எதிர்பார்க்கும் வடிவத்தில் எதிரி இல்லை - ஆதவன் தீட்சண்யா

குறிப்பிட்ட கொள்கையை முன்வைத்து அதன்பொருட்டு ஒட்டுமொத்த சமூகத்தையும் ஈர்த்து தன்பக்கம் திரட்டிக்கொள்வதுதான் எந்தவொரு அரசியல் கட்சியின் விருப்பமாகவும் உள்ளது. ஆனால் வெளிப்படையான கொள்கையும் அதனை அடைவதற்கு துல்லியமான செயற்திட்டமும் இருந்தாலும்கூட அப்படி ஒட்டுமொத்த மக்களையும் திரட்டுவதில் கட்சிகள் பல்வேறு இடர்ப்பாடுகளை எதிர்கொள்கின்றன. எனவே, ஒட்டுமொத்தச் சமூகத்தையும் திரட்டுவதற்குப் பதிலாக, ஏற்கனவே வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக சமூகக்குழுக்களை அணிதிரட்டியுள்ள கட்சிகளை  அடையாளம் கண்டு அவற்றை வளைத்துப் பிடித்து தமது ஆதரவுத்தளத்தை விரிவுபடுத்துவதை ஓர் உத்தியாக அரசியல் கட்சிகள் கைக்கொள்கின்றன. தேர்தல் கூட்டணிகள் இவ்வகையானவை. 

ராஷ்ட்ரீய சுயம்சேவக் சங் என்கிற ஆர்.எஸ்.எஸ் தேர்தலில் போட்டியிடும் அமைப்பல்ல. சுதந்திரம் சமத்துவம் சகோதரத்துவம் ஆகியவற்றின் எதிர்மறையான பார்ப்பனீயத்தின் கீழ் சமூகத்தை மறுகட்டுமானம் செய்யத் துடிக்கின்ற ஓர் அமைப்பாகும். அதாவது, அது சமூக நீதிக்காவும் சமத்துவத்திற்காகவுமான நெடிய போராட்டங்களினால் பார்ப்பனீயத்திற்கு ஏற்பட்டுள்ள பின்னடைவுகளைச் சரிசெய்து முன்னிலும் இறுக்கமானதாக இந்தியச் சமூகத்தைக் கட்டமைக்க விரும்புகிறது. இந்த நோக்கத்தை எட்டுவதற்கு அரசியல் அதிகாரமும் தேவை என்பதால் ஆர்.எஸ்.எஸ். முன்பு ஜனசங்கம் என்ற பெயரில் ஒரு கட்சியை நடத்தி வந்தது. பிறகு ஜனசங்கத்தை பாரதிய ஜனதா கட்சியாக்கியது. 

சுதந்திரப் போராட்டத்திலோ நாட்டின் மரியாதையை உயர்த்தும் நடவடிக்கைகளிலோ மக்களின் விருப்பார்வங்களை நிறைவேற்றுவதிலோ ஆக்கப்பூர்வமான பங்களிப்பு எதையும் செய்திராத ஆர்.எஸ்.எஸ். அழிவுப்பூர்வமானது என்றே மக்களின் நினைவில் பதிந்துள்ளது. எனவே  ஆர்.எஸ்.எஸ்.சின் கொள்கையைச் செயல்படுத்த அதிகாரம் வேண்டும் என்று வெளிப்படையாகச் சொன்னால் ஆதரவு கிடைக்காதென்பதால் இந்து என்கிற மத அடையாளத்தை முன்னிறுத்தி மக்களை அணிதிரட்டப் பார்க்கிறது பாஜக. இதன் மூலம் அது இந்துக்களல்லாத மதச் சிறுபான்மையினரை திட்டமிட்டே தனது ஆதரவுத்தளத்திற்கு வெளியே நிறுத்துகிறது. எனவே அதன் கொள்கை ஒட்டுமொத்த சமூகத்திற்குமானது அல்ல என்பதும் அது இந்துக்களை மட்டுமே திரட்ட முயற்சிக்கிறது என்பதும் வெளிப்படை. எனினும் இந்து என்கிற பெரும்பான்மை அடையாளத்துக்குள் தள்ளப்பட்டவர்கள் தமக்குள் ஒன்றுபடவியலாமல் முரண்படும் சாதியக்குழுக்களாக இருக்கின்றனர். 

இந்து என்கிற பொது அடையாளத்துக்குள் இருக்கும் உள்முரண்களைத் தீர்த்து வைப்பதற்கு பதிலாக அந்த முரண்களை அப்படியப்படியே பேணிக்கொண்டு ஒவ்வொரு குழுவுக்கும் வேண்டிய சிலவற்றை செய்துகொடுத்தோ அல்லது செய்வதாக வாக்குறுதியளித்தோ அவர்களை தனது ஆதரவாளர்களாக தனிப்பட்ட முறையில் இணைத்துக்கொள்ள பாஜக முயற்சிக்கிறது. அத்தோடும் நில்லாமல் அத்தகைய முரண்பாடுகளை முரண்பாடுகளாக கருதாமல் அவற்றை இந்துமதத்தின் தனித்துவம் என்று ஏற்கும்படியாக கூர்மைப்படுத்தவும் பாஜக முனைகிறது. இதற்காக அது அந்தந்த வட்டாரத்தின் சூழலுக்கேற்ப சாதி/ உட்சாதி/ வட்டாரம்/ தேசிய இனம் சார்ந்த பல்வேறு குழுக்களுடனும் தன்னை அடையாளப்படுத்திக் கொண்டு தனது ஆதரவுத்தளத்தை விரிவுபடுத்துகிறது. இவ்வாறு விரிவுபடும் ஆதரவுத் தளத்தை தனது வாக்குவங்கியாக மடைமாற்றிக்கொள்ளும் முயற்சியை சமூகப் பொறியியல் என்கிறது பாஜக. மக்களின் மனவோட்டங்களைப் பகுத்தாய்ந்து பெறும் தரவுகளின் அடிப்படையில் அவர்களை அணுகுவதற்குரிய சமூகப்பொறியியலை உருவாக்குகிறது பாஜக. 

குறிப்பிட்ட சமூகக்குழுவைக் குறிவைத்து தொடர்புகொள்வது, அதற்குள் ஊடுருவுவது, அக்குழுவில் உள்ளவர்களை ஈர்ப்பதற்கான முழக்கங்களை உருவாக்குவது, அவர்களின் மதிப்பிற்குரிய ஆளுமைகள், நம்பிக்கைகள், சடங்குகள், பண்டிகைகள் ஆகியவற்றை மதிப்பதாக காட்டிக்கொள்வது, அந்தக் குழு இந்துமதத்தின் தவிர்க்கமுடியாத முக்கியத்துவம் கொண்ட பகுதி என்று சித்தரிப்பது, அதன் தனித்துவமான பண்பாட்டுக் கூறுகளை உட்செரித்து பார்ப்பனியத்தன்மையுடன் இணைப்பது ஆகிய உள்ளடி வேலைகள் மூலம் இந்தச் சமூகப் பொறியியல் இயங்குகிறது. நேரடியாகவும் ஊடகங்கள் மூலமாகவும் உயிரோட்டமான தொடர்பினை உருவாக்கி அதன் மூலம் அக்குழுவில் உள்ள மக்களது கருத்துலகத்தின் மீது செல்வாக்கு செலுத்தி அவர்களது முடிவெடுக்கும் மனோநிலையை தமக்குச் சாதகமாக மாற்றியமைப்பதற்கு உகந்த சமூகப் பொறியியலை ஆர்.எஸ்.எஸ். வழிகாட்டுதலுடன் பாஜக கைக்கொள்கிறது. 

சமூகக்குழுக்களால் வழிபடப்படும் நாட்டார் தெய்வங்களை சிவன் பார்வதி விஷ்ணு லஷ்மி ஆகிய பெருந்தெய்வங்களின் அம்சங்களாக காட்டும் புனைகதைகளை உருவாக்கிப் பரப்புவது, ஒவ்வொரு சாதியக்குழுவும் வம்ச வரலாறு என நம்பும் கதையை / தோற்றக்கதையை உண்மையென அங்கீகரிப்பது அல்லது கதையை உருவாக்கிக் கொடுப்பது, கலை இலக்கியங்களையும் அறிவியல் தொழில்நுட்பக் கண்டுபிடிப்புகளையும் இந்து மதத்தின் பங்களிப்பாக சித்தரிப்பது, இந்தியாவின் நெடிய வரலாற்றுக்குப் பெருமைமிக்கப் பங்களிப்புச் செய்தமைக்காக மக்களின் நன்மதிப்பைப் பெற்ற ஆளுமைகளை தம்மவர் என உரிமை கொண்டாடுவது, சாதியாக இருப்பதைப் பெருமிதமாக கருதவைப்பது, சாதியாக இருப்பதனால் கிடைக்கும் ஆதாயங்களை இந்து மத்தின் கொடையாகவும் பாதகங்களை அன்னியர்களின் ஊடுருவல்/ தாக்கமாக காட்டுவது, சமூகத்தின் ஒருதரப்பை ஆபத்தான அன்னியர்களெனச் சித்தரித்து அவர்களை எதிர்க்க வேண்டியவர்களெனக் காட்டுவது, படிநிலையையும் பாகுபாட்டையும் இயல்பானதாக பரப்புவது, சமத்துவம் என்னும் கருத்தாக்கத்தை சாதியமைப்பைச் சிதைக்கும் ஆபத்தாக முன்னிறுத்துவது என்று பீஹார், உ.பி, ம.பி, ராஜஸ்தான், மகாராஷ்ட்ரா போன்ற வடமாநிலங்களில் கைக்கொண்டு ஓரளவு ஆதாயமீட்டிய சமூகப் பொறியியலை தமிழ்நாட்டிற்கேற்றாற் போல பாஜக பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதே ஆர்.எஸ்.எஸ். திட்டம். 

தமிழ்ச்சமூகத்தின் பின்தங்கிய மனநிலையையும் பிற்போக்கான கண்ணோட்டத்தையும் பிரதிநிதித்துவம் செய்கின்ற சக்திகளை, அமைப்புகளை, கட்சிகளை அதனதன் சீரழிவுத்தன்மைகளோடு ஒருங்கிணைத்து தலைமை தாங்குவதன் மூலம் தமிழ்நாட்டில் பாஜகவின் ஆதரவுத்தளத்தை விரிவுபடுத்திக் கொடுப்பது ஆர்.எஸ்.எஸ்.சின் உடனடி நோக்கமாக இருக்கலாம். ஆனால் தேர்தல், வாக்கு, அரசியல் அதிகாரம் என்பவற்றுக்கும் அப்பால் பார்ப்பனீயத்திற்கு விசுவாசமானதாக மனித மனங்களைத் தகவமைப்பதே அதன் மெய்யான இலக்கு. அதன்பொருட்டு குடியிருப்போர் நலன், கல்வி, சுற்றுச்சூழல், யோகா, குழந்தை வளர்ப்பு, மகளிர் நலன், கலை இலக்கியம், பண்பாடு, விளையாட்டு, பாரம்பரியம், மரபு, தொல்லியல் ஆய்வு, ஊடகம் சார்ந்தியங்கும் அமைப்புகளில் ஊடுருவி தன்வயப்படுத்தியுள்ளது ஆர்.எஸ்.எஸ்.   

