் கருதிக்கொண்டுள்ள பார்ப்பனர்களின் வேதப் பண்பாட்டையும் மேலாதிக்கத்தையும் அரசதிகாரத்தின் துணையோடு நிறுவத்துடிக்கும் இந்துத்துவவாதிகள் – அதே நோக்கங்களுக்காக இந்திய குடிமக்களை குழந்தைப்பருவம் தொட்டே பதப்படுத்துவதற்காக மேற்கொண்டுள்ள சட்டப்பூர்வ ஏற்பாடே இந்த தேசிய கல்விக்கொள்கை என்கிற முடிவுக்கு வருவதற்கு சில உதாரணங்கள் போதும்.   

தேசிய கல்விக்கொள்கையின்படி, ஒரு குழந்தை தனது வீட்டிலிருந்து எவ்வளவு அருகாமையில் பள்ளிக்கூடத்தைப் பெறவிருக்கிறது, அது எவ்வாறு பள்ளிக்கு சென்று திரும்பப்போகிறது என்கிற பிரச்னைகளையெல்லாம் கடந்து, மூன்றுவயதில் கற்றல் செயல்பாட்டிற்காக பள்ளிக்குள் தள்ளிவிடப்படும் குழந்தை அன்றாடம் எதை எப்படி கற்றுக்கொண்டு வீடு திரும்பப்போகிறது? பண்பாட்டின் அடிப்படைக்கூறுகளில் ஒன்று உணவு; எனில் அந்த மூவேளை உணவில் இருவேளை- காலை மற்றும் மதியத்தில் அரசே வழங்கப்போவதாக சொல்லப்படும் உணவு யாருடைய உணவாக இருக்கப் போகிறது?  தமிழர்களின் உணவில் பாரம்பரியமாக கலந்துள்ள வெங்காயம் பூண்டு இரண்டையும் தவிர்த்த உணவை ஏற்கனவே இஸ்கானின் அட்சயப் பாத்ரா தமிழகக் குழந்தைகளுக்கு வழங்கத் தொடங்கிவிட்டது. நான் வெங்காயம் பூண்டு சாப்பிடும் வழக்கமில்லாத குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள் என்று நிதியமைச்சர் நிர்மலா நாடாளுமன்றத்திலேயே தன் சாதி அகங்காரத்தை வெளிப்படுத்தினாரல்லவா– மக்கள் தொகையில் மிகக் குறும்பான்மையினரான ஆசாரப்பார்ப்பனர்களின் வெங்காயம் பூண்டு கலக்காத இத்தகைய உணவுதான் நாடு முழுவதற்கும் நம் குழந்தைகளுக்கு வழங்கப்படவிருக்கிறது என்பதற்கான முன்னோட்டமே இது. இந்த அந்நிய உணவுக்கும் சுவைக்கும் பெரும்பான்மையான குழந்தைகள் பழக்கப்படுத்தப்படவிருக்கின்றனர். குழந்தைகள் பள்ளியில் பழகிக்கொண்டுவரும் இந்த உணவும் சுவையும் அவர்களது வாழ்நாள் முழுக்க தொடரக்கூடியதாயும் குடும்பத்தின் மற்றையவர்கள் மீது செல்வாக்கு செலுத்தக்கூடியதாகவும் இருக்கப்போகிறது.   

தேசிய கல்விக்கொள்கை செயலாக்கத் திட்டத்தில் இந்திய மொழிகளை, கலைகளை, பண்பாட்டை ஊக்குவிப்பது குறித்த அத்தியாயத்திற்கான முன்குறிப்பில் வட்டார/ தாய்மொழிக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படும் எனச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இப்போதைய நிலையிலேயே பெரும்பாலான தனியார் பள்ளிகள் எல்லா குழந்தைகளையும் காலைநேர பிரார்த்தனைப் பாடல் என்ற பெயரில் பஜனைப் பாடல்களையும் சமஸ்கிருத சுலோகங்களையும் பாடவைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எல்லா நிலையிலும் சமஸ்கிருதத்தையும் அதற்கடுத்த நிலையில் இந்தியையும் உயர்த்திப்பிடிக்கும் தேசிய கல்விக்கொள்கை ஒட்டுமொத்தமாக எல்லா பள்ளிகளின் குழந்தைகள் மீதும் காலைநேர கூடுகைப்பாடல் என்பதற்கும் அப்பால் பல்வேறு வழிகளில் இந்த அன்னிய மொழிகளை திணிக்கப்போகிறது. 

2011 மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பின்படி 19569 மொழிகளும் கிளைமொழிகளும் பேசப்படும் இந்த நாட்டில் 10000 பேருக்கு மேல் பேசக்கூடிய மொழியென அடையாளம் காணப்பட்டவை 121 மட்டுமே. இவற்றிலும் 22 மொழிகள்தான் அரசியல் சட்டத்தின் எட்டாவது அட்டவணையில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. ஒன்றிய அரசும், அதன் திட்டங்களும் இந்த 22 மொழிகளையும்  ஒருபோதும் சமமாய் நடத்தப்போவதில்லை என்பதற்கு அன்றாடம் உதாரணங்கள் வந்தவண்ணம் உள்ளன. மகாதானபுரம் ரயில் நிலையத்தின் பெயர்ப்பலகையில் இருந்த ‘க’ நீக்கப்பட்டு ‘ஹ’ சேர்க்கப்பட்டதானது ஒன்றிய ஆட்சியாளர்கள் ஒவ்வொரு எழுத்தையும் குறிவைத்து வேலை செய்கிறார்கள் மாற்றத் துடிக்கிறார்கள் என்பதைக் காட்டுகிறது.

பள்ளிகளின் பெயரை மாற்றுவது, வகுப்பறைக்குள் மாணவர்கள் அமரும் இருக்கைகளுக்கு ஆளுங்கட்சியின் கொடிநிறத்தைப் பூசுவது, சமஸ்கிருதத்தில் மட்டுமே போட்டிகளை நடத்துவது, பாடநூல்களை திரித்து எழுதுவது, உண்மையான அறிவியலையும் வரலாற்றையும் பேசும் பாடங்களை நீக்குவது, ஆசிரியர் மாணவர் உறவை குரு-சிஷ்ய படிநிலையாக மாற்றுவது, ஆசிரியர்களுக்கு பாதபூஜை செய்யும் நிகழ்வுகளை நடத்துவது, உடற்பயிற்சி- மனப்பயிற்சிக்காக யோஹா என்கிற பெயர்களில் கல்விக்கூடங்களுக்குள்ளேயே சாஹா நடத்த முயற்சிப்பது என்று எந்தவொரு சந்தர்ப்பத்தையும் நழுவவிடாமல் தமது கருத்தியலை கல்விப்புலத்தின் மீது இந்துத்துவவாதிகள் திணித்துவந்ததன் தொடர்ச்சியில்தான் தேசிய கல்விக்கொள்கை வந்துள்ளது. 

7. சாதியத்திற்கு முந்தைய வர்ணாசிரம நிலையை தற்காலத்திற்கேற்றாற்போல மீட்டுருவாக்கும் தமது முயற்சியில் கார்ப்பரேட்டுகளையும் கல்வி வியாபாரிகளையும் இந்துத்துவவாதிகள் தம்முடன் இணைத்துக்கொள்வதற்கு தேசிய கல்விக்கொள்கையில் வழிகண்டுள்ளனர். வர்ண நலனும் வர்த்தக நலனும் ஒன்றுக்குள் ஒன்றாக ஊடாடியிருக்கும் – பார்ப்பனீயமும் கார்ப்பரேட்டியமும் கலந்து பார்ப்பரேட்டியமாக மாறியுள்ள இக்காலத்தில் குடிமக்களுக்கு வழங்கப்படும் கல்வி அதற்கிசைந்தாற்போல் தான் இருக்கும். மக்களை மந்தையாகவும் தேசத்தை சந்தையாகவும் கட்டியமைக்க பண்பாடும் அதனங்கமான கல்வியும் தான் உகந்த களம் என்று அவர்கள் உணர்ந்திருப்பதன் வெளிப்பாடாகவே இக்கொள்கையை பல அடுக்கு வடிகட்டலுடன் வகுத்துள்ளார்கள். சந்தையின் மிக மலிவான பண்டமே உழைப்புதான். அந்த உழைப்பை விற்பவர்களாக பெரும்பகுதியினரையும், அந்தந்த காலத்திற்குரிய நவீன அறிவியல் தொழில்நுட்பங்களை கண்டுபிடிப்பவர்களாக, மேம்படுத்துகிறவர்களாக, கையாள்கிறவர்களாக சிறுதொகையினரையும் இக்கொள்கை வடிகட்டல்கள் வழியே உருவாக்கும் அதேநேரத்தில் கல்வி வளாகத்திற்குள் நுழைகிற ஒவ்வொருவரது - ஆசிரியர் உட்பட- கருத்துலகத்தையும் மூடத்தனங்களாலும் பழமைவாதங்களாலும் கற்பிதமான பெருமிதங்களாலும் நிரப்பிவைக்கும் விதமாக இக்கொள்கையும் அதை செயல்படுத்தும் திட்டங்களும் உள்ளன. 

குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பில் மொழியால் நடத்தையால் நம்பிக்கைகளால் இணைந்துள்ள மக்களை ஒரு பண்பாட்டுத்தொகுதி என்று கொள்வோமானால், அந்தப் பண்பாட்டுக்குரியவர்கள் தங்களுக்குகந்த கல்வியை வட்டாரம் சார்ந்ததாக தனித்தன்மையுடையாக உருவாக்கிக் கொள்வதும் அதன்வழியே உலகோடு தொடர்பாடுவதுமே சரி. ஆனால் இந்த தேசிய கல்விக் கொள்கை வட்டாரத் தன்மைகளையும் பல்வேறு இனங்களின் தனித்தன்மைகளையும் கணக்கில் கொள்ளாது ஒற்றைமயமாக்கத்திற்காக மத்தியிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டு மாநிலங்கள் மீது திணிக்கப் படுகிறது. இக்கொள்கையை செயல்படுத்துவதற்குமப்பால் சென்றுவிடாதபடியான நெருக்கடியை மாநில அரசுகளுக்கு ஒன்றிய அரசு உருவாக்கி வருவதை ஏற்க முடியாது.   

மாநில அரசுகள் தமது ஆளுகைப்பரப்பிலுள்ள மக்களின் சமூக அரசியல் பொருளியல் பண்பாட்டு நலன்களைப் பாதுகாப்பதற்கான பொறுப்பையும் அதிகாரத்தையும் அரசியல் சாசனத்தின் வழியே பெற்றவை. அவ்வகையில் தம்மக்களின் கல்வி உரிமையை பாதுகாக்கும் வகையில் தமிழ்நாட்டின்  அரசு தனியாக கல்விக்கொள்கை ஒன்றை உருவாக்குவதே சரியாகும். அதற்கு கல்வியை மாநிலப்பட்டியலுக்குள் கொண்டுவர வேண்டும் என்ற குரலை மாநில அரசும் மக்களும் சேர்ந்தெழுப்ப  வேண்டிய காலமிது.  

8. இந்தியச்சமூகம் வரலாற்றுப்போக்கில் உருவாக்கிவந்துள்ள பண்பாட்டு நிறுவனங்களுக்கும் அரசியல் சாசனத்திற்கும் அதன் நோக்கங்களை நிறைவேற்றுவதற்கான நிறுவனங்களுக்கும் ஒன்றிய அரசின் ஆட்சியாளர்களால் இன்று நேர்ந்துவரும் அபாயம்தான் கல்வித்துறையின் மீதும் கவிந்துவருகிறது. இந்த நிறுவனங்கள் ஒவ்வொன்றும் அதனதன் தனித்தன்மையையும் சமூகப் பாத்திரத்தையும் இழந்து ஒன்றிய ஆளுங்கட்சியின் விருப்பார்வங்களை நிறைவேற்றித் தருகிற அடியாள்படையாக மாற்றப்பட்டு வரும் நிலையில் அதிலிருந்து கல்வியை மட்டும் தனித்தெடுத்து காப்பாற்றிவிட முடியுமா என்கிற கேள்வி அப்பாவித்தனமாக எழுப்பப்படுகிறது. ஆனால் இந்தக் கேள்விக்கான பதில், ஒட்டுமொத்த அபாயத்திற்கும் எதிரான போராட்டம் திரளும்வரை கல்விப்புலத்தின் தனித்துவத்திற்கான, மாநிலங்களின் உரிமைக்கான போராட்டங்கள் காலந்தாழ்த்தவோ காத்திருக்கவோ வேண்டியதில்லை என்பதுதான்.

 

 

 

 

ரத்து அதிகாரமும் வெத்து அதிகாரமும் - ஆதவன் தீட்சண்யா

 சமூகவாழ்வின் எந்தவொரு நாளை எடுத்துக்கொண்டாலும் அந்தநாள் அண்ணல் அம்பேத்கருடன் தொடர்புடையதாக இருக்கிறது. அந்தளவுக்கு அவர் ஒவ்வொரு நாளின் மீதும் தன் முத்திரையைப் பதித்தவாறே செயலூக்கத்துடன் கடந்திருக்கிறார். அவரது அன்றாடப் பணிகளும் தொலைநோக்குப் பார்வையும் ஒன்றுக்கொன்று முரணாது இசைந்திருந்தன. 

பிறப்பின் அடிப்படையில் அனைவரும் சமம் என்கிற இயற்கை நீதி மநுநீதியால் சீர்குலைக்கப்பட்ட நிலையில் அதை நேர்செய்திட சமூக நீதி என்கிற கருத்தாக்கத்தை வளர்த்தெடுப்பதிலும் பரவலாக்குவதிலும் அவர் ஆற்றிய பங்கு இப்போது அடிக்கடி பேசப்படுவதாயுள்ளது. சமூகநீதியின் முதிர்ந்தநிலையில் அது அனைவரும் சமம் என்கிற ஆதிநிலைக்கு- இயற்கைநீதியின் தற்கால நிலைமைக்கு- சமூகத்தை இட்டுச்செல்லும் என்று கருதினார். 