தெருச்சண்டைகள் மதக்கலவரங்களில் தெரிவது மட்டுமே ஆர்.எஸ்.எஸ். அல்ல. அது உள்ளூர் சமூகத்தில் தவிர்க்கமுடியாத வகையில் மக்களுடன் பிணைப்புகளை உருவாக்கிக் கொள்வதற்கான பொறுமையுடன் இயங்குகின்ற, நேரடியாக அரசியல் பேசாமல் நடுநிலைத் தோற்றம் காட்டுகிற பல்வேறு புதிய நிழலமைப்புகளை பெரும் முதலீட்டில் களமிறக்கியுள்ளது. வரலாற்றுச் சக்கரத்தைப் பின்னுக்கிழுக்க ஆர்.எஸ்.எஸ். முன்வைக்கும் இந்தச் சமூகப் பொறியியலை முறியடிக்க விரும்பும் சக்திகள், அதற்கேற்ற நுட்பமும் வலுவும் கொண்ட நிலைப்பாடுகளையும் செயல்பாடுகளையும் கைக்கொண்டாக வேண்டிய தருணமிது.

நன்றி: தமிழ்நாடு தீண்டாமை  ஒழிப்பு முன்னணியின் 5ஆவது மாநில மாநாட்டு மலர்

 

மிபூ - ஆதவன் தீட்சண்யா

 

ஓவியம்: அரஸ், நன்றி: ஆனந்தவிகடன், 31.08.2025

மிதமான வெப்பத்துடன் தகதகவென சுடர்ந்துகொண்டிருந்த சூரியன் மறைந்து கொண்டிருந்தது. சற்றைக்கெல்லாம் தண்ணென்று ஒளிர்ந்தபடி மேலெழுந்து வந்தது நிலவு. கண்ணுக்கு இதமான அந்த ஒளியே தொட்டுத்தழுவது போல குளிர்ந்தக் காற்று எங்கும் பரவியது. மிபூ என்னும் அந்தக் கோளத்தின் மக்களாகிய மிபூக்கள் ஓய்வுக்கும் உல்லாசத்திற்கும் சற்றே உறக்கத்திற்குமாக ஒவ்வொரு நாளிலும் ஒதுக்கி வைத்திருக்கும் நேரம் அப்போதிருந்து தொடங்கிவிட்டது.     

தெருக்கள் குழந்தைகளின் விளையாட்டு மைதானங்களாய் மாறியிருந்தன. உற்சாகத்தில் பீறிடும் அவர்களது சிரிப்பும் கும்மாளச் சத்தங்களும் இரவின் ஒலிபோல கேட்கிறது. கடற்கரைகளும் பூங்காக்களும் காதலர்களின் கொஞ்சுமொழியால் கிறங்கித் தவித்தன. கலைஞர்கள் வெட்டவெளிகளிலும் அரங்குகளிலும் பாடியும் இசைத்தும் நடித்தும் நடனமாடியும் சூழலை பரவசமாக்கிக் கொண்டிருந்தனர். நேயர்களின் ஆரவாரம் வேறு எங்கெங்கோ இருந்தவர்களையும் அங்கு வரும்படி இழுத்தெடுத்து வந்து ஆடவைத்தது. கொஞ்சம்பேர் வீட்டின் முற்றங்களில் சாய்ந்து இரவுச்சூரியனின் குளிர்மையில் தோய்ந்து உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். பசித்தபோது ஆங்காங்கே இருந்த பொது உணவகங்களில் ஏதேனுமொன்றுக்குப் போய் அங்கு ரோபோசெஃப்கள் சமைத்துத்தரும் வகைவகையான உணவுகளிலிருந்து தேவையானவற்றை உண்டு பசியாறினர். அளவுக்கட்டுப்பாடு ஏதும் இல்லையென்றாலும் மிபூக்களுக்கு குறைவான மதுவே போதுமாயிருந்தது.      

உறக்கம் என்பதையே அறிந்திராதவர்கள் போல மிபூக்கள் இரவுநேரக் கொண்டாட்டங்களில் திளைத்திருந்த அவ்வேளையில் யாரும் எதிர்பார்த்திராத வண்ணம் கோளதிர ஒலிக்கத் தொடங்கியது ஆனந்த மணி. மகிழ்ச்சிக்குரிய நற்செய்திகளைக் கேட்க மக்களை ஆயத்தப்படுத்தும் அந்த மணி ஒலிப்பது மிபூ வரலாற்றில் இதுவொன்றும் முதல்முறையல்ல. நினைவுக்கெட்டாத நெடுங்காலத்திற்கு முன்பிருந்தே தலைமுறை தலைமுறையாக அது சமையலறை ஒழிப்பு – பொது உணவுக்கூடம், கட்டணமில்லா மருத்துவம், கட்டாயக்கல்வி, சீரான வேலைவாய்ப்பு என்று எத்தனையோ நற்செய்திகளைச் சொல்வதற்காக அவர்களை அழைத்திருக்கிறது. கடைசியாக இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு ஒலித்தபோது குழந்தைகள் கற்பதுதான் முக்கியமே தவிர தகுதி திறமை என்கிற ஏமாற்றுத்தேர்வுகள் அவசியமில்லை என்று அரசு அறிவித்தது. அதற்கும் முந்தைய அழைப்பில், அதிரடியாக ஒவ்வொருவரது வங்கிக் கணக்கிலும் 15 இலட்சம் சோபெ வரவு வைக்கப்பட்டிருக்கும் செய்தி அறிவிக்கப்பட்டது. சரக்கு மற்றும் சேவைவரி ரத்து, சுங்கச்சாவடி மூடல், புழக்கத்திலிருக்கும் பணநோட்டுகளை செல்லாதது என அறிவிப்பதற்கு நிரந்தரத் தடைவிதிக்கும் அரசியல் சட்டத்திருத்தம், வாக்குச் சீட்டு முறையில் தேர்தல் என்று ஆனந்த மணியோசைக்குப் பின்னே வந்த அறிவிப்புகள் ஒன்றா இரண்டா?   

இன்றைய அழைப்பு எதற்கானதாக இருக்கும் என்று யூகிக்கும் குறுகுறுப்பில் மிதமிஞ்சிய கற்பனையில் மிபூக்கள் மிதந்துகொண்டிருந்த அவ்வேளையில் மிபூ கோளாளுமன்ற வளாகம் பரபரப்பின் உச்சத்திலிருந்தது. இவ்வளவு அவசரமாக இந்த அகாலத்தில் அறிவிக்கும் நற்செய்தி என்னவாக இருக்கும் என்கிற குழப்பத்தில் கோளாளுமன்ற உறுப்பினர்களும் அமைச்சர்களும் ஹெலிகார்களில் பறந்து வந்திறங்கி கூட்ட அரங்கிற்கு விரைந்தனர். கோளாளுமன்றத்தின் நடவடிக்கைகளை நேரலை ஒளிபரப்பில் காண்பதற்காக மிபூக்கள் தகவல் தொடர்பு தொடுதிரையான உள்ளங்கையை உயிர்ப்பித்து உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கையடக்கத் திரையில் பார்க்க விரும்பாதவர்களுக்காக ஆங்காங்கே வெட்டவெளியில் ஒளிரத் தொடங்கின அகன்ற மெய்நிகர் திரைகள். 

அமைச்சர்களும் மன்ற உறுப்பினர்களும் ஆர்வம் மேலிட காத்திருக்கும் கூட்ட அரங்கிற்குள் மிகுந்த உற்சாகத்துடன் நுழைந்தார் கோளரசுத்தலைவர் நீனெல். மிபூக்களின் வரலாற்றில் முன்னெப்போதும் கேள்விப்பட்டிராத ஒரு செய்தியை அறிவிக்கும் மகத்தான வாய்ப்பு தனக்கு கிடைத்திருப்பது குறித்த பெருமிதம் அவருடைய முகத்தில் பிரகாசித்தது.  

“அடியும் முடியுமறியாத இந்த அண்டவெளியில் மிபூ என்கிற நம் கோளம் மட்டுமே உயிரினங்கள் வாழத் தகுதியானது என்று இதுகாறும் நம்மிடையே நிலவிவந்த பத்தாம்பசலியான கருத்தை விட்டொழிக்க வேண்டிய நற்தருணம் வந்துவிட்டது. அண்டவெளியில் சுழன்றுகொண்டிருக்கும் நம்முடைய ஆராய்ச்சி மையத்தின் ஆய்வாளர்கள், நமது மிபூவைப் போலவே உயிரினங்கள் வாழும் சூழமைவு கொண்ட கோள் ஒன்று நம்மிடமிருந்து 1,127 லட்சம் கோடி கிலோமீட்டர் அருகாமையில் இருப்பதை சற்றுமுன் கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். மிபூவை விட இரண்டரை மடங்குச் சிறியதான அந்தக் கோளுக்கு அவர்கள் – மிபூவை தலைகீழாக்கி - பூமி என்று பெயரிட்டிருக்கிறார்கள். தங்களது ஆய்வின் எல்லையை விரிவுபடுத்தியதன் மூலம் மிபூவின் எல்லையை பல லட்சம் கோடி கிலோ மீட்டர்களுக்கு அப்பாலும் விரிவுபடுத்தியுள்ள நமது ஆராய்ச்சியாளர்களுக்கு மிபூக்களாகிய நாம் கடமைப்பட்டுள்ளோம். அவர்களுக்கு நமது பாராட்டுகள்..” 

–நீனெல் இப்படி அறிவித்ததும் அமைச்சர்களும் உறுப்பினர்களும் மட்டுமல்ல, அவை நடவடிக்கையை நேரலையில் பார்த்துக்கொண்டிருந்த மிபூக்கள் அனைவருமே எழுந்து நின்று கரவொலி எழுப்பி ஆரவாரம் செய்தனர்.   

** 

மிபூவைப் போலவே காற்றும் ஒளியும் தண்ணீருமுள்ள பூமி என்கிற அந்த இன்னொரு கோளும் சேர்ந்து மிபூக்களின் நிலப்பரப்பு விரிவதைப் போன்ற கனவு இப்போதெல்லாம் நீனெலுக்கு அடிக்கடி வந்து அவரை திக்குமுக்காடச் செய்தது. அந்தப் பரவசத்தில், ஆராய்ச்சியாளர்கள் பூமியை நெருங்கிப்போய் கவனிக்கத் தோதாக விண்வெளி ஆய்வகத்தை நவீனப்படுத்துவதற்கு தாராளமாக பெருந்தொகையை ஒதுக்கினார். அண்டவெளியை ஊடுருவிப் போய் பூமிக்கு நேர் மேலாக நீள்வட்டப்பாதையில் நிலைநிறுத்தி தகவல் சேகரிக்கும் விண்வெளி தொலைநோக்கி ஒன்றை ஏவியிருந்தனர் ஆராய்ச்சியாளர்கள். அவர்கள் அல்லும்பகலும் அயராது ஆய்வுசெய்து பூமியைப் பற்றி திரட்டும் அரிதான பல தகவல்களை அறியும் ஆர்வம் மிபூக்களிடையே வேகமாக பரவிக் கொண்டிருந்தது. 

இதே வேகத்தில் ஆய்வுகள் நடக்குமானால் இன்றில்லாவிட்டாலும் இன்னும் சில ஆண்டுகளில் பூமிக்குச் சென்றுவரும் நிலைமை உருவாகிவிடும் என்கிற நம்பிக்கை நாளுக்குநாள் அதிகரித்தது. மிபூக்களின் இந்த ஆர்வத்தை அதிகரிக்கச் செய்யும் விதமாக ஒரு நிறுவனம் “பூமிக்குப் போய்வருவோம்” என்கிற பெயரில் இன்பச்சுற்றுலாவுக்கு மாதாந்திரச் சேமிப்புச்சீட்டு கட்டும் திட்டத்தை அறிவித்தது. போக்குவரத்து, சாப்பாடு, தங்குமிடம், பூமியின் முக்கிய இடங்களைச் சுற்றிக்காட்டுவது, பயணத்திற்கு உடலையும் மனதையும் தகவமைக்கும் பயிற்சி வகுப்பு ஆகியவற்றுக்கென அந்நிறுவனம் அறிவித்ததைவிடவும் சற்றே குறைந்த தொகையில் “பூமிக்குப் பொன்னுலா” என்னும் மலிவான திட்டத்தை மற்றொரு நிறுவனம் அறிவித்தது. எங்கு பார்த்தாலும் பூமியைப் பற்றிய பேச்சாகவே இருப்பதைப் பார்த்து உற்சாகமடைந்த நிலத்தரகு நிறுவனம் ஒன்று “இனி பூமியிலும் உங்களுக்கொரு வீடு!” என்னும் ஈர்ப்பான முழக்கத்துடன் களமிறங்கியது. அது “மிபூவுக்கு வெகு அருகில், பூமியில் உங்களது ஓய்வுக்காலத்தை இனிதே கழிக்க இப்போதே முதலீடு செய்யுங்கள்” என்று சொல்லி முன்பதிவுத் திட்டத்தைத் தொடங்கி தவணை முறையில் வசூலிலும் இறங்கிய போதுதான் கோளரசுத் தலைவர் நீனெலுக்கு விபரீதம் உறைத்தது. பூமியைப் பற்றிய ஆய்வுகள் முழுமையடையாத நிலையில் ஆர்வக்கோளாறில் அரைவேக்காட்டுத்தனமாக அறிவிக்கப்படும் எந்தவொரு திட்டத்தையும் யாரும் ஆதரிக்க வேண்டாம் என்று உடனடியாக அறிக்கையின் மூலம் மக்களை அவர் எச்சரிக்க வேண்டியதாயிற்று. ஆனாலும் ஆய்வுகளை துரிதமாக முடித்து உண்மை நிலையைச் சொல்ல வேண்டும் என்கிற கோரிக்கை மக்களிடையே வலுத்தது. இந்தக் களேபரங்களுக்கு விரைந்து முடிவுகட்ட வேண்டும் என்கிற பதைப்பில் விண்வெளி ஆய்வகத்திற்கு தானே நேரில் சென்று ஆய்வுநிலவரத்தை மேற்பார்வையிட விரும்பினார் நீனெல். 

மிபூ வரலாற்றில் விண்வெளி ஆய்வகத்திற்கு கோளரசுத்தலைவர் நேரடியாக வருவது இதுவே முதல்முறை என்பதால் ஆராய்ச்சியாளர்கள் அவரை விமரிசையாக வரவேற்றார்கள். அவர்கள் தங்களுடையதைப் போன்ற பிரத்யேகச் சீருடையை அவருக்கு வழங்கி அணியவைத்தபோது அவர் இந்தப் பொருத்தமற்ற அலங்காரத்தில் தான் கேலிக்குரியவனாகிவிட்டதைப் போல உணர்ந்தார். என்றாலும் அது அங்குள்ளவர்களின் ராஜ்ஜியம், அங்கு அவர்கள் சொல்படி நடப்பதே சரியென்று தன்னைத்தானே தேற்றிக்கொண்டு அவர்களோடு சேர்ந்து மிதந்தபடியே ஆய்வகத்தின் அதிரகசிய அறைக்குள் நுழைந்தார். 

அண்டசராசரத்தில் பல லட்சங்கோடி ஒளியாண்டுகள் தொலைவில் சுழலும் கோள்கள் பலவற்றையும் தொலைநோக்கியில் கண்டபோது அவருக்கு கலைடாஸ்கோப்பில் கண்குவித்துப் பார்த்தக் காட்சிகளும் வினோதமான சிறுவயதுக் கனவுகளும் நினைவுக்கு வந்தன. இவ்வளவு அதிசயங்களைக் கொண்டதா இந்த அண்டவெளி என்கிற ஆச்சர்யத்தில் திகைத்துப் போனார். அந்தக் கணமே ஓடிப்போய் மிபூவின் குழந்தைகள் அனைவரையும் கூட்டி வந்து இந்த அதிசயங்களைக் காட்டவேண்டும், அவர்கள் அடையும் ஆனந்தத்தைக் காணவேண்டும் என்று அவர் மனம் பரபரத்தது. காட்சியின்பத்தில் திளைத்திருந்த அவரை ஒருவாறாக சமநிலைப் படுத்திய ஆராய்ச்சியாளர் குழுவின் தலைவர், தொலைநோக்கியை துல்லியமாக பூமியின் மீது நிலைகுத்தி நிறுத்தி நீனெல் காணும்படி செய்தார். நீனெலிடம் பகிர்வதற்கென அவர்கள் திரட்டி வைத்திருக்கும் தகவல்களால் அவர்களது மனம் தளும்பித்தளும்பி உடைந்துவிடுவது போலிருந்தது.

விண்வெளி ஆய்வகத்தை மேற்பார்வையிட்டுவிட்டு தரையிறங்கிய கோளரசுத்தலைவர் நீனெலை மிபூக்கள் கட்டுக்கடங்காத உற்சாகத்துடன் வரவேற்றார்கள். பூமியைப் பற்றி அவர் அறிந்துவந்துள்ள புதிய செய்திகளைக் கேட்க அவர்கள் வெகுவாக ஆவல் கொண்டிருந்தனர். ஆனால் அவரோ அந்தக் கொண்டாட்டங்கள் எதிலும் பங்கெடுக்காமல் அவசரமாக அமைச்சரவையைக் கூட்டியிருந்தார். 

அமைச்சரவைக் கூட்ட அரங்கின் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டு அகன்ற திரை உயிர்ப்பிக்கபட்டது. விண்வெளி ஆய்வகத்திலிருந்து நேரடியாக ஒளிபரப்பாகும் காணொளியை அமைச்சர்கள் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அண்டத்தில் கொசகொசவென ஆயிரக்கணக்கான செயற்கைக்கோள்கள், விண்கலங்கள், விண்வெளி ஆய்வகங்களுக்கிடையே சுழன்றுகொண்டிருக்கும் அந்தக் கோளம் தான் பூமி என்ற வாசகம் திரையில் தெரிந்ததுமே அமைச்சர்கள் உற்சாகமிகுதியில் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்தனர். அண்டவெளியில் அந்தரத்தில் ஒரு அச்சின்மீது பொருத்தப்பட்டது போன்ற ஒழுங்கில் அது சுழலும் அழகைப் பார்க்கப்பார்க்க அவர்களுக்கு வியப்பாக இருந்தது. மேகமண்டலத்தை ஊடுருவி பூமியைக் கீழ்நோக்கிப் பார்த்துக் குவியும் நுண்ணோக்கியில் பிடிபடும் காட்சிகள் சட்டென திரையில் விரிகிறது. இன்னும் குவிந்து பூமியைக் கிட்டத்தில் காட்டும்போது அவர்களால் பூமியின் தரையைத் துல்லியமாக பார்க்க முடிந்தது.    

காணொளிக் காட்சியை இடைநிறுத்தி “இனிமேல் வரும் காட்சிகள், நம்மோட ஆராய்ச்சியாளர்கள் குழு பறக்கும் தட்டுகள் மூலமா பூமிக்கு நேரடியா போய் அங்கேயே பதுங்கியிருந்து படமாக்கி கொண்டுவந்தவை” என்கிற முன்னறிமுகத்தை நீனெல் சொன்ன பிறகு திரையிடல் தொடர்ந்தது. 

திரையிடல் முடிவடைந்து அரங்கின் விளக்குகள் எரியவிடப்பட்ட பிறகும்கூட அமைச்சர்கள் இயல்புக்குத் திரும்பாமல் அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தனர். ஒட்டுமொத்த அமைச்சரவையுமே வாயடைத்துப் போயிருந்த்து. அந்த மெளனத்தை உடைக்கும் விதமாக அறிவியல் தொழில் நுட்பத்துறை அமைச்சர் “உயிரினங்கள் வாழத்தகுந்த சூழமைவு இருக்கிறதா சொன்னப்பவே அங்க மரம், செடி கொடி, புல் பூண்டு, புழு பூச்சி, விலங்கினங்கள் இருக்கும்னு நான் யூகிக்கத் தான் செஞ்சேன். ஆனா இதுங்க எல்லாத்தையுமே வேட்டையாடுற “மனிதர்கள்”னு ஒரு விலங்கினம் அங்கு கடைசியா வந்து சேர்ந்திருக்கும்னு நான் நினைச்சிருக்கல” என்று விவாதத்தைத் தொடங்கி வைத்தார். 

அவரை குறுக்கிட்ட கோளரசுத்தலைவர் நீனெல் “அவங்களோட வேட்டை வெறிக்கு உயிரினங்கள் மட்டுமே பலியானதா நினைச்சுக்காதீங்க.  மலைகள், ஆறுகள், கடல்கள், காற்று எதுவும் தப்பல. பென்னம்பெரிய மலைகளையெல்லாம் வெடி வச்சு சிதறடிச்சிருக்காங்க. ஆறு கடல் ஏரின்னு நீர்நிலைகள் மொத்தத்தையும் மாசுபடுத்தி பாழடிச்சிருக்காங்க. ஆகாயத்தயும் கூட அவங்க விட்டு வைக்கல. நீங்களே பார்த்தீங்க தானே எங்கு பார்த்தாலும் எவ்வளவு செயற்கைக்கோள்கள்.. விண்வெளி ஆய்வுக்கூடங்கள்….”    

அமைச்சர்களின் கவலை தோய்ந்த முகங்களைப் பார்த்தபடியே தொடர்ந்த நீனெல், “பூமியில் இருக்கிறதையெல்லாம் அழிக்க ஆரம்பிச்ச அவங்க இப்போ பூமியவே பலமுறை அழிக்கக்கூடிய ஆயுதங்களை வச்சிருக்காங்க.  புதுப்புது ஆயுதங்களை அன்னாடம் கண்டுபிடிச்சிக்கிட்டே இருக்காங்க.” என்றார். அவரிடம் கேட்பது போன்றோ தனக்குள்ளேயே அங்கலாய்த்துக் கொள்வது போன்றோ குறுக்கிட்ட மூத்த அமைச்சர் ஒருவர் “ஆயுதங்களை கையில வச்சிக்கிட்டு எப்படி அமைதியா இருக்கமுடியும்?” என்று கவலை தெரிவித்தார். அதற்கு நீனெல் “உங்களோட கணிப்பு சரிதான்.” என்றார். 

அப்போது “இந்தப் பேச்சை இத்தோட நிறுத்துங்க” என்று சீற்றத்துடன் எழுந்தார் குழந்தைகள் மற்றும் மகளிர் நலத்துறை அமைச்சர். “போர், மோதல், கொலை, சாவு, ரத்தம், பஞ்சம் பட்டினி, ஓலம், அலறல்… அப்பப்பா, திரையில பாத்ததுக்கே உடம்பும் மனசும் பதறுதே, அந்த அவலத்துக்குள்ளயே மனுசங்க எப்படி வாழுறாங்க? குழந்தைகளையும் கூட சித்ரவதை செய்து கொல்வதை வெற்றினு கொண்டாடுற அந்த மனுசங்கள பத்தின ஆராய்ச்சிய இத்தோட நிறுத்திக்குவோம்” என்றார் நடுங்கும் குரலில். 

அவரை ஆசுவாசப்படுத்திய நீனெல் “800 கோடிபேரா இருக்குற அவங்க மனிதர்கள்ன்ற ஒரு அடையாளத்தோட ஒற்றுமையா இல்லை. பாலினம், நாடு, இனம், மதம், சாதி, வர்க்கம்ன்னு பலவாறா பிளவுபட்டு பகையேறிக் கிடக்குறாங்க. யார் மேலானவங்க- புனிதமானவங்கன்னு ஓயாத சண்டை. இயற்கையா சாகுறதே அங்கே பெரிய கொடுப்பினை தான். அந்தளவுக்கு வெறுப்பும் வன்முறையும் உயிரழிப்பும்” என்றார்.   