மனிதர்களுக்குள் சமத்துவம் என்கிற நிலை உருவாவதற்கும் நிலைப்பதற்கும் அவர் சுதந்திரத்தையும் சகோதரத்துவத்தையும் உள்ளிழையும் நிபந்தனைகளாக்கினார். இம்மூன்றில் எதுவொன்றும் தனித்தியங்க முடியாமல் இருப்பதனை தனக்கிருந்த உலகளாவிய கண்ணோட்டம் மற்றும் இந்திய நிலைமைகள் பற்றிய குறிப்பான ஆய்வறிவின் வெளிச்சத்தில் தர்க்கப்பூர்வமாக அவரால் விளக்கமுடிந்தது. அதனாலேயே அவரது காலத்தில் மேலெழுந்து வந்திருந்த இயக்கங்கள் பலவும் அரசியல் சுதந்திரம் என்பதோடு மட்டுமே தம்மைச் சுருக்கிக்கொண்ட நிலையில் அதில் மனநிறைவடையாத அம்பேத்கர் சமூக, பொருளாதாரச் சுதந்திரங்கள் நோக்கி தமது விருப்பார்வத்தையும் செயல்பாட்டையும் விரித்துச் சென்றார். இந்த கருத்தாக்கத்தை மக்களிடம் சேர்க்கவே அவர் மூக்நாயக், பகிஷ்கரித் பாரத், சமதா, ஜனதா, பிரபுத்த பாரத் ஆகிய பத்திரிகைகளையும், பகஷ்கரித் ஹிதகரினி சபா, சுதந்திர தொழிலாளர் கட்சி, அகில இந்திய பட்டியல் சாதியினர் கூட்டமைப்பு ஆகிய அமைப்புகளையும் நடத்திப் பார்த்துள்ளார். தன் அந்திமத்தில் அவர் பவுத்தம் தழுவியதும் கூட இதனோடு இணைந்த நடவடிக்கையே. 

1914 மற்றும் 1916 ஆம் ஆண்டுகளில் நியூயார்க் வந்திருந்த லாலா லஜபதிராய் அவ்வேளையில் அங்கே கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்த அம்பேத்கரை, சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பங்கெடுக்கச் செய்வதற்கு பெரிதும் பிரயத்தனப்பட்டார். ஆனால் சமூக, பொருளாதார அடிமைத்தனங்களை அப்படியே பேணிக்கொண்டு அரசியல் விடுதலையை மட்டும் குறுக்கிக் கோரும் அபத்தத்திற்கு தன்னால் துணைபோக முடியாது என்று நேருக்குநேர் மறுத்ததிலிருந்து அம்பேத்கரது நிலைப்பாட்டையும் அதில் அவருக்கிருந்த உறுதியையும் உணரமுடியும்.   

அரசியல், சமூக, பொருளாதாரச் சுதந்திரங்களை அடைவதற்கான வழிகளில் அவரது தெரிவாக நாடாளுமன்ற ஜனநாயகம் ஏன் இருந்தது என்பதற்கான விளக்கம், ஜனநாயகம் என்பதற்கான அவரது விளக்கத்தில் பொதிந்துள்ளது. ஜனநாயகம் என்பதை வெறும் தேர்தலாக குறுக்கிப் புரிந்துகொள்வதற்கு மாறாக அம்பேத்கர் அதை மனித உறவுகளின் அடிப்படை – இணைந்துவாழும் ஒரு பாணி என விளக்கினார். ஜனநாயகம் எப்போதும் எங்கும் ஒரே குறிக்கோளுடன் இருப்பதில்லை என்று விளக்கும் அவர் “மக்களுக்கு நல்வாழ்வு கிட்டச்செய்வதே” தன் காலத்தில் ஜனநாயகத்தின் குறிக்கோளாக இருக்கிறது என்றார். ரத்தம் சிந்தாமல் மக்களின் பொருளாதார, சமூக வாழ்க்கையில் புரட்சிகர மாற்றங்களைக் கொண்டு வருவதே ஜனநாயகம் என்கிற அவர் தான் விரும்பும் புரட்சிகர மாற்றங்களைக் கொண்டு வருவதற்கு நாடாளுமன்ற ஜனநாயகத்தை ஒரு வழியாகக் கண்டார். ஆனால் அதை மட்டுமே இறுதிவழியாக அவர் முன்வைத்தார் என்று சொல்லமுடியாது. “தார்மீக ஆதாரங்கள் தீர்ந்துவிட்டால் நாங்கள் மற்ற முறைமைகளைக் கையாளுவோம்” என்றும் “மக்களின் சுதந்திரம் அதை அடைய கையாளப்படும் முறைகளின் புனிதத்தைவிட மிக உயர்ந்தது” என்றும் கூறியதை மனங்கொள்ள வேண்டும். ( தொகுதி 36, பக்:325)  

நாடாளுமன்ற ஜனநாயகத்திற்கு மிக அடிப்படையானது வாக்குரிமை. அதை கல்வி மற்றும் சொத்துரிமையுடன் இணைத்தபோது இந்நாட்டு மக்களில் பெரும்பாலோர் கல்வியும் சொத்துமில்லாமல் இருப்பதற்கு இங்குள்ள சாதியமே காரணம் என்று குற்றம்சாட்டிய அம்பேத்கர் அதற்கு தீர்வாக வயது வந்தோர் அனைவருக்கும் வாக்குரிமை எனக் கோரினார். பெண்களும் மற்றவர்களும் வாக்குரிமை பெறுவதற்கு அவரது இந்தக் கோரிக்கையே பின்னாளில் வழியமைத்தது. வாக்காளருக்கான தகுதியை நிர்ணயிப்பதில் உள்ள பாரபட்சத்தை எதிர்த்த அவர் அடுத்துவந்த நாட்களில் வேட்பாளருக்கு குறைந்தபட்ச கல்வித்தகுதியை நிர்ணயிக்கும் முயற்சிக்கும் கடும் எதிர்ப்பைத் தெரிவித்து அதில் வெற்றியும் பெற்றார். தரப்படுத்துதல் தகுதிப்படுத்துதல் என்பவை அனைவருக்குமான வாய்ப்புகளை பறிக்கும் செயலே என்பதை நிறுவிக்காட்டிய அவர் அறிவாளிகளின் திறமையான ஆட்சியை விடவும், அறம் சார்ந்த நல்லாட்சி அவசியம் என்றார். அதே நேரத்தில் நாடாளுமன்றம், சட்டமன்றம் ஆகியவற்றில் போட்டியிட விரும்புகிறவர்களை அம்மன்றங்களில் செயலூக்கத்துடன் பங்கேற்பவர்களாக பயிற்றுவிக்கும் அரசியல் பள்ளியொன்றை- இந்தியாவிற்கே முன்னுதாரணமாக தொடங்கி நடத்திப் பார்த்திருக்கிறார். (அந்தப் பள்ளி தொடர்ந்திருந்தால் வேட்பாளர் பட்டியல் இறுதி செய்யப்படுவதற்கும் வாக்குப்பதிவிற்கும் இடைப்பட்ட 14 நாட்களில் தொகுதிக்குட்பட்ட வாக்காளர்கள் அனைவரையும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தடவைகளில் சந்திக்கமுடிகிற வேட்பாளர்கள் அடுத்து ஐந்தாண்டுகளில் ஒருமுறைகூட எட்டிப் பார்க்காமல் மீண்டும் வாக்கு கேட்டு வரும் நிலை உருவாகியிருக்காது. மக்களுக்கு கடமைப்பட்டவர்கள் என்கிற பொறுப்பு கூடியிருக்கும். தனிநபர் துதிகளில் காலத்தை வீணடிக்காமல் அவையின் நேரம் பயனுள்ள விவாதங்களுக்குப் பயன்பட்டிருக்கும். காசு வாங்கிக்கொண்டு அவையில் கேள்விகேட்கும் உறுப்பினர்களாக இழிந்திருக்க மாட்டார்கள்) 

பட்டியல் சாதியினருக்கான தனித்தொகுதிகளை ஆளுங்கட்சிகளும் ஆதிக்கச்சாதியினரும் தமது அடியாட்களைக் கொண்டு கைப்பற்றிவிடும் மோசடி நடக்கிறது என்கிற அவரது குற்றச்சாட்டு யூகத்திலிருந்தோ உள்ளுணர்விலிருந்தோ எழுந்ததல்ல. அவரிடம் வலுவான தரவுகள் இருந்தன என்பதை 1951 அக்டோபர் 28 அன்று லூதியானாவில் ஆற்றிய உரையிலிருந்து நம்மால் உணரமுடியும். ஆனால் அந்த மோசடியைத் தடுக்க அவர் மேற்கொண்ட முயற்சிகள் கைகூடவில்லை. இன்றளவுக்கும் தனித்தொகுதிகளின் நிலை இதுவே. அங்கே போட்டியிடுகிறவர்கள் அம்பேத்கரின் போராட்டத்தால் கிடைத்த வாய்ப்பாக கருதாமல் தனது கட்சித்தலைமையின் கருணையினால் கிடைத்த யாசகமாகப் பார்க்கின்றனர். அவர்கள் பட்டியலினத்தாரின் நலன்களைக் காப்பதற்கு பதிலாக பிற சாதியினரின் தயவையும் நல்லெண்ணத்தையும் எதிர்நோக்கியே தமது செயல்பாடுகளை வடிவமைத்துக்கொள்கின்றனர். 

நாட்டின் முதலாவது சட்ட அமைச்சர் என்ற முறையில் 1951 ஆம் ஆண்டு இந்திய மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டத்தை அம்பேத்கர் முன்மொழிந்தபோது அச்சட்டமே ஒரு இலட்சிய நாடாளுமன்றத்தை அமைத்துக் கொடுத்துவிடும் என்று அவர் நம்பியிருக்கவில்லை. அறமார்ந்த ஒரு சமூகத்தை உருவாக்காத பட்சத்தில் அங்கு அரசியல் சாசனமோ சட்டங்களோ மட்டுமே எந்த மாற்றத்தையும் நிகழ்த்திவிட முடியாது என்கிற எச்சரிக்கையை அவர் தந்தபடியே தான் இருந்தார். அவர் முன்மொழிந்து நிறைவேற்றிக் கொடுத்த மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டத்தின்படி 1952ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற தேர்தலில் வாக்காளர்கள் அவரையே தோற்கடித்தனர். சட்டத்தின் உயர்ந்த நோக்கங்களுக்கு இணையான விழுமியங்களுடன் சமூகம் தன்னை கட்டமைத்துக் கொள்ளவில்லை. அதன் முகத்தில் அதிநவீன அலங்காரமும் தலைக்குள் பழமையேறிய மூளையும்  இருப்பதை அம்பேத்கரின் தோல்வியிலிருந்து மட்டுமல்ல சமகாலப் போக்குகளிலிருந்தும் அறிய முடியும். 

கருத்தார்ந்த நிலையில் போதிய பலனை வழங்கவில்லை என்றாலும், அம்பேத்கரின் பேருழைப்பால் இந்த நாடாளுமன்ற ஜனநாயகத்தில் பட்டியல் சாதியினருக்கும் பட்டியல் பழங்குடியினருக்கும் எண்ணிக்கைப் பிரதிநிதித்துவமாவது கிடைத்திருக்கிறது. ஆனால் சமூகத்தின் பல அடுக்கினருக்கு அந்த எண்ணிக்கைப் பிரதிநிதித்துவமும் கிடைக்காத அவலம் நீடிக்கிறது. 

கடைசியாக நாடாளுமன்றத் தேர்தல் நடந்த 2019 ஆண்டில் இந்திய மக்கள் தொகையில் ஆண்கள் 717,100,970, பெண்கள் 662,903,415 பேர். ஆனால் அப்போது நாடாளுமன்றத்திற்கு தேர்வான பெண்கள் 78 பேர் மட்டுமே. அதாவது மொத்த உறுப்பினர்களில் 14.39%பேர். (இவர்களில் கணிசமானோர் ஆணாதிக்கத்தை நியாயப்படுத்துகிற பா.ஜ.க.வினர்). 2016 ஆம் ஆண்டில் தமிழக சட்டமன்றத்தில் பெண் உறுப்பினர்கள் வெறும் 9% மட்டுமே. இதில் எஸ்.சி, எஸ்.டி பெண்களின் பிரதிநிதித்துவம் என்ன கதி என்பதை தனியே சொல்லவேண்டியதில்லை. பொதுவெளியில் சுகாதாரத்துடன் கூடிய கழிப்பிடம் இல்லையென்பது உட்பட பெண்கள் பொதுவாழ்வுக்கு வருவதில் உள்ள தடைகளை நாம் எப்போதாவது பரிசீலித்திருக்கிறோமா? தடைகளை மீறி அரசியல் பணியாற்ற வருகிற பெண்கள் சுதந்திரமாக பணியாற்றுவதற்கான வாய்ப்பு எந்தளவிற்கு உள்ளது?. இவ்வளவு குறைவான பெண் பிரதிநிதிகளைக் கொண்டுள்ள அவை பாலினம் சார்ந்த பிரச்னைகளில் எத்தகைய அணுகுமுறையை மேற்கொள்ளும்? அது எப்படி பாலின சமத்துவத்திற்கான நியாயத்தைப் பேசுவதற்கான தார்மீக பலத்தைப் பெறும்? 

பெண்களைப் போலவே மதச்சிறுபான்மையினரும் மக்கள்தொகையில் அவர்களது விகிதாச்சாரத்திற்கேற்ற பிரதிநிதித்துவத்தை பெறாதவர்களாக உள்ளனர். உதாரணத்திற்கு மக்கள்தொகையில் 14.22% முஸ்லிம்கள். ஆனால் நாடாளுமன்றத்தில் அவர்களின் அளவு 3.5% மட்டுமே. இன்னும் மொழிச்சிறுபான்மையர், பாலினச் சிறுபான்மையரின் பிரதிநிதித்துவம் பற்றிய பேச்செல்லாம் இங்கு தொடங்கப்படவேயில்லை. சிறுபானமையினர் தாங்கள் பெரும்பான்மையினரால் ஒடுக்கப்படுவோம், புறக்கணிக்கப்படுவோம் என்கிற அச்சமின்றி வாழ்வதை உறுதிசெய்வது ஜனநாயகத்தின் உள்ளுறையாக இருக்கவேண்டும் என்று அம்பேத்கர் வலியுறுத்தியதை இங்கு யாருக்கு நினைவூட்டுவது? 

2009 ஆம் ஆண்டில் இந்திய நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களில் 58% பேர் கோடீஸ்வரர்களாக இருந்த நிலையில் நடப்பு அவையின் 82% பேர் கோடீஸ்வரர்களாக தேர்வுபெற்றுள்ளனர். இதேநிலை நாட்டின் பல்வேறு  சட்டமன்றங்களிலும் பரவிவருகிறது. மக்கள் தொண்டாற்றுவோர் அந்த நன்மதிப்பினூடே சட்டமியற்றும் அதிகாரமையங்களுக்குத் தேர்வாகும் நிலைமைக்கு மாறாக பணபலம் கொண்டோர் அதிகார மையங்களைக் கைப்பற்றும் நிலை அஞ்சத்தக்க வேகத்தில் உருவாகிவருகிறது. எனில் இந்த அவை யாருடைய நலன் சார்ந்து செயல்படும், இவர்கள் தமது வர்க்கநலனைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளும் அகநிலைப் பதைப்பிலிருந்து எடுக்கும் முடிவுகள் எந்தளவிற்கு நடுநிலையோடிருக்கும், இந்த அவைக்கும் சாமானிய மக்களுக்கும் இடையே என்ன உறவு நிலவமுடியும் என்றெல்லாம் பரிசீலிக்க வேண்டியுள்ளது. 

இந்தியாவில் ஜனநாயகத்திற்கான வாய்ப்புவளங்கள் என்கிற தலைப்பிலான உரைக்குறிப்பில், பொதுவாழ்வை மேற்கொள்ள பாலினமோ, சாதியோ, மதமோ பொருளாதார நிலையோ ஒரு தடையாகிவிடக்கூடாது என்று அம்பேத்கர் விடுத்த எச்சரிக்கை இன்னும் உயிர்ப்புடன் உள்ளது. கட்சிகள் தலித்துகளை பொதுத்தொகுதிகளில் நிற்கவைப்பதே அரிதானதாக இருப்பதால் அவர்கள் அங்கு வெற்றி பெறுவது அதனிலும் அதிசயமாகவே உள்ளது. வலுவான சாதிய, குடும்பப் பின்புலமில்லாத ஒரு பெண் ஆணை எதிர்த்து போட்டியிடுவதும் வெற்றி பெறுவதும் கூட இதேரீதியானதுதான். ஆணாதிக்க, சாதிய, பொருளாதார, மதப்பெரும்பான்மைச் சிந்தனைகளால் பிளவுண்டிருக்கும் இச்சமூகத்தில் இவையே வெற்றிவாய்ப்பைத் தீர்மானிக்கும் காரணிகளாகவும் உள்ளன. இந்தக் காரணிகளைத் தரவுகளாகக் கொண்டே கட்சிகளும் கட்சிகளுக்காக தேர்தல் பணியைத் திட்டமிடும் வல்லுனர் அமைப்புகளும் வேட்பாளர்களைத் தெரிவு செய்வதுடன் வாக்காளர்களையும் அணுகும் காலகட்டமிது.   

நாட்டின் வளர்ச்சிக்கான திட்டங்களையும் சமகால சிக்கல்களுக்கான தீர்வுகளையும் முன்மொழிவோர், மக்கள் நலனைப் பாதுகாக்கவும் மேம்படுத்தவும் அர்ப்பணிப்புடன் தொண்டாற்றுகிறவர்கள், அரசியல் சாசனம் வழங்கியுள்ள உரிமைகளையும் நோக்கங்களையும் அடைவதற்காக போராடுகிறவர்கள், நேர்மையாளர்கள்- ஆகியோரிலிருந்து கொள்கை சார்ந்து தமக்கான பிரதிநிதிகளை தேர்வுசெய்யும் சுதந்திரமான நிலையில் இன்று வாக்காளர்கள் விட்டுவைக்கப்படவில்லை. திட்டமிட்ட, திரிக்கப்பட்ட பிரச்சாரங்களின் வழியே குறிப்பிட்ட கட்சி/  கூட்டணி அல்லது தலைவருக்கு ஆதரவான அல்லது எதிரான அலை வீசுவதான தோற்றத்தை செயற்கையாக உருவாக்கி மக்களின் உளவியலை முற்றுகையிட்டு அவர்களின் வாக்குகளை திருப்பிவிட முடியும் என்கிற அஞ்சத்தக்க நிலை உருவாகிவருகிறது. 

2013 ஆம் ஆண்டில் நடைபெற்ற திரிபுரா சட்டமன்றத் தேர்தலில் பா,ஜ.க வெறுமனே 1.54% வாக்குகளை மட்டுமே பெற்றிருந்தது. அது போட்டியிட்டிருந்த தொகுதிகளில் ஒன்றைத்தவிர மற்றெல்லாவற்றிலும் வைப்புத்தொகையைக்கூட திரும்பப்பெற முடியாத அளவுக்கு மோசமாக தோல்வியுற்றிருந்தது. ஆனால் அந்தக் கட்சி அடுத்துவந்தத் தேர்தலில் அங்கு கால்நூற்றாண்டு காலமாக இடைவிடாது ஆட்சியிலிருந்த மார்க்சிஸ்ட் கட்சியை வீழ்த்தி அதிகாரத்திற்கு வருகிறது. பலவந்தமாகவும் மோசடியாகவும் பெறப்பட்ட இந்த முடிவுக்குப் பின்னால் எத்தகைய ஜனநாயகத்திற்குப் புறம்பான சதிவேலைகள் நடந்தன என்பதை ஒரு திகில் கதையைப் போல விவரிக்கிறது “ இந்தியத் தேர்தல்களை வெல்வது எப்படி என்கிற நூல். இந்த அணுகுமுறைகளின் வழியாகத்தான் ஏற்கனெவே மோடி, டிரம்ப் போன்றவர்கள் தம்மை ஊதி பெரிதாக்கிக் காட்டி அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றியுள்ளனர். தமிழகத்தில் நேரடியாக அதிகாரத்திற்கு வரமுடியாத பா.ஜக, மக்கள் விரோதச் செயல்களால் முற்றிலுமாக தனிமைப்பட்டுள்ள, ஆட்சியில் நீடிப்பதற்கான அரசியல் நியாயங்கள் அனைத்தையும் இழந்திருக்கின்ற, தான் காலால் இடும் பணியை தலையால் சுமந்து செய்துமுடிக்கிற அதிமுகவை இத்தகைய தகிடுதத்தங்கள் மூலமாக ஆட்சியில் நீடிக்கச் செய்வதற்கு முயற்சித்துவருகிறது. 

“ஜனநாயகம் என்பது ஒரு சுதந்திரமான அரசாங்கம் என்று சொல்லப்படுகிறது. சுதந்திரமான அரசாங்கம் என்றால், சமூக வாழ்க்கையின் பரந்த அம்சங்களில் சட்டத்தின் குறுக்கீடின்றி மக்கள் செயல்படுவதைக் குறிக்கிறது” என்பார் அம்பேத்கர். அப்படி சுதந்திரமான ஓர் அரசாங்கத்தை தேர்வுசெய்யுமளவுக்கு விழிப்படைந்தவர்களாக குடிமக்கள் உருவாகும்போது அம்பேத்கர் விரும்பியபடி ஜனநாயகம் என்பது அவர்கள் கையில் ஒரு ரத்து அதிகாரமாகவும் இருக்கும்.

நன்றி: செம்மலர், ஏப்ரல் 2021

 

ஒசூரின் குடிநீரும் தோழர் ஜீவானந்தமும் - ஆதவன் தீட்சண்யா

 

ஏரியில் ஆளுயரத்திற்கு பொங்கும் நுரை, ரசாயனக் கழிவுகளால் தீப்பிடித்தெரியும் ஏரி என்றெல்லாம் அவ்வப்போது ஊடகங்களில் பரபரப்பாக காட்டப்படும் வரத்தூர் ஏரி பெங்களூரின் கழிவுநீர்க்குட்டை போலாகிவிட்டது. இந்த வரத்தூர் ஏரியின் உபரி நீரானது, ஒசூர் அருகே தென்பெண்ணையாற்றின் குறுக்கே கட்டப்பட்டுள்ள கெலவரப்பள்ளி நீர்த்தேக்கத்தில் வந்து கலந்து மாசடையச் செய்கிறது. 1990களில் ஒசூர் குடிநீர் தேவையை ஈடுகட்ட நகராட்சி நிர்வாகம் இந்த கெலவரப்பள்ளி அணையின்  தண்ணீரை 14 வடிமுறைகளால் சுத்திகரித்து நகருக்குள் விநியோகிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. ஆனால் அத்தகைய சுத்திகரிப்புக்குப் பிறகும் அந்த நீர் சகிக்கமுடியாத நாற்றத்துடனும் வேறேதோ திரவம் போன்ற நிறத்திலும் ஒவ்வொரு வீட்டின் குழாயிலும் வந்து ஊற்றியது.

குடிநீர் வடிகால் வாரியத்தில் பணியாற்றும் ஒரு தோழரின் உதவியுடன் நான், போப்பு, விநாயகம், சி.முருகேசன் உள்ளிட்ட தோழர்கள் அந்த அணைக்கு நேரில் சென்று பார்வையிட்டோம். சுத்திகரிப்பின் படிநிலைகளைப் பார்த்துவிட்டு, சுத்திகரிப்பின் முடிவில் தேக்கிவைக்கப்பட்ட மிகப்பெரும் உயர்நிலைத் தொட்டியினையும் மேலேறிப் பார்த்துவிட்டு இந்தத் தண்ணீரையா குடிக்கிறோம் என்கிற குமட்டலோடும் உளைச்சலோடும் ஒசூர் திரும்பினோம். தமுஎகச, டி.ஒய்.எப்.ஐ, மத்திய மாநில பொதுத்துறை ஊழியர் சங்கங்களின் ஒருங்கிணைப்புக்குழு ஆகியவற்றின் சார்பில் நகராட்சி ஆணையரைச் சந்தித்து ஒசூர் மக்களின் உடல்நலனைக் காக்கும் பொருட்டு அந்தத் தண்ணீரை குடிநீராக விநியோகிக்க வேண்டாம் என்று முறையிட்டோம். அந்தத் தண்ணீர் ஒசூரில் குடிநீராக விநியோகிக்கப்படவேயில்லை என்றும் தொழிற்பேட்டையின் இதர பயன்பாடுகளுக்காக மட்டுமே  தரப்படுவதாகவும் சொல்லிக் கொண்டிருந்த அந்த ஆணையர் இப்படி ஏதேனும் புகார் வந்தால் சமாளிப்பதற்காகவே சில தொழிற்சாலை நிர்வாகங்களிடமிருந்து “குடிக்கத்தக்க நீர்தான்” என்று நற்சான்று வாங்கி வைத்திருந்தார். (ஆனால் நற்சான்று தந்த இந்நிறுவனங்கள் அந்த நீரை தோட்டம் மற்றும் தொழில்சார்  தேவைகளுக்கு மட்டுமே பயன்படுத்தின, குடிப்பதற்கு அல்ல)

தமுஎகச நிகழ்ச்சி ஒன்றுக்கு அழைப்பதற்காக தமிழ்நாடு பசுமை இயக்கத்தின் தலைவர் மருத்துவர் ஜீவானந்தம் அவர்களை தொடர்புகொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது இந்தத் தண்ணீர் விசயத்தையும் தெரிவித்தேன். அவர் தந்த ஆலோசனைப்படிதான் நானும் மத்திய சுங்கவரித்துறை மணிமோகனும் பெங்களூரில் உள்ள ஆய்வகம் ஒன்றில் அந்த நீரினை பரிசோதனைக்கு அனுப்பி ஆய்வறிக்கையைப் பெற்றோம்.

அடுத்துவந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை ஒசூர் ஆந்திர சமிதியில் கூட்டம். தோழர் ஜீவானந்தம் உலகளாவிய சுற்றுச்சூழல் சீர்கேடுகளை விவரித்துவிட்டு உள்ளூர் பிரச்னைக்கு வந்தார். கெலவரப்பள்ளியிலிருந்து ஒசூர் மக்களுக்கு குடிநீராக விநியோகிக்கப்படும் நீர் எந்தளவிற்கு மாசடைந்துள்ளது, அதைக் குடிப்பதனால் உடல்நலனுக்கு ஏற்படக்கூடிய கேடுகள் என்னென்ன என்று ஆய்வறிக்கையை மேற்கோள் காட்டி அவர் பேசிய போதுதான் எத்தகைய நஞ்சை நாங்கள் அன்றாடம் குடித்துவருகிறோம் என்பதை உணர்ந்தோம். “சுத்தமான குடிநீரை கோருவது நமது அடிப்படை உரிமை; அதை வழங்கவேண்டியது அரசின் பொறுப்பு. அந்தப் பொறுப்பினை நிறைவேற்றத் தவறிய நகராட்சி நிர்வாகத்தை எதிர்த்து ஒசூர் மக்கள் போராட வேண்டும். அதற்கு தமிழ்நாடு பசுமை இயக்கம் உறுதுணையாக இருக்கும்” என்று அவர் தந்த உத்வேகத்தில் இம்முறை நகராட்சி ஆணையரைச் சந்தித்து முறையிடுவதற்கு பதிலாக எச்சரித்தோம். அதன்பிறகே கெலவரப்பள்ளி அணையின் மாசடைந்த நீருக்குப் பதிலாக மாற்று நீராதாரத்திலிருந்து ஓரளவுக்கு மாசு குறைந்த குடிநீர் விநியோகம் ஒசூரில் தொடங்கியது என்கிற செய்தியை தோழர் ஜீவா காலமாகிவிட்ட இன்றைய தினத்தில் சொல்வது அவருக்கான அஞ்சலியாக இருக்கும்.