“அவங்க வாடை பட்டால்கூட நம்ம மிபூ மாசடைஞ்சிடும்” என்று எச்சரிக்கும் குரலில் சொன்னார் உள்துறை அமைச்சர். வேறு சில அமைச்சர்களும் தங்களது அச்சத்தை கருத்தெனச் சொல்லி முடித்தப் பிறகு எழுந்த நீனெல் “இதுவரைக்கும் நீங்க பார்த்ததைவிடவும் படுபயங்கரமான ஒரு விசயம் இருக்கு” என்கிற பீடிகையுடன் ஆரம்பித்த அவர் குரலில் இருந்த பீதி அமைச்சர்களுக்கும் பரவியது. என்ன சொல்லப்போகிறாரோ என்று அவர்கள் திகிலுடன் பார்த்தார்கள். 

‘உயிரினங்கள் வாழத் தகுதியான வேறு கோள்கள் இருக்கான்னு நம்மள மாதிரியே அந்த மனிதர்களும் ரொம்பநாளா ஆய்வு செய்துக்கிட்டு இருந்திருக்காங்க. அதுல ஒரு டீம் 1,127 லட்சம் கோடி கிலோமீட்டர் அருகாமையில நம்ம மிபூ இருக்கிறதை எப்படியோ இப்ப கண்டுபிடிச்சிருக்கு.  பூமியைவிட இரண்டரை மடங்கு பெரியதான மிபூவுக்கு அவங்க K2-18bன்னு பேரும்கூட வச்சிருக்காங்க. மிபூவுல என்னென்ன உயிரினங்கள் இருக்கக் கூடும்னு அடுத்தக்கட்ட ஆய்வுல அவங்க மும்முரமா இறங்கினா அது நமக்கு பேராபத்தைக் கொண்டு வந்துடும். புதிய கிரகத்துக்குப் போய்வர முடியும்னு ஆயிட்டா அங்கயிருக்குற கனிமவளங்களை வெட்டியெடுக்கிற கான்ட்ராக்டை தனக்கே  தரணும்னு இப்பவே தொழிலதிபர் ஒருத்தர் தனக்கு வேண்டிய ஒரு பிரதமர்கிட்ட கோரிக்கை வச்சதா பூமியில ஒரு செய்தி இருக்கு. எப்பாடு பட்டாவது அந்த மனிதர்கள்ட்டயிருந்து நம்ம மிபூவையும் மிபூக்களையும் நாம காப்பாற்றியாகணும். அதுக்குண்டான ஆலோசனைகளை சொல்லுங்க…”. 

அமைச்சரவைக் கூட்டத்தின் முடிவு எதுவாயினும் செய்தியாளர்களைச் சந்தித்து விளக்குவதை தன் பணிகளின் ஒருபகுதியாக கருதுபவர் நீனெல். எனவே கூட்ட அரங்கத்திற்கு வெளியே புல்தரையில் வெகுநேரமாக செய்தியாளர்கள் ஆர்வம் மேலிட காத்திருந்தனர். பொழுது புலரும் வேளையில் கூட்ட அரங்கிலிருந்து அமைச்சர்கள் புடைசூழ வெளியே வந்த நீனெல் “நாம் புதிய வரலாற்றுக்கட்டத்துக்குள் நுழைகிறோம். நமக்கு வெளியே மனிதர்கள் என்பவர்கள் இருப்பதாக கண்டறிந்துள்ளோம். மனிதர்கள் ஊடுருவும் ஆபத்தைத் தடுக்க மிபூ கோளத்தைச் சுற்றி மின்வேலி அமைக்கவிருக்கிறோம். தற்காப்புக்காக பூமியை நோக்கி கண்காணிப்பு ரேடார்களையும் ஆளில்லா ஏவுகணைகளை நிறுவப் போகிறோம்” என்று அமைச்சரவை முடிவுகளை விளக்கிக்கொண்டிருந்தார். இந்த அறிவிப்பினை நேரலையில் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விண்வெளி ஆய்வுக்கூடத் தலைவர் “இவ்வளவு சீக்கிரத்தில் நமக்கும் மனுசப்புத்தி தொற்றிக் கொண்டதே” என்று தலையிலடித்துக்கொண்டார்.  

பெயரிலியின் குறிப்பு - ஆதவன் தீட்சண்யா

 

சமீபத்தில் சந்தேகத்திற்கிடமான முறையில் மரணமடைந்துவிட்ட ஒருவரது கணினியிலிருந்து அவரது மகள் எடுத்தனுப்பிய பதிவு இது. பாதுகாப்புக் காரணங்களுக்காக அவரது பெயரும் அவரது தந்தையார் பெயரும் மறைக்கப்பட்டுள்ளன. அவரது ஒப்புதலோடு உள்ளது உள்ளவாறே இங்கு வெளியிடப்படும் இப்பதிவில், அடைப்புக் குறிக்குள் இடம் பெற்றுள்ள சில குறிப்புகள் மேலதிக விளக்கத்திற்காக என்னால் எழுதப்பட்டவை.
 

கருப்பு கருணா (1963-2021) எனக்கு முகநூல் நண்பர். ஒருநாள் அவர் ‘லாக் டவுன் நைட்ஸ்: ஆதவன் தீட்சண்யா எழுதப்போகும் அடுத்த நாவல்’ என்று பதிவிட்டிருந்தார். ‘மீசை என்பது வெறும் மயிர்’ - ஒரு மொழிபெயர்ப்பு நூலா அல்லது அவரது நேரடி புதினமா என்று பிரித்தறியவியலாத குழப்பமே இன்னும் தீராத நிலையில் ஆதவனின் அடுத்த நூல் நாவல்தான் என்று முன்கூட்டியே தெரிந்து விட்டது நல்லதுதான். 

ஆதவனுடன் நேரடி அறிமுகமில்லை. ஒன்றிரண்டு இலக்கியக்கூட்டங்களில் ஒன்றாக பங்கேற்றிருந்த போதும்கூட பரஸ்பரம் அறிமுகமாகிக் கொள்ளாமலே இருந்திருக்கிறோம். தொடர்பெண்ணை தேடிப்பிடித்து அவரை அழைத்ததும் ‘சொல்லுங்க பேராசிரியர், எப்படி இருக்கீங்க?’ என்றார். ‘என் நம்பர் எப்படி உங்கக்கிட்ட!’ என்றதும் ‘புதுவிசை (நாங்கள் நடத்திய கலாச்சாரக் காலாண்டிதழ். 48 இதழ்களுக்குப் பிறகு வெளிவராமல் உறைநிலைக்குப் போய்விட்டது) தொடர்பா முன்பொரு முறை பேசியிருக்கீங்களே’ என்றார். இயல்பாக நீண்ட அந்த உரையாடலினூடாக ‘லாக் டவுன் நைட்ஸ் நாவல் வேலை எப்படி சார் போகுது?’ என்றேன். அபாரமான நகைச்சுவையைக் கேட்டவர் போல சிரித்த அவர், ‘நீங்களும் நம்பிட்டீங்களா’ எனக் கேட்டார். அப்படியொரு திட்டமே தனக்கில்லை என்றும் தன்னை எழுதத் தூண்டுவதற்காக கருணா கிளப்பிவிட்ட புரளி அது என்றும் கூறிய அவர், “அப்படியொரு நாவலை நீங்கள் ஏன் எழுதக்கூடாது?” என்று என்னிடம் கேட்டபோது நான் அதிர்ந்து போனேன். கல்விப்புலத்திற்குள் புழங்கும் ஆங்கில தனிச்சுற்று இதழ்கள் சிலவற்றில் ஆய்வுக் கட்டுரைகளை அவ்வப்போது எழுதும் அனுபவம் எனக்கிருந்தாலும் புனைவாக இதுவரை ஒருவரிகூட எழுதியிருக்காத என்னிடம் அவர் இப்படி கேட்டது ஒருவேளை கேலிக்காக இருக்குமோ என்றுகூட தோன்றியது. ஆனால் அதன்பிறகான சில உரையாடல்களிலும் அவர் என்னிடம் புனைவெழுத்தின் சாத்தியங்கள் பற்றியே தீவிரமாக பேசிப்பேசி உசுப்பேற்றிக் கொண்டிருந்தார். விதையைப் போட்டுவிட்டாலே அது முளைத்துவிடுமா? அதற்கியைந்த ஒரு சூழல் தேவைதானே? 

நேரடித்தன்மையுள்ள கட்டுரைகளால்  உண்டான இன்னல்கள் பலவற்றை எதிர்கொள்ள முடியாமல் திண்டாடிக்கொண்டிருந்த எனக்கு எழுதுவதையே நிறுத்திக்கொள்ளும் எண்ணம்தான் இருந்ததே தவிர புனைவுக்குள் மறைந்தெழுதுவது பற்றியெல்லாம் நான் யோசிக்கவேயில்லை. இவ்வாறு சொல்வதால் என்னை பயந்தாங்கொள்ளி என்று சிலர் ஏளனமாக நினைக்கக்கூடும். அஞ்சுவதற்கு அஞ்சாமை பேதமையா மேதமையா என்றால் நான் பேதமை என்பேன். என் அச்சம் உயிர் சம்பந்தப்பட்டதா அல்லது செய்யவேண்டிய வேலைகளை நிறுத்துகிறோமே என்கிற கவலை பற்றியதா என்று திட்டவட்டமாக எந்த முடிவுக்கும் என்னால் வர முடியவில்லை. ஆனால் அச்சவுணர்வினால் சமநிலை குலைந்திருக்கிறேன் என்பதை நான் ஒத்துக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.   

** 

இன்னல்கள் என்றேனே- அந்த அச்சுறுத்தல்கள், அவதூறுகள், வசவுகள் எல்லாம் 2018 ஜனவரி 29ஆம் நாள் நடந்த பெங்களூரு டவுன் ஹாலில் நடந்த கெளரி லங்கேஷின் பிறந்தநாள் ஒன்றுகூடல் நிகழ்விலிருந்து ஒரு புதிய கட்டத்தை எட்டியது என்பது எனது அனுமானம். 

பிற்பகல் 2மணிக்குதான் நிகழ்ச்சி தொடங்கவிருந்தது. ஆனால் அதற்கும் முன்பாகவே மனிதவுரிமை அமைப்பினர், கௌரியைப் பின்தொடரும் ஊடகவியலாளர்கள், மாணவர்கள், தொழிற்சங்கத்தினர், மாதர் அமைப்பினர், கலைஇலக்கியவாதிகள், களச் செயற்பாட்டாளர்கள் என மக்கள் அரங்கை நிரப்பியிருந்தார்கள். உரியநேரத்திற்கு வந்தவர்கள் இருக்கைகளின்றி நடைபாதையிலும் ஓரங்களிலும் நெருக்கியடித்து நிற்கத் தொடங்கினார்கள். தளும்பும் உணர்வுகளால் திரண்டிருந்த அவர்களுக்கு இந்த அசௌகரியங்கள் ஒரு பொருட்டல்ல. கெளரி லங்கேஷ் என்கிற கருத்துரிமைப் போராளி சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட பிறகு வருகிற அவரது இந்த முதலாவது பிறந்தநாள் நிகழ்வில் பங்கெடுத்து ‘நானே கெளரி, நாம் ஒவ்வொருவரும் கெளரி’ என்கிற முழக்கத்தில் தம் குரலையும் சேர்த்துவிட வேண்டும் என்பதற்காக அவர்கள் நாட்டின் பலபாகங்களிலிருந்தும் வந்திருந்தார்கள்.  