 

தீட்டலங்காரம் - ஆதவன் தீட்சண்யா

படுத்த சற்றைக்கெல்லாம் அலண்டு தூங்கிப் போனாள் திவ்யா. பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்தின்  களிப்பு இன்னமும் அவள் முகத்தில் பூரித்திருந்தது. அவளென்றால் உயிருருகப் பழகும் அவளது 12சி வகுப்புப் பிள்ளைகளும் உறவுக்காரப் பொண்டுகளும் பையன்களும் பூசிய வண்ணப் பொடிகளும் ஜிகினாத்தாள்களும் மேலெல்லாம் சிதறி மின்னிக் கிடந்தன. யாரோ முகத்தில் தீத்திவிட்ட கேக் க்ரீமை கூட கழுவாமல் அப்படியே விட்டிருந்தாள். 

“ஊரு கண்ணு உறவுக்கண்ணு எல்லாம் எம்மகமேல தான். சுத்திப் போடலாம்னு வந்தா லைட்டைக்கூட அமர்த்தாம எப்படி தூங்குது பாரு” என்று பொய்க்கோபம் காட்டி கணவனிடம் மெப்பாக ஞாயம் மேவினாள் மங்கா. மனைவியின் புகாரில் இருக்கும் பெருமிதத்தைக் கண்டுகொண்ட சித்தண்ணன் தன் பங்கிற்கு ஏதும் சொல்லாமல் இருப்பானா? 

“ஆரம் எப்படி ஜொலிக்குது பாரு.. இதவிட சிறுசா செஞ்சிருந்தா மூக்குத்தி எடுப்பாவே இருந்திருக்காது. ஜிமிக்கிய மட்டுமாச்சும் கழட்டி வச்சிருக்கலாமில்ல… படுக்கையில அழுந்தி நசுங்கிறாதா… இன்னொரு பவுன் சேர்த்திருந்தா கொஞ்சம் கெட்டியா இருந்திருக்கும்… அந்த தங்காசாரியும் நீயும் இதே போதும்னு தடுத்துட்டீங்க” என்று மகளின் மேனியை அலங்கரிக்கும் நகையெல்லாம் தன் பங்காக்கும் என்று அவன் பெருமை காட்டிக்கொண்டான். “எல்லாத்தயும் உருக்கிச் சேர்த்ததை இன்னின்ன உருப்படிக்கு இத்தனை பவுனுன்னு அந்தாளு சொன்னப்ப நீயும்தானே  சரிசரின்னு தலையாட்டுன… இப்ப என்னமோ என்மேல பழிபோடுற…” என்று கணவனை கடிந்து கொண்டாள். “சரிவிடு, வெயிட்டா இருந்தாலும் வலிக்குதுன்னு மவ சிணுங்குவா” என்று சமாதானம் செய்தான் சித்தண்ணன்.  

இவர்களது பேச்செதற்கும் அசராமல் திவ்யா தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். பாவம் பிள்ளைக்கு அலுப்புபோல என்று லைட்டை அணைத்துவிட்டு வெளியே வந்தார்கள். காகிதத்தட்டுகள், தேநீர்க்கோப்பைகள், பரிசுப்பொருட்கள், பிரித்தெறியப்பட்ட உறைகள், அறுந்துத் தொங்கிய தோரணங்கள், பலூன்கள் என நடுக்கூடம் முழுக்க அலங்கோலமாகக் கிடந்தன. சிந்திக்கிடந்த கேக், இனிப்புப்பட்சணங்களது துகள்களின் மேல் ஈக்களும் எறும்புகளும் மொய்த்திருந்தன. எல்லாவற்றையும் பெருக்கி ஓரந்தள்ளிவிட்டு அவர்கள் படுக்கப் போகும்போது நேரம் பன்னிரண்டைத் தாண்டியிருந்தது.

‘திவ்யா முழிச்சுப் பாரேன்’ என்று யாரோ எழுப்பியதற்கு அரைத்தூக்கத்திலேயே என்ன என்றாள். ‘எங்களைப் போக விடேன்’ என்று கிசுகிசுப்பை அவள் முதலில் கனவில் கேட்கும் குரல் என்றுதான் நினைத்தாள். ஆனால் அந்தக்குரல் இரைஞ்சுதலைப் போல ஆரம்பித்து எச்சரிக்கை போல இடைவிடாமல் கேட்கவுமேதான் அவள் கண்விழித்தாள். தான் மட்டுமே இருக்கும் இந்த அறைக்குள் கேட்பது யாருடைய குரல்? “உன் காதுகளையே கடிச்சுத் தின்கிற கோபமிருக்கு எங்களுக்கு” என்கிற அந்தக் குரல் அவளது ஜிமிக்கி ஒன்றிலிருந்து வந்தது. “என்னால கழுத்தை நெரிச்சு இப்பவே உன்னை கொல்ல முடியும்” என்றது கழுத்தாரம். “நான் நினைச்சா திருகாணிய கழட்டி மூக்குக்குள்ள தள்ளி மூச்சையே நிறுத்திப்புடுவேன்” என்றது மூக்குத்தி. “லேசா இறுக்கினேன்னு வையி, அவ்வளவுதான் உன் ரத்த ஓட்டமே நின்னுடும்” என்றது மோதிரம். “ஏய், போறப்போ எங்களையும் கூட்டிட்டுப் போங்க. இல்லன்னா இருக்கிற ஆத்திரத்துல இவ வயித்த  குத்திக் கிழிச்சிருவம்” என்று சாமியறை வாசற்படியில்  நிறுத்தப்பட்டிருந்த வெள்ளி குத்துவிளக்குகள் ரெண்டும் கத்தின. “உங்கப்பன் பண்ணின தப்புக்கு உன்னை தண்டிக்கக்கூடாதுன்னு தான் விட்டிருக்கோம். யோசிச்சு நல்ல முடிவா எடு” -நகைகள் ஒருசேர விடுத்த இந்த எச்சரிக்கையில் இருந்த மூர்க்கம் திவ்யாவை  பதற்றமாக்கியது. 

தான் அணிந்திருக்கும் நகைகள் தன்னிடமே பேசுவதும் அது தனக்கே கேட்பதும் சாத்தியமா? ஒருவேளை இது அதீதமான கற்பனையா? யாரிடமாவது சொன்னால் நம்புவார்களா? இந்த நகைகளுக்கு அப்பன் பண்ணின கெடுதல் என்ன? கெடுதல் பண்ணலேன்னா நகைகள் ஏன் இப்படி புகாரிட்டு மிரட்டணும்? என்று பலவாறாக யோசித்தாள் திவ்யா. “உங்கம்மா காலையில பீரோவுலிருந்து எடுக்குறப்பவே துள்ளி குதிச்சு ஓடியிருப்போம். சரி, பிறந்தநாளும் அதுவுமா நீ சங்கடப்படக்கூடாதுன்னு தான் இந்நேரம் வரைக்கும் பொறுத்திருந்தோம். இப்பதான் முடிஞ்சிருச்சில்ல, கழத்திவிடு” என்றன. 

“நாங்க உங்கள வாங்கிட்டு வந்தப்புறம் இதுதானே உங்க வீடு” என்று அவள் இன்னதுக்கு பதிலென்று இல்லாமல் பொதுப்படையாகச் சொன்னாள். “சரி, எங்கே வாங்குனீங்கன்னு சொல்லு?” என்று நகைகள் கேட்டதற்கு பதிலின்றி திவ்யா திணறினாள். “காலையில் எங்கப்பம்மாக்கிட்ட கேட்டுச் சொல்றேன்” என்று அப்போதைக்கு அமைதிப்படுத்தப் பார்த்தாள். “விடிஞ்சதும் உங்கம்மா எங்களையெல்லாம் கழத்தி வாங்கி பீரோ லாக்கர்ல வச்சு பூட்டிப்புடுவா. அப்புறம் மறுபடியும் அடைஞ்சிக் கிடக்க வேண்டியதுதான்” என்று சலித்துக்கொண்டன. “இப்போ கழத்தினதும் நீங்க போயிட்டா எங்கப்பம்மாவுக்கு நான் என்ன சொல்லுவேன்?” என்று ஒரேயடியாக மறுத்துவிட்டாள் திவ்யா. ஆனால் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை விட்டால் தப்பிக்க முடியாதென்பதை அறிந்திருந்த நகைகளோ, “உனக்குச் சொந்தமில்லாத எங்களை அணிந்திருப்பது உனக்கு உறுத்தவில்லையா” என்று கேட்டன. அந்தக் கேள்வியால் அவள் தடுமாறுவதைக் கண்ட நகைகள் அவளது கவனத்திற்குத் தப்பிப்போன கடந்தகாலச் சம்பவங்களை நினைவூட்டத் தொடங்கின.   

***

பொதுவாக மழைமோட காலத்தில் அடைமழை பெய்யும் நாட்களில் ஐந்து பீரியடுடன் பள்ளிக்கூடம் முடிவதுண்டு. அன்றைக்கு பொட்டுத்தூறலில்லை, வெறுமனே வானம் மூட்டமாகத்தான் இருந்தது. அதற்கே ஐந்து பீரியடா என்கிற ஆச்சரியம் பிள்ளைகளுக்கு. “வழியில் விளையாடாம, பராக்கு பார்க்காம நேரம் பொழுதோட வீட்டுக்குப் போய்ச் சேரணும்” என்று ஆசிரியர்கள் விடுக்கும் எச்சரிக்கையை என்றைக்கு பிள்ளைகள் கேட்டிருக்கிறார்கள்? அப்படி கேட்டால் அவர்கள் பிள்ளைகளா? திவ்யாவும் அவளது சேக்காளிகளும் வம்பாடிக்கொண்டு வரும் வழியில் ஏழெட்டு போலிஸ்காரர்கள் நிற்பதைக் கண்டார்கள். இதென்ன புதுவழக்கம் என்பதுபோல அவர்களை முறைத்துப் பார்த்துக்கொண்டே ஒதுங்கி ஊர்ப்பாதைக்குள் திரும்பினார்கள். அம்மா மட்டும்தான் இருந்தாள் வீட்டில். வந்ததும் உங்கொப்பனைக் காணலன்னு தேடாத. ஒருவேலையா வெளியப் போயிருக்கு. உனக்கு நொறுவாய் வாங்கிட்டு இப்ப வந்துடும் என்றாள் அம்மா. 

“அப்போ உங்கப்பாவுக்காக வாசலைப் பார்த்து நீ உட்கார்ந்திருந்தாய். ஆனால் உங்கப்பா அன்னிக்கு ராத்திரிதான் வீட்டுக்கு வந்தார். இடைப்பட்ட நேரத்தில் எங்கே போயிருந்தார்?” என்றது மூக்குத்தி. “தெரியலியே” என்றாள். “சரி, கவனி”. 

சித்தண்ணன், மாதையன், இடும்பன், முனிமாதன், வளத்தி கோயிந்தன் ஐவரும்தான் முன்வரிசையில் நகர்கிறார்கள். மந்திக்குளம், பெரியமன்னவேடு, கட்டனேரி, அரியாம்பள்ளி, வேடம்பட்டி இன்னும் வடக்கே ஆராங்கோட்டை, முட்டுக்காடு, எம்.நாவலூர் என்று பக்கம்பராந்திரி ஊர்களிலிருந்தெல்லாம் வந்திருந்த இளந்தாரிகள் எழுவதெண்பது பேர் அவர்களைப் பின்தொடர்கிறார்கள். அந்த நிலப்பரப்பை அறிந்தவன்போல் சித்தண்ணன்தான் அவர்களை வழிநடத்துகிறான். உலக்கை, இரும்புக்குழாய், கடப்பாரை, சம்மட்டி, கொந்தாளம், பிக்காசு, பெட்ரோல் கேன், கேஸ் கட்டிங் மிஷின் என்று ஒவ்வொருவரும் ஏதாவதொன்றை ஏந்தியிருந்தார்கள். “அய்யோ அப்பா உன் முகமா இது… ஏன் இப்படி விகாரமா இருக்கு… அவங்களோட போகாதப்பா, வந்துடுப்பா” என்று திவ்யா கத்தினாள். “நீ பார்க்கிறது அவங்களோட கடந்தகாலத்தை. கடந்தகாலத்தில் இருக்கிற அவங்களுக்கு நிகழ்காலத்திலிருக்கிற உன்னோட கூப்பாடு கேட்காது, கவனி” என்றது ஜிமிக்கி. ஆங்காரமான கூச்சலையும் ஆபாசமான வசைகளையும் எழுப்பிச் செல்லும் அவர்கள் நிகழ்காலத்திற்கே வந்தாலும் என் கூப்பாடு எப்படி கேட்கும் என்று தன்னையே கேட்டுக்கொண்டாள் திவ்யா. 

சித்தண்ணன் கும்பல் நுழையும்போது அந்தக் காலனியில் கதவிருந்த வீடுகள் அனைத்துமே பூட்டிக் கிடந்தன. வேப்பமரமொன்றின் அடியில் கிடந்த கட்டிலில் ஒடுங்கிச் சுருண்டிருந்த  ஒரு கிழவியைத்தவிர அங்கொரு குஞ்சுகுளுவான் கூட இல்லை. ‘வூட்டுக்கு ஒருத்தனையாவது பொளந்துகட்டணும்’ என்று வந்தால் தப்பித்துவிட்டார்களே என்கிற ஆத்திரத்திலும், நல்லவேளையாக ஒருத்தரும் இல்லை என்கிற சந்தோசத்திலும் அந்த பட்டப்பகலில் அவர்கள் அடுத்தடுத்து நடத்தும் அட்டூழியங்களுக்கு போலிசும் துணை.    

பூட்டப்பட்டிருந்த வீடுகளின் கதவுகளை அவளது அப்பாவும் அவனது கூட்டாளிகளும் பெயர்த்தெடுக்கிறார்கள். வீட்டுக்குள் டிவி, மிக்ஸி, கிரைண்டர், வாஷிங் மிஷின், ப்ரிட்ஜ், புத்தக அலமாரி, கம்ப்யூட்டர், வெஸ்டர்ன் டாய்லெட் என்று இருப்பதைப் பார்த்ததும் அவர்களது கண்கள் சிவக்கின்றன. “இவங்களுக்கு வந்த சொகுசப் பாத்தியா? இதெல்லாம் நம்ம வூடுகள்லகூட இல்லியே” என்கிறான் குமைச்சலோடு ஒருவன். “பண்டபாத்திரம் எதுவும் இங்க மிஞ்சக்கூடாது, வேணும்கிறத எடுத்துக்கிட்டு மிச்சத்த அடிச்சு நொறுக்குங்க” என்று ஆணையிடுகிறான் இன்னொருவன். “எல்லாம் இன்னியோட முடிஞ்சது… ஒருத்தன் வாலாட்டினா ஊரையே அழிப்பாங்கன்ற பயம் வரணும். அப்பதான் இனியொருத்தனும் நம்ம பொண்ணுங்கள ஏறெடுத்தும் பார்க்கமாட்டான்” என்று கொக்கரித்தபடியே மற்றொருவன் தவசதானியங்களின் மேல் மூத்திரம் பெய்கிறான். அவன் எதிரில் இருப்பதாக நினைத்து கூசிப்போன திவ்யா “த்தூ வெட்கங்கெட்ட மிருகமே” என்று திட்டுகிறாள். “எந்த மிருகம் இப்படியான அட்டூழியங்களைச் செய்கிறது?” என்று கழுத்தாரம் கேட்டதற்கு திவ்யாவிடம் பதிலில்லை. 

பீரோக்களை நெம்பித் திறந்து கேஸ் கட்டிங்கில் திறக்கிறார்கள் லாக்கர்களை. துணிமணிகளைத் தாறுமாறாக இழுத்தெறிந்து நடுவீட்டில் போட்டு தீவைக்கிறார்கள். தீயில் வீசப்பட்ட படிப்புச் சான்றிதழ்கள், ரேசன் அட்டை, ஆதார், கேஸ் புக் எல்லாம் தீய்ந்து கருகுகின்றன. தன்னைவிட ஐந்தாறு வயது குறைந்த மாணாக்கன் ஒருவன் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த புத்தகப்பையையும் சீருடையையும் எடுத்து நெருப்புக்குள் வீசும்போது திவ்யா தன்னுடல் பொசுங்குவது போல் துடித்துப் போனாள். பாடப்புத்தகங்களும் சீருடைகளும் இல்லாமல் அந்த வீடுகளின் பிள்ளைகள் நாளை எப்படி பள்ளிக்கூடம் போவார்கள் என்கிற யோசனை இல்லாத இவனெல்லாம் படித்து என்னத்த கிழிக்கப்போறான் என்கிற கவலை பீடிக்கிறது திவ்யாவை. அவளது மனவோட்டம் அறிந்த குத்துவிளக்கு சொன்னது: “அவன் படித்து எதையும் கிழிச்சிடக் கூடாதுன்னுதான் உங்கப்பா மாதிரியான ஆட்கள் அவனை இப்படி கிரிமினலாக்குறாங்க” 

அவர்களுக்கு இன்னும் வெகாளம் அடங்கவில்லை.  அழைப்புக்காக நெடுஞ்சாலையில் போலிஸ் வேன் அருகில் காக்கவைத்திருந்த ஜேசிபியை வருவிக்கிறார்கள். அது வீடுகளின் கூரைகளையும் வாரைகளையும் பிய்த்தெறிகிறது. முட்டிச்சாய்க்கிறது சுவர்களை. இவனுங்களுக்கு சாமி ஒரு கேடா என்று தீப்பாஞ்சியம்மன் கோவிலையும் தகர்க்கிறது. காலனியின் 126 வீடுகளுக்குமான நீர்த்தேக்கத்தொட்டியைத் தாங்கி நிற்கும் தூணை அடித்துச் சரிக்கிறது. தலை சிதறிச் செத்தவனின் ரத்தம்போல் வீணில் பாய்கிறது நீர். மேஸ்திரி பொன்னனின் ஈரடுக்கு வீட்டுவாசலில் வாகனங்களையெல்லாம் இழுத்துப் போட்டு நெருப்பு வைக்கிறார்கள். பெட்ரோல் டேங்க் வெடித்து வீட்டுக்குள் தீப்பிழம்பு விழுந்தெரிகிறது. வீட்டுக்குள்ளிருந்த கேஸ் சிலிண்டர் வெடித்திருக்கும்போல, இடியொத்த பெருஞ்சத்தத்தால் அந்த வட்டாரமே கிடுகிடுங்குகிறது. அடர்ந்திருண்ட கரும்புகையின் உள்ளேயிருந்து அவளது அப்பனும் அவனது கூட்டாளிகளும் வெற்றிப் பெருமிதத்தோடு வெளியே வருகிறார்கள். “அவங்கள நூறு வருசத்துக்குப் பின்னாடி தூக்கி வீசியிருக்கோம். எழுந்து வர்றதுக்கு இந்த ஜென்மம் போதாது.. மறுபடி தலையெடுக்க மண்ணள்ளித் திங்கனும்…” என்று  எகத்தாளமாக பேசிக்கொண்டு வரும் அவர்களைப் பார்ப்பதற்கு அஞ்சி திவ்யா கண்களை இறுக்கமாக மூடிக்கொள்கிறாள். 

“கண்களை அகலத் திறந்து பார்க்கவேண்டிய இந்நேரத்தில் மற்றவர்களைப்போல கண்ணை மூடிக்கொள்ளும் தவறை நீயும் செய்யாதே திவ்யா. போரில் தோற்கடிக்கப்பட்ட ஒரு நாகரிகத்தின் சிதிலங்கள் போல அந்தக் காலனி இருப்பதைப் பார். கொலை வெறியேறிய உனது அப்பன்களிடமிருந்து தப்பி உயிர் பிழைக்க பாம்பும் தேளும் மேயும் முட்புதர்களிலும் கரும்புக்காடுகளிலும் பதுங்கிக் கிடந்து வெளியே வந்த அந்த மக்களுக்கு உடுத்தியிருந்த துணியத்தவிர மிஞ்சினது என்ன என்று பார்க்கமாட்டாயா? வீடுவாசல் அற்றவர்களாக்கப்பட்ட அவர்களது குழந்தைகள் இந்த ஐப்பசிக்குளிரில் வெட்டவெளியில் எப்படி வெடவெடத்து நடுங்குகிறார்கள் என்பதை காணமறுக்கும் அளவுக்கு உன் மனம் கல்லா  இரும்பா…?”  -நெத்திச்சுட்டியும் மோதிரமும் எழுப்பின இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதிலற்றுப்போன திவ்யா கண்களை இறுக மூடியிருந்தாள்.  

“திவ்யா கண்ணைத் திற” என்று அப்பா உலுக்கியதில் கண்விழித்த திவ்யா எங்கே அந்த எரியும் வீடுகளும் குளிரில் நடுங்கும் குழந்தைகளும் என்று தேடினாள். “நிகழ்காலத்துக்கு வா திவ்யா” என்று கிசுகிசுத்தது தோடு. அவள் நிதானத்துக்கு வர கொஞ்சம் நேரமெடுத்தது. எதிரே இருந்த பெற்றவர்களைப் பார்க்கப் பிடிக்காதவளாக அவள் தான் அணிந்திருந்த நகைகளை விறுவிறுவென கழற்றத் தொடங்கினாள். “ஏன் தங்கம் எழுந்தும் எழாம இவ்வளவு அவசரமா நகைகளைக் கழட்டுற?” என்ற அம்மாவிடம், “இந்த நகைகள் எனக்கு வேணாம்” என்றாள். “ஏம்மா இதுகளுக்கு என்ன குறைச்சல்? நல்லாத்தானேம்மா இருக்கு!” என்ற சித்தண்ணனை அவள் அற்பமாகப் பார்த்தாள். “ஊராமூட்டு நகைன்னா நல்லாத்தாம்பா இருக்கும்” என்றாள். “என்னது ஊராமூட்டு நகையா? நம்மளுதுமா” என்றான். “நம்மக்கிட்ட இருக்கிறதாலயே நம்மோடதுன்னு ஆயிடாதுப்பா.”

எதை மனதில் வைத்து மகள் இப்படி பேசுகிறாள் என்று புரியாத சித்தண்ணன், “இது உனக்கே உனக்குன்னு அளவு கொடுத்து செஞ்சதுமா. தங்காசாரிக்கிட்ட நீதானேம்மா அன்னிக்கு அளவு கொடுத்த” என்றான். “ஆமா அளவு கொடுத்தேன். காலனி வூடுகள்ள நீங்க களவாண்டு வந்த நகைகள உருக்கித்தான் எனக்கு நகை செய்யப் போறீங்கன்னு தெரிஞ்சிருந்தா அன்னிக்கே மறுத்திருபேன்…” 

“அதொன்னும் திருட்டு இல்ல. அவங்கக்கிட்ட பலவந்தமா வசூலிச்ச அபராதம்.” 

அப்பனின் பேச்சால் அருவருப்படைந்த திவ்யா “இதெல்லாம் எத்தினி வருசத்து உழைப்பு அவங்களுக்கு? ச்சே… திருப்பிக் கொடுத்துட்டு வாங்கப்பா” என்று சீறினாள். “உனக்கு பிடிக்கலன்னா விடு. திருப்பிக் கொடுக்கவெல்லாம் முடியாது” என்று சொன்ன அப்பனின் குரலில் இருந்த இளக்காரம் அவளை கொந்தளிக்கச் செய்தது. “குருவியாட்டம் அவங்க சிறுகச்சிறுகச் சேர்த்தையெல்லாம் இப்படி கொள்ளையடிச்சு கொண்டாந்து புழங்குறீங்களே இதிலெல்லாம் தீட்டு இல்லையா உங்களுக்கு?” என்று வீசியடித்தாள் நகைகளை. 

சித்தண்ணனும் மங்காவும் வாயடைத்து நின்றார்கள். நகைகளும் குத்துவிளக்குகளும் நகரத்தொடங்கின.

நன்றி: ஆனந்தவிகடன் 03.02.21

ஓவியங்கள்: அரஸ்

ஜூமாயணம் - ஆதவன் தீட்சண்யா

அனைவருக்கும் வணக்கம். அஞ்சுவது அஞ்சாமை பேதமை. இந்தக் கொரானாவுக்கு நாம் அஞ்சித்தானாக வேண்டும். அதற்காக நமது கலை இலக்கியச் செயல்பாடுகளை முடக்கிப் போட்டுக்கொள்ளத் தேவையில்லை. சாத்தியமான வழிகளில் நமது செயல்பாடுகளைத் தொடர்வோம். இன்றைய இணையவழிச் சந்திப்பு அந்த நோக்கிலானதுதான். வாராவாரம் வெள்ளியிரவு ஒரு இலக்கிய ஆளுமையுடன் கதையாடல் என்கிற நம்முடைய தொடர்நிகழ்வு எழுத்தாளர் ஆதவன் தீட்சண்யா பங்கேற்புடன் இப்போது தொடங்குகிறது. அவருடனான உரையாடலை நூதனன் ஒழுங்கு செய்வார். கேள்வியெழுப்ப விரும்புகிறவர்கள் சாட் பகுதியில் குறுஞ்செய்தியாக பதிவிடுங்கள். 

நூதனன்: வணக்கம் தோழர். எப்பவும் பயணத்திலேயே இருக்கும் உங்களுக்கு கொரானா ஊரடங்கால் நீண்ட ஓய்வு கிடைத்திருக்கிறது. ஏதும் புதிதாக எழுதிக்கிட்டிருக்கீங்களா?

ஆதவன்: அனைவருக்கும் எனது அன்பும் நன்றியும். இந்தக் காலத்தில் நான் எதையும் எழுதவில்லை. ஊரடங்கானாலும் ஆன்லைன் கிளாஸ் நடத்துகிற கல்விவணிகப் பயங்கரவாதி அல்லது டாஸ்மாக்கை திறந்துவைக்கின்ற அரசாங்கம் போல ஒரு எழுத்தாளரும் இருக்கணுமா என்ன? இயல்பாக எல்லா வேலைகளையும் செய்தபடியே எழுதவும் படிக்கவுமானதுதான் எனது மனஅமைப்பு போல. அதீத குளிர்ச்சி கண்ணாடியை நெரித்துச் சிதறடிப்பது போல, இந்த ஊரடங்கின் அமைதி என் மனவொருமையைச் சிதறடிக்கிறது. வரலாற்றின் எந்தப் பேரழிவிலும் பிரளயத்திலும் மனிதகுலம் இப்படி முடங்கிக் கிடந்ததில்லை. புழுபூச்சியெல்லாம்கூட தம் சுதந்திரத்தை இம்மியளவும் இழக்காதிருக்கிற போது நான் ஏனிப்படி அடைந்து கிடக்கிறேன் என்கிற கேள்வி என்னை வாட்டுகிறது. கொரானாவிலிருந்தும் ஊரடங்கின் பாதிப்பிலிருந்தும் தப்பித்துக்கொள்ள எத்தனிக்கும் மக்களைத் தோற்கடிக்க ஆட்சியாளர்கள் கைக்கொள்ளும் மூர்க்கம் என்னை தீராப்பதற்றத்திற்குள் தள்ளுகிறது.