டீஸ்டா செடால்வட், ஹெச்.எஸ்.துரைசாமி, கெளரியின் தத்துவார்த்தக் குழந்தைகள் என்று செல்லமாக விளிக்கப்படுகிற ஜிக்னேஷ் மேவானி, கன்னய்யா குமார், ஷீலா ரசீத், உமர் காலித், பிரகாஷ் ராஜ், மருத்துவர் வாசு என்பதான உரையாளர்களின் கலவை இந்திய அரசியல்களத்தின் புதிய நிறக்கோலம் ஒன்றின் முன்மாதிரி போலிருந்தது. அவர்களின் ஒவ்வொரு சொல்லும் நமக்கு பதற்றத்தோடு உணர்த்தியது ஒரே விசயத்தைத்தான்- நாம் முன்னெப்போதுமில்லாத ஓர் அசாதாரணமான சூழலுக்குள் தள்ளப்பட்டுள்ளோம். 

தோற்றத்திலும் சாராம்சத்திலும் மிகவும் உணர்வுபூர்வமானதாக அமைந்திருந்த அந்த நிகழ்வின் தொடர்ச்சியில் முனைவர் பொன்னமரனும், எனது கல்லூரி காலத்துத் தோழியும் இப்போது ஆங்கிலத் தொலைக்காட்சி ஒன்றின் செய்திப்பிரிவு முதன்மை ஆசிரியருமான அன்னமும் அடுத்த வாரமே ஏற்பாடு செய்த நிகழ்வொன்றில் உரையாற்றும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது.  எனது அமர்வுதான் கடைசி. ‘நால்வரை கடந்துவரும் தோட்டா’ என்கிற தலைப்பில் நான் எழுதிய கட்டுரையை உரைக்குறிப்பாக வைத்துக்கொண்டு பேசி முடிக்கும்போது மணி எட்டாகி விட்டிருந்தது. 

எனது உரையின் மீதான கேள்விகள் சிலவற்றுக்கு நான் இன்னும்கூட பொறுப்பாகவும் நட்பான தொனியிலும் உணர்ச்சிவயப்படாமலும் பதிலளித்திருக்க வேண்டும் என்று மேடையை விட்டு இறங்கிய பிறகு தோன்றியது. கௌரியாக இருந்திருந்தால் அதைத்தான் செய்திருப்பார். எதுவொன்றை பற்றியுமான கேள்விகள்தான் நம்மை குறிப்பிட்ட அவ்விசயம் குறித்து மேலதிகமாக யோசிக்கத் தூண்டுகிறது அல்லது நம் புரிதலை சரிபார்த்துக்கொள்ள உதவுகிறது. ஆகவே கேள்விகளை நாம் வரவேற்க வேண்டும். கேள்வி எழாத இடத்தில் கேள்வி கேட்பதற்கான தூண்டுதலை உருவாக்கவேண்டும் என்பார் அவர். எந்தவொரு சந்திப்பிலும் உரையாடலிலும் எழுப்பப்படும் கேள்விகளை அவர் எதிர்கொள்ளும் விதம் அலாதியானது. தன் கருத்தை மேலும் ஐயந்திரிபற விளக்குவதற்கு கிடைத்த நல்வாய்ப்பாக கேள்விகளை அவர்  கையாளும் லாவகத்தையும் அவர் குறித்தான இன்னபிற விசயங்களையும் நினைவுகூர்ந்தபடி சாப்பாட்டுக்கூடத்தில் பத்து மணிவரை பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நண்பர்கள் எல்லோருக்கும் பேசிக்கொள்ள அவ்வளவிருந்தது. அன்னம், ஃபெரைரா போன்ற உள்ளூர் நண்பர்கள் தங்களுடன் தங்கி உரையாடிவிட்டு அதிகாலையில் ஊருக்குச் செல்லுமாறு விடுத்த வேண்டுகோளை சினேகமாக மறுத்துவிட்டு காரை கிளப்பினேன். மிதமான வேகத்தில் போனாலும்கூட அதிகபட்சம் ஒன்றரை மணி நேரத்தில் வீடு.  (தனது ஊர் பற்றிய விவரம் எதையும் அவர் குறிப்பிடவில்லை. எனினும் சொல்லும் தூரத்தைக் கணக்கிட்டால் தமிழ்நாட்டின் எல்லைப்பகுதி அல்லது பெங்களூருவின் புறநகர் பகுதியாக இருக்கக்கூடும்) 

இரவென்பதால் சாலையில் அப்படியொன்றும் நெரிசல் இல்லை. பெரும்பாலும் லாரிகள் தான், மற்றபடி வாகனங்கள் குறைந்திருந்தன. சாலையோர இராச்சாப்பாட்டுக் கடைகளும்கூட ஒன்றிரண்டைத்தவிர மற்றவை மூடப்பட்டுக்கொண்டிருப்பதை பார்க்க முடிந்தது. மேம்பாலங்களினடியில் அந்நேரத்திலும் யாரோ அடுப்புமூட்டி சமைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். புலம்பெயர் தொழிலாளர்களாக இருக்கக்கூடும். கடைசிநேர உட்கொள்ளலுக்கும் கொள்முதலுக்குமாக குடிவிரும்பிகள் மதுவிடுதிகளுக்குள் வேகவேகமாக போவதும் வருவதுமாக இருந்தார்கள். 

நகர எல்லையைத் தாண்டியதும் பராக்கு பார்க்க எதுவுமில்லாமல் சாலை மட்டுமே நீண்டுக் கிடந்தது. கசிந்து தொடும் ஈரம் போன்று ஒலித்த சமீரா தஃபீக், ஷப்னம் விர்மானி பாடல்கள் அந்தப்பயணம் விரைவில் முடிந்துவிடாமல் நீளவேண்டும் என்கிற விருப்பத்தைக் கிளறின. ஆகவே, மெதுவாகப் போனால் போதும் என்பதுபோல வேகத்தைக் குறைத்து எனக்கு பின்னால் வந்துகொண்டிருந்த வண்டிகள் போகட்டுமென வழிவிட்டேன். ஆனால் என்னைத் தாண்டிப் போவதற்கான சந்தர்ப்பங்கள் பல அமைந்தும் கூட ஒரு ஸ்கூட்டர் வேகத்தைக் குறைத்துக்கொண்டு எனக்கு பின்னால் வருவதிலேயே தான் குறியாக இருந்தது என்பதை நான் மிகவும் தாமதமாகத்தான் உணர்ந்தேன். 

எனக்கு பின்னால் அந்த ஸ்கூட்டர் வந்துகொண்டிருப்பது தற்செயலானது என்றுதான் முதலில் நான் நினைத்துக்கொண்டேன். ஆனால் அது அப்படியல்ல என்று உணர்வதற்குள்ளாகவே பாதிதூரம் வந்துவிட்டிருந்தது. அதற்குப்பிறகு என்னால் இயல்பாக வண்டியோட்ட முடியவில்லை. வண்டியோட்டியை அல்லது பின்னிருக்கை நபரை குறைந்தபட்சம் வண்டியின் பதிவெண்ணையாவது பார்த்துவிடலாமென நான் வேகத்தை மேலும் குறைத்தால் அவர்களும் தமது வேகத்தைக் குறைத்துக்கொண்டு பின்தங்கினார்கள். பக்கவாட்டுக் கண்ணாடி வழியே அந்த ஸ்கூட்டரை பார்த்தபடியே வண்டியோட்டத் தொடங்கினேன்.  ஒருகட்டத்தில், கார் ஓட்டுவதாக போக்கு காட்டிக் கொண்டு நான்தான் அவர்களை கண்காணித்துக் கொண்டிருக்கிறேனோ என நினைக்கும் அளவுக்கு அவர்களைப் பார்ப்பதில் மும்முரமாய் இருந்தேன். இதனால் வண்டி ஓட்டுவதில் கவனம் தப்பி ஏதும் விபத்தில் சிக்கிக்கொள்ளக்கூடாது என்கிற பதற்றம் எனக்குள் இருந்தாலும் கண் என்னவோ முன்னே சாலையைப் பார்ப்பதைக் காட்டிலும் பின்னே வரும் அவர்கள் மீதேதான் பதிந்திருந்தது. 

என்ன நினைத்தார்களோ தெரியவில்லை, டோல்கேட்டுக்குள் நுழைவதற்கு முன்பாக வண்டியை ஓரங்கட்டி அங்கேயே நின்று கொண்டார்கள். நான் வேகத்தைக் குறைத்து தாமததித்துப் பார்த்தேன். அவர்கள் வருவதாகத் தெரியவில்லை. என்னைப் பின் தொடராமல் அவ்வாறு அவர்கள் இடைவழியில் விலகிக்கொண்டது எனக்கு பெருத்த ஏமாற்றமாகிவிட்டது. அவர்களது கண்காணிப்பிலிருந்து தப்பிவிட்டதற்காக ஆசுவாசம் கொள்வதிற்கு பதிலாக நான் ஏன் இரையைத் தவறவிட்ட மிருகத்தைப் போல தவிக்கிறேன் என்று எனக்கே என் போக்கு விசித்திரமாக இருந்தது. 

யார் அவர்கள், எதற்காக என்னைப் பின்தொடர்ந்தார்கள், ஏன் நின்றுகொண்டார்கள், வேறு வேலையாய் வந்தவர்களை நான்தான் அப்படி தப்பிதமாக புரிந்துகொண்டேனா என்றெல்லாம் அடுக்கடுக்காய் கிளம்பிய கேள்விகளால் அலைக்கழிக்கப்பட்டவனாக போய்க் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று அவர்கள் என் வண்டிக்குப் பின்னால் வந்துவிட வேண்டும் என்கிற எதிர்பார்ப்பும்கூட எனக்குள் இருந்ததுபோல. அதனால் முன்பு போல் இல்லாவிட்டாலும் அடிக்கடி பின்பக்கமாக கண்ணாடி வழியே பார்த்துக்கொண்டே வந்த போதுதான், இப்போது மோட்டார் சைக்கிள் ஒன்று என்னைப் பின்தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது என்கிற விசயமே உறைத்தது. அவர்களைப் போலவே இவர்களும் தங்களது வண்டியின் பதிவெண்ணை நான் கண்டுவிடக்கூடாத இடைவெளி விட்டே வந்து கொண்டிருந்தனர். 

முன்புபோலவே பதட்டமும் இனம்புரியாத பயமும் இவர்கள் யாரென அறிந்துகொள்ளும் குறுகுறுப்பும் வாங்கடா பார்ப்போம் என்கிற சாகசமுமாக அந்தக்கணத்தில் மாறிப் போனது என் மனம். எதிர்த்திசையில் கடக்கும் வண்டிகளின் வெளிச்சத்தில் இவர்கள் இருவருமே ஆண்கள் - இளவயதினர் என்பதை அனுமானிக்க முடிந்தது. தமக்குள் பேசிக் கொண்டே வருவதுபோல் தெரிந்தது. டோல்கேட் வரை அவர்களும் டோல்கேட்டுக்கு இந்தப்பக்கம் இவர்களுமா என்னை பின்தொடரும் வேலையைப் பிரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்களா? டோல்கேட் கேமராவில் பதிவாவதை தவிர்ப்பதற்காக இப்படியொரு வேலைப்பிரிவினையைச் செய்துகொண்டார்களா? இவர்கள் கூட்டாளிகளா அல்லது ஒருவருக்கொருவர் சம்பந்தமில்லாதவர்களா? தற்செயலான விசயங்களை நானாகத்தான் இப்படி தேவையற்று தொடர்படுத்திக் கொள்கிறேனா? நேராக காவல்நிலையத்திற்கு வண்டியை விட்டால் அங்கும் பின்தொடர்ந்து வருவார்களா இவர்கள்? அப்படியே போனாலும் காவல்துறையினர் நான் சொல்வதை புகாராகத்தான் ஏற்கக்கூடியவர்களா? இப்போதெல்லாம் பலநேரங்களில் காவலர்களிடமிருந்து காப்பாற்றிக் கொள்வதே பெரும்பாடாகிவிடும் நிலையில், அவர்களிடம் தஞ்சம் புகுவது உசிதமாகுமா? டால்ஸ்டாயோட போரும் அமைதியும் புத்தகம் வைத்திருப்பதையே தேச விரோதத்திற்குச் சான்றாக காட்டும் காவலர்களும் அதை ஏற்றுக்கொள்ளும் நீதிபதிகளும் -ஆதவன் இவர்களைத் தீர்ப்பன்கள் என்றே விளிப்பார்- நாட்டில் மலிந்துகொண்டிருக்கும் போது என் முறையீட்டை எவ்விதமாக பரிசீலிப்பார்கள் என்று நினைத்துக்கொண்டே வந்ததில் வீடு நெருங்கிவிட்டிருந்தது. 