நூ: குறிப்பான விசயங்கள்…

ஆ: ஊரடங்கு அறிவிக்கப்பட்ட விதமே மூர்க்கமானது தானே? ஒருநாள்  ஊரடங்கிற்கு மூன்றுநாட்களுக்கு முன்பே அறிவித்த பிரதமர், 21நாள் ஊரடங்கை நாலேநாலு மணிநேரத்திற்கு முன்பாக அறிவித்தார். டீமானிடைசேஷன் அறிவிக்கப்பட்ட அதே பாணி. இவ்வளவு குறுகிய அவகாசத்தில் அன்னந்தண்ணி ஆகாரம் எதற்காவது சுதாரிக்க முடிந்ததா? வெளியூர் போனவர்கள் வீடு திரும்பவாவது அவகாசம் கொடுத்திருக்க வேணாமா? பெருநகரங்களில் நிர்க்கதியாக விடப்பட்ட  லட்சக்கணக்கானவர்களை வீடுகொண்டு சேர்த்துவிட்டுத்தானே ஊரடங்கை அறிவித்திருக்க வேண்டும்?  நாளொன்றுக்கு ரெண்டரை கோடி பயணிகளை ஏற்றியிறக்குகிற திறன்கொண்ட ரயில்களை வைத்திருக்கும் அரசு, பச்சிளம் பாலகர்களைக்கூட ஆயிரக்கணக்கான கிலோமீட்டர் தூரத்தை நடந்தே சாகும்படி கைவிட்டதை விடவும் கொடூரமானதாக எதைச் சொல்வது? நடக்கிற தூரம்னு இவ்வளவு நாளும் நமக்கிருந்த மனக்கணக்கையும் சித்திரத்தையும் அந்தப் பிஞ்சுப்பாதங்கள் நடந்தழித்தக் காலமிது.

ஊரையடக்கத் துணிந்தவர்கள் முதலில் மக்களோட பசியை அடக்கும் வழியைத்தானே யோசித்திருக்கணும். நாட்டின் சேமிப்புக்கிடங்குகளில் மலைமலையாய் உணவுத்தானியம் குவிந்திருக்கையில், செத்து சாலையில் சிதறிக் கிடக்கும் நாயின் சதையைத் தின்று ஒருவர் பசியாறும் அவலம். இந்த அரசின்கீழ் மனிதநிலையானது காக்கை கழுகுகளின் மட்டத்திற்கு பின்னிறக்கப் பரிணாமத்தில் வீழ்ச்சியுறுவதைக் காட்டும் கொடுஞ்சான்று இது. மனிதரல்லாத பிற கோடானுகோடி ஜீவராசிகளுக்கு அரசுகளில்லை. அதனாலேயே அவை இப்படி பசியிலும் தாகத்திலும் பரிதவிக்காமல் இருப்பதாக நினைக்கிறேன்.

ஊரடங்கின் நெரிப்பு தாளாமல் வெளியே வரும் மக்களை ஆட்சியாளர்களும் அதிகாரிகளும் கையாளும் விதம்… போலிசாரது வக்கிரங்களும் வன்மங்களும் தண்டனை முறைகளும்… முன்னெப்போதுமில்லாத அளவுக்கு மனிதத்தன்மையை வெளிப்படுத்த வேண்டிய இந்தக் காலக்கட்டத்தில் அவர்கள் அதற்கு எதிர்மறையாகச் செயல்படுகிறார்கள்.

நூ: தோழர், போலிஸ் என்றதும்தான் ஒரு விசயம் நினைவுக்கு வருகிறது. திருச்சியில் தமுஎகச நடத்தின சிறுகதை நூற்றாண்டுவிழாவில் நீங்க பேசுறப்ப, உங்க நாட்டு- அதாவது லிபரல்பாளையத்தில்- காவல்துறை பற்றி ஒரு கதை எழுதியிருப்பதாக சொன்னீங்க. பிறகொரு நேர்காணலிலும் சொல்லியிருந்தீங்க. அந்தக்கதை எதிலே வெளியானது? கடைசியா வெளியான உங்க தொகுப்பில்கூட அந்தக் கதை இல்லையே?

ஆ: “பேகம்புரா” என்கிற அந்தக் கதை எதிலும் வெளியாகவேயில்லை.

நூ: அடக்கொடுமையே, இது பெருங்கதையா இருக்கே…?

ஆ: சூழல் அப்படி. ரெண்டொரு பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பினேன். ஏற்கனவே பத்திரிகைகளுக்கு கடுமையான கெடுபிடிகள். எதுக்கு வம்புன்னு வெளியிடத் தயங்கினதை உணர முடிஞ்சது. என் கதை எப்போ வரும்னு கேட்க எனக்கு மனமொப்பல. பிறகு அந்த வருசம் புக்ஃபேருக்கு வந்த தொகுப்புல சேர்க்கலாம்னு பார்த்தேன். மேல கீழ ரெண்டுபேருமே போலிசை நம்பி ஆள்கிறவங்களா இருக்கிறப்ப இந்தக்கதை வம்பை வலிய இழுத்துவிட்ரும்னு பதிப்பாளருக்கும் பயம். வேறு சிலரும் இதே பயத்தை வெவ்வேறு வார்த்தைகள்ல சொன்னார்கள். சொல்லின் பொருளறியாமலா எழுத்தில்  வேலை செய்துக்கிட்டிருக்கோம்? கடுப்பில் எங்கேயோ தூக்கிப் போட்டுட்டேன்.

நூ: சூழல் அவ்வளவு கெடுபிடியாக இருக்கிறதா தோழர்?

ஆ: நானப்படி உணர்கிறேன். கருத்து வெளிப்பாட்டுச் சுதந்திரம்கிறது வெறுமனே கருத்தை வெளிப்படுத்துவதற்கானது மட்டுமல்ல, கருத்தை வெளிப்படுத்தின பிறகும் சுதந்திரமாக இருப்பது தொடர்பானது என்கிறார் ஃபாலி நாரிமன். ஆனால் இங்கு அது அரசியல் சாசனத்தின் எழுத்தற்ற பக்கமாக மாறிக் கொண்டிருக்கிறது.

நூ: அஞ்சத்தக்க இந்த நிலைமையையும் கடக்கத்தானே வேண்டும் தோழர். அந்தக் கதையை மட்டும் தனி பிரசுரமா கொண்டுவந்தாலென்ன? ‘கதையின் தலைப்பு கடைசியில் இருக்கக்கூடும்’ கதையை விஜயானந்த் தனியாக கொண்டுவந்த மாதிரி.

ஆ: தேடிப் பார்க்கிறேன், கிடைத்தால் வெளியிடுவோம்.

நூ: தோழர், அந்தக் கதைய இப்ப எங்களுக்காக சொல்ல முடியுமான்னு பங்கேற்பாளர்களில் பலரும் சாட் பகுதிக்கு செய்தி அனுப்பிவருகிறார்கள். எனக்கும்கூட அதே வேண்டுகோள் இருக்கு…   

***

நண்பர்களே, இதுவரை வெளிவராத பேகம்புரா கதையை சொல்லணும்கிற உங்களோட கோரிக்கையை எந்தளவுக்கு நிறைவேற்ற முடியும்னு தெரியல. வாய்மொழிக் கதைய எழுதுறதும், எழுதப்பட்ட கதையச் சொல்றதும் சரிதானாங்கிற கேள்வி எனக்கு இருந்துக்கிட்டேயிருக்கு. ரெண்டுமே கதைகளை பரவலாக்குகிற முயற்சிதான். ஆனால், வாய்மொழிக் கதை எழுத்தாக வர்றப்ப காலங்காலமா கதை சொல்லிக்கிட்டிருந்தவங்க மறைந்து எழுதின ஆள் முன்னிலைப்படத் தொடங்குகிறார். அதாவது சொல்வதில் கையாளப்பட்ட மொழி, விவரணை, அதுவழியாக விரியும் மனக்காட்சிகள் எல்லாத்தையுமே கட்டுப்படுத்தி விடுகிறார். இதே ஆபத்துதான் எழுதப்பட்ட கதைகளை சொல்லத் தொடங்கும்போதும் நிகழுது, எனது கதை இன்னொருவரது வாய்வழிப் பண்டமாக மாறுது. எழுத்தாளருக்கும் வாசகருக்கும் இடையே - இந்த இரண்டு மனநிலைகளும் அற்ற கதை ரசிகர்கள் உருவாக்கப்படுறாங்க. அவங்க உண்மையில் என் கதைக்கானவர்கள்தானா, அவர்களிடம் நான் எழுதிய கதைதான் சொல்லப்படுதா என்கிற சந்தேகம் எனக்கிருக்கு. சாரம்சத்தில் அவங்க கதை சொல்கிறவர்களின் ரசிகர்களாக வேண்டுமானால் இருக்கலாமே தவிர எனது கதைக்கானவர்களாக இருக்கும் வாய்ப்பு குறைவே. ஆகவே, இப்போ நான் சொல்லப்போற கதை நான் எழுதிய அதே கதையைத்தானா என்கிற குழப்பத்தோடே உங்கள் முன்னே இருக்கிறேன்.

***

லிபரல்பாளையம் ஊடகவரலாற்றில் இப்போதுதான் முதன்முறையாக ஒரே விசயம் தொடர்ந்து மூன்று நாட்களாக பரபரப்பான தலைப்புச் செய்தியாக நிலைகொண்டிருக்கிறது. அவ்வளவு தாக்கமுள்ள ஒரு செய்தி கிடைத்தால் வெறும் தலைப்புச்செய்தியாக மட்டும் விட்டுவிடுமா ஊடகங்கள்?  தலையங்கம், நடுப்பக்க கட்டுரை, விவாத அரங்கு, கருத்துக்களம், சொற்போர், வார்த்தை குஸ்தி, வெல்லும் சொல், கொல்லும் சொல், சொல்லும் லொள்ளும் என்று விதவிதமான பெயர்களில் விவாதிக்கப்பட்ட விசயம் என்னவென்றால், ஜனாதிபதி வாயால் வடை சுடும் வல்லாளன் (இனி வாவசுவ) அன்று தூங்கப்போகும் தருவாயில் படுக்கையில் இருந்தபடியே தனது ட்விட்டர் பக்கத்தில் செய்த அதிரடி அறிவிப்புதான்.

அப்போதே வாவசுவ ஆதரவாளர்கள் “தூங்கப்போகையிலும் தொண்டாற்றும் தூயவனே”, “படுக்கும் வேளையிலும் பணி மறவா வாயகனே”, “நீ படுக்கிறாய் நாடோ எழுகிறது” என்று சமூக ஊடகங்களில் துதிபாடத் தொடங்கி விடுகிறார்கள். அதைக் கண்டதுமே இதுதான் இப்போது பரபரப்பாக்கப்பட வேண்டிய செய்தி என்பதற்கான சூசுக உத்தரவு வந்துவிட்டதாக புரிந்து கொள்கிற ஊடகங்கள் அந்த நொடியிலிருந்தே தொடங்கும் அலப்பறை மூன்று நாட்களாகியும் ஓயவில்லை.

ஜனாதிபதியின் சர்ஜிகல் ஸ்ட்ரைக் தொடர்கிறது

அடுத்த அதிரடி ஆரம்பம்!?

லிபரல்பாளையத்தில் காவல்துறை கலைப்பு

- இப்படியாக ஊடகங்கள் பேசத்தொடங்கினப்ப, இந்தாள் இப்படி ஆரவாரமா சர்ஜிகல் ஸ்ட்ரைக்னு அறிவித்த பலதும் நடைமுறைக்கு வராமல் போனதை கடந்த ஆறு வருசமா பார்த்துச் சலித்திருந்த சனங்கள் இதுவும் ஊடகங்களின் துணையோடு விடப்பட்ட ஒரு போட்டோஷாப் புஸ்வானம்தான் என்றே முதலில் நினைக்கின்றனர். போலிஸ் துணையில்லாமல் பொடக்காலிக்குப் போகவும் அஞ்சுகிற இந்தாளாவது காவல்துறையை கலைப்பதாவது என்று கேலி பேசிக்கொண்டே தூங்கிப் போகிறார்கள். விடியலில் செய்தி உறுதியானபோது அவர்களுக்கு நம்பமுடியாத திகைப்பு.

இந்தாள் உருப்படியாய் செய்த ஒரே நல்லவிசயம் இதுதான் என்று ஜனாதிபதியை பாராட்டினாலும் எதற்காக காவல்துறை கலைக்கப்பட்டது என்கிற கேள்வி நாட்டுமக்கள் அனைவரையுமே குடைகிறது.  கலைப்புக்கான காரணம் என்னவாக இருக்கக்கூடும் என்று தீவிரமாக விவாதிக்கத் தலைப்படுகிறார்கள்.

போனவாரம் போலிஸ் ஸ்டேசன்ல வச்சு ரெண்டுபேரை அடிச்சுக் கொன்ன விசயம் உலகம் முழுக்க பேச்சாகி அரசாங்கத்துக்கு ரொம்ப கெட்டப் பேராயிடுச்சின்ற கடுப்புல இப்படி…?

இல்லேன்னா மட்டும் ரொம்ப நல்ல பேராக்கும்? போலிஸ் ஸ்டேசன்ல வச்சு ஆட்கள அடிச்சுக் கொல்றது என்னமோ இதுதான் முதல்தடவை மாதிரி பேசுறியே? அன்னாடம் சராசரியா அஞ்சுபேரை ஸ்டேசன்ல வச்சு கொன்னுக்கிட்டேதான் இருக்காங்க.

இல்லப்பா, இது ரொம்பவும் கொடூரமா…

என்ன பெரிய கொடூரத்தைக் கண்டுட்ட? உத்திரத்துல கட்டித் தொங்கவிட்டு குதத்துல லத்திய சொருகுறதெல்லாம் போலிஸ் அகராதியில கொடூரமோ குற்றமோ கிடையாது. அவங்கள பொறுத்தவரை அது வெறுமனே விசாரிக்கிற முறையில் ஒன்னு, அவ்வளவுதான்.  