வாசலில் நான் வண்டியை நிறுத்தும்போது சட்டென வேகத்தை அதிகப்படுத்தி என்னை கடந்துபோன அவர்கள் தெருக்கோடியில் சென்று வண்டியை நிறுத்திக்கொண்டதை காருக்குள் இருந்தபடியே கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒருவேளை அவர்கள் இதே வழியில் திரும்பி வரக்கூடும் என்று கொஞ்சநேரம் காத்திருந்தேன், அவர்கள் வரவில்லை. 

நடந்த எதையும் நான் வீட்டில் யாரிடமும் பகிர்ந்துகொள்ளவில்லை. தெளிவுற அறியாத ஒரு விசயத்தைச் சொல்லி அவர்களுக்கும் பீதியை உருவாக்கவேண்டாம் என்று எனக்குள்ளேயே வைத்துக்கொண்டேன். ஆனால் என்னால் இயல்பாக இருக்க முடியவில்லை. என் நடத்தையில் ஒருவகைப் பதட்டம் இருப்பதை மகள் கண்டு கொண்டாள்.  அவளது விசாரிப்புக்கு வெறும் பயணக்களைப்புதான் என்று பதில் சொல்லி சமாளித்துவிட்டு எனது அறைக்குள் புகுந்து கொண்டேன். 

அன்றிரவு நான் வெகுநேரம் தூங்காமலிருந்தேன். உண்மையைச் சொல்வதெனில் தூங்குவதற்கு அஞ்சினேன்.  சின்ன சத்தம் கேட்டாலும் மனம் பதறியது. வீட்டைக் கடக்கும் ஒவ்வொரு வாகனத்திலும் யாரோ என்னை வேவு பார்த்துவிட்டுப் போவதான நினைப்பு வந்து திகிலைக் கூட்டியது. இத்தனைக்கும் அயலார் யாரும் வீட்டைப் பார்க்கிற மாதிரி தெரிந்தால்கூட குரைத்து குலைநடுங்கச் செய்து விரட்டிவிடுகின்ற செவலை உலாவிக் கொண்டுதான் இருந்தது. எத்தனையோ தடவைகளில் விதங்களில் தன் காவல்திறனை வெளிப்படுத்திய செவலை இருக்கும்போது என் அச்சம் அனாவசியமானது என்று எனக்குத் தெரியாமலில்லை. ஆனாலும்  பயம். எனக்கே என் பயந்தாங்கொள்ளித்தனத்தை எண்ணி மிகுந்த அவமானமாக இருந்தது. 

ஒருவேளை அன்னமும் நண்பர்களும் சொன்னதுபோல இரவு அங்கே அவர்களுடனேயே தங்கிவிட்டு அதிகாலையில் கிளம்பி வந்திருந்தால் இப்படியொரு இக்கட்டான நிலை உருவாவதை தவிர்த்திருக்க முடியுமோ? பைக்கில் வந்த அந்த இரண்டு ஜோடிகளும் உண்மையில் என்னைத்தான் குறிவைத்துப் பின்தொடர்ந்தார்களா? எனில் அவர்கள் யார்? எந்த அமைப்பைச் சேர்ந்தவர்கள்? அமைப்பேதும் சாராத உதிரிகளா? இதற்குமுன் எப்போதாவது இவர்கள் பின்தொடர்ந்து நான் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டேனா? இன்றைக்குதான் முதன்முதலாக பின்தொடர்கிறார்களா அல்லது நான் இன்றுதான் கவனித்தேனா? திடுமென என்னை பின்தொடரும் முடிவுக்கு அவர்கள் வந்திருக்க முடியாது. எனது முந்தைய  நிகழ்ச்சிகளுக்கும் வந்து என்னை கண்காணிக்கிறவர்களாக அவர்கள் இருந்திருந்தாலொழிய இது சாத்தியமில்லை. அப்படியானால் எப்போதிருந்து? நான் அப்படியொன்றும் வெகுஜன செல்வாக்குள்ளவன் அல்லவே. அப்படியிருந்தும் ஏன் என்னை கண்காணிக்கிறார்கள். எழுதுவதற்கும் இயங்குவதற்கும் நானும் எனது தோழர்களும் கோரிவந்த சுதந்திரத்திற்கான விலையை நானே நேரடியாய் கொடுக்க வேண்டிய நேரம் அண்மித்துக் கொண்டிருக்கிறதா? கௌரிக்கு எழுதிய அஞ்சலிக் குறிப்பில்  ‘நான் எனது சாவுக்கு 40கி.மீ. அருகாமையில் இருக்கிறேன்’ என்று ஆதவன் தோழர் எழுதியது போல நானும் எழுதுவதற்கான நேரமா இது?  

இருளில் மறுகும் நெஞ்சத்தில் என்னென்ன கிலேசங்கள் தாறுமாறாக ஓடுமோ அத்தனையுடனும் கழிந்த அந்த இரவு அஞ்சத்தக்க எதுவுமற்ற பகலைக் கொண்டுவந்தது. ஆனாலும் என் இறுக்கம் தளர்ந்தபாடில்லை. நடைப்பயிற்சிக்கு போகும்போது குணநாதனிடம் என் ஐயங்களை  பகிர்ந்தால்தான் என்னால் இயல்புக்குத் திரும்பமுடியும் என்றிருந்தது. அவன் வருவதற்கு இன்னும் சற்று நேரமிருந்தது. ஆனாலும் ஒரு நாளைக்கு சீக்கிரம் வந்தால்தான் என்ன கேடு என்கிற பதைப்புடன் அவனை போனில் அழைத்தேன். எப்போதும் ஊருக்குள்ளேயே உழப்பியடித்துத் திரிந்து கொண்டிருக்கும் அவனோ அன்றைக்குப் பார்த்து அவசரமான கோர்ட் வேலை ஒன்றுக்காக அதிகாலையில் கிளம்பி சென்னைக்குப் போய்க் கொண்டிருப்பதாகச் சொன்னான். 

ஞானாகரனது செல்பேசியோ அணைந்திருந்தது. தொழிற்சங்கக் கூட்டங்கள், நிர்வாகத்துடன் பேச்சுவார்த்தை என்று எதிலாவது இருப்பான். முன்பு வார இறுதி நாட்களில் வெளியூர் போய்க்கொண்டிருந்தவன், இப்போது சங்கத்தின் மாநில நிர்வாகியாகவும் ஆகிவிட்டதால் வீட்டிலேயே இருப்பதில்லை என்று அவனது மனைவியும் பிள்ளைகளும் புகார் சொல்கிறார்கள். குணநாதன் அல்லது ஞானாகரன் - இருவரில் ஒருவரிடமாவது விசயத்தை போனில் பேசலாமா? அது நேரில் பேசுவது போலாகாதே என்று சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டு வீட்டுக்குள்ளேயே கிடந்தேன். அன்று கல்லூரிக்கும் செல்லவில்லை.

உறக்கமின்மையால் உண்டாகியிருந்த அசதியில் மதிய உணவுக்குப் பிறகு படுத்தவன் எழும்போது மாலை ஐந்துமணியாகிவிட்டிருந்தது. தேநீர் அருந்தியபடியே என் மனவோட்டத்தை தொகுத்து பார்த்துக்கொண்டேன். இப்போது சற்று நிதானம் இருப்பதுபோல் பிடிபட்டது.  விரும்பத்தகாத எதுவும் நடக்காதபோது வீணான கற்பனைகளால் சுயவதை செய்து கொண்டேன் போல. இணையரும் மகளும் இருந்த நடுக்கூடத்திற்கு வந்து அவர்களோடு இரவு உணவுவரை பேசிக் கொண்டிருந்ததில் ஆசுவாசம் கூடியது. அடுத்துவந்த நாட்களில் இயல்புக்கு திரும்பியிருந்தேன்.

 பிப்ரவரி 9. அன்று மாலை கல்லூரியிலிருந்து நேரே நண்பர் ஹொன்னப்ப வீட்டிற்குச் சென்று அவரை நலம் விசாரிக்க வேண்டியிருந்தது. பீமா கோரேகான் 200ஆவது ஆண்டு விழாவில் (மராட்டியத்தை ஆண்ட சித்பவனப் பார்ப்பனர்களான பேஷ்வாக்களின் படையினரை, அந்தப் படையிலிருந்து தீண்டாமையுணர்வினால் வெளியேற்றப்பட்ட மகர் சாதியினர் பிரிட்டிஷ் படையில் சேர்ந்து அவர்களுடன் போரிட்டு புனே அருகிலுள்ள பீமா நதிக்கரையில் 1817 டிசம்பர் 31 மாலை தொடங்கி மறுநாள் காலை வெற்றிகொண்டதன் 200ஆவது நினைவார்த்த விழா. அதில் பங்கெடுக்கப் போனவர்களை பேஸ்வாக்களின் வாரிசுகள் என்போர் வழிமறித்து தாக்கினர்) பங்கெடுக்கப் போன இடத்தில் தாக்குதலுக்காளாகி சிகிச்சைக்குப் பின் இன்றுதான் வீடு திரும்பியிருந்தார் ஹொன்னப்ப.  

ஹொன்னப்பவிடம் பேசிவிட்டு வீடு வந்து சேர்ந்தபோது இரவு மணி 11 ஆகியிருந்தது. வழக்கம் போல் மொட்டைமாடியில் இருந்து தெருவை நோட்டம் விட்டுக்கொண்டிருந்த செவலை, நான் வருவதைக் கண்டதும் கீழிறங்கி ஓடிவந்து மதில் சுவரில் கால்பதித்து எக்கி நின்று வரவேற்று செல்லமாய் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு வீட்டின் பின்புறம் வரை ஓடித்  திரும்பி மறுசுற்றுக்குத் தயாரானது. இரவுப்பாதுகாப்புக்கு பொறுப்பெடுத்துக் கொண்டதாக செவலை தெரிவிக்கும் சமிக்ஞை இதுதான். கதவை அடைத்துக்கொண்டு வந்து படுத்தவன் அதிகாலை எழும்போது மணி நான்கு. வழக்கமாக எழும் நேரம்தான். அந்நேரத்திற்கு எழுந்துவிட்டால் படிப்பு எழுத்து என எல்லாமே கிரமப்படி நடப்பதாக எனக்கொரு நம்பிக்கை. 