நீ சொல்றதும் சரிதான். கண்ணுல மொளகாப்பொடி போடுறது, நகத்தையும் பல்லையும் கொறடால புடுங்குறது, நாக்கை பிளேடால கிழிச்சு விடறது, ஐஸ்கட்டி மேல படுக்க வைக்கிறது, லாடம் கட்டறது, கட்டிப்போட்டு ஒடம்பு முழுக்க ஒலக்கைய உருட்டுறதுன்னு இவனுங்க பண்ற கொடுமைங்க ஒண்ணா ரெண்டா? இவங்கக்கிட்டயிருந்து மக்களை காப்பாத்துறது தான் பெரும்பாடா இருக்கும் போல.  

இப்படி சித்ரவதை பண்றதுக்குன்னே தனியா இடம் பிடிச்சி வச்சிருக்காங்களாமே, மெய்யா?

ஆமா, சாவாரம்னு ஒரு அதிகாரி இருந்தானே தொடப்பக்கட்டை சைசுக்கு மீசைய வச்சிக்கிட்டு… அவன் பீரியட்ல ஒர்க்‌ஷாப்னு  இந்த  சித்ரவதைக் கூடங்கள அங்கங்கே உருவாக்கி வச்சிருந்தான். கைக்குச் சிக்கினவங்கள பிடிச்சிக்கிட்டுப் போவான். மாசக்கணக்கா சித்திரவதை பண்ணி பொணமாவோ நடைப்பொணமாவோ வெளிய தூக்கிப் போடுவான். அங்கே நடந்த கொடுமைகளைப் பார்த்து ஊருலகமே அங்கலாய்ச்சது. ஆனா இந்த 56 இன்ச் வாயன் கண்ணுங்காதும் இல்லாதவனாட்டம் கம்முனு கிடந்தானே…

கேட்கலேன்னாலும் பரவால்ல, இந்தாளு அவனுக்கு தங்கப்பதக்கம் கொடுத்து கௌரவம் செஞ்சானே…

விசாரணைக்கு கூட்டியாந்த ஒரு பொண்ணை லாக்கப்ல வச்சு பலாத்காரம் பண்ணிட்டு அவ பிறப்புறுப்புல செருப்பாணியைக் கொட்டி சித்திரவதை செய்த விசயம் வெளிய தெரிஞ்சதால பெண்கள் மத்தியில் ஏற்பட்டிருக்கிற கொந்தளிப்பைத் தணிக்க இப்படி போலிஸ்துறையவே கலைச்சிட்டதா இந்தாள் டிராமா போடுறாப்லியா? 

அந்தளவுக்கு பெண்களை- அவங்க உணர்வுகளை மதிக்கிற ஆளுன்னுகூட ஒரு பேச்சுக்கு வச்சுக்க, அதுக்காக சம்பந்தப்பட்ட போலிசுங்க மேல நடவடிக்கை  எடுத்தால் அதிலொரு லாஜிக் இருக்கு. ஒட்டுமொத்த துறையவும் கலைக்கிறதா அறிவிச்சதுதான் புரியமாட்டேங்குது. 

ராவாராத்திரியில் ஒரு கிராமத்துக்குள்ள புகுந்த போலிஸ், ஆணு பொண்ணு அவ்ளோ பேரையும் அடிச்சு நொறுக்கினதுமில்லாம அங்கிருந்த 19 பொண்ணுங்கள கூட்டா சூறையாடின கொடுமை நாலுநாள் கழிச்சுத்தான் வெளிய தெரிஞ்சது. நாடே பதறி தவிச்சது. அந்தச் சனங்களோட பண்டம் பாத்திரங்களை ஒடைச்சி… அவங்களோட தவசதானியத்துல டீசலை ஊத்தி… கிணத்துல மலங்கழிச்சு… ஆடுகோழிகளை அறுத்து அங்கியே அடுப்பேத்தி ஆக்கித் தின்னுப்புட்டு… ச்சீய்… கொஞ்சநஞ்ச அட்டூழியமா? ஊருலகம் காணாத வக்கிரமான சித்ரவதைகள்னு புகார் கிளம்பினது. அம்னஸ்டீ இன்டர்நேஷனல்கூட அறிக்கை கொடுத்தது. எதிர்க்கட்சிகளோட கேள்விக்கும் பதிலே சொல்லாத இந்தாளு போலிஸ் மேல ஒரு குத்தமுமில்லேன்னு பாராட்டுப்பத்திரம் வாசிச்சாப்ல.

இந்தாளுக்கு நியாயவுணர்ச்சி இருந்திருந்தா, அம்மாவையும் மகனையும் அம்மணமாக்கி அவங்க பிறப்புறுப்புல கரண்ட்டு ஷாக் வச்சு கொன்னுட்டு தப்பியோட முடியாததால தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டதா போலிஸ்காரங்க புளுகினப்பவே டிபார்ட்மென்டை கலைச்சிருக்கணும்…

நியாயத்துக்கு ஸ்பெல்லிங் என்னன்னு கேட்கிற ஆள்கிட்ட நியாயவுணர்ச்சியா? அந்தாளே இன்னொன்னுல சிரிப்பாரு.

ஆமா, போலிஸ்காரங்க எவ்வளவு அட்டூழியம் செய்தாலும் ஈயெறும்பு அண்டாம அவங்கள பாதுகாத்த இந்தாளு இன்னிக்கு ஒட்டுமொத்த டிபார்ட்மென்டையும் கலைச்சிருக்கார்னா கஸ்டோடியல் டெத்தோ ரேப்போ காரணமா இருக்காது.

உன் சந்தேகம் சரிதான். போலிஸ்காரங்க என்ன குற்றம் செஞ்சாலும் அதிகபட்சத் தண்டனையே ஆயுதப்படைப் பிரிவுக்கு மாத்துறதுதான்னு சீன் போடுற இந்தாளோட இந்த அறிவிப்புக்கு நாம யூகிக்கிறதைவிட வலுவான வேறு காரணம் இருக்கத்தான் வேண்டும்.

ஒருவேளை  போலிஸ்காரங்க யாராச்சும் இந்தாளை செமையா மொத்தி, வெளியே சொன்னா அவமானம்னு உள்ளுக்குள்ளயே குமுறிகுமுறி அந்த பழிவாங்கும் வேகத்துல இந்த முடிவை அறிவிச்சிட்டாப்லியா?

அட நீ வேற, அவ்வளவு துணிச்சலா மிதிக்கிறளவுக்கு போலிஸ்ல யாரிருக்கா?

அப்படி நடந்திருந்தா நமக்கு ரெட்டைப்பலன். அந்தாளுக்கும் அடி, போலிசுக்கும்…

ஹ்ஹே… உருப்படியா ஏதாச்சும் பேசுங்கம்மா?

என்ன பெரிய காரணம் இருக்கப்போகுது? வயித்துப்பாட்டுக்கு ரயில்ல பிச்சையெடுக்குற பொடிப்பிள்ளைகள்லயிருந்து வாரிச்சுருட்டுற பிஸினஸ் கம்யுனிட்டி வரைக்கும் அவ்வளவு பேர்க்கிட்டயுமிருந்து அன்னாடம் கோடிகோடியா வசூலாகிற மாமூல்ல பங்கு சரியா பிரிஞ்சிருக்காதோ?

அட, அந்தாள் வாங்காத லஞ்சமா இல்லே அந்தாள்ட்ட இல்லாத பணமா?  கார்ப்பரேட்டுங்க அள்ளிக் கொட்டுறதெல்லாம் போதாதா?

நீ சொல்றதும் சரிதான், இந்தாளு கார்ப்பரேட்டுங்களுக்கு அள்ளிக் கொடுக்குறாப்ல, பதிலுக்கு அவங்க…

-இப்படி- வடக்கே பீஸ்மீர் (பீஸ்களாக துண்டாடப்பட்ட பகுதி) தொடங்கி தெற்கே ஏமாறான்பட்டணம் வரை– நாட்டின் தலைநகர் ஹிம்ஸாபுரியிலிருந்து கடைக்கோடி காவியண்டார்புரம் வரை- எங்கு பார்த்தாலும் சனங்களிடம் இதே பேச்சு. பேய்பிசாசு அல்லது பாம்புக்கதைகள் முடிவின்றி ஒன்றையடுத்து இன்னொன்று சொல்லப்படுவது போல மக்கள் 159 ஆண்டுகால போலிஸ் கொடுமைகளைச் சொல்லி ஜனாதிபதியின் முடிவு கலைப்பு சரிதான் என்கிறார்கள்.

சித்ரவதைக்கு எதிரான சர்வதேசப் பிரகடனத்தை அமல்படுத்துவதற்கு இதுகாறும் மறுத்துவந்த ஜனாதிபதி வாவசுவ, இப்போது திடீரென காவல்துறையைக் கலைத்திருப்பதற்கான காரணத்தை வெளிப்படையாக அறிவிக்கவேண்டும் என்று கோருகின்றன எதிர்க்கட்சிகள்.

காரணம் எதுவாகவும் இருக்கட்டும், காவல்துறை கலைப்பானது மனிதத்தன்மையுள்ள நாகரிகச்சமூகமாக மாறுவதற்கு லிபரல்பாளையம் எடுத்துவைத்துள்ள முதலடின்னு வரவேற்க ஏன் தயங்குறீங்க என்று கேட்டு ‘ஜனாதிபதி ரசிகப்படை’யின் செய்தித் தொடர்பாளர் எதிர்க்கட்சிகளின் வாயடைக்கப் பார்த்தார்.

காவல்துறையை கலைச்சிட்டதாலயே எல்லாமே முடிந்துவிட்டதாக கருத முடியாது. என்கவுன்டர், லாக்அப் மரணங்கள், துப்பாக்கிச்சூடுகள், காணாப்பிணமாக்கல் (ஒரு பங்காளவின் மதிற்சுவர் விழுந்து மாண்டுபோன 16பேரின் பிணத்தை உறவினர்களுக்கும் தெரிவிக்காமல் இவர்களே எரித்தது உட்பட), பெண்போலிஸ் உள்ளிட்டோருக்கு இழைத்த பாலியல் குற்றங்கள், போதைப்பொருள் விற்பனை, திருட்டு, கொள்ளை, விபச்சார விடுதி நடத்தும் பாலியல் சுரண்டல், சிலைக்கடத்தல், செம்மரம் கடத்தல், மணல்கொள்ளை உள்ளிட்ட சட்டவிரோதச் செயல்களில் தொடர்பு– என்று காவல்துறையினர் இதுவரை செய்துள்ள குற்றங்களை ஃபாஸ்ட் ட்ராக் தீர்ப்புமன்றங்கள் (அண்டைநாடான லிஞ்சிஸ்தானில் தீர்ப்புமன்றங்களை நீதிமன்றங்கள் என்ற இடுகுறிப்பெயரால் பொருந்தாநிலையில் சுட்டுகின்றனர்) அமைத்து விசாரணை செய்து தண்டிக்க வேண்டுமென மனிதவுரிமை இயக்கங்கள் சொச்சத் தீர்ப்புமன்றத்தில் (கீழமை மன்றங்களில் தீர்க்கப்பட முடியாமல் சொச்சமாகக் கிடந்து இத்து இணுக்காகி நாறும் வழக்குகள்மீது  தீர்ப்பளிப்பதால் இப்பெயரென்றறிக.) முறையிடுகின்றன. இதே விசயத்தை வலியுறுத்தி ஆன்லைன் பெட்டிஷன், ஹேஸ்டேக் டிரண்டிங் என்று பரபரப்பாகிறது நாடு.

(அரசின் கொள்கை முடிவில் தலையிட முடியாது என்று நழுவும் வழக்கத்திற்கு மாறாக) காவல்துறையை கலைத்துவிட்டதே அவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட கடும் தண்டனைதான்; எனவே கூடுதலாக விசாரணையோ தண்டனையோ அவசியமில்லை என்று 7.5 தீர்ப்பர்கள் அடங்கிய அரசியல் சாசன அமர்வாயம் தீர்ப்பளிக்கிறது. ஏழரைத்தீர்ப்பு வெளியான அதேநேரத்தில் நாடு முழுவதும் காவல்துறையினர் பெரும் ரகளையில் ஈடுபடுகிறார்கள்.

யார் என்ன நியாயத்திற்காகப் போராடினாலும் அடித்து நொறுக்கும் போலிஸை ஒடுக்க ராணுவம் வருகிறது. போலிசுக்கும் மிலிட்டரிக்கும் பொருந்தா உறவும் புகைச்சலும்தான் எப்போதுமே.  அவரவர் அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தும் அகந்தையில் அய்யப்பனும் கோஷியும் அடித்துக்கொள்கிற மாதிரி போலிஸாரும் ராணுவத்தாரும் வெறியேறி தாக்கிக்கொள்வதை சினிமாவின் விறுவிறுப்பான சண்டைக்காட்சி போல மக்கள் ரசிக்கிறார்கள். மக்களும் தம்பங்குக்கு கைக்குச் சிக்கிய காவலர்களை நையப் புடைக்கிறார்கள். சிலரை வீட்டுக்குத் தூக்கிப்போய் கைகால்களை முறித்துவிட்டு பாத்ரூமில் வழுக்கி விழுந்துவிட்டதாக நமட்டுச்சிரிப்போடு அறிவிக்கிறார்கள். மின்கம்பியால் அதிர்ச்சி கொடுத்தும், சிகரெட்டால் சுட்டு தீக்காயம் பண்ணி அவற்றில் மிளகாய்த்தூளை தூவியும் மகிழ்கிறார்கள். தண்ணீர் கேட்டவர்களின் வாயில் ஆத்திரம் தீர மூத்திரம் பெய்கிறார்கள். சிலரை அடித்துக் கொன்றுவிட்டு தற்காப்புக்காக திருப்பித் தாக்கியதில் எதிர்பாராதவிதமாக இறந்துவிட்டனர் என்று என்கவுன்டருக்குப் பின் போலிஸ் சொல்லும் பொய்யை இவர்களும் சொன்னார்கள். இப்படி குடிமக்கள் ஒவ்வொருவரது ஆழ்மனசிலும் பதுங்கியிருந்த போலிஸ் புத்தியை வெளியே இழுத்துப்போட்டுவிட்ட குரூரத்திருப்தியுடன் போலிசார் வன்முறையை எதிர்கொள்கிறார்கள்.

உள்நாட்டுப்போர் மூண்டது போன்று மோசமடைகிறது நிலைமை. சீராக்க வேண்டிய ஜனாதிபதியோ புராண இதிகாசத் தொலைக்காட்சித் தொடர்களை பார்த்து பரவசத்தில் திளைத்திருக்கிறார். விதிவிலக்காக மக்களின் நன்மதிப்பைப் பெற்றிருந்த முன்னாள் காவல்துறையினர் சிலரும் பிறதுறை பிரமுகர்க­­ள் சிலரும் வன்முறையைக் கைவிடுமாறு மக்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுக்கிறார்கள். போலிசாருக்கும் குடிமக்களுக்கும் இடையே தனிப்பட்ட பகைமை இல்லை; ஆட்சியாளர்களின் உத்தரவுக்கேற்பவே போலிசார் அத்துமீறல்களில் ஈடுபட வேண்டியதாகிறது என்கிறது அந்த அறிக்கை. சினிமாக்களின் கடைசி காட்சியில் சொல்வதுபோல, சட்டத்தை யாரும் கையிலெடுத்துக் கொள்ளக்கூடாதென சென்சேஷகுமார் என்கிற மந்திரி (மந்திரித்து ஏவப்பட்டவர்- காரணப்பெயர்) சொன்னதற்கு, போலிஸார் சட்டத்தை எடுத்துக்கிட்டு அழிச்சாட்டியம் பண்ணினப்ப இதை சொல்லாமல் என்னத்த புடுங்கிக்கிட்டிருந்தேன்னு மக்கள் காட்டமாக கடித்துக் குதறிய பின்பு வேறெந்த மந்திரியும் யாரும் வாயையோ மற்றதையோ திறப்பதில்லை.

***

இனி நாட்டில் போலிஸே இல்லை என்பது வெறுமனே போலிஸோடு நிற்கிற விசயமில்லையே? புகார், வழக்கு, கைது, விசாரணை, குற்றம், தீர்ப்பு, தண்டனை - என்பவையெல்லாமே இல்லாமல் போகின்றன. இதனால் அடுத்த சிலநாட்களில் தீர்ப்பு மன்றங்களையும் சிறைகளையும் மூட வேண்டியதாகிறது. ஓய்வடைந்ததும் கவர்னராகவோ மேல்சபை உறுப்பினராகவோ ஆகிவிடும் ஆசையில் ஜனாதிபதியின் விருப்பங்களை சட்டமொழியில் தீர்ப்பாக வழங்கிக்கொண்டிருந்த தீர்ப்பர்களும் நீதியின் மரணத்திற்கு இரங்கல் தெரிவிப்பவர்களைப் போல கருப்பாடை தரித்த வழக்குரைஞர்களும் கைதிகளுக்கான ரேஷன்களைத் தின்று கொழுத்த சிறைத்துறையினரும் வேலையிழக்கின்றனர்.                                                                     

போலிஸ் நிலையங்களும் சிறைகளும் தீர்ப்புமன்றங்களும் இயங்கிவந்த கட்டிடங்கள் வீடற்றோருக்கான வீடுகளாகவும் பொதுக்கழிப்பிடங்களாகவும் நூலகங்களாகவும் மாற்றப்பட்டன. வழக்குகளுக்கு தொடர்புடையதென்று பிடிக்கப்பட்டு காவல்நிலையங்களின் முன்பு நிறுத்தப்பட்டிருந்த வாகனங்களில், போலிசார் ஏற்கனெவே கழற்றி விற்றுவிட்டது போக எஞ்சியிருந்த பாகங்கள் அங்கு புதிதாக குடியேறியவர்களின் குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டுப் பொருட்களாகிப்போயின. நாட்டைக் காப்பாற்ற அவசரமாகப் போவதான பாவனையில் எப்போதும் ஒரு காலை வெளியே தொங்கவிட்டபடியே காவலதிகாரிகள் ரவுண்ட்ஸ் போகும் ஜீப்புகள் குழந்தைகளை பள்ளிக்கூடங்களுக்கு ஏற்றிப்போகும் வாகனங்களாகின.

 ***

சதுக்கங்களில் நின்று அப்படியும் இப்படியுமாக கைகாட்டி குழப்பும் போலிஸ் இல்லாது போனதால் சீராகிவிடுகிறது போக்குவரத்து. சாலையின் திருப்பம்தோறும் மறித்து கையேந்துகிற/ கையோங்குகிற போலிஸார் இல்லாததால் மாமூல் கொடுக்கவேண்டுமே என்கிற பதற்றமின்றி ஓட்டுனர்கள் மனங்குவித்து வாகனமோட்டுகிறார்கள். சாலை விபத்துகளும் குறைகின்றன. அற்பமான விதிமீறல்களுக்காக பங்சராக்குதல், சாவியைப் பறித்தல், முகப்பு விளக்கை உடைத்தல், அவமதிப்பு, அபராதம், இலஞ்சம்- என்பதான தொல்லைகளற்ற பயணம் மக்களுக்கு அளவற்ற சந்தோசத்தைத் தருகிறது. மாமூல் தொகையும் அதை கொடுப்பதற்காக ஆங்காங்கே நிறுத்துவதால் வீணாகிவந்த எரிபொருளும் விரயமான நேரமும் இப்போது மிச்சமாவதால் வாகன உரிமையாளர்கள் கட்டணங்களைக் குறைத்து மக்களின் மகிழ்ச்சியை அதிகப்படுத்துகிறார்கள்.

போலிஸாருக்கு கொடுக்கவேண்டிய பங்கிற்கும் சேர்த்து திருடியாக வேண்டிய நிலை இப்போதில்லாததால் திருடர்களும் கொ­­­­ள்ளையர்களும் தமது தேவைக்கு மட்டுமே அளவாக திருடினார்கள். களவு கொடுத்தவர்கள் கூட அரசாங்கத்தைப் போலல்லாமல் யாரோ இல்லாதவங்க தானே திருடியிருக்காங்க என்று சமாதானமாகிறார்கள். கப்பம் பெறும் இலஞ்ச ஒழிப்புத்துறை போலிசாரும் இனி இல்லையென்பதால் அரசு அலுவலகங்களில் இலஞ்சத்தின் மட்டம் குறைகிறது. தமக்குள் ஏற்படும் சண்டைச்சச்சரவுகளை மக்கள் தாமாகவே சுமூகமாகத் தீர்த்துக்கொள்ளும் பக்குவம் கூடிவந்தது. அதாவது “இதுக்குத்தான் போலிஸ் வேணும்கிறது”, “போலிஸ் இருந்திருந்தா இப்படி நடக்குமா?”, “மறுபடியும் போலிஸ் வந்தால்தான் ஊர் சரிப்படும் நாடு உருப்படும்” என்று பேசுகிற நிலை ஒருபோதும் தன்னால் வந்துவிடக்கூடாது என்கிற கவனம் லிபரல்பாளையம் மக்கள் ஒவ்வொருவரது நடத்தையிலும் வெளிப்பட்டது. நேர்மையாக மக்களுக்கு ஊழியம் செய்து இந்த அறிவிப்பால் வேலையிழந்தவர்களையும் அவர்களது குடும்பத்தாரையும் தத்தெடுக்க மக்கள் ஆர்வம் காட்டுகின்றனர். (சொற்ப எண்ணிக்கை என்பதால் இது சாத்தியமாகிறது). 

ஜனாதிபதி எதற்காக காவல்துறையைக் கலைத்திருந்தாலும், பைத்தியம் கிழித்தது கோவணத்துக்கு ஆச்சு என்பதுபோல, தாங்கள் இப்போது நிம்மதியாகவும் அச்சமின்றியும் குற்ற மனப்பான்மையின்றியும் இருக்க முடிவதற்காக அவருக்கு லிபரல்பாளையம் குடிமக்கள் நன்றி சொல்வதுடன் கதை முடிகிறது.

***

நூ: எங்களுக்காக நீங்கள் இந்தக் கதையைச் சொன்னதற்கு நன்றி. இது தொடர்பாக கேள்வியெழுப்ப பலரும் ஆர்வத்தோடு கையுயர்த்துகிறார்கள்…

ஆ: கேட்கட்டும்.

கேள்வி: ஐயா, இப்படியொரு கதையை எழுதுவதற்கான உந்துதல் எது?

ஆ: எந்தவொரு அரசுமே தனக்கு அடிபணிய மறுப்பவர்கள் மீது ஏவும் முதல் ஆயுதம் காவல்துறை தான். இந்த சமிக்ஞை கிடைத்ததுமே போலிசார் தங்களோட வக்கிரங்களையும் கயமைகளையும் சேர்த்து குடிமக்களை மனிதநிலையிலிருந்து கீழ்ப்படுத்தத் துணிகிறார்கள். அதற்காக அவர்கள் கையாளும் வன்முறைகளை சகித்துக்கொள்ள முடியாத எவராயினும் இந்தக் கதையைத்தான் எழுதவேண்டியிருக்கும்.

கேள்வி 2: போலிஸ் இல்லாமல் ஒரு நாடு இருக்கமுடியுமா?       

ஆ: கதையிலாவது அப்படியொரு நாடு இருக்கட்டுமே. 14ஆம் நூற்றாண்டின் கலகக்காரன் ரவிதாஸ் தனது பாடல்களில் புனைந்தெழுப்பிய பேகம்புரா என்கிற துன்பமில்லாத நகரம் போல, போலிஸ் இல்லாத நாடாக லிபரல்பாளையத்தை மாற்றியமைப்பதற்கான நியாயம் நமக்கிருக்கிறது. தனிச்சொத்தும் பாகுபாடும் வரியும் கண்காணிப்பும் சித்ரவதையும் சிறையும் இல்லாததொரு சுதந்திரவெளி- பேகம்புராவுக்கான விழைவு உலகெங்கும் எல்லாக்காலத்திலும் உயிர்ப்புடன் விரிந்திருக்கிறது. ‘வேர்ல்டு வித்அவுட் போலிஸ்’, ‘மூவ்மென்ட் ஃபார் அபாலிஷன் ஆஃப் போலிஸ்’ போன்ற அமைப்புகள் இதற்கான சான்றுகள்.

நெதர்லான்டில் குற்றவாளிகள் வெகுவாக குறைந்துவிட்டதால் சிறைகளை மூடப்போவதாக அறிவிக்கும் நிலை உருவாகியிருக்கு. தங்கள் நாட்டில் சிறைக்கான தேவை முடிந்துபோனதால் வேறு நாட்டு அரசுகளுக்கு சிறைகளை வாடகைக்கு விடப்போவதாக ஒரு நாட்டினால் அறிவிக்க முடிகிறபோது மற்ற நாடுகளுக்கு மட்டும் என்ன தேவை இருக்கிறது? வாழ்வாதாரத்திற்கும் வாழ்க்கைத்தரத்திற்கும் அரசு பொறுப்பெடுத்துக் கொள்ளும்போது சமூகத்தின் குணவியல்பு மாறி குற்ற நடவடிக்கைகள் இல்லாமல் போகிறதேயொழிய போலிஸ் இருப்பதனால் அல்ல என்பது எனது புரிதல்.

கேள்வி 3: அப்படியானால் நம்மை யார் பாதுகாப்பார்கள்?

ஆ: இப்போது மட்டும் நம்மை யார் பாதுகாத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்?

கேள்வி 4: இப்படியொரு பதில்கேள்வியை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை.

கேள்வி 5: சரிங்க தோழர், உண்மையில் அந்த ஜனாதிபதி வாவசுவ எதற்காகத்தான் காவல்துறையைக் கலைத்தார்?

ஆ: இதே கேள்வியைத்தான் அவரது சகா ஒமிட்ஷூ அவரிடம் கேட்பார். அதற்கு ஜனாதிபதி “குறிப்பான காரணம் ஒன்றுமில்லை, காவல்துறையைக் கலைத்தாலென்ன என்று தோன்றியது, கலைத்தேன்” என்பார். அதெப்படிங்க ஜூ (இங்கே ஜி போல), தோன்றியதை எல்லாம் செய்வீங்களா?ன்னு ஷூ கேட்பார். அதற்கு ஜனாதிபதி, “தோன்றியதையெல்லாம் செய்து பார்ப்பதற்கான மட்டுமீறிய அதிகாரத்தை என்கிட்ட கொடுத்திருக்கீங்க, செய்து பார்க்கிறேன். இப்போகூட அமைச்சரவையைக் கலைக்கலாமான்னு லேசா ஒரு எண்ணம் ஓடுது…” என்று சொல்லக்கேட்டதும் எதுக்கு வம்பு என்று ஒமிட்ஷூ ஓட்டம் பிடிப்பார்.

கேள்வி: கதையை விடுங்க தோழர், அதிகாரம் இருக்கு என்பதாலேயே ஒருத்தர் எதை வேண்டுமானாலும் செய்யமுடியுமா?

ஆ: இப்போ இங்கே பிரதமர் வேறென்ன செய்துகொண்டிருக்கிறார்?

நூதனனை முந்திக்கொண்டு நிகழ்ச்சி ஏற்பாட்டாளர்: நண்பர்களே இனியும் தொடர்ந்தால் தொழில்நுட்பக் கோளாறு ஏற்படலாம் என்கிற முன்னெச்சரிக்கையில் இந்த நிகழ்வு இப்போதே முடிகிறது. நன்றி, வணக்கம்.

நன்றி: நீலம், 2020 அக்டோபர் இதழ்

ஓவியங்கள்: நன்மாறன்