இணையரும் மகளும் ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்தார்கள். அவர்களுக்கு இடையூறில்லாமல் சமையலறைக்குப் போய் அன்றைக்கான டிகாக்ஷன் வடித்திறக்கி காஃபி போட்டு எடுத்துக் கொண்டு கணினி முன் அமர்ந்தேன். நேரமின்மையால் நேற்று முழுவதும் பார்க்காமல் விட்டிருந்ததில் ஐம்பதறுபதாக குவிந்திருந்த மின்னஞ்சல்களைப் பார்த்து சிலவற்றுக்கு பதிலும் எழுதி முடிக்கும் வேலை மும்முரமாகிப் போனதில் நடைப்பயிற்சிக்கு கிளம்பவேண்டிய நேரமாகிவிட்டிருந்ததை கவனிக்காமல் போனேன். குணநாதன் போனில் அழைத்ததும்தான் சுதாரித்தேன். 

குணநாதன் என்னைப் போன்றவனல்ல, பள்ளிப்பருவத்திலிருந்தே நேர ஒழுங்கை கடைபிடிப்பவன். அவனது நேரத்தை அவன் முறையாக பங்கிட்டு வைத்திருந்தான். இரண்டு தெருக்கள் தள்ளியிருக்கும் அவன், வீட்டிலிருந்து கிளம்பும்போது போனில் அழைப்பான். நான் தயாராகி செவலையுடன் பால்பூத் அருகில் அவனுடன் சேர்ந்து கொள்வேன். திரும்பும் போது என்னோடு வீட்டில் காஃபியோ  சிற்றுண்டியோ  முடித்துக் கொண்டு செல்வது அவன் வழக்கம். மகளும் இணையரும் இன்னமும் ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்தார்கள். அவர்கள் விழித்துக் கொள்ளாதபடி பூட்டிக்கொண்டு கிளம்பலாம் என்று மெதுவே கதவைத் திறந்தேன். எப்போதும் கதவைத் திறந்ததும் ஓடிவந்து தாவும் செவலையைக் காணவில்லை. வெட்டப்பட்ட அதன் தலை ரத்தம் வழிந்தோட வாசற்படியில் கிடந்தது. 

*** 

குணநாதன் தான் ஞானாகரன் உள்ளிட்ட நண்பர்களுக்கு தகவல் சொல்லியிருந்தான். செவலை கொல்லப்பட்டதற்கா அல்லது நான் கொல்லாமல் விடப்பட்டதற்கா என்று என்னால் பிரித்தறிய இயலவில்லை, எனக்கு அழுகையான அழுகை பீறிட்டுக் கொண்டு வந்தது. இணையர் சுந்தரியும் மகள் கதிரொளியும் வெகுவாக நிலைகுலைந்திருந்தார்கள். அடுத்தடுத்தும் நண்பர்கள் பலரும் வந்து கொண்டேயிருந்தார்கள். யாரிடமும் பேசவியலாதபடி போலிஸ் அதிகாரிகளின் விசாரணை காலையிலிருந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. தெருவிலிருந்த கண்காணிப்புக் காமிராக்களில்  பதிவாகியிருந்த காட்சிகளைக் கொண்டு தனக்கான துருப்பினை கண்டடைய ஆய்வாளர்  எடுத்த முயற்சி பலனற்றுப் போனது. மூன்றில் ஒரு காமிரா வேலை செய்யவில்லை. மற்ற இரண்டும் அதிகாலை 3மணி 17நிமிடங்களுக்கு உடைக்கப்பட்டிருந்தன. உடைக்கப்படுவதற்கு முன்பாக பதிவாகியிருந்த காட்சிகள் மங்கலாக தெளிவற்றிருந்தன. 

காமிராக்கள் மட்டுமன்றி தெருவிளக்குகள் இரண்டும்கூட உடைக்கப்பட்டிருந்தன. நிச்சயம் இதை ஒரு ஆளால் செய்திருக்கவே முடியாது. ஒன்றுக்கு மேற்பட்டவர்கள் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறார்கள். மிகுந்த முன் தயாரிப்புடன் அவர்கள் வந்திருக்கிறார்கள் என்றார் ஆய்வாளர். உங்கள் வீட்டுவாசலில் வைத்து நாயின் கழுத்தை அறுத்துக் கொன்று போட்டிருக்கிறார்கள். தலையை இங்கே எறிந்துவிட்டு முண்டத்தை தெருக்கோடியில் இழுத்துப் போட்டுவிட்டு போயிருக்கிறார்கள். ஆனால் உங்களுக்கோ அக்கம்பக்கத்து ஆட்களுக்கோ எந்தச் சத்தம் கேட்கவில்லை என்கிறீர்கள், ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது என்று திரும்பத்திரும்ப அவர் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.

குறிப்பாக உங்களுக்கு யார் மீதாவது சந்தேகமிருக்கிறதா என்று அவர் கேட்டபோது தனிப்பட்ட முறையில் அப்படி யாரை குறிப்பிடுவது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. கடந்தவாரம் இரவுப்பயணத்தின் போது எனது கார் பின்தொடரப்பட்ட விசயத்தைச் சொன்னதும் அதுகுறித்து ஏன் புகாரேதும் தரவில்லை என்ற கடிந்துகொண்ட காவல் ஆய்வாளர் அந்தப் புள்ளியிலேயே நின்றுகொண்டு கேள்விகளை அடுக்கத் தொடங்கினார். பின்தொடர்கிறார்கள் என்று தெரிந்தபின் கொஞ்சம் சிரத்தையுடன் சமயோசிதமாக செயல்பட்டிருந்தால் அவர்கள் யாரென்று அப்போதே கண்டுபிடித்திருக்க முடியும் என்றார். 

என் எழுத்துகளால் ஆத்திரமடைந்துள்ள யாரோ என்னை மிரட்டி வைக்க இந்தக் கொலையைச் செய்திருக்கக்கூடும் என்று நான் சொன்னபோது காவல் ஆய்வாளர் பதிலேதும் கூறாமல் அமைதியாக இருந்தார். அப்படியும் இருக்கலாம். ஆனால், மிரட்டி வைப்பதற்கு எத்தனையோ வழிகள் இருக்க உங்களது நாயைக் கொல்லவேண்டிய தேவை என்ன இருக்கிறது? நாய்க்கும் அவர்களுக்கும் எவ்வித பகையும் இருக்க வாய்ப்பில்லாத போது அவர்களது குறி நாய் அல்ல. ஒருவேளை நடைப்பயிற்சிக்கு வெளியே வரும்போது தீர்த்துக்கட்ட உங்களுக்கு வைக்கப்பட்ட குறி, ஏதோ காரணத்தால் அப்போதைக்கு தடைபட்டுப்போக, அந்த ஆத்திரத்தில் அவர்கள் நாயைக் கொன்றிருக்கிறார்கள் என்கிற முடிவுக்கு வருவதற்கான வாய்ப்புகளே அதிகம். நாயைக் கொன்றிருக்கும் குரூரத்தில் அந்த ஆத்திரம் தெரியவில்லையா உங்களுக்கு?  

ஆய்வாளரின் கேள்வியில் இருந்த தர்க்கம் என்னையும் குடும்பத்தாரையும் நண்பர்களையும் பீதிக்குள் ஆழ்த்தியது. விசாரணையை முடித்துக்கொண்டு கிளம்பும் தருவாயில் அவர், சகிக்க முடியாமல் கொல்லுமளவுக்கு அப்படி என்னதான் எழுதிக்கிட்டிருக்கீங்க? நான் பார்க்கணுமே... முடிந்தால் யாரிடமாவது நகல்களை கொடுத்தனுப்ப முடியுமா எனக்கேட்டபோது நான் மறுக்கவில்லை. 

செவலையில்லாத வெறுமையைக் கடக்க நாங்கள் பெரிதும் துயருற்றோம். அது சாகடிக்கப்பட்டிருந்த விதம் எங்கள் வீட்டில் இன்னொரு பலி நடக்கப்போவதன் முன்னறிவிப்பாக இருக்கிறது. எனவே ஊரிலிருந்து நெருங்கிய உறவினர்கள் பலரும்கூட பதறிப்போய் வந்திருந்து தைரியம் சொல்லிப்போனார்கள். மூத்த மைத்துனன் குடும்பத்தாரும் சித்தப்பாவும் மேலும் சிலநாட்கள் தங்கியிருந்தது  ஆறுதலாக இருந்தது. நண்பர்கள் வந்திருந்து வெகுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். கௌரி கொலைவழக்கில் கைதாகியிருப்பவர்களிடம் கைப்பற்றப்பட்டுள்ள நாட்குறிப்பில் இடம் பெற்றுள்ள கொலைப்பட்டியலில் உள்ளவர்களைத் தவிர மற்றவர்களுக்கு ஆபத்தில்லை என்று நாம் கவனக்குறைவாக இருந்துவிடக்கூடாதென்று எச்சரித்தனர். நாடெங்கும் மாற்றுக் கருத்தாளர்களையும் சுதந்திரச் சிந்தனையாளர்களையும் கண்காணிக்கவும் கொல்வதற்கும் பல்வேறு ரகசியக்குழுக்கள் இயங்கிவரும் விவரங்களை அவர்கள் தெரிவித்தபோது சற்றே திகிலாகத்தான் இருந்தது, ஆனால் இதற்காகவெல்லாம் நாம் அச்சப்பட்டு பணியவோ வேலைகளைக் கைவிடவோ கூடாது. கருத்துச்சுதந்திரம் பெயரளவில்கூட இல்லாத நிலையை நோக்கி நாடு தலைகுப்புற சென்று கொண்டிருக்கும் இந்தப் புதிய சூழலை விளங்கிக்கொள்வது அவசியம். அவர்கள் கொடுத்த தைரியம் எனக்குள்ளிருந்த பல தயக்கங்களை உடைத்தது. 

அவர்கள் எச்சரித்துவிட்டுப்போன அன்றைக்குக்கூட கட்டுரைகளை கவனமாக எழுதவேண்டும் என்றுதான் நினைத்துக்கொண்டேனேயன்றி கட்டுரை எழுதுவதை நிறுத்திக்கொள்வது பற்றி நான் யோசித்திருக்கவில்லை. வெளிப்படையும் நேரடித்தன்மையும் கொண்ட கட்டுரைகளின் விவாதப்பொருளை வேறு எவ்வகையில் வெளிப்படுத்தலாம் என்கிற யோசனையை, அந்த காவல் ஆய்வாளர் மீண்டும் நடத்திய விசாரணைதான் எனக்குள் கிளப்பிவிட்டிருக்கக்கூடும் என நினைக்கிறேன். 

உங்கள் கட்டுரைகள் படிக்கக் கிடைக்குமா என்று கேட்ட மரியாதைக்காக எனது பிளாக்கில் இருந்த கட்டுரைகள் சிலவற்றின் இணைப்புச்சுட்டிகளை ஆய்வாளருக்கு வாட்ஸ் அப்பில் அனுப்பி நாலைந்து நாட்களாகியிருந்தன. அன்று நேரமிருக்கையில் அழைக்கவும் என்று அவரிடமிருந்து குறுஞ்செய்தி ஒன்று வந்திருந்தது. கல்லூரி முடிந்து வீட்டுக்குத் திரும்பும் முன் சந்திக்கலாமா என்று நான் அனுப்பிய பதிலுக்கு அவர் மாலை 6 மணி என்று நேரம் குறித்தனுப்பினார். முன்னாடியே போவதால் எதுவும் குறைந்துவிடப்போவதில்லை என்று 6மணிக்கும் முன்பாகவே நான் அவர் குறிப்பிட்டிருந்த உணவுவிடுதிக்கு சென்றேன். ஆனால் அவர் எனக்கும் முன்பாகவே வந்து தனித்தப் பேச தோதாக மூலையில் இருந்த இருக்கையை தெரிவுசெய்து அங்கு காத்திருந்தார். அதேவேளையில் அவர் சொல்லித்தான் நான் அங்கே வந்திருக்கிறேன் என்பதை காட்டிக்கொள்ள விரும்பாதவர் போலவோ அல்லது எங்கள் சந்திப்பு அங்கே தற்செயலாக நிகழ்கிறது என காட்டிக்கொள்ள விரும்புகிறவர்போலவோ இருந்தது அவரது நடவடிக்கை.  

சொந்த ஊர், குடும்பம், படிப்பு, வேலை, ஆர்வங்கள், அரசியல் தொடர்புகள் என்று அவர் கோரிய விவரங்கள் தனிப்பட்ட முறையில் தெரிந்துகொள்வதற்காக அல்ல என்பது அவர் கேட்ட விதத்திலேயே  விளங்கியது. இவ்வளவு அடிமட்டத்துல இருந்து படிச்சு இந்த இடத்துக்கு வந்திருக்கீங்கன்னா அதுக்கு உங்க அறிவும் உழைப்பும்தான் சார் முழுமுதற் காரணம். ஆனா, அதையெல்லாம் தக்கவச்சிக்கிட்டு  நீங்க பீஸ்புல்லா வாழணும்கிறது தான் என்னோட ஆசை. ஆனால் நீங்க கொடுத்துவிட்ட கட்டுரைகள முழுசா படிச்சுப் பார்த்தப்ப இந்த ஆசை உங்களுக்கு துளியும் இல்லையோன்னு எனக்கு சந்தேகம் வந்துடுச்சு. சார், உங்களோட அரசியல் கண்ணோட்டம், அடித்தட்டு மக்கள் மேல இருக்கிற கரிசனம், ஆளுங்கூட்டத்து மேல வைக்கிற விமர்சனம் எல்லாமே எனக்கும் உடன்பாடுதான். ஆனா நீங்களும் நானும் மட்டுமே இந்த உலகத்துல இல்லைதானே என்று கேட்டுவிட்டு எனது முகத்தையே பார்த்தார். நான் பதறிக்கொண்டு பதிலளிப்பேன் என்று அவர் எதிர்பார்த்திருப்பார் போல. நான் அமைதியாய் இருந்ததும் அவரே பேசினார்.

சார், மேல இருக்கிறவங்களைப் பத்தி என்னைவிட உங்களுக்கு நல்லாத் தெரியும். அவங்க ஆரம்ப காலத்துல இருந்து என்னவெல்லாம் செய்து இன்னிக்கு இந்த நிலைக்கு வந்திருக்காங்கன்றதை ஆதியோடந்தமா அலசி ஆராய்ஞ்சு பிச்சி பீராய்ஞ்சு எழுதுறீங்க. ‘சித்தம் அழுகிச் சீழேறி நித்தம் கொலைவெறி நினைவாகி ரத்தம் குடித்து நரக்கறி தின்று...’ன்னு மேற்கோள் காட்டியிருக்கீங்களே ஒரு பாட்டு, அது அட்சரம்பிசகாமல் இவங்கள மனசுல வச்சு எழுதினதுதானே? பிறகு கவனமா இருக்க வேணாமா? அல்லது அவங்க உங்களை மட்டும் விட்டுருவாங்கன்னு நினைக்கிறீங்களா? 

அன்னாடம் ஆயிரம் நாய்களாச்சும் அடிபட்டுச் சாகுதுங்க ரோட்ல. சில்லாபில்லையா சிதறிக்கிடக்கிற நாய்களோட உடல்மேல ஏறியிறங்காத சக்கரம் ஏதாச்சம் இங்கிருக்கா... உங்க செவலையும் அப்படி செத்திருந்தா நாங்க ஏன் இந்தளவுக்கு கவலைப்படப்போறோம்? அன்னிக்கு நான் என்ன சொன்னேனோ அதையே தான் எஸ்.பி.யும் சொல்றார்- அதாவது இது நாய்க்கு வைத்த குறியே அல்லன்றார். உன் லிமிட்ல எப்ப வேணும்னாலும் ஒரு அசம்பாவிதம் நடக்கும் ஆபத்திருக்குன்னு என்னை எச்சரிக்கிறார். இப்ப என்ன செய்யலாம்னு நீங்களே சொல்லுங்க... 

என்கிட்ட என்ன பதிலை நீங்க எதிர்பார்க்கிறீங்கன்னு என்னால யூகிக்க முடியல சார் என்று நான் சொன்னதும் அதற்காகவே காத்திருந்தவர் போல ஆய்வாளர் மீண்டும் பேசத்தொடங்கினார். சார், மகாராஷ்ட்ரா போலிசும் கர்நாடக போலிசும் சேர்ந்து நடத்தின விசாரணையில தெளிவா தெரிஞ்ச விசயம் என்னன்னா நாலுகொலையிலும் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிற ஆட்கள்ட கைப்பற்றப்பட்ட பட்டியலில் இருக்கிறவர்களை விடவும் கூடுதலாக பல பேரை அவர்கள் கொல்லப்போகிறார்கள் என்பதுதான் என்றார். 

துர்ஜன், ராஜ்விரோதிகள், தேஷ் விரோதிகள், தர்மவிரோதிகள், அர்பன் நக்ஸல்ஸ், ஆன்ட்டி இன்டியன்ஸ்னு அவங்கக்கிட்ட ஒழிச்சுக்கட்ட வேண்டியங்கன்னு விதவிதமான பட்டியல் இருக்கு சார். அதில் உங்க பேரும் இருக்கலாம்கிறதுதான் எங்களோட அனுமானம். அதனால  கொஞ்சநாளைக்கு உங்க ஆக்டிவிட்டிசை நிறுத்திவைத்தால் நல்லதுன்றது என்னோட அபிப்ராயம்... என்றார். ஆக்டிவிட்டீஸ்னா என்று நான் தொடங்கியதுமே இடைமறித்த அவர் எழுதறது பேசுறது கூட்டம் போடுறதையெல்லாம் நிறுத்திவையுங்க, நிலைமை சீரான பிறகு பார்ப்பம் என்றார். அவர் சொன்னது ஆலோசனை போலல்லாமல் உத்தரவு என்கிற தொனியில் இருந்தது.  

என்னை கொல்லத் திட்டமிட்டு வந்தவங்க யாரோ என் நாயைக் கொன்னுட்டுப் போயிருக்காங்க. அவங்க யாராயிருக்கக்கூடும்னு உங்களுக்குத் தெரியுது. அவங்க மேல சட்டரீதியா நடவடிக்கை எடுங்க, என்னோட உயிருக்கும் உடைமைக்கும் பாதுகாப்பு கொடுங்க. எழுதவும் பேசவும்  பொதுவெளியில நடமாடவும் கூட்டம் கூட்டவும் ஒரு குடிமகனா எனக்கு உரிமையிருக்கு. அந்த வேலைகளை சுதந்திரமா செய்யுறதுக்கு தடையோ அச்சுறுத்தலோ வந்தால் அதைத் தடுத்து எனக்கு பாதுகாப்பு வழங்க வேண்டியது உங்க பொறுப்பு. ஆனா நீங்களே இப்படி சொல்றது என்ன சார் நியாயம் என்று கேட்பதற்கு நுனிநாக்குவரை வந்துவிட்ட வார்த்தைகளை, இந்தாளிடம் சொல்லி என்ன ஆகப்போகிறதென்று நான் எனக்குள்ளேயே சொல்லிக்கொண்டேன். நான் சொல்றதையெல்லாம் நீங்க அப்படியே கேட்டுக்குவீங்கன்னு நான் நம்பல. ஆனா உங்க நல்லதுக்குத் தான் சொல்றேன்னு நீங்க சீக்கிரமே தெரிஞ்சிக்குவீங்க.. என்று சொல்லிவிட்டு அவர் கிளம்பிய கணத்தில், வெளிப்படையாக எழுதும் காலம் முடிவுக்கு வந்துவிட்டதென நான் உணர்ந்தேன். அந்த எண்ணத்தை மேலும் வலுப்படுத்துவதாக வந்தது பீமாகோரேகான் வழக்கு. (தலித்துகள், பழங்குடிகள் மற்றும் முறைசாரா தொழிலாளர்களின் உரிமைகள், சூழல் பாதுகாப்பு, மனிதவுரிமைகள் பாதுகாப்பு, கனிமக்கொள்ளைகள் தடுப்பு, சட்டத்தின் ஆட்சி, கருத்து வெளிப்பாட்டுச் சுதந்திரம் ஆகியவற்றுக்காக உலகளாவிய அளவில் போற்றப்படும் 16 ஆளுமைகள் மீது பிரதமரைக் கொல்வதற்கு சதிசெய்ததாக அபாண்டமாக பழிசுமத்தி உபா சட்டத்தின் கீழ் அவர்களை கைது செய்து சிறையிலடைத்தது அரசு. கைதிகளுக்குரிய எளிய உரிமைகளையும் கூட அவர்களுக்கு மறுத்துவிட்டது அரசு. ஸ்டேன்ஸ்சாமி என்பவர் சிறையிலேயே சாகும்படி விடப்பட்டார்).     

மாயவெளி முழுக்க மறைந்தியங்கும் கண்காணிப்பின் எந்தவொரு வளையத்திலும் சிக்காமல் சீராக மூச்சுவிட்டுக்கொண்டு அது தானாக நின்றழியும் காலம்வரை பிழைத்திருந்துவிடலாம் என்கிற எனது நினைப்பையும் அந்த வழக்கு தகர்த்துவிட்டது. உளவுச்செயலிகள் மூலம் இவர்களில் ஒருவரது கணினிக்குள் ஊடுருவி சதித்திட்டம் என்கிற கோப்பினை உருவாக்கி அதை மற்றவர்களுக்கு அனுப்பியதே காவல்துறைதான் என்று அமெரிக்க தடயவியல் நிறுவனம் அம்பலப்படுத்தியதைப் பார்த்தப் பிறகு எனக்கு கணினியைப் பார்க்கவே அச்சமாக இருந்தது. உளவாளிகளின் கூடாரம்போல் தெரிந்த கணினியை உடைத்தெறிந்துவிட வேண்டும் என்று கை பரபரத்தது. வாழ்ந்ததற்கான தடயங்களைப் பதித்துச் செல்லும் கனவுகள் அழிந்து நான் வாழ்வதை நானே மறந்துவிட்டாற்போல எனக்குள் ஒடுங்க ஆரம்பித்திருந்தேன். எழுதாத காலத்தை என் வாழ்நாளில் கழித்துக்கொள்ளுங்கள் என்று யாரோ எழுதிய கவிதையை என் மகள் ஏன் எனக்குப் படித்துக்காட்டியபோது, என் வாழ்நாளை மொத்தமாக கழித்து கணக்குத் தீருங்கள் என்று கத்திவிட்டேன். 

**

ஆனாலும் என்ன, மனம் ஒன்றை மட்டுமே நினைத்து உறைந்துவிடுவதில்லையே? எதிராளிக்குப் பிடிபடாத புதிய மொழியில் புதிய வடிவில் நம் மக்களோடு உரையாடும் நுட்பங்களை நாம் கைக்கொள்ளவேண்டும் என்று ஆதவன் தோழர் முன்பு சொன்னதை இப்போது அடிக்கடி நினைத்துக் கொள்கிறேன். அவர் எழுதாமல் விட்ட “லாக்டவுன் நைட்ஸ்” என்ற புதினத்தை நானே எழுதினால் தான் என்ன என்கிற யோசனையும்கூட வர ஆரம்பித்துள்ளது. மக்கள் திரும்பிப் பார்க்க விரும்பாத அந்தப் பெருந்தொற்றுக்கால கொடுமைகளை யாராவதொருவர் சொல்லத்தானே வேண்டும்?  

நன்றி: நீலம், 2025 ஜூலை இதழ